ปีพุทธศักราช2500 จังหวัดตาก
"ชุมบ้านไพรงาม ขึ้นเหนือไป๋ตางเจียงใหม่ มันเป๋นหมู่บ้านเล็กๆติดกับดอยใหญ่หล๊ายยลูก มันโจคดีเป๋นหมู่บ้านโจรหมะกี่แห่งตี่ต๋ำหนวดยังเข้าไป๋ทลายหมะได่ แล้วตั๋วสิไป๋ยะอะหยัง มันอันตรายโพดด!"เสียงหญิงชราวัยทองนั่งเป้อหละเหม้อ(นั่งลงเต็มตัก)อยู่บนกระท่อมไม้เก่าๆกำลังอู้คำเมืองคุยกับผู้มาเยือนคนใหม่อย่างอ่อนช้อยอ้อนแอ้นตามฉบับจาวเหนือ
"ฉันมีญาติที่รู้จักอยู่ที่นั่นจ่ะยาย"หากจะกล่าวถึงหมู่บ้านไพรงาม เขาค่อนข้างรู้จักมันดีในฐานะของหมู่บ้านที่อาตนเองเป็นนายปกครองอยู่ แต่ตนไม่ได้อาศัยอยู่กับอา นานๆทีจะได้มีโอกาสขึ้นไปเยี่ยมถึงถิ่น ก็เนาะ กะว่าจะมาก็โดนอาสะกัดขาไว้ทุกที คงเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของตัวเขาเองนั่นแหละ แต่ไม่ได้ไปนานมันก็ลืมเส้นทางเสียสนิท หมู่บ้านแห่งนี้ขาดการพัฒนา มิได้เจริญเหมือนในกรุง เส้นทางก็คดวนน่าลำบาก ขนาดหลานแท้ๆของหัวหน้าหมู่บ้านก็ยังจำทางไปมิได้
"เอ้อๆ ตั๋วกะระวังตัวด้วย คนงามๆอย่างตั๋วอย่าให้หมู่เขายะอะหยังได้เน้อ"
"ขอบคุณมากนะจ๊ะยาย งั้นฉันไปก่อนนะจ๊ะ"หนุ่มเมืองหน้างามบอกลาผู้มีพระคุณ ใหญ่ไหว้หญิงชราที่นั่งอยู่หน้ากระท่อม และถือกระเป๋าใบใหญ่ออกเดินเท้าต่อ
เวลาผ่านไปข้ามวัน ใหญ่เที่ยวหารถขึ้นเชียงใหม่ และออกเดินเท้าต่อตามเส้นทางที่หญิงชราคนนั้นบอกมา จนในที่สุดก็มาถึงณสถานที่ ที่เขานัดกับอาตัวเองเอาไว้จนได้
"ชิ อาแสงหล้านี่จริงๆเลยนะจ๊ะ บอกคิดถึงอยากให้หลานไปเยี่ยมแต่ไม่บอกเส้นทางอะไรให้หลานรู้เลย!"ใหญ่บ่นอุบอิบเมื่อเห็นหน้าเจ้าตัวที่ทำให้เขาต้องลงทุนแบกสังขารจากเมืองกรุงขึ้นเหนือมาลำบากลำบนถามทางคนอื่นเขาไปทั่วแบบนี้
"อาขอโทษ~อย่าโกรธอาไปเลยนะคนดี มามะอาจะพาเข้าหมู่บ้าน"แสงหล้ารีบเข้าไปยกสัมภาระให้หลานแล้วประเคนหลานตัวน้อยขึ้นเกวียนโบราณแบบฉบับชาวบ้านป่า ส่วนตนขึ้นนั่งหน้าเกวียนกระชับเชือกให้แน่นและบังคับวัวเผือกสองตัวให้ออกเดินทาง
ยามท้องนภาแปรสภาพเป็นสีเหลืองอ่อนๆละม้ายคล้ายโฉมสุพรรณิการ์ แสงวิบวับกระจับฉายไม่มากของพระอาทิตย์ตกดินมีฤษดิ์เดชต่อหนุ่มเมืองยิ่งนัก ความเรียบง่ายและธรรมชาติที่เขาไม่ได้ประสบมานานส่งผลต่อร่างกายของเจ้าตัวจนเคลิ้มหลับไปบนเกวียนหยาบๆตั้งแต่ครึ่งทางก่อนหน้านี้เสียอีก
"ลูกพี่เถิงแล้วๆ"ไม่นานเกวียนของแสงหล้าก็ขับมาจนถึงหน้าหมู่บ้านโจรพอดิบพอดี พร้อมกับคนในชุมโจรที่เข้ามาทักทายกันตามประสาอันธพาลที่ไม่ได้เจอหน้าพี่ใหญ่ของมันมาหลายต่อหลายวัน
"ฮู้มาว่าหลานของอ้ายแสงหล้างามขนาด ไหนผ่อหน่อยติ๊"
"เอ๊อะ ตีเปิ้นยะหยังล่ะจ๊ะ!?"มือหนาๆของแสงหล้ากระทบเข้ากับกระบาลของไอคนที่มันชะโงกหน้าเข้ามาในเกวียนจะมาผ่อหลานมันเข้าเต็มแรง คนหวงหลานอย่างแสงหล้ามีรึจะให้ไอ้พวกบ่าหู้ฟ้าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงมายุ่งวุ่นวายกับหลานมัน นี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้นานๆทีใหญ่จะได้ขึ้นเหนือมาหาแสงหล้าถึงที่ และก็เป็นคำถามอยู่ในหมู่โจรเสมอว่าเพราะอะไรทำไมแสงหล้าถึงไม่ให้หลานมันเข้ามาอาศัยอยู่ในชุมโจรเสียเลย *เพราะมันหวง* ถ้าขืนได้เข้าเฮือนมาเคียงชายคาอยู่กับมันเข้าจริงๆ มีหวังหลานตนถูกฉุดไปทำเมียก่อนแน่ๆ
"ผ่านศ๋พฮาไป๋ก่อนแล้วกั๋นไอหย๊อก!"แสงหล้ากำลังด่าไอบ่าควายที่กล้าชะโงกหน้าเข้ามามองหลานของตนเอง โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าแสงไฟริบหรี่จากนัยต์ตากลมของใครบางคนที่ซ่อนทั้งความอาลัยอาวรณ์และความดีใจอย่างถึงที่สุดเอาไว้กำลังสุขสกาวเข้ามาในเกวียนที่มีหลานตัวเองนั่งคอหักหลับเป็นตายอยู่
ยามนี้ดวงตะวันลับขอบฟ้า เหลือเพียงลมอ่อนๆพัดผ่านกระจกไม้กฤษณาหนึ่งเดียวในชุมโจร กระทบเข้ากับโครงหน้าสวยอย่างอ่อนโยน"ถ้าจะนอนแล้วอย่าลืมปิดหน้าต่างกับดับตะเกียงให้เรียบร้อยด้วยนะใหญ่"คนเป็นอาแท้ๆเห็นว่าหลานนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่อย่างนั้นตั้งแต่อาบน้ำอาบท่ากินข้าวปลาเสร็จจึงได้ทักท้วงออกมา ซึ่งผิดวิสัยของคนบ้านป่านักที่จะปิดหน้าต่างนอน นั่นก็เพราะมันหึงหวงหลานของมันถึงขั้นกังวลว่าจะมีพวกจ๊าดหมาทั้งหลายปีนเฮือนขึ้นมาฉุดแก้วตาดวงใจของมันถึงในห้อง กระนั้นมันก็กลัวหลานจะแข็งตายเพราะสภาพอากาศตอนกลางคืนของภาคเหนือด้วยกระมังถึงได้ท้วงออกไป
"จ่ะอาแสงหล้า ฝันดีนะจ๊ะ"เป็นทีของใหญ่บ้างล่ะที่ละความสนใจจากหน้าต่างบานโตแล้วหันมาให้พรกับอาของตนเอง ใหญ่ลุกขึ้นชันตัวเต็มความสูงย่ำเท้าเดินไปปิดประตูห้องนอน กับดับตะเกียงเจ้าพายุที่วางอยู่บนหัวเตียง แล้วหลับตาแนบกายพักพิงกับเตียงไม้สักปูฝ้ายนุ่มนิ่มสิขาวนวลชวนงีบ โดยที่หน้าต่างบานโตในห้องก็ยังเปิดอ้าซ่าอยู่อย่างนั้น
'ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา..'
'แกรก..แกรก..แกรก'เสียงไม้กระทบกันเป็นจังหวะจากการกระทำของบุคคลปริศนาที่ไต่ราวบันไดขึ้นไป
"แม่ใหญ่จ๊ะ เปิ้นมาแล้วเน้อ~"บุคคลปริศนาพูดเสียงกระซิบเพียงหวังให้ตนกับร่างขาวระหงจับตาที่นอนตะแคงข้างอยู่ได้ยินเพียงสองคน มันเดินย่องๆเข้ามาหาร่างด้านหน้า และวางตะเกียงของมันไว้หัวเตียง ส่วนตัวมันปีนขึ้นไปนอนข้างๆคนงาม มันมองแผ่นหลังขาวละเอียดอมชมพูน่าฟัดน่ากัดที่ห่อแค่ผ้ารัดอกด้วยสายตาละห้อยอ้อยอิ่ง
"เมียจ๊า~ผัวมาหาแล้วเน่อ..เห็นหน่ามาผ่อกับผัวหน่อยหนา อย่าเบเหล่ผัวไป๋เลย"แม้นถ้อยคำจะหวานออดอ้อนเอาใจฟังดูน่าเอ็นดูแค่ไหน ถึงกระนั้นก็มิอาจส่งผลกระทบต่อคนที่นอนหลับอยู่ได้เลยแม้แต่น้อย
ชายปริศนาค่อยๆช้อนเอาแขนกระชับหนักแน่นกอดรัดร่างงามจากทางด้านหลัง มันเผยิบๆเอาหน้าแนบอิงกับแผ่นหลังสวยแล้วจูบอ่อนๆหวังปลุกขวัญเจ้าให้ตื่นจากภวังค์ ระหว่างนั้นก็สูดดมกายาหอมหวาน มันสูดดมกลิ่นกายคุ้นเคยที่ไม่ได้สัมผัสมานานเกือบครึ่งปีด้วยความโหยหาแต่กระนั้นมันก็ยังพยายามทะนุถนอมมิอยากให้ตนสติหลุดเสียก่อน นานแล้วหนาที่ผัวคนนี้ไม่ได้ป๊ะแม่คนงามของเขาเสียที มาเที่ยวนี้จะสำให้แอวช้ำเลยทีเดียวเชียว
"จะมาทำไมอีก"
"กวามฮักมันปามา"
"ทำเป็นพูด"ใหญ่หันหน้ามาหาผัวคนดีคนเดิมของเขา จริงๆตัวเขาก็คิดถึงผัวตัวเองมิต่างจากที่อีกฝ่ายกึ๊ดถึงเขาหรอกเพียงแต่ทนคิดถึงมิไหวจนกลายเป็นความหงุดหงิดใจ ตอนถึงหมู่บ้านเขาเผลอหลับไปเสียก่อน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงหน้าเฮือนอาแสงหล้าซะแล้ว เวลานั้นก็จวนจะค่ำเต็มที โอกาสที่จะได้พบจบเจอผัวตัวเองก็น้อยเหลือเกิน จะไปหาก็มิได้ หากถูกจับได้ทั้งคนรักและตัวเขาเองคงโดนโทษหนักถึงสิ้นรักจากกันเป็นแน่
'ฟอดด'รอยรักจากเมืองแมนมอบแก่คนรักซะฟอดใหญ่ ใจจริงมันอดทนจนตัวแทบระเบิด ข้างล่างแข็งโป๊กอย่างกับหินแต่ก็พยายามอดกลั้นอย่างถึงที่สุด
"ชื่นใจผัว"
"..."
"อ้ายท่าแม่อยู่ตี้เฮือนกู้วี่กู้วัน"
"ใยมิคอยอยู่ที่ท่าน้ำเหมือนที่คนอื่นๆเขาพูดกัน"ใหญ่กลับมาคราใดอาของเขาก็มักจะแซวอ้ายเมืองแมนให้เขาฟังทุกครา ว่ามันมักจะมายืนอยู่หน้าเรือนอา เหม่อมองเรือนไม้กฤษณาอยู่เป็นประจำ บ้างก็นอนอยู่บนกระไดบ้างล่ะ ลูบเสาค้ำบ้านบ้างล่ะ แต่ส่วนใหญ่มักจะยืนเหม่ออยู่หน้าเรือน จนคนเขาเก็บเอาไปนินทา ว่าเหมือนกับแม่นาคพระโขนงรอพี่มาก แต่ไอเมืองแมนมันเป็นชาย ควรจักเป็นพี่มากรอแม่นาคสิถึงจะถูก
"ก่มีเฮือนไห่ท่า จ๊ะไป๋คอยตี้น้ำแม่ยะหยังล่ะจ๊ะแม่"
"..."อาการมิกำเริบก็ดีแค่ไหนแล้ว รออยู่ที่เรือนตัวเองสิมิว่า มาคอยท่าอยู่หน้าเรือนคนอื่นจนคนเขาคิดกันไปใหญ่แล้วว่าเป็นบ้า
"แม่ใหญ่จ๊ะ"มันมิรอท่า เพียงแค่นี้มันก็อดทนมานานเกินพอแล้ว มันล้วงเข้าร่มผ้าแม่ ดึงผ้ารัดอกออกเสีย เต้านมสองคู่ที่มันไฝ่ถึงมานานถูกมือมันนวดคลึงบดขยี้จนแทบจะแตกคามือ ซอกคอระหงงดงามนั่นที่นานๆทีจะได้เชยชมให้สมใจผัว บัดนี้ผัวคนนี้กลับมาครอบครองมันอีกครั้ง มันดอมดมชื่นชมซอกคอขาวละเอียดและฝากรอยรักอันมั่งคงไว้ที่ไหปลาร้า กายาขาวก็ถูกลูบถูกจูบถูกดอมดมต่อมิอะไร
"อื้อ ผัวจ๋า~ทำมากกว่านี้อีกสิจ๊ะ"
"อ๊ะ!?อ้าย-"สมพรปากอย่างที่ขอไว้ มิต้องคอยจนเคี้ยวหมากแหลกอ้ายเมืองแมนมันก็กระชากผ้าซิ่นตีนจกจนขาดรุ่งริ่งพร้อมกันนั้นก็ประกบจูบมอบรสหวานหยาดเยิ้มให้แม่ชิมจนเคลิ้ม แล้วค่อยๆหยิบเอาหำน้อยน้องรักเสียบเข้าไปพร้อมกับจูบไปด้วยจนแม่ตาลอย
มันกระแทกสวนเข้าไปจนเห็นเป็นรอยเด่นชัดบริเวณท้อง มือก็ลูบมิหยุดส่วนปากก็มอบรสชาติเผ็ดมันดุเดือดให้แม่แก้เลี่ยน ไอเมืองแมนมันช้อนเอาร่างเมียรักขึ้นนั่งตักให้เมียกอดคอส่วนตัวเองกระแทกสวนกลับ มันคลายจูบแล้วเปลี่ยนมานวดคลึงเอวให้แม่เสียวขึ้นไปอีกขั้น
"ท..ท่ากระไร..ใยลึกช-เช่นนี้.."
"ลิงอุ้มแตง"
"ม-ไม่เอา!อึก-อ๊ะ!?อ๊าส์..เมืองแมน!ไม่เอา..ท-ท่านี้"
"ยะหยังล่ะจ๊ะ บ่หุมท่านี้ก๊ะ หื้ม~"เมียยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ มันกระแทกยิกๆมิหยุดให้เมียได้หายใจ ท่านี้ถูกใจมันยิ่งเพราะลงลึกสุดโคนได้โดยที่มิต้องเสริมกระไร อีกอย่างยังทำให้กายคนรักแนบชิดเข้ากับตัวมันทั้งบนและล่างจนสัมผัสได้ถึงหน้าอกอวบนุ่มขนาดพอเหมาะกับหุ่นแม่ที่ถูไถไปมาจากแรงกระแทก ทำให้เงี่ยนยิ่งกว่าเดิม
"บ-เบาๆหน่อย.."
"แม่ใหญ่งามแต้งามว่า งามใบ้งามง่าวจะอี้ จะให่ผัวเบาแฮงลงมะเดี่ยวผัวยู้ดหมะได่หรอก"
มือหนาๆดันร่างคนรักจนแผ่นหลังกระแทกกับฟูกนุ่มๆ หนวดปลาหมึกมิรีรอเปลี่ยนมาขยำบี้เจ้าดอกป้านที่ขึ้นยอดเชื้อเชิญให้ลิ้มลอง มันจับอบอวบอีกข้างขึ้นมาดูดดื่มชื่นชมให้สมกับที่รอมานาน มันมิได้ถนอมเมียเลย แต่กระนั้นเมียรักก็หาได้ว่าด่าทอกระไรไม่
ไฟราคะร้อนร่านดุจอะไรหาเปรียบได้ เสียงร้องระบำผสมกับเสียงกระแทกอย่างก้ำกึ่งคือผลงานของสองคู่รักที่ไม่กล้าแม้กระทั่งจะแสดงความรักให้ใครเห็นเลยด้วยซ้ำ ความรักความคะนึงหา ความอยาก ทุกๆสิ่งอย่างถูกระบายออกมาในค่ำคืนแสนเร่าร้อนนี้จนกว่าอาทิตย์จะเฉิดฉายขึ้นอีกครั้ง พวกเขาจะทำมันทุกคืน และจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจนกว่ากาลเวลาจะพรากพวกเราจากกัน
"อ้ายแสงหล้า!อ้ายแสงหล้าจ๊ะ!!"เสียงตะโกนจากนอกเรือนปลุกเจ้าตัวที่นอนกอดขิดสะดุ้งโหยงจับผ้าต้อยที่ผูกไว้หลวมๆแล้วพยุงตัวเองลงเรือน
"เอ้อ ไอ้ยา มีอะหยัง!?"ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านกล่าวถามคนที่ทำให้เขาเกือบผะเลิดหัวกระแทกพื้นตาย
"น้องใหญ่คนงามฝากคิงมาอู้ฮาว่า ตั๋วจะไป๋แอ่วกับอ้ายเมืองแมน ห้ามฮาไป๋หมะอั้นตั๋วเขาจะโขด"
"ยะหยังจะต้องไป๋กับเมืองแมนมันโต๋หลอด!"แสงหล้าเป็นคนติดนิสัยนอนตื่นเที่ยงทุกครั้ง แต่กระนั้นก็มิเคยตามข่าวคราวหรือเรื่องสำคัญเรื่องใดมิทัน จะเว้นก็แต่ไอเรื่องของหลานคนสวยของเขาที่เขามิเคยตามทัน จะไปทำไมกะนักกะหนากับไอผู้ชายชื่อเมืองแมน จะส่งคนไปสอดแนมก็กลัวหลานมันจะโกรธเหมือนครั้งก่อน ถึงจะดูพิลึกกึกกือเพียงใดแต่เพราะเกรงหลานบังเกิดหัวของเขามากจึงยอมทุกอย่าง เพราะเช่นนี้ตัวเองจึงหารู้ความลับพิศวาสของหลานกับลูกน้องในหมู่บ้านมันไม่.
จบ
โอยยยกว่าจะจบ เรื่องคำศัพท์เถ้าแก่อาจจะไม่ค่อยแม่นนะคะ อาจจะมีผสมสำเนียงคนจังหวัดอื่นเข้าไปบ้าง ต้องกราบขออภัยจริงๆนะคะ สามารถตำหนิหรือแนะนำเถ้าแก่กันได้เลยนะคะ
