ในที่สุดก็ถึงแล้วสินะในรอบ2เดือนที่ได้กลับ"แม่!!!! แม่ครับผมกลับมาแล้วครับมาเปิดประตูให้ผมหน่อยครับ" ใช้ครับทุกคนผมพึ่งมีเวลากลับมาหาแม่ที่ต่างจังหวัดแต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกว่าหมู่บ้านแห่งนี้มันแปลกๆไป หมู่บ้านนี้เป็นบ้านเกิดผมเองแหละ ลืมแนะนำตัวไปเลยผมชื่อทีมนะครับ และผมนั้นมีแฟนคนหนึ่งอยู่ในหมู่บ้านนี้ด้วยครับหากถามว่าผมรู้จักกับเธอได้ไงนั้นคือผมกับเธอเราเป็นแฟนกันก่อนที่ผมจะไปทำงานในเมือง. แฟนของผมนั้นน่ารักมากเธอทั้งสวยทั้งใจดีแต่หลังๆมานี่เธอก็ขาดการติดต่อจากผมไปและใช่ครับผมกลับมาในครั้งนี้เพื่อถามเธอด้วยเช่นกัน ผมนั้นยื่นรอแม่นอกบ้านมานานมากร้อนก็ร้อนแต่แม่กลับไปไหนก็ไม่รู้จะไปตามแม่ก็กลัวของหายอีก แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเรียกผมจากทางด้านหลังมา
"อ้าว!! ทีมกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"
ใช่ครับเธอคือแม่ผมเอง ครับ .เออ...เอาจริงๆนะแม่ตกใจมากที่เลยผมมายืนอยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่อยากคิดมากเลยถามแม่ไป"แม่ไปไหนมา "
"รีบเข้าบ้านไปเลย เร็ว!!"
ผมนั้นตกใจกับการกระทำแม่ผมมากเลยครับที่แม่กลัวอย่างกับเห็นผีอย่างไงอย่างนั้นแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ส่วนแม่ก็รีบดึงผมเข้าไปในบ้านอย่างเร่งรีบและอย่างสั่งไม่ให้ผมนั้นเปิดประตูให้ใครและออกนอกบ้านเด็ดขาด "แม่อย่ามาทำเหมือนกับว่าเห็นผีสิผมไม่ตลกด้วยหรอกนะ"ผมนั้นขำออกมาเบาๆก่อนหันไปหาแม่แต่แม่นั้นกับทำหน้าจริงจังและเป็นห่วงอย่างมาก ผมจึงขำไม่ออกและได้แต่พยักหน้าใส่อย่างเดียวแต่ผมไม่ได้เชื่อหรอกแต่ก็อยู่แต่ในบ้านตามที่แม่สั่งมาเพื่อให้ท่านสบายใจนั้นแหละ. แต่จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกผมจากหน้ารั้วบ้านมา
"พี่ทีมค่ะ พี่ทีมกลับมาแล้วหรอ"
เสียงของเธอนุ่นนวลมากและ ใช่! เธอคือแฟนผมเองนั้นเอง เธอนั้นมีชื่อว่าบีมนั่นเอง. แต่เอาตรงๆนะพอผมเจอเธอครั้งนี้รู้สึกเสี่ยวสันหลังอย่างไงไม่รู้เพราะสีหน้าเธอนั้นซีดมาก!อย่างกับว่าตายมาหนึ่งอาทิตย์แล้วนี้สิ แต่ก็ขอให้ผมคิดไปเองเถอะแต่ก็สวยอยู่นั้นแหละจู่ๆเธอพูดขึ้นอีกครั้งว่า
"พี่ทีมจะไม่คุยกับบีมจริงๆหรอ"
เธอพูดออกมาอย่างกับว่าจะร้องไห้ออกมาแต่ผมนั้นกับใจสั่นอย่างแรง ผมจึงหายใจเข้าเติมปอดแล้วปล่อยออกมาอย่างแรง ฮู้อ!!! เอาว่ะ! ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินไปหาเธอที่หน้าประตูถึงแม้จะรู้ สึกไม่ค่อยเท่าไหร่ก็เถอะแต่เอาตรงๆนะผมไม่ได้เปิดประตูให้เธอหรอก ผมมายื่นตรงหน้าเธอโดยมีรั้วกั้นเราสองคนอยู่ "บีมเธอหายไปไหนทำไมถึงติดต่อไม่ได้"
เธอทำหน้าลังเลทันทีและพูดออกมาอย่างไม่มีชีวิตชีวาเลยว่า"เออ...คือว่าโทรศัพท์เราพังเลยติดต่อไม่ได้เราไม่ได้นอกใจทีมจริงๆนะ" "อ๋อ อย่างนั่นหรอ" ถึงมันจะฟังไม่เข้าหูแต่หมู่บ้านนี้นั้นไม่ได้มีความเจริญอะไรเลยมีแค่ไฟฟ้าใช้ก็ว่าดีแล้วแหละ แถมยังอยู่ไกลจากตัวเมืองมากเลยยากต่อการซ้อมเครื่องมือทางอิเล็กทรอนิกส์นั้นแหละครับ แต่จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากในบ้าน
"มึงออกไปเดี่ยวนี้!! ไม่งั้นกูจะไม่ให้มึงได้ไปผูกไปเกิดเลยค่อยดู!!!"
ผมตกใจมากจึงรีบหันไปหาแม่อย่างรวดเร็วทันที"แม่!!จะตะโกนทำไมนั้นก็แค่บีมเองไม่เห็นจะต้องขนาดนั้นเลย"สิ้นคำพูดผมหันไปหาบีมอีกครั้งแต่กลับไม่เห็นเธอแล้วผมโกรธแม่อย่างมากเพราะว่าแม่เล่นอะไรก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อกี้ผมกลับมาแล้ว"แม่เล่นอะไรของแม่เนี่ย!!ทำไมต้องไปด่าเธอด้วย"
"แล้วแกไม่เห็นหรอว่ามันหายไป คนอะไรจะไปไว้ขนาดนั้น"สิ้นคำของแม่ผมก็เงียบลงทันทีและหันไปมองรอบๆก็พบว่าทุกคนต่างรีบเร่งกันเข้าบ้านทันทีทำให้ผมนั้นสับสนมากว่าตกลงแล้วมันเป็นยังไงกันแน่. ผมจึงตัดสินใจเดินขึ้นบ้านทันที
วันรุ่งขึ้นต่อมาผมก็ได้มานั่งรอเธออยู่ที่บันไดและใช่ครับแม่ผมนั้นห้ามผมไม่ให้ออกจากบ้านอีกแล้ว โอ๋ย!!! นี่แม่ไม่ชอบบีมขนาดนั้นเลยหรือไงแต่ก็ช่างเถอะ ตามที่ผมคิดไว้บีมนั้นได้เดินมาหาผมที่หน้าบ้าน ผมเห็นอย่างนั้นจึงรีบวิ่งไปหาเธอด้วยความดีใจ"บีมเมื่อวานเธอหายไปไหน โกรธหรอถึงได้วิ่งหนีไปเร็วขนาดนั้น"
"เปล่าซะหน่อย ไม่ได้โกรธพี่ทีมหรอกน่ะ"
ผมนั้นดีใจที่เธอไม่ได้โกรธอะไรผมเลยพวกเราก็ยืนคุยกันอยู่นานแต่สิ่งที่ผมคิดมันก็เป็นความจริง ใช่ครับแม่ผมตะโกนจากหลังบ้านอย่างดังว่า
"กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับลุกชายกู คิดหรอว่าจะเข้ามาได้"ผมหันไปหาแม่อย่างหงุดหงิดและกำลังจะตะโกนด่าแม่อยู่นั้นแม่กับชี้ไปด้านหลังผมอย่างโกรธมากผมจึงรีบหันไปทันที และมันเป็นภาพที่ต้องจำจนลืมไม่ได้เลยนั้นก็คือผมเห็นว่าบีมนั้นกำลังปีนขึ้นรั้วบ้านผมแถมยังแสยะยิ้มใส่ผมด้วย ถ้าย้อนเวลาได้ผมจะสัญญากลับตนเองว่าจะไม่หันมามองเธอเด็ดขาด
จากนักเขียน
เรื่องนี้จะมีเขียนในกระทู้นี้และก็จะเป็นนิยายสั้นๆที่มีปกเรื่องยังไม่จบแค่นี้นะไปอ่านเองนะด้วยนะคะ ฝากติดตามด้วยนะคะ20เดือนนี้จะออกเป็นนิยายแบบสั้นๆนี่แหละและมีปกของเรื่องด้วยนะคะขอบคุณค่ะ
