แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านช่องว่างบนหลังคาบ้านเก่า ฝุ่นละอองฟุ้งกระจายไปทั่ว "เหมย" เด็กหญิงวัย 10 ขวบ กำลังค้นหาของเล่นเก่าๆ อยู่บนพื้นไม้ที่เต็มไปด้วยฝุ่น สายตาของเหมยเหลือบไปเห็นตุ๊กตากระดาษตัวหนึ่ง ซ่อนตัวอยู่ใต้กองผ้าห่มเก่าๆ ตุ๊กตากระดาษตัวนั้นมีใบหน้าที่สวยหวาน แต่ดวงตาของเธอกลับดูเศร้าสร้อย เหมยรู้สึกสงสารตุ๊กตากระดาษตัวนั้น เธอจึงเก็บมันขึ้นมาอย่างเบามือ
เหมยได้นำตุ๊กตากระดาษกลับไปที่ห้องของเธอ แสงไฟสลัวส่องใบหน้าของตุ๊กตากระดาษ เหมยรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้น เธอรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังมีเสียงกระซิบกระซาบแผ่วเบาดังก้องอยู่ในหูของเธอ
ในคืนนั้นเองที่เหมยเริ่มนอนฝันร้าย เธอฝันเห็นเด็กหญิงคนหนึ่ง ร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก เด็กหญิงคนนั้นมีใบหน้าที่เหมือนกับตุ๊กตากระดาษ และเงยหน้าจ้องมองมาจนเหมยตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ หยาดเหงื่อที่ไหลเต็มใบหน้าพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวเร็วด้วยความกลัว ทำให้เหมยรับรู้ได้ว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เหมยก็เริ่มกลัวตุ๊กตากระดาษตั้งแต่นั้นมา เธออยากจะเอาตุ๊กตากระดาษไปทิ้ง แต่เธอก็กลัวว่าถ้าเธอทิ้งตุ๊กตากระดาษ จะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับเธอ
กระทั่งวันหนึ่ง เหมยตัดสินใจไปหาคุณยาย คุณยายของเหมยเป็นผู้หญิงใจดีและใจเย็น เหมยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณยายฟัง คุณยายก็ฟังอย่างตั้งใจ และบอกเหมยว่า ตุ๊กตากระดาษตัวนั้น ไม่ได้เป็นแค่ตุ๊กตาธรรมดา
คุณยายอธิบายว่า ตุ๊กตากระดาษตัวนั้นอาจเป็นวิญญาณของเด็กหญิงที่เสียชีวิตไปแล้ว วิญญาณของเด็กหญิงถูกกักขังอยู่ในตุ๊กตากระดาษ และกำลังหาทางไปสู่โลกแห่งวิญญาณ คุณยายจึงสอนวิธีปลดปล่อยวิญญาณให้เหมย เหมยทำตามคำแนะนำของคุณยายอย่างตั้งใจ เธอจุดธูปเทียน บูชาพระ และขอพรให้วิญญาณของเด็กหญิงไปสู่สุขคติ
ทันใดนั้น ตุ๊กตากระดาษในมือของเหมยก็เริ่มสั่นเทา แสงสว่างจ้าปรากฏขึ้น เหมยหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ตุ๊กตากระดาษในมือของเธอก็หายไปแล้ว เมื่อเหมยรู้ว่าวิญญาณของเด็กหญิงได้รับการปลดปล่อยแล้ว เธอก็รู้สึกโล่งใจและมีความสุข เธอเก็บกล่องใส่ตุ๊กตากระดาษไว้เป็นที่ระลึก และเธอก็ไม่เคยลืมเรื่องราวนี้เลย
