นี่เป็นเรื่องที่สร้างจากเหตุการจริงและเติมบางอย่างเพื่อเพิ่มความมันเข้าไป ขออภัยสำหรับคำไม่สุภาพด้ยยนะครับ
ในโรงเรียนแห่งหนึ่งมีนักเรียนที่ไม่เหมือนใครอยู่เขาตัวสูงใหญ่และก็แข็งแรงแต่ก็มักจะถูกล้อมาเป็นเวลานานเขาใช้ชีวิตแบบที่เรียกได้ว่าเป็นขี้แพ้มาตลอดจนมีครั้งนึงที่เขาเกิดระเบิดอารมขึ้นและก็อัดพวกที่มารังแกเขามาโดยตลอดจนเละและนั้นเองทำให้ชีวิตในโรงเรียนเขาไม่ปกติอีกเลยเขากล่ายเป็นคนหัวร้อนง่ายและเริ่มไม่อยากอยู่ใกล้ผู้คนแต่ที่ทำให้เขาต้องโดดเดียวก็คือฉายาที่ทุกคนรอบตัวเขาตั้งให้ว่าเดม่อนด้วยความที่เขาโกรธเมื่อไหรก็เหมือนระเบิดเวลาที่กำลังจะระเบิดและไม่มีใครที่สามารถหยุดยั้งมันได้แต่มาวันนึงเขาก็ได้สร้างตำนานด้วยการที่เป็นเหมือนเป้าหมายของทุกคนที่อยากดังด้วยการล้มเขาให้ได้และนั้นเองที่ทำให้ชีวิตเงียบๆของเขาจบลงเขาต้องสู้กับพสกขี้ตื้อทุกวันที่มาเรียนเขาเริ่มซึมซับความโหดร้ายและป่าเถื่อนมากขึ้นเรื่อยๆและในที่สุดเขาก็สร้างกลุ่มที่เรียกกันว่าเฟรนขึ้นมาแต่มาวันนึงเขาได้พบกับสาวสวยคนนึงที่จิตใจดีแต่ก็ตลกรวมถึงจะทำตัวไร้สาระบ่อยๆแต่ก็น่ารักมากเขาได้พบกับเธอโดยบังเอิญแต่มันเหมือนรักแรกพบเขาเดินหน้าจีบเธอด้วยคำหวานและเธอไม่ได้กลัวเขาเลยแถมยังคิดว่าเขาเท่ดีและนั้นทำให้พวกเขาได้คบกันเป็นแฟนและนั้นทำให้เขาคิดได้ว่าถ้าเขายังเป็นคนที่ทุกคนเรียกว่าเดม่อนอยู่คงไม่มีทางได้อยู่กับคนที่รักอย่างสงบสุขแน่นอนเขาเลยรับคำท้าของรุ่นน้องเขาไม่หลบและก็แทบไม่ต่อยหรือเตะเขายอมโดนต่อยอยู่ฝ่ายเดียวเขาต้องผ่านความเจ็บปวดแสนยิ่งใหญ่ไปและเขาก็ผ่านมันมาได้เขากลับกลายมาเป็นขี้แพ้อีกครั้งกลุ่มเฟรนก็ถูกรุ่นน้องยึดไปเขากลับมาเหลือตัวคนเดียวเหมือาตอนเริ่มแต่นั้นเองที่ทำให้เขารู้สึกสงบแต่มันก็แค่ไม่นานเพราะเด็กใหม่ในห้องของเขาได้เดินมาปีนเกลียวเขาทำให้เขาเผลอต่อยมันจนกระแทกกำแพงจนมันอ้วกออกมาและก็มีผู้เห็นเหตุการทุกคนเริ่มสงสัยในการท้าดวลครั้งนั้นในกลุ่มเฟรนเริ่มแตกคอฝ่ายนึงเชื่อฟังรุ่นน้องและอีกฝ่ายก็ต่อต้านและสุดท้ายเขาเลยต้องมาจบตำนานที่เขาเริ่มไว้เขานั้นทุกคนในกลุ่มเฟรนมาเพื่อผ่านพิธีกำปั้นเหล็กที่หนักสุดที่เคยมีมาพิธีกำปั้นเหล็กคือการที่ให้เราเดินผ่านคนที่ยืนรออยู่ให้พวกนั้นต่อยคนละหมัดและที่เขาเลือกทำเพราะสมาชิกกลุ่มมีถึง41คนเขาเดินผ่านความโหดร้ายและเจ็บปวดมาจนถึงหน้ารุ่นน้องของเขาแต่พอรุ่นน้องกำลังจะต่อยมาที่หน้าของเขาคนที่เดินมารับแทนก็คือหญิงสาวผู้เป็นที่รักเธอโดนสนับมือต่อยเข้าที่แก้มจนแก้มฉีกและนั้นเองเหมือนกับว่าระเบิดที่สะสมดินปืนได้ระเบิดออกเขาอัดรุ่นน้องจนยับและหักข้อมือข้างที่ต่อยหักจนเห็นกระดูกและเขาก็ต่อยทุกคนที่อยู่ในพิธีด้วยความโกรธและเศร้าสุดขีดทุกคนในพิธีหนีตายกันอย่างวุ่นวายและสุดท้ายเขาก็ต้องมานั่งกอดแฟนผู้เป็นที่รักและรีบพาตัวเธอส่งโรงพยาบาลเขาขอให้พระเจ้าโปรดให้เธอฟื้นแลกกัยการที่เขาจะเลิกมีเรื่องชกต่อยและจะตั้งใจใช้ชีวิตแหบะเหมือนพระเจ้าทรงยังรับฟังหญิงสาวผู้เป็นที่รักฟื้นขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรญ์เขามองหน้าเธออย่างมีความสุขทั้งน้ำตาเธอก็มองมาและยิ้มพวกเขาสบตากันแต่ก็มีเสียวประตูมาขัดคนที่เข้ามาก็คือตำรวจที่มารับตัวเขาไปที่สถานพินิจเขายิ้มให้เธอก่อนจะไปกับตำรวจและก็เดินออกไปพร้อมเสียงร้องไห้ของหญิงสาวผู้เป็นที่รักเขาถูกขังที่นั้นเป็นเวลา2ปีและในวันที่เขาถูกปล่อยตัวเขาก็เดินออกมามองท้องฟ้าพร้อมกับเสียงที่คุ้นเคยเรียกเขาว่าที่รักดังมาจากตรงข้ามถนนนั้นก็คือหญิงสาวผู้เป็นที่รักของเขาเธอวิ่งมา
กอดเขาด้วยความคิดถึงแต่เขากลับมองไปที่แผลเป็นตรงแก้มเธอและก็ร้องไห้พร้อมพึมพำว่าขอโทษแต่โอบกอดเขาไว้พร้อมกับปรอบเขาจนถึงช่วงเวลานึงที่มีคนเยอะมากๆเดินมากันนั้นก็คือกลุ่มเฟรนที่เรียนจบกันหมดแล้วทุกคนมายืนตรงหน้สเขาพร้อมกับยิ้มและก็ทำท่าทางดีใจที่เขาออกมาแล้วแต่เขาก็ประกาศเลยว่าจะขอใช้ชีวิตและเดินหันหลังจากไปพร้อมกับหญิงสาวผู้เป็นที่รักทุกคนที่ได้ยินก็เริ่มคอตกและก็ชู2นิ้วขึ้นมาพร้อมตะโกนว่าขอให้โชคดีนะเดม่อน!และเรื่องราวก็จบลงด้วยเสียงของรถตำรวจที่มาจับกลุ่มเฟรนข้อหาทำการชุมชุน
