ซิริอุสชื่อที่ติดตัวมาแต่เกิดคุณแม่บอกว่า
"เพราะลูกคือแสงสว่างของเราลูกถึงได้ชื่อนี้"
คุณพ่อชอบพูด
"เพราะซิริอุสน่ะ เป็นดาวที่มีแสงของตัวเองเหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ยิ่งใหญ่ไงล่ะ"
ไม่เข้าใจแต่ไม่เป็นไรอย่างไงความหมายก็ไม่ได้แย่ พอ18ปีไปย้ายโรงเรียนอีกแล้ววันแรกก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาเล่นด้วยและบอก
"ซิริอุสหรอ?ชื่อเพราะจังน่ะ"
เป็นรอยยิ้มที่สดใสเหมือนกับดวงดาวแต่ก็แค่ตอนนั้น
พออยู่ไปเรื่อยๆไม่รู้ทำไมรอยยิ้มที่เหมือนแสงสว่างเริ่มจะมืดมิดขึ้นจนกระทั้งหายไป
"ขอโทษน่ะซิริอุสคงไม่เจอกันอีกแล้ว ขอโทษน่ะ.."
โอเค
ไม่เป็นไร
ครั้งสุดท้ายที่เจอไม่มีแม้คำลาไม่แม้แต่จะหันมามองจนจากไปไกลแสนไกล ตอนนี้ต่อให้หาเท่าไรก็คงไม่เจออีกแล้ว..
พอขึ้นมหาวิทยาลัยได้ไปอยู่หอมีรูมเมทผู้ชายคนหนึ่ง
"ไงฉันเอกน่ะต่อจากนี้คือรูมเมท นายชื่ออะไร"
ซิริอุส
"ชื่อเท่จัง ใช่ชื่อดาวที่สว่างที่สุดมั้ยดาวโจรน่ะ"
ใช่
เอกบอกว่าผมเป็นได้ชื่อนี้เพราะอาจจะเป็นแสงสว่างที่คอยนำพาชีวิตของใครสักคนที่จมในความมืดมิดก็ได้ และถ้าตอนนี้ยังไม่มีคนนั้นงั้นช่วยนำพามันทีน่ะพูดคำแบบนั้นไม่อายปากหรอแต่..ก็ได้
"กูขอโทษน่ะ"
เดี๋ยวสิ
สิ้นคำค้านจังหวะการเต้นของหัวใจที่ควรมีสองกลับเหลือแค่หนึ่งในห้องที่ดูเก่าโทรมและร่างไร้วิณญาณที่ห้อยอยู่กับคานไม้ของบ้านเช้าถูกๆมีเพียงเสียงของลมและคนโวยวายข้างนอกห้อง 'รีบหาคนช่วยเร็ว!!" นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ได้ยินก่อนรอบข้างจะดับลง
"เสียใจด้วยน่ะมึง ไอเอกมัน.."
ไม่เป็นไร
รู้ตัวอีกที่ผ่านมาสองปี'จะว่าไปเธอคนนั้นเป็นยังไงบ้างน่ะ'
ชั่งเถอะเดี๋ยวก็รู้แล้วหลังสิ้นความคิดนั้นแสงสว่างที่เคยมีก็ดับลงพร้อมกับฉากจบเรื่องราวของคนที่เคยมีลมหายใจ
"ซิริอุส"
นี้เป็นเรื่องกาวๆที่เขียนเพราะว่างเฉยๆอย่าใส่ใจน่ะค่ะ
