ตรวจงานนร.ผิด แล้วบอกนร.ว่าถูกแล้ว เพราะกลัวครูอีกคนว่าว่าแค่ข้อเดียวทำไมยังทำไม่เสร็จ และเราก็สอนผิด นร.ก็บอกให้ไปถามครู(นร.ไม่เชื่อมั่นใจตัวเราแล้ว และจะมองเราไปในทางไม่ดี)แต่เราไม่กล้า กลัวเสียหน้า แต่อีกความคิดนึงก็อยากไปให้ครูสอนเพราะกลัวจะมีเรื่องและมันคือเรื่องที่ถูกต้องแล้ว สุดท้ายเด็กก็เดินไปถามครู ครูก็สอนให้ และนร.ก็บอกกับครูว่าเราบอกว่าถูกแล้ว ครูก็ตกใจและดูเฉลยปรากฏว่าที่เราตรวจมันผิด และนร.ก็กลับมาที่เรา(ไม่รู้ว่าครูต่อว่าเรา หรือพูดอะไรเกี่ยวกับเราให้นร.ด้วยหรือเปล่า) แล้วนร.ก็บอกว่าครูคนนั้นเก่ง เราก็ตอบว่าแล้วครูล่ะชมครูบ้างสิ(เราแทนตัวเองกับนร.ว่าครู)นร.ก็เงียบ ตอนต
นั้นรู้เลยว่านร.มองเราไม่ดีแล้วแน่ๆ พอนร.กลับออกไป เราก็กังว่านร.จะไปบอกผู้ปกครองจนมีเรื่องจนเราอับอายขายขี้หน้าคนอื่น จนแทบไม่มีสมาธิทำอะไรเลย พอจะเลิกงานก็โดนตำหนิอีก(ก็เราไม่รู้ และไม่มีเวลา แต่พอจะถามพวกเขาก็ใส่อารมณ์กับเรา)หลังจากแยกกับทุกคนเสร็จเราอยากร้องไห้เลย แต่กลั้นไว้เพราะไม่อยากให้พ่อแม่เห็น (กลับมาบ้านรู้สึกอยากอ้วก,ที่บ้านทะเลาะกัน,พ่ออารมณ์เสียมากๆ, บอกพ่อ"สู้ๆ"แต่พ่อบ่น(เรื่องงานของพ่อ),นอนไม่หลับเพราะกังวลว่านร.จะเอาไปฟ้องผู้ปกครองและเรื่องจะมาถึงเราทำให้เราโดนสิ่งที่โคตรแย่มากๆ
