บทที่1
ไงฉัน แอริต้า ฉันแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง เขาเป็นคนที่หน้าตาดีมากแล้วก็ ฮอตมากด้วย ต่างกับฉันมากที่ไม่มีแม้แต่เงาในสังคม ฉันเป็นเด็กเนิร์ดคนหนึ่งที่ชอบใส่ แว่นตา อ่านแต่หนังสือ กินข้าวคนเดียว ไม่มีเพื่อน อาจจะเป็นเพราะว่าฉันพูดไม่ค่อยเก่ง แต่ฉันเป็นคนชัดเจนมาก เวลาใครมาคุยด้วยก็รู้สึกดีใจ รู้สึกไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป แต่พอฉันพูดด้วยกลับไม่สนใจกันเลย ฉันก็อยากจะมีเพื่อนที่เข้าใจกันบ้าง ฉันพูดออกไปก็ไม่มีใครรับฟัง แถมนินทาฉันอีกด้วย ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่เข้าใจในตัวตนที่ฉันเป็น สิ่งที่ฉันอยากพูดก็ไม่มีใครเข้าใจ “ฉันเป็นเหมือนเงาที่ไม่มีแสงแม้แต่นิดเดียว”....
ฉันเศร้ามาก มีวันหนึ่งที่ความรู้สึกฉันเกินที่จะรับไหว ฉันไม่ได้ไปโรงเรียนเป็นอาทิตย์ ครอบครัวพยายามปลอบฉัน แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่ฉันเจอเป็นแบบไหน ฉันไม่อยากจะเล่าให้ใครฟัง อาจเป็นเพราะฉันเอง ที่ไม่ยอมเปิดใจให้ทุกคนรับฟังและรับรู้ความรู้สึกที่แท้จริง ฉันเอาแต่เก็บความกดดันไว้อยู่คนเดียว เพื่อนในห้องถึงแม้ไม่สนิทกัน แต่ก็ไม่เคยถาม ไม่ได้คิดต่อเลยครูก็ยังไม่สนใจฉันเลย พอไปโรงเรียน “ครู:นี้เธอหายไปไหนมาเป็นอาทิตย์ รู้ไหมการเรียนเธอตกมาก แย่มากเลยนะ ไม่อยากเรียนก็บอกสิ ยุ่งอยากจริงๆ ทำให้คนอื่นเดือดร้อน แข่งขันวิชาการก็ไม่ได้ไป เสียชื่อเสียงของโรงเรียนหมดเลย เด็กคนนี้เนี่ย” ฉันได้แต่ยืนเงียบ ไม่กล้าพูดความรู้สึกตัวเองออกไป ฉันนั่งอยู่คนเดียวมาหลายเดือน นั่งซึมเศร้าอยู่คนเดียว ตอนฉันขึ้นม.4 ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยน ฉันได้เป็นหัวหน้าห้อง แต่เวลามีเรื่องอะไรทุกคนก็ไม่ยอมฟัง ขนาดงานการบ้าน ยังให้ฉันช่วยทำ ไม่ใช่ช่วยแบบว่าฉันเหมือนโดนบังคับ เหมือนว่านี้เป็นเรื่องเนาะ อยากหัวเราะก็ได้หัวเราะคนเดียวกับน้ำตา ได้ยิ้มกับน้ำตา ฉันทนใช้ชีวิตมาจนเทอม2ของม.4 มีวันหนึ่งฉันโดนรังแก โดยกลุ่มนักเลงผู้หญิงและมีผู้ชายอยู่ด้วยไม่กี่คน ฉันโดนทำร้าย ทั้งตบ ทั้งเตะ ทั้งตี ทั้งด่า ฉันเกือบโดนขวดแก้วทุบ แต่ก็มีผู้ชายใส่หมวกสีดำ รูปร่างเหมือนนักกีฬา เป็นผู้ชายที่ดูดีมาก เขาเข้ามาช่วยฉันไว้ ถือว่าเป็นครั้ง
แรกนะเนี่ยที่มีคนมาช่วย แต่ก็เป็นแบบนี้วนไปอยู่สักพัก ฉันโดนทำร้านเหมือนเดิม แต่ทุกครั้งที่ฉันกำลังโดนเหมือนครั้งที่แล้ว มีชายดูเหมือนว่าเป็นคนเดิมกับครั้งที่แล้วที่เคยช่วยฉันไว้ มาช่วยฉันอีกครั้ง เขาเข้ามาช่วยทุกครั้งเมื่อเกิดปัญหากับฉัน ตอนที่ฉันถูกทำร้าย แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่น ฉันไม่ได้กินข้าวเขาก็เอาขนมฝากไว้กับคุณพานโรงไว้ให้ฉัน ฉันซาบซึ้งมาก แะะรู้สึกดีขึ้นมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เป็นแบบนี้มาประมาณ1ปี ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาสักครั้ง ฉันเคยได้คุยกับเขาโดยใช้ การเขียนจดหมาย ฉันรู้สึกดีที่มีเขา ใช่แล้วล่ะฉันชอบชายคนนั้น ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าได้บอกกับเขาไปว่าชอบ ถ้าบอกไปทุกอย่างอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ ฉันชอบการให้พูดคุยกับเขามาก
เหมือนมีความรู้สึกแปลกใหม่ ที่ไม่ใช่การชอบ ฉันอยากเจอเขาสักครั้ง ฉันได้แต่เขียนจดหมายส่งให้เขา แต่ไม่เคยขอเจอสักครั้ง แต่พอนั่งอยู่คนเดียวในที่เงียบๆ ฉันก็อยากบอกเขาว่า “ฉันชอบนายนะ” แต่ต้องได้บอกแน่นอนสักครั้งแหละ ไม่รู้ว่าวันไหน แต่ฉันจะบอกให้ได้ สักวันหนึ่งเขาต้องรู้สิ่งที่ฉันอยากบอก ....ฉันชอบนายมากนะ.... .... ........................................
........................................
performance:I secretly like you.
Author: Cream
