*พิมพ์ผิดช่างมัน
เดลรีเมียร์จ้องหน้าอีริล อีริลจ้องหน้าเขากลับ
“ดีใจจังพี่มาหาผมแล้ว…ปกติเกลียดกันนี่”เดลรีเมียร์พูดตัดพ้อ
“ใช่ ฉันเกลียดนาย”อีริลมองเดลรีเมียร์ด้วยสายตาเฉยชา
“ทำไมถึงเกลียดผมล่ะ ผมว่าผมทำเพื่อพี่ดีที่สุดแล้วนะ"
“นายนี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ พรากความสุขไปจากฉันมันยังไม่พอหรือไง ต้องให้ฉันมาดูแลนายอีก…”ประโยคหลังเขาผ่อนเสียงโดยไม่รู้ตัว
“แต่…เเต่ว่าอย่างน้อยตอนนี้พี่ก็อยู่กับผมแล้วนี่ ทำไมชาติก่อนถึงไม่เป็นแบบนี้บ้าง"เมื่อได้รับรู้ความผิดของตัวเองเขาพูดตัดพ้อตัวเองอีก
“ฉันควรเล่นบทบาทเป็นพี่ของนายดีไหม ไหนๆนายก็จะได้ไปสบายแล้วนี่"อีริล
เมื่อเห็นเดลรีเมียร์พยักหน้าเขาก็เล่นบทบาททันที เขาคิดในใจว่าถือว่าสงเคราะห์แล้วกันเพราะเขาโดนคำสาปของราชาแห่งสวรรค์องค์ก่อนเพราะไปแย่งตำแหน่งของเขามา และอีกอย่างตอนนี้…
เพราะอีริลเขาเป็นองครักษ์ ซึ่งองครักษ์จะถือกำเนิดมาพร้อมกับว่าที่เจ้าแห่งสวรรค์คือเดลรีเมียร์ ผู้ที่เป็นองครักษ์ต้องคอยดูแลปกป้องว่าที่เจ้าแห่งสวรรค์อย่างช่วยไม่ได้
ทำให้ความรู้สึกของเขาในการทำหน้าที่เป็นองครักษ์ของเขากำลังลุกโชน ตอนนี้ในใจเขาเอาแต่คิดว่าต้องให้คนตรงหน้ามีชีวิตรอดไปให้ได้แม้ว่าจะต้องใช้ชีวิตของตัวเองแลกเปลี่ยนก็ตาม
“การที่พี่มีภรรยาเป็นปีศาจผมแดง มันสุดยอดมากเลยแถมเธอยังมีลูกแฝดด้วย”
“เธอกำลังท้อง” และเด็กในท้องต้องการพ่อแต่ตอนนี้เขาคงไปหาไม่ได้อีกแล้ว
อีริลมองร่างของคนที่กลับชาติมาเกิดใหม่เป็นรอบที่ 2 ตอนนี้ร่างกายนั้นกำลังถูกกลืนกินด้วยคำสาปสีดำแทบทั้งตัว
“…นายนี่มันคนอับโชคจริงๆ"
“ใช่ผมรู้ดี" เขายิ้ม
อีริลจับมือของคนตรงหน้ามาประสานมือ
“ฉันจะอยู่กับนายไปจนตายเอง" เขาหรี่ตาลง
“ผมดีใจมาก"
ผมที่ควรจะดับสลายไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับยังมีชีวิตอยู่ในร่างของคนอื่น ร่างนี้เป็นร่างของคนที่ผมเคยฆ่าเขาในชีวิตก่อนอีกด้วย
ตัวของผมได้หลอมรวมกับอีริลเป็นที่เรียบร้อย รู้ทุกอย่าง… มันทำให้ผมรู้จักเขามากยิ่งขึ้น อย่างน้อยผมก็ได้ทำเพื่อเขาเล็กน้อยแล้ว อย่างน้อยผมก็เห็นภาพที่เขามีความสุขในชีวิต
นี้ แม้ตอนที่เขาอยู่กับผมจะมีแต่ความทุกข์ก็เถอะ
การกระทำของผมมันทำร้ายเขา ผมโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก
แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่มีวันกลับมา
