ผมรู้ตัวดีว่าเป็นไซโคพาส วาย โรคจิต

หลังพ่อแม่หย่าร้างกันเพราะความเอาแต่ใจของแม่ แม่เหมือนกำลังหาสิ่งที่มาเติมเต็มในส่วนของพ่อ เพราะเธอรู้ดีว่าผมสนิทกับพ่อมากกว่าเธอ

แน่นอนสิก็พ่อตามใจผมขณะที่เธอชอบสั่งๆ สอนๆ ผม

วันหนึ่งหลังจากผมได้นำใบเกรดที่ผมใช้น้ำพักน้ำแรงสร้างมันขึ้นมาไปให้เธอ และผมก็ขอเธอไปเที่ยวที่สวนสนุกเพียงตัวคนเดียว

ผมได้เจอกับคุณหมี ผมขอให้คุณหมีพาผมไปเที่ยวเล่น เพราะคุณหมีกำลังพยายามหลอกล่อให้ผมไปที่ๆหนึ่งกับคุณหมี เห็นแล้วมันน่าสมเพชจนต้องผมพูดเอง

ผมดีใจเพราะหลังจากที่ตามคุณหมีไปคุณ หมีก็โอบกอดลูบไล้ไปทั่วตัวผมแล้วพูดประมาณว่า ชอบผม รักผม ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ที่พังดูแล้วน่าเข้าหา

ไม่นานผมกลับไปบ้าน เธอโกรธเพราะผมกลับบ้านช้าและรู้ว่าใบเกรดของผมมันเป็นของปลอม เธอดุด่าพร้อมตีผม

ในระหว่างด่าเธอทำสีน่าเจ็บปวด แต่แล้วไงเธอตีผม ผมเจ็บกว่าน่า

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของผมและเธอ

ผมคิดว่าเธอทำงานจนเป็นบ้าไปแล้ว

เกิดแบบนี้หลายๆ ครั้งก็น่าเบื่อ

ผมจึงไปหาคุณหมีบ่อยๆ โดยไม่มีใครสักคนรู้เรื่องนี้ ผมระบายทุกอย่างให้คุณหมีฟัง คุณหมีรับฟังและปลอบใจผม พร้อมกับขอรางวัล รางวัลสำหรับที่คุณหมียอมฟังปัญหาของผมที่เล่า โดยทำในเรื่องของผู้ใหญ่ ผมไม่ติดนะ ก็รู้สึกดีอยู่

สิ่งที่เธอกระทำกับผมทุกวันยิ่งทวีคูณความรุนแรงมากขึ้น

จนตอนนี้สีหน้าของเธอไม่แสดงความเจ็บปวดอีกต่อไป

จนทำให้ผมต้องระบายความโกรธกับแมวที่เธอรัก โดยผ่าดูว่าหัวใจของมันเต้นแบบไหน แล้วทิ้งซากของมันลงถุงดำ ปล่อยให้รถขยะมารับไป

จะว่าไปคนดีเขาไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตใช่ไหมนะ งั้นผมตอนนี้ก็ไม่ใช่คนดีแล้วน่ะสิ ไม่ได้ๆ ผมต้องเป็นคนดี

…จริงๆ ผมแค่สงสัยว่าสิ่งที่ถูกรักหัวใจจะเต้นแบบไหนกัน

แต่แล้วเธอโกรธมากกว่าเดิม

เธอรักมันมากกว่าผมเหรอ นี่มันมากเกินไปแล้ว

คุณหมีช่วยผมด้วย ผมไม่ชอบเธอ

คุณหมียอมช่วยผมเพราะรักผมสุดหัวใจเลยนะ เขาพูดประมาณนั้น

อืม รู้แล้ว ช่วยก็พอไม่ได้อยากรับรู้เลย

แต่ช่างเถอะ

ในตอนนี้เธอหายไปแล้ว และหลังจากนี้จะหายไปตลอดกาล

หลังจากนั้นผมถูกรับเลี้ยงโดยญาติของเธอ โดยที่ทุกคนไม่ค่อยใส่ใจว่าผมจะทำอะไรที่ไหน และคุณหมีที่คอยรับฟังผมอยู่ตลอดตอนนี้ก็อยู่ไหนไม่รู้

จริงๆ ก็รู้ว่าเขาหายไปไหนนั้นแหละ

…อยู่ในคุกไง ที่ไม่น่าเชื่อคือเขาไม่ได้โดนโทษประหารชีวิตด้วย

OMG

หลังจากนั้นผมไม่ได้ไปหาเขาเลย ทั้งที่ช่วยผมไว้แท้ๆ

น่าเสียใจจัง

…คิคิ

ผมเติบโตขึ้นและกลมกลืนไปกับสังคม แนบเนียนจนไม่มีใครรู้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ เป็นคนดีที่โดนเอาเปรียบ…เมื่อไหร่คุณหมีจะออกจากคุกมานะ

วันหนึ่งหลังจากกลับมายังบ้าน วันนี้ไม่เหมือนกับทุกวัน บ้านมืดสนิทไม่มีหลอดไฟดวงไหนเปิดอยู่ เเละได้กลิ่นอับที่ผมไม่ได้กลิ่นมานานหลังจากเป็นคราวแมวที่เธอรัก

ผมเดินเข้าไปหาห้องของผม มันมีแสงไฟเปิดอยู่เพียงห้องเดียว ทั้งๆ ที่ตอนเช้าปิดไฟแล้วนะ

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องตัวเอง พร้อมเห็นชายร่างใหญ่คนหนึ่งอยู่ที่เตียงของผม เขานั่งสูดดมเสื้อผ้าของผม มองมาที่ผมพลางชักแก่นกายปรนเปรอตนเอง

ผมวางทุกอย่างที่แบกมา ขึ้นคร่อมตัวเขาแล้วโดนเขาโอบกอดและสูดดมกลิ่นตัวที่โหยหาเพราะห่างหายไปนาน ผมใช้มือหนึ่งจับไหล่อีกมือหนึ่งก็จับใบหน้าของเขา ให้สามารถกดจูบได้อย่างง่ายดาย

เขาถอนจูบแล้วเขาพูดยิ้มๆ พูดประมาณดีใจ คิดว่านี่เป็นรักแท้ ผมถึงจำเขาได้

อ๋อ

ช่างหัวมันเถอะน่า

นายแค่รักฉันให้ฉันมีความสุขก็พอแล้ว

ส่วนเรื่องรักตอนนี้ไม่มีให้หรอก

ส่วนในอนาคตน่าจะมีตอนที่นายรับฟังปัญหาของฉัน

และหายไปเป็นครั้งที่สองล่ะนะ

ตอนนั้นอาจรักนายก็ได้นะ

แต่ก็…ขอบคุณนะที่นายรักฉันมากขนาดนี้ เพราะรักของนายช่วยฉันในเรื่องต่างๆเยอะเลย รู้สึกขอบคุณมากเลยล่ะ

นายออกมาจากคุกได้ด้วยทั้งที่ฆ่าคน แปลว่ามีเส้นสายใหญ่ๆ ใช่ไหม ดูเหมือนว่านายจะมีประโยชน์มากกว่าที่คิดนะ

ผมพร้อมที่จะเล่าปัญหาให้คุณฟังทุกเมื่อคุณหมี คราวนี้ขอหลายๆ คนเลยนะ

หายไปพร้อมกันให้หมดเลย

ปิ้ว ปิ้ว~♡