วันหนึ่งที่ผมกำลังหาห้องไลฟ์อยู่ระหว่างที่ผมนั้นผมกำลังคิดเรื่องนิยาย ผมก็ได้สะดุดตากับห้องไลฟ์ห้องหนึ่ง
ผมลองกดเข้าไปดู ก็เป็นเพียงห้องไลฟ์ที่คนดูนิดหน่อย
แต่ เจ้าของไลฟ์นั่น ก็เล่นกีต้าร์อยู่ เขาไม่รู้ตัวเลยว่าผมเข้ามา
เสียงร้องของเธอนั้นทำได้ดีสุด แต่ก็มีเพื่อนของเธอที่อยู่ในไลฟ์ บอกเธอว่ามีคนเข้ามา จนเธอสังเกตเห็น
“เอ้ายินดีต้อนรับน่ะ คุณ”
ผมก็พิมพ์ตอบกลับไป
“ฮะ”
เธอสงสัยว่าผมเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร
ผมจึงตอบกลับไปว่า
“ตั้งแต่ที่คุณร้องเพลง เลยล่ะครับ”
เธอนั้นหัวเราะ
“ฮ่าๆ ขอโทษน่ะที่ไม่ได้สังเกต”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ผมอยู่ในห้องไลฟ์นั้นนานมา
จากนั้นไม่นาน เธอก็ปิดไลฟ์
"งั้นไปก่อนน่ะ ไว้เจอกันใหม่”
“บาย ไว้เจอกันใหม่
พอเธอปิดไลฟ์ไป ผมรู้สึกมีกำลังในการเขียนนิยายต่อ
ผมจึงกดติดตามเธอไว้ เผื่อว่าเธอจะไลฟ์อีก
จากนั้น ผ่านไปอาทิตย์กว่า
ช่วงนั้น ผมอยู่ต่างจังหวัด
เธอก็ได้ไลฟ์อีกครั้ง มันทำให้ผมสึกดีขึ้นนิดหน่อย
เพราะช่วงนั้นเป็น ช่วงที่ผม ถูกห้ามให้คุยกับคนอื่น
แต่พอผมได้คุยกับคนนี้ เรื่อยๆ
ผมก็ได้รู้ชื่อของเธอ นาฟา(กันเจ้าตัวรู้) อายุก็เท่าเดียวกับผม
ตอนนั้นผม ก็เขียนไปด้วย คุยกับเธอไปด้วย
จนวันหนึ่ง ผมลองขอ IG เธอดู แล้วก็ได้มา
เธอเป็นคนที่มีความสามารถมาก ทั้งวาดรูป เล่นกีตาร์ ร้องเพลง เธอทำได้ดีหมดทุกอย่าง
ผ่านไปหลายเดือน
แล้วก็ถึงวันเกิดเธอ
เธอกลับไลฟ์หลังจากหายไปหลายเดือน
คนที่เคยดูเธอ ก็เหลือแค่ผม กับเพื่อนของเธอ อีก4-5คน
ตอนนั้น เธอชวนผม ขึ้นมาเป็นคุยด้วยกัน กับเพื่อนๆของเธอ
ตอนนั้นผมรู้สึก กระวนกระวายมาก
เพราะตลอดมานี้ พวกเธอไม่เคยไม่ยินเสียงผมเลย
ผมประมาณมาก เลยบอกกับพวกเขาว่า
“ขอเวลาอีกสักเดี๋ยวน่ะ”
ผ่านไป 2 นาที ผมกดขึ้นไปคุย
เขานั้นชวนผมเล่นเกม🖤กัน
ผมก็ชนะยางแพ้บาง
แล้วเพื่อนำของนางก็ชอบ ท้าให้ยอกชอบกัน
ซึ่งผมกับ นาฟา ก็โดนบ่อยๆ
จนผมเริ่มมีความรู้สึกที่ชอบเขาจริงๆ
แต่ตอนนั้น เธอก็เปิดไลฟ์พอดี
จึงไม่ได้บอกเธอไป
จนผ่านไป ก่อนถึงเดือนธันวาคม
วันที่ ไลฟ์ของเธอก็เหลือแค่ผม
ผมก็พูดคุยกับนางกันจน
รู้วันเกิดของกันและกัน
และมันก็ใกล้เกิด ของเธอ
ผมจึง วาดรูปให้นางเป็นขวัญ
แต่วันเกิดของเธอเธอไม่ได้ไลฟ์
ผมก็รู้ว่า เธออาจจะไปเที่ยวกับครอบครัว
จึงส่งรูปไว้ใแชท IG และ อวยพรทิ้งไว้
จน สามทุ่มเธอก็อ่านแชทผม
“ขอบคุณน่ะ“
ผมได้ถามหลายอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้
เธอก็ถามผมกลับเหมือนกัน
มันก็ทำให้ผม นำนิยายที่ทิ้งไว้กลับมาเขียนใหม่อีกครั้ง
จนกระทั่ง ถูกห้ามคุยกับใคร โทรศัพท์ก็โดยยึด
ตอนนั้นผม กลายเป็นคนที่มีอย่างบุคลิก
ผมคุยกับตัวเองที่ เหงา และ ไร้ความรู้สึก
ผมไม่ได้คึยกับเธอเป็นเดือนๆ
จนผม ตัดสินใจว่า หากได้โทรศัพท์คืนเมื่อไร จะสารภาพกับเธอ
ช่วงเวลานั้น ผมคุยกับคนอื่นได้ยากมากๆ
ผมกลายเป็นคนที่พูดน้อยมากๆ
การเข้าสังคมก็ไม่ดี
ผมถูก ตีห่างจาก ทุกๆคน เพราะผมแปลก
ผมน้ำตาไหล ได้แต่โทษตัวเอง
จนบุคลิกของผม มันมากขึ้นเรื่อย
แต่ล่ะบุคลิกของผมแต่ล่ะ คน มีความสามารถที่ต่างกันไป
คนหนึ่ง วาดรูปเก่า คนหนึ่ง ทำอาหารอร่อย คนหนึ่ง มีความสามารถในการแต่งเพลง คนหนึ่งก็ชอบพาย์กอนิเมะ และ ตัดต่อ
ผมมีความสามารถพวกนี้จนแบ่งกัน ในช่วงเวลาที่จำเป็น
เหลือบุคลิก สุดท้ายที่ผมคุมไม่อยู่ คือการที่ผมต้องมานั่งร้องไห้อยู่ในห้องทุกๆคืน ก่อนนอน หรือ ตอนอยู่คนเดียว
ผมในตอนนั้น คิดถึงเวลาที่ได้คุยกับ นาฟา
จนผมนั่น รู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
แตก็มีเธอ เป็นเครื่องยึดชีวิต ว่าตนเองอย่าพึ่งตายน่ะ
ต้องอยู่ต่อไป
ผมทำแบบนี้ไปเรื่อย จนเสียงของเธอดังขึ้นมาในหัว
ผมก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ จนได้โทรศัพท์คืน
ผมกำลังจะแชทไปหาเธอแต่...
เธอเรียนจบมัธยมไปแล้ว
ผมจึงคิดว่า ตอนนี้ยังไม่สารภาพดีกว่า
เพราะตารางไลฟ์นั่น เธอเองก็หายไปเหมือนกัน เธอไม่ได้ไลฟ์เลยในตอนที่ผมอยู่
โปรดติดตามตอนต่อไป
