เหนื่อยไหม..ที่ต้องฝืนตัวเอง..เหนื่อยไหม..ที่ต้องฝืนยิ้มทั้งๆที่ภายในใจเจ็บปวดเจียนตายแต่บอกว่าไม่เป็นไร..ยิ้ม..หัวเราะกับคนรอบข้างทั้งๆที่ภายในใจแตกสลายไม่มีชิ้นดี..ชอบปลอบประโลมคนอื่นแต่ตัวเองกลับเจ็บปวดอยู่กับคนรอบข้างยิ้มแย้มร่าเริงดูเป็นปกติ..พอแยกย้ายจากกันกลับมานั่งร้องไห้อยู่ในห้องมืดๆคนเดียว..กลายเป็นว่าเวลานี้เราต้องมานั่งปลอบใจตัวเอง..ผู้คนรอบตัวที่เราปลอบใจเขาล่ะ..หายไปไหน..ทำไมถึงไม่มานั่งข้างๆเราเวลาที่เราเจ็บปวดแบบนี้..คนเราน่ะ..พอเรื่องคนอื่นกลับทำได้ดีแต่กลับกันพอเป็นเรื่องของตัวเองกลับไม่ได้เรื่อง..ความสุขของคนอื่นเราทำให้ได้แต่ทำไม..ความสุขของตัวเองถึงไม่ได้กันล่ะ..ไม่มีใครเข้าใจเราได้ดีเท่าตัวเราเองหรอก..ความเจ็บปวดความรู้สึกต่างๆมีเพียงตัวเราเท่านั้นที่เผชิญอยู่กับมัน..ความเจ็บปวดทุกสิ่งทุกอย่างที่เจอมันล่วงลงสู่ก้นบึ้งหัวใจและฝังอยู่ในความทรงจำ..บาดแผลที่รักษายากที่สุดคือบาดแผลบนจิตใจ..ต่อให้เยียวยาด้วยเสียงหัวเราะหรือแม้กระทั่งความรัก..ก็ไม่อาจทำให้บาดแผลนั้นหายได้..บาดแผลของความรู้สึกมันไม่อาจรักษาให้หายได้หรอกถ้าหากคนๆหนึ่งทำมันพังแล้ว..มนุษย์เราน่ะต้องการแค่ผลลัพธ์โดยที่ไม่ได้สนใจผลกระทบที่ตามมาเลยด้วยซ้ำ..
สนแค่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นแบบที่เราต้องการไหมจะทำตามในแบบของเรารึเปล่า..การฝากความหวังไว้ที่คนอื่นมันไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย..
