เราสร้างเรื่องสั้นนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะบอกเล่า
เกี่ยวกับความรักที่ไม่สมหวัง ดูเหมือนนิยายน้ำเน่า เนาะแต่ก็แต่งมาเพื่อให้รู้ว่า จงสารภาพก่อนมันจะสายไป
เราชื่อทิวลิป
เเอบชอบเพื่อนผู้ชายในห้องแต่เขามีเเฟนแล้ว
เราเลยค่อยอยู่ข้างคนที่เราชอบในสถานะที่เราไม่ตัองการ
แต่เรากลับชอบที่จะได้เห็นรอยยิ้มของเขา
ในที่สุดแฟนเขาก็เลิกกัน
แต่มันกับร้อวไห้จะเป็นจะตาย...ไม่ชอบโคตรไม่ชอบตอนที่เเม่งร้องไห้เลยวะ
เลยตัดสินใจที่จะไปขอแฟนมันให้มาคบกันใหม่
ย้อนแย้งเนาะ
จนผ่านมา2ปีมันและแฟนตัดสินใจจะย้ายร.ร....
เราก็จะไปด้วยแต่มันบอกว่าไม่ต้องจะเดตกับแฟน
ประโยคนั้นทำเอาน้ำตาเกือบแตกแต่ต้องยิ้มไว้
พอถึงบ้านก็ไปนอนร้องไห้เสียใจจนตาบวม
ตัดสินใจที่จะบอกไปว่าเราชอบชอบมึงมากเว้ย
แต่กูแม่งขึ้กลัววะ...ไม่กล้าที่จะลงมือทำอะไรเลยทั้งสิน
ภาพที่เราเห็นคือคนที่เราแอบชอบเดินไปกับแฟนมันโดยมี
เรายื่นมองเขาเดินจากไป
สุดท้ายนี้....
อยากบอกไว้ว่าให้กล้าที่ตะทำอน่ากลัวที่จะไม่สมหวัง
อย่างน้อยยังดีกว่าที่ไม่ได้บอกอะไรแล้วต้องมาทนเจ็บ
มี ความกล้า...ก่อนมันจะสายไป....
!!!!!!!!!เรื่องที่แต่งขึ้นเอง!!!!!!!!!!
ไม่มี เจตนาอื่นมี ต้องการเเค่ให้คนรู้.....
สุดท้ายนี้...ลาก่อน:)
