ฉันไป๋ลู่ฉันเป็นพนักงานที่ร้านสะดวกซื้อ วันนึงได้มีเรื่องสะเทือนขวัญร้านสะดวกซื้อที่ฉันทำงานโดนโจรปล้นฉันไม่อยากให้ เจ้านายฉันไล่ฉันออกเพราะโจรปล้นร้านฉันไม่ยอมให้โจรเอาเงินไปเลยโดนแทงจู่ๆฉันก็เห็นแสงสีทอง
ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป แต่พอฉันมีสติฉันอยู่ที่ไหนไม่รู้เป็นที่ที่ไม่คุ้นเคย ฉันเจอผู้ชายแต่งชุดโบราณคนนึงฉันรู้สึกงงว่าตอนนี้ฉันไม่อยู่บ้านของฉันและฉันอยู่ที่ไหน ตอนแรกนึกว่าเป็นโจรจนกระทั่งชายชุดโบราณมาถามฉันว่าเจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ฉันตอบว่าคุณเป็นใครผู้ชายคนนั้นก็บอกกับฉันว่า ไม่สำคัญหรอกว่าข้าจะเป็นใครข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาจากไหนข้าเพียงเห็นเจ้าเป็นลมหมดสติไปก็เท่านั้นฉันกลัวก็เลยตอบเขาไปว่าที่นี่ที่ไหน ที่นี่เป็นบ้านข้าบ้านที่ข้าอยู่กับพ่อแม่ค่ะแต่ตอนนี้พ่อแม่ของข้าไม่ได้อยู่กับข้าแล้ว เพราะแม่ค้าไม่ได้จ่ายเบี้ยหัวหน้าขันทีไม่พอใจที่แม่ข้าไม่คืนเงิน แม่ข้าพยายามผัดผ่อนขอเป็นอีกสักพักคำที่คนนั้นชักดาบมาปิดที่พ่อกับแม่ข้าต่อหน้าข้าฉันเสียใจด้วยนะฉันก็ไม่มีพ่อกับแม่เหมือนกัน ถามฉันยังไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนที่ที่ไม่คุ้นเคยชายผู้นั้นเดินไปหยิบยาไหมคะบอกว่าเจ้ากินซะพรุ่งนี้จะได้กลับบ้านเจ้าฉันคิดว่ายังไงก็ต้องมีทางกลับบ้านฉันทำทุกวิถีทางเพื่อได้กลับบ้านแต่ก็ไม่มีวิธีใดที่ทำให้ฉันกลับบ้านแน่นอนข้าไปขอใช้ผู้นั้นอยู่ด้วยข้าถามชื่อเขาเขาชื่อฉางอัน เพราะข้าหายดีแล้วข้าขอฉางอันมาขายปลากับเขาด้วยฉันคิดว่าฉันคงไม่มีทางกลับบ้านฉันก็เลยขออยู่กับเขา เขาก็ถามชื่อฉันฉันก็ตอบว่าฉันชื่อไป๋ลู่ เขาเงียบไปสักพัก ฉันไม่ได้คิดอะไรมากรีบไปหาปลาต่อ ฉันกลับมาจากหาปลาเพื่อไปขายพรุ่งนี้ฉันกลับพบว่าฉางอัน ไม่ตอบไม่พูดกับฉันอย่างกับว่าฉันเป็นคนแปลกหน้าฉันถามเขาดีๆเขาบอกว่าเจ้ารู้ไหมว่าขันท่ตระกูลเจ้าฆ่าพ่อกับแม่ข้า ข้าเริ่มรู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดรู้สึกน้อยใจจูจู่ฉางอันก็ไล่ชั้น ฉันรู้ทำไมเขาต้องโกรธตระกูลฉันขนาดนี้ดูที่ฉันไม่รู้ว่าในเมืองนี้เป็นลูกหลานใครกันแน่ วันต่อมาฉันไปพูดกับฉางอันดีดีปรับความเข้าใจจากฉากอันแล้วบอกเรื่องที่ฉันข้ามอดีตมา เขาพูดว่าถ้าเกิดว่าเจ้าข้ามคบนะแบบนี้ถ้าอยู่กับเจ้าได้อีกนานเท่าไหร่ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกที่ฉันมีให้ฉางอันตอนนี้ ฉันคิดทบทวนว่าความรู้สึกนี้คืออะไร รุ่งเช้าฉางอันเดินมาบอกกับฉันว่าข้ารักเจ้า ฉันจะลืมไปสักพัก ฉันบอกกับฉันว่าเราคงรักกันไม่ได้ฉันไม่รู้ว่าฉันจะได้กลับไปที่โลกของฉันเมื่อไหร่ ฉันพยายามถอยห่างออกจากฉาวอันแต่ยังไงฉันก็คงฉากกันทุกวัน ฉันมีเพื่อนคนนึงที่อยู่ในโลกของฉัน แต่ตอนนี้เพื่อนของฉันไม่รู้จักฉัน ฉันไปตีสนิทให้เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ฉันขอคำปรึกษาว่าฉันควรทำยังไง
ฉูฉู่เพื่อนฉัน บอกว่าความรู้สึกนี้ยังไงก็ห้ามลืมไม่ได้
ฉูฉู่ บอกกับฉันว่าคุณจะปรับความเข้าใจกลับฉางอันฉันกลับไปหาเขาเดินไปกอดเขาปรับความเข้าใจฉางอันบอกกับฉันว่าก็ตามหาเจ้ามานานตอนนี้ข้าได้เจอเจ้าแล้วถ้าดีใจที่เจ้ากลับมาหาค่ะเเม่หญิงของข้า ถ้าร้องไห้หลังจากนั้นก็มีแสงพุ่งออกมาเป็นสีทองอย่างกับตอนที่ฉันโดนแทง
ฉันตื่นมาที่โรงพยาบาลจะพบว่าป้าของฉัน มาเฝ้าฉันอยู่ฉันเปิดทีวีดูฉันเจอคนที่หน้าตาเหมือนฉางอัน ฉันร้องไห้เพราะคิดถึงเขาเพราะฉันหายดีแล้วฉันรีบไปหาเขาฉันไม่นึกเลยว่าเขาจะรู้จักฉันจำฉันได้ จากนั้นฉันเข้ามาสวมกอดเขา
