ฉันมีชื่อว่าลิลลี่ เป็นนักศึกษาสาวธรรมดานั่นเป็นสิ่งที่บอกกับทุกคนที่ฉันรู้จักไป แน่นอนว่าสิ่งที่บอกไม่เมื่อกี้คือเรื่องโกหกของฉัน ฉันมีแฟนอยู่คนหนึ่งเธอเป็นผู้หญิงที่ชื่อ มิ้น และเป็นคนที่มีนิสัยที่ดีมากตอนที่อยู่กับฉัน ความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นเป็นความลับที่ไม่มีใครรู้นอกจากพวกเรา จึงไม่ถูกมองว่าแปลกในสายตาคนอื่น
"ก็ดีแล้วล่ะ" ฉันพูดไปในระหว่างที่อนู่ในร้านของหวานแห่งหนึ่ง
"อะไรหรอ?" มิ้นต์ถามฉันกลับมาพร้อมกับกินของหวานที่ซื้อมาหลังจากที่พูดเสร็จนั้น
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก"
พวกเราเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันตอนเรียนมัธยม วันหนึ่งฉันก็รู้ว่าตัวเองชอบมิ้นเลยสารภาพไป ตอนแรกก็กังวลมากๆเลยล่ะ แต่ทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี
จากตอนนั้นจนมาถึงตอนนี้ฉันก็รู้สึกโชคดีมากเลยล่ะ
เพราะมิ้นต์น่ะ ทั้งสวย น่ารัก นิสัยดีมากๆ อวยเกินไปรึเปล่านะ
"รูปนี้น่ารักดีแฮะ"
"รูปไหนหรอ?" มิ้นต์ถามฉันด้วยความสงสัยหลังจากทึ่ฉันพูดไป
"นี่ไง" โชว์รูปในโทรศัพท์ให้ดู
เป็นรูปที่มิ้นต์กำลังกินของหวานอย่างเอร็ดอร่อย
"โถ่...." มิ้นต์หันไปมองทางอื่นด้วยความเขินอาย
.
.
.
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันมีความสุขมากเลยล่ะ
แต่นั่น....
มันเป็นแค่อดีตน่ะสิ....
.
.
.
ในตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเธอเริ่มไม่สนใจฉันเลย มัวแต่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนคนหนึ่ง
"คุยกับใครอยู่หรอ?" ฉันถามมิ้นต์ไป
"รุ่นพี่น่ะ" เธอตอบฉันและกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ
และหลังจากนั้นก็พูดว่า.."เพื่อนน่ะค่ะ"
ฉันรู้สึกขัดใจกับคำนั้นมากเลยล่ะ
หลังจากนั้นก็ไปถามมิ้นและได้คำตอบกลับมาว่า...
"ความสัมพันธ์ของเราเป็นความลับไม่ใช่หรอ" มิ้นต์พูด
"ก็ใช่แหละ" ฉันก็ตอบกลับไปปกติแต่รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย
"ถ้างั้นเราไปเปิดเผยความสัมพันธ์กับคนอื่---"
"ไม่ได้" มิ้นต์พูดขัดฉันอย่างเสียงแข็ง
"อะ-โอเค"
ไม่เคยจะได้เห็นด้านนี้ของเธอเลย
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้กันนะ...
.
.
.
เวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆ ระยะห่างของฉันกับมิ้นก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง
ฉันเลยแอบตามเธอไปในวันที่เธอบอกว่ามีธุระ
สิ่งที่ฉันเห็นหลังจากที่ตามไป ทำเอาใจฉันสลายเลยล่ะ
สิ่งที่ฉันเห็นคือ...มิ้นต์กำลังกอดกับชายคนหนึ่งซึ่งเป็นรู่นพี่ ที่ฉันรู้จักได้ไม่นานมานี้...ถึงตอนเรียนมิ้นกับรุ่นพี่คนนี้จะทำตัวสนิทสนมกันมากแต่ฉันก็ปล่อยผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในตอนนี้ความคิดบางอย่างก็เข้ามาในหัว
"มิ้นต์...นอกใจฉันงั้นหรอ"
ฉันที่ไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นก็เลยแอบตามต่อไปจนพวกเขาเข้าไปในที่ลับตา
และสิ่งที่พวกเขาทำคือจูบกัน ภาพนั้นตอกย้ำความคิดของฉันอีกรอบ
...ตอนนี้....เหมือนฉันได้รู้ความจริงที่พวกเขาสนิทสนมกันเลย สนิทสนมกันมาก...
.
.
และฉันก็กลับไปยังที่พักของพวกเราและรอมิ้นต์กลับมา
.
.
มิ้นต์เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ
"ไปไหนมางั้นหรอ..."ฉันที่นั่งรออยู่ถามไป
"ก็ไปทำธุระนิดหน่อย" มองลิลลี่ที่นั่งหันหลังอยู่
"จริงๆวันนี้ฉันก็ไปทำธุระมาเหมือนกัน"
"มีเรื่องอะไรที่ต้องไปทำหรอ ไม่เห็นบอกกันเลย" มิ้นต์พูด
"ใช่มีบางอย่างที่ฉันจะให้ดูด้วย"หันหน้ามาหามิ้น
"...." พอหันมามิ้นต์ตกใจกับสภาพของฉันนิดหน่อย
"ปะ-เป็นอะไรไปหรอ" มิ้นพูด
"นี่ไงบางอย่างที่ฉันอยากให้ดู" ฉันโชว์รูปที่มิ้นต์จูบกับรุ่นพี่คนนั้นให้ดู
"!!!!!" มิ้นต์ดูตกใจมากๆ แล้วรีบพูดว่า...
"มะ-ไม่ใช่นะ" ตอนนี้เธอบอกฉันอย่างร้อนรนและพยายามยิ้มให้ดูน่าเชื่อถืออยู่
"ไม่ต้องปฎิเสธหรอก หลักฐานก็มีอยู่ตรงนี้" ฉันพูดอย่างใจเย็น...ถ้ามองดูจากภายนอกก็คงจะเป็นอย่างนั้น
"ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าทำไมถึงทำแบบนี้" ตอนนี้ฉันกำลังมองมิ้นต์ที่นั่งทรุดอยู่ที่พื้นข้างหน้าฉัน
"กะ-ก็แค่อารมณ์ชั่ววู---"
"โกหก"ฉันพูดขัดเธอไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบ
"นี่..ก็เพื่อเธอนะ.." มิ้นต์พูดเบาๆ
"โกหก" ตอบกลับไปแบบเดิม
"มันก็แค่..." เธอพูดอย่างร้อนรน
"เฮ้อออ.." ฉันลุกขึ้นยืนและเดินไปข้างหลังและหยิบขวดน้ำดื่มเทใส่แก้ว
"ถ้าตามความคิดของเธอในตอนนี้แล้ว ชีวิตในตอนนี้ก็คงจะเหมือนแก้วใบแหละ" ใช้มือจับแก้วด้านบนให้เห็นด้านล่างอย่างชัดเจนและเดินกลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับขวดน้ำและแก้ว
"ถ้าแก้วคือความปรารถนาทั้งหมดของเธอ"
"น้ำคงจะเป็นความปรารถนาที่สำเร็จในตอนนี้"
"นี่คงจะเป็นตอนที่อยู่กับฉัน" ให้มิ้นต์ดูแก้วที่มีน้ำอยู่แค่นิดเดียว
"ส่วนนี่คงจะเป็นตอนที่ได้คบกับรุ่นพี่คนนั้น" ฉันเทน้ำใส่แก้วจนเต็ม
"สิ่งที่เธอต้องการคือ เงิน คนรักที่ดี และ ฐานะที่ดีใช่ไหม?"
"มะ-ไม่ใช่นะ" มิ้นต์มองมาที่ฉันและพูดอย่างสั่นๆ
"ไม่ต้องโกหกหรอกน่า ฉันรู้จักเธอมานานแล้วนะ"
วางแก้วลงและมองมิ้นต์ที่น้ำตาค่อยๆไหล เพราะรู้สึกผิด
"ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มานั่งร้องไห้แบบนี้แน่" เดินไปหยับผ้าผืนหนึ่งมา
"น้ำตามันไม่เหมาะกับเธอหรอกนะ" ก้มลงเช็ดน้ำตาให้มิ้นต์
"เอาล่ะ...ตอนนี้ฉันได้ลบทิ้งทุกอย่างเกี่ยวกับเธอในโทรศัพท์ไปหมดแล้ว" เดินไปที่ประตูทางออก
"ถ้างั้นจอให้ชีวิตคู่กับรุ่นพี่คนนั้นมีความสุขแล้วกัน"
"ถ้าโชคดีเราอาจจะเจอกันอีกก็ได้" เปิดประตู
"ลาก่อนนะ ที่รักของฉัน"
"ดะ-เดี๋ยวก่อนลิลลี่!!"
ปุบ...
"อย่าเพิ่งไปนะ..." มิ้นต์รีบลุกขึ้นและออกจากห้อง
"หายไปแล้ว...." มองดูรอบๆ
หลังจากนั้นมิ้นต์ก็รีบหาลิลลี่ ทั้งวิ่งหาและถามคนแถวนั้นหลังจากที่ลิลลี่หายไปไม่นาน
"พยายามจังนะ..." มองดูมิ้นต์จากบนดาดฟ้าของตึกที่เคยอาศัยอยู่
จริงๆแล้วฉันมีบางอย่างที่โกหกทุกคน...
ฉันเป็นนักศึกษาธรรมดา...นั่นคือเรื่องโกหก
จริงแล้วฉันเป็นทายาทของเศรษฐี มีผลการเรียนดี
แต่ว่าอยากจะใช้ชีวิตแบบที่พวกเขาไม่มายุ่ง
เลยมีสิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยนคือ ห้ามบอกเรื่องนี้กับคนอื่น
และต้องหาเงินใช้เอง
ตุ๊ดดด.... ตุ๊ดดด....
"ยังอุตส่าห์จำเบอร์ได้อีกนะ..." มองโทรศัพท์ที่มินต์กำลังโทรหา
"เอาเถอะ ถือว่าเป็นสิ่งดีก็แล้วกัน" หลังจากพูดจบฉันก็ทิ้งโทรศัพท์เครื่องนั้นลงจากดาดฟ้า
ตุบบ.... โทรศัพท์เครื่องนั้นได้ถูกทิ้งลงถังขยะที่อยู่ด้านล่างอย่างเพอร์เฟค
"จากนี้ก็..." ฉันหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องออกมาจากกระเป๋าและโทรไปหาเบอร์ เบอร์หนึ่ง
"ช่วยส่งคนมารับทีนะคะ คุณแม่"
.
.
.
.
เวลาได้ผ่านไปหลายปี
ฉันเรียนรู้หลายๆอย่างและทำมันได้อย่างเพอร์เฟค
"เบื่อตัวเองจริงๆเลยนะ...เก่งเกินไปเนี่ย"
"หลงตัวเองจังนะคะคุณหมอ" สาวคนหนึ่งที่เดินมาพร้อมกับฉันพูด
จริงๆแล้วฉันไม่ได้เป็นหมออะไรหรอกแค่เรียนสายนี้มานิดหน่อยเอง เอาเถอะ วันนี้ฉันถูกขอร้องมาให้มาหาวิธีรักษาอาการทางจิตของผู้ป่วยท่านหนึ่ง หมอเฉพาะทางก็มีแท้ๆ
"ผู้ป่วยท่านนี้เหมือนว่าจะเลิกกับแฟนแล้วมีอาการเหมือนโรคซึมเศร้าในเวลาต่อมาค่ะ"
"เมื่อมีโอกาสที่จะฆ่าตัวตายได้ก็จะทำทันทีและพึมพำว่า ขอโทษตลอดเวลาค่ะ"
"หนักนะเนี่ย..จะเป็นคนแบบไหนกันนะ" ฉันพูดอย่างสนใจ
"ถึงแล้วล่ะค่ะ" สาวคนนั้นเปิดประตูให้ฉันและเดินเข้าไปในห้องพร้อมฉัน
ผู้ป่วยที่อยู่ตรงหน้าช่างดูคุ้นเคย แม้ว่าเธอจะมองไปอีกทางทำให้ไม่เห็นหน้าแต่ก็รู้ได้เลยว่าคือใคร
"...."
"ถ้าโชคดี...เราจะเจอกันอีกก็ได้.."
"คำพูดนั่น..."ผู้ป่วยคนนั้นค่อยๆหันมามองฉัน
และใช่เธอคือคนที่ฉันคุ้นเคย เป็นถึงอดีตคนรักของฉัน
End
อธิบายยังไม่ละเอียดเลย เวลามีน้อยด้วย ไปนอนละ
ถ้ามีคำผิดก็ขออภัยด้วยนะ
่
