วันหนึ่ง ถ้าคุณเกิดมาอยู่ในนิยายที่พึ่งแต่งเสร็จไปหยกๆของคุณเอง คุณจะรู้สึกยังไงหรอ?
สำหรับผม ช่วงแรกๆก็ดีอยู่หรอก ใช้ความรู้ในอนาคตของนิยายมาช่วย การพยากรณ์เอย ภัยพิบัติเอย…
แต่เนื่องจากที่ผมสามารถเป็นอย่างมากได้แค่ ตัวประกอบ เท่านั้น
จึงไม่สามารถพบกับตัวละครเอกได้เลย…
นับวันตาคู่นี้ก็ยิ่งพร่ามัวขึ้นทุกที ถึงแม้จะได้รับการรักษาเพียงใด มันก็ได้เพียงแต่ยื้อเอาไว้เท่านั้น
ก่อนตายผมนั่งอยู่บนเตียงกินข้าวต้ม ที่ผสมยาพิษ ผมเดามันต้องใช่แน่ๆ
ผมเห็นหลานของผมนั่งแสยะยิ้มพร้อมร้องไห้ ดูเหมือนว่าผมจะดูแลหลานคนนี้ไม่ดีแฮะ พิษก็เข้าไปในเลือดและแทรกแซงระบบการทำงานของผมทันใด "บางทีความตายอาจเป็นที่พักพิงก็ได้นิ่?" ผมพูดก่อนตาย หลานของผมได้เพียงแต่มึนงงและสับสน
ชีวิตครั้งที่ 2
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ในตรอกแคบๆ สิ่งที่ผมคิดได้ตอนนั้นคือ อา…แนววนลูบงั้นหรอ
ผมคิดในตอนชีวิตแรกผ่านไป ต่อจากนี้จะมีผู้หญิงคนหนึ่งเอาขนมปังมาให้ จากนั้นเธอก็ให้ผมอยู่ในกล่อง พร้อมยื่นขนมปังในมือของเธอ อา…แล้วยังไงต่อนะ ช่างเถอะสุดท้ายหลังออกมาจากกล่องเธอก็กลายเป็นศพอยู่ดี
หลังจากเหตุการณ์ที่ผมคาดเดา มันเกิดขึ้นแล้ว แต่ผมได้ยินเพียงเสียงแรงกระทบบางอย่างและเสียงมีดเฉือนเนื้อเพียงเท่านั้น ก็ไม่มีอะไรพิเศษนิ่?
หลายปีต่อจากนั้น ผมเลือกที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตนิดหน่อย ถึงแม้จะมีพรสวรรค์ แต่ก็เป็นเพียงตัวประกอบอยู่ดี
ด้วยการตัดสินใจที่จะเป็นนักดาบ ถึงแม้ชาติก่อนจะเป็นนักเวทย์อันดับสูงสุด แต่แล้วยังไงต่อตอนนี้ผมเป็นแค่นักดาบนิ่
อะไรกัน~ ก็วัดแกว่งดาบเพื่อปกป้องนี่? หน้าตลกจังว่ะ พวกเราน่ะกวาดแกว่งดาบเพื่อเงินต่างหาก
ฉึก! พร้อมเสียงจากดาบที่ปักลงมาตัวผม โดนตรงหัวใจด้วย…แม่นจัง
ชีวิตครั้งที่ 3
ผมไม่รู้จะทำอะไรกับชีวิตนี้ดี ผมต้องการกว่าความปรารถนา
"ใช่"
ผมพูดคำนั้นออกมาโดยไม่คิด
แค่ทำลายโลกนี้ก็พอแล้วนี่ อาจจะหยุดมันก็ได้
หลายครั้งหลายครา ที่ผมพยายามทำลายโลกนี้ ในที่สุดมันก็ประสบความสำเร็จ
จากนั้นก็มีหญิงแก่คนหนึ่ง มอบสมุดเล่มหนึ่งให้ผม
"เขียนทุกอย่างที่เจ้ารู้ลงในนี้ซะ"เสียงของหญิงแก่พูด
ผมเพียงแต่ยิ้มปลื้มปริ่ม ก่อนที่จะรับสมุดนั้นมาอยู่ในมือ
ลงมือ เขียน เขียน และเขียน
บางทีนี่อาจจะเป็นการพักผ่อนหรือจุดจบของผมก็ได้
เมื่อผมเขียนเสร็จ ผมเดาถูกจริงๆด้วย หญิงแก่เขียนอะไรบางอย่าง
"ข้าจะลบความทรงจำของเจ้า"หญิงแก่คนนั้นพูด
ผมหุบยิ้มลงเมื่อได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน ผมคิดสักพัก ก่อนจะพูดว่า
"นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว?"
"เจ้าเฉลียวฉลาดเสียจริง"หญิงแก่พูด
"นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว?"ผมพูดขึ้น
" 10,758 "
"…"ผมได้เพียงเงียบใส่เท่านั้น อา…ที่ผ่านมาคงจะเป็นแบบนี้ตลอดสินะ? ทุกอย่างดำเนินไป แต่แค่เพียงย้อนกลับมาเท่านั้น??
ความทรงจำหายไป…
การเริ่มต้นชีวิตใหม่?
ชีวิตครั้งที่ 1 ในนิยายของตัวเองเริ่มแล้ว!! เริ่มแล้ว!!!
ทุกอย่างคงยังมีขีดจำกัด
