TW:นี่เป็นเพียงแค่เรื่องที่แต่งขึ้นโปรดใช้ วิจารณญาณในการอ่าน
สวัสดีครับทุกคนผมชื่อ 'คริส' เป็นนักเรียนม. ปลายที่ออกจากธรรมดาและไร้สีสันไปสักหน่อยก็เถอะ ชีวิตของผมก็ออกจะไปทางที่ธรรมดาและน่าเบื่อนิดๆเพราะมันไม่มีสิ่งที่สามารถดึงดูดความสนใจของผมได้แม้กระทั่ง 'ไอริน' สาวสวยของโรงเรียนของผม และได้ฉายาคนที่งดงามที่สุดในโรงเรียนแถมยังเป็นสเปคของใครหลายๆคนก็ตามผมออกจะรำคาญเธอด้วยซ้ำแต่ขอไม่บอกเหตุผลก็แล้วกันนะว่าทำไม
กระทั่งผมได้เจอ 'พอร์' เด็กนักเรียนคนใหม่ในปีการศึกษาถัดไป
พอร์ มีหน้าตาออกไปทางที่สวยร่างสูงโปร่งผอมบาง ผมสีดำคลับปลายผมย้อมไปด้วยสีเขียวน้ำทะเล ไว้ทรงผมทรง มัลเล็ต ที่ดูตั้งใจจะให้ตังเองเท่แต่ก็กลับให้น่ารักยิ่งขึ้น ส่วนสูงก็ไล่เลี่ยกับผมที่สูง 180 เซนติเมตร
ด้วยความที่ พอร์ ปรากฏตัวออกมาทำให้แย่งตำแหน่งคนที่งดงามที่สุดในโรงเรียนมาได้ และก็ได้ยินข่าวลือมาว่า
'ไอรินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่โดนแย่งตำแหน่งไป'
พอร์ เป็น คนเฟรนลี่ และร่าเริงอย่างมาก บอกได้เลยว่าพอร์เป็นคนแรกที่หน้าดึงดูดอย่างมากกับทุกๆคนไม่เว้นแม้แต่ผม ไม่นานนักพอร์ก็ได้สนิทกับทุกคนในเวลาอันสั้นแล้วก็ได้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของผมในแบบงง
มีครั้งนึงที่ผมเผลอไปสบตากับ พอร์ เข้าดวงตาของหมอนั่น มันเหมือนกับหลุมดำและมีดวงดาวนับล้านดวงภายในนั้น
บอกได้เลยว่าตอนนั้นผมมองมันตาไม่กระพริบเลยล่ะขอยอมรับเลยว่าดวงตาของหมอนั่นมันมีเสน่ห์มากจริงๆ
ต่อมาพวกเราก็อยู่ด้วยกันตลอดเวลาเหมือนกับว่าเป็นเพื่อนกันมานานนับ 10 ปี และวันนี้ ผมไม่ได้อยู่กับพอร์ เพราะเจ้าตัวไม่สบายเลยขอหยุดพักในวันนี้ อะนะ แล้ววันนี้ผมก็ถูกไอรีนเรียกให้ไปพบที่ดาดฟ้า ไม่รู้ว่ามีอะไรถึงจำเป็นต้องเรียกผมไปคุยส่วนตัว
" มีอะไร"
ผมเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าก็พบกับแอรินที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว เธอกำลังยืนพิง ที่รั้วกั้นที่มีความสูง เลยเอวเธอไปนิดหน่อย ไอรินหันตัวกลับมามองที่ผม ผมสีบลอนด์นิยายของสะโพกส่วนสูงที่สูงสมส่วนหากมองในมุมมองของผมเธอจะสวยมากถ้าคนที่มองไม่ใช่ผม
" ฉันอยากให้นายเลิกยุ่งกับหมอนั่นซะ " เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าที่บึงตึงและมองมาที่ผม
"เลิกยุ่ง?" ผม พึมพำออกมาจะให้เขาเลิกยุ่งกับใคร
" ไอ้หมอนั่นไง!!ไอ้....พอร์เพื่อนรักของนายไง" เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ออกจะหงุดหงิด
"เจ้าหมอนั่นมัน ตัวอันตราย นายไม่เคยรู้สึกหรือไงว่าหมอนั่นมันอันตรายนะฮะ" เธอมองผมตาเขม็ง
" ฉันจะยุ่งกับใครมันก็เรื่องของฉัน" ผมตอบเธอออกไป
ที่เธอพูดก็จริงอยู่ส่วนหนึ่งคือเรื่องที่เธอบอกว่า พอร์ มีความรู้สึกทินด้าอันตรายปะปนกับความสดใสที่ตัวของหมอนั่นแสดงออกมา
"เหอะ!! ฉันเตือนนายแล้วล่ะนะ เจ้านั่นก็เหมือนยาพิษที่สามารถจะทำลายใครก็ได้โดยไม่รู้ตัว นายระวังไว้ให้ดีเถอะ" เธอทิ้งคำพูดทิ้งท้ายไว้และเดินหนีออกไปจากดาดฟ้าทันที
โดยที่ทิ้งผมไว้บนนี้คนเดียว ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกสับสนแปลกๆ เพราะอะไรกันนะ เพราะคำพูดของยัยนั่นที่ทิ้งไว้งั้นหรอ? ชั่งเถอะ 'ติ้ง' เสียงแจ้งเตือนจากเมจเสจของโทรศัพท์ผมดังขึ้น
'ตั้งใจเรียนนะคริส!!!' ข้อความจากพอร์
ผมมองข้อความนั้นและยิ้มออกมา โดยไม่รู้ว่ายังมีอีกคนที่เพิ่งคุยไปกันเมื่อกี้ที่กำลังเฝ้ามองเขาอยู่
" ระวังไว้ก็ดีแท้ๆทำไมไม่ฟังกันบ้างนะ" ไอริน พึมพำออกมา และเดินออกไปจากหลังประตูที่ตัวเองซ่อนทันที
ตัดมาที่คริส
หลังจากที่เขาได้รับข้อความเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้น ความสับสนเมื่อครู่ก็หายไปหมดสิ้น
เขาตอบกลับข้อความไปเพียงคำว่า 'ครับ' และเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงไปและเดินลงไปจากดาดฟ้าเพราะนี่ก็ใกล้เวลาเรียนแล้วล่ะนะ
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงช่วงเวลาเย็นที่ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว วันนี้เขารู้สึกเพลียๆคงเพราะตลอดบ่ายเขาตั้งใจเรียนสุดๆ จนครูที่สอนยังแปลกใจเลยละนะ
วันนี้เขาไม่ได้กลับบ้านของตัวเอง แต่กลับเดินไปบ้านของเพื่อนสนิทของเขาอย่าง พอร์ เขาเคยไปบ้านของหมอนั่นอยู่ 2 ครั้งในอาทิตย์ก่อน เขาไม่รู้ว่าทำไมไม่กลับบ้านของตัวเองตอนนี้เขากลับอยากเจอหน้าพอร์
'กริ่ง' เขาก็เก่งที่อยู่หน้าบ้าน สไตล์ตะวันออกโทนสีอ่อน เขายืนรออยู่สักพัก พอร์ ก็เดินออกมาหาผมที่หน้าบ้าน
" อ้าวคริส!! มีอะไรหรอ "พอร์ พูดออกมาพร้อมยิ้มให้กับผม
" เข้ามาก่อนสิ" เหมือนเจ้าตัวพึ่งนึกได้ว่ากำลังยืนคุยกันอยู่หน้าบ้านเลยรีบพาผมเข้าไปในบ้านของตนทันที
"นายกินอะไรบ้างหรือยังเนี่ย" ผมถามเจ้าตัวออกมา ดูจาก สภาพคงจะเพิ่งตื่นแน่ๆ
"ยังเลยฉันไม่หิวน่ะเลยไม่กิน"
หมอนั่นพูดออกมาด้วยใบหน้าที่สดใส แต่ก็ยังมี สีแดงอ่อนๆบนหน้าเจ้าตัวคงจะเหลือไข้อีกนิดหน่อย
"ไม่ได้นะ! นายต้องกินข้าวสิ ...ฉันจะไปทำให้นายกินเอง "ผมกล่าวออกมาพร้อมลุกออกจากโซฟาไปที่ห้องครัวทันที โดยเมินเจ้าของ บ้านไปโดยสิ้นเชิง
ผ่านไป 20 นาที
ผมเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับ ในมือที่ถือถาดที่ใส่ถ้วยข้าวต้มอยู่ 2 ใบ ของผมกับของพอร์
ผมเลือกทำข้าวต้มเพราะมันกินง่ายและเหมาะกับเจ้าของบ้านที่กำลังป่วยพอดี และยังเป็น อาหารอ่อน
"ข้าวต้มกุ้ง"พอร์ พูดออกมาหลังจากที่เห็นว่าในนั้นคืออะไร พอเห็นว่าเป็นกุ้งก็ตาลุกวาวด้วยความดีใจและรีบทานทันที ก็ไม่แปลกใจหรอกก็เจ้าตัวน่ะชอบกินกุ้งนี่นา
ผ่านไปไม่ถึง 10 นาทีข้าวต้มทั้ง 2 ถ้วยก็หมดไปด้วยความรวดเร็ว
"ว่าแต่นายมีอะไรหรอที่มาหาเราอ่ะ"พอร์ ถามออกมาหลังจากที่เอาถ้วยไปเก็บที่ห้องครัว
"เปล่าหรอกแค่อยากมาน่ะ" ผมตอบออกไป
"แล้วคริสจะกลับตอนไหนอ่ะ?"พอร์ ถามออกมาพร้อมเดินมาที่โซฟาแล้วหย่อนตัวนั่งข้างผม
"ไม่กลับอ่ะวันนี้ฉันนอนบ้านนายนะ" ผมพูดเสร็จก็หันไปสนใจข่าวในทีวีอีกครั้ง ผมเห็นหมอนั่นชะงักไปสักพักนึงและกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
"แต่บ้านฉันมีเตียงเดียวนะ"
"นอนกับนายไง" ผมพูดออกมาพร้อมปิดข่าวไปเปิดช่องการ์ตูนดูแทน
"แล้วเสื้อผ้า?"
"นายมีตัวใหญ่อยู่นี่ใช้ของนายนั่นแหละ"ผมพูดออกมาโดยไม่สนใจเจ้าของบ้านเลยสักนิดเดียว
"แต่ฉันเป็นไข้อยู่"
"ไม่เป็นไรฉันไม่ติดง่ายๆหรอก "คำตอบของคริสทำให้พอร์ ถึงกับเหนื่อยใจทันที ไม่ว่าเขาจะหาเหตุผลอะไรมาอีก คริสก็คงไม่ยอมกลับแน่ๆ ช่างเถอะปล่อยเลยตามเลยก็แล้วกัน
'ฟุบ' จู่ๆก็มีแรงกอดถาโถมเข้าใส่ด้านหลังของพอร์
"เป็นอะไรไปนะคริส"พอร์ ถามผมออกมา ผมก็ได้แต่ใส่หน้าแทนคำตอบ แล้วฟุบหน้าลงไปที่ไหล่ของคนที่ตัวเองสวมกอดอยู่
หลังจากนั้นพวกเราก็เล่นเกม ด้วยกัน จนเวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืน อย่างรวดเร็วไม่รู้ว่าทำไม ผมกับพอร์ ก็เตรียมตัวที่จะเข้านอนบนเตียงขนาดคิงไซด์สีดำ เมื่อล้มตัวลงนอนบนที่นอนแล้ว ผมก็เตรียมจะหลับทันทีถ้าไม่ติดที่คำถามของพอร์ ที่ถามผมขึ้นมา
"คริสนายชอบเราหรอ" หมอนั่นถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา
"จะบ้าหรอฉันไม่ได้ชอบเพื่อนตัวเองสักหน่อย" ผม ตอบออกไป
" จริงหรอพอร์ "ถามขึ้นอีกครั้งพร้อมหันหน้ามาสบตากับผม คำถามนั้นทำให้ผมสะดุ้งออกมา เพราะน้ำเสียงของหมอนั่น มันทั้งเฉยชาและเยือกเย็นจนรู้สึกสิ้นหวัง
"ฉันอาจจะชอบนายก็ได้มั้ง...ฮะๆ" ผมตอบออกไปพร้อมกับหัวเราะแห้งออกมา งั้นหรอ จู่ๆบรรยากาศเมื่อครู่ก็หายไปเป็นปกติดี พร้อมเสียงอันสดใสที่กลับมาเป็นปกติให้ความสบายใจ
"ถ้างั้นฉันขอถามอย่างนึงนะคริส"
"อะ...อืม "
"ถ้าฉันขอนายคบนายจะตกลงหรือเปล่า?"
พอร์ถาม ออกมา
"ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่แต่ถ้าเป็นนายก็คงเป็นกรณีพิเศษถามทำ-" จู่ๆสติของผมกลับพร่าเบลอ
'ดีจริงๆ'ผมใด้ยินเสียงของพอร์พึมพำบางอย่าง แล้ะสติของผมก็ดับไป และค่ำคืนนั้นก็ได้ผ่านไป
วันต่ามาพระอาทิตย์ก็ได้ขึ้นมาพ้นขอบฟ้าในรุ่งสางของวันต่อมา
หลังจากที่ผมตื่นมาก็เวลา 6 โมง 50 นาฬิกา ผมก็ได้หายไป ข้างกาย แต่ก็ไม่พบใคร พบเพียงกระดาษโน๊ตสีเหลืองแผ่นเล็กบนโต๊ะข้างเตียง
' ขอโทษที่ไม่ได้ปลุกนะพอดีฉันมีธุระน่ะ ข้าวเช้าจะทำไว้ให้แล้วอย่าลืมกินล่ะ:)' กระดาษโน๊ตเขียนข้อความไว้เพียงแค่นั้น
หลังจากนั้นผมก็ไม่รอช้า ผมรีบลุกออกจากเตียงไปทำกิจกรรมยามเช้า พร้อมกับไม่ลืมกินข้าวเช้าตามที่พอร์ บอก และรีบออกจากบ้านล็อคบ้านแล้วไปเรียนทันที เพราะไม่ถึงห้องก็เจอเจ้าตัวกำลังนั่งรอผม เมื่อเจ้าตัวเห็นก็รีบทักทายแล้วเรียกให้ไปนั่งทันที เวลาผ่านไปจนถึงเที่ยง
" นี่ของนายคริส"พอร์ ยื่นข้าวกล่องมาให้ผม
" ไปกินที่โรงอาหารกันเถอะ-" ผมรับข้าวกล่องมาและเตรียมจะลุกออกไปจากห้องก็ถูกแรงดึงจากชายเสื้อไว้ก่อน
" กินนี่แหละโรงอาหารคนเยอะในห้องไม่มีคนเลยเงียบดีออก"พอร์ พูดจบเจ้าตัวก็ดึงผมลง ไปนั่งที่เดิม
"อ่า...ก็ได้" หลังจากนั้นเราก็นั่งกินข้าวกลางวันที่บนห้องจนหมด
"อืม...นายนี่ทำอาหารอร่อยดีจริงๆ-"
'ตุบ' ไม่ทันที่จะพูดจบก็ถูกแรงของคนที่นั่งข้างๆผลักไปติดกับผนัง
'อื้ม' เสียงครางต่ำดังออกมาจากลำคอของผม นี่ผม...โดนขโมยจูบ?
"คริส!!คบกับฉันนะ" หลังจากถอนจูบออกมาพอร์ ก็รีบพูดโดยไม่ให้ผมพูดอะไรเลย
"หะ?" ตอนนั้นสมองของผมประมวลผลไปอยู่พักนึงเลยล่ะ
" ถ้านายไม่ตกลงฉันจะ-"
"โอเคร คบก็ใด้!" ผมรีบตอบออกมาเพราะเห็นท่าทีของเจ้าตัวที่จะเข้ามาจูบผมอีกรอบ
หลังจากนั้นพอร์ ก็กลับไปนั่งที่เดิมและหันมายิ้มให้กับผม
'ฉันต้องเป็นคนขอคบไม่ใช่หรอวะ?' ผมได้แต่คิดในใจ ผมถอนหายใจออกมา สักพักสายตาของผมก็ไปเผลอสะดุด ที่หน้าต่าง นั่นมัน ไอรินนิ ทำไมเธอถึงใส่เสื้อสีแดงล่ะ? ปกติเธอไม่ชอบสีแดงนี่นา แต่ตอนนี้ไอริน กำลังยืนจ้องมาที่ผมจากด้านล่างอาคาร
' ตะกี้เธอเห็นหรอ? ' ผมได้แต่คิดในใจแต่ก็ไม่ได้กลับไปสนใจเธออีก
หลังจากนั้นผมก็คบกับ พอร์ อย่างลับๆ เพราะผมไม่อยากให้ใครรู้ เจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดอะไร ตามใจผมอย่างมากด้วยซ้ำ หลังจากนั้นพวกเราก็คบกันนานจนเรียนจบ
"คริสสสสส~~"เสียงของพอร์ที่เรียกชื่อของผมมาจาก ห้องนั่งเล่น อ้อ.. ผมย้ายมาอยู่กับพอร์ เพราะเจ้าตัวขอให้มาอยู่ด้วย
"มีอะไรหรอพอร์?" ผมที่อยู่ทึ่ห้องครัวก็หยิบจานขนมและเดินออกไปหาพอร์ที่นั่งอยู่ที่โซฟาพร้อมวางจานขนมไว้ที่โต๊ะแล้วหย่อนตัวลงไปนั่งข้างๆเจ้าตัว
"สัญญากับเรานะคริส ว่านายจะเป็นของผมแค่คนเดียว"พอร์พูดออกมาแล้วโผลกอดเข้ามาหาผม
" แน่นอน.... นายก็ต้องเป็นแค่ของผมแค่คนเดียวนะพอร์" พูดจบผมก็รวบตัวของพอร์มานั่งบนตักของตัวเอง
"ฮ่าๆ แน่นอนอยู่แล้ว!!!"พอร์ ตอบรับออกมา หลังจากนั้นพวกเราก็กอดกันกลม-
หลายปีผ่านไป
" คริสเนี่ยน่ารักจริงๆนะเวลานอนเนี่ย"พอร์ พูดออกมาหลังจากโน้นตัวเข้าไปกอดหลังของ'ผม'
" แต่ว่ากอดแค่ร่างของนายเนี่ย...คริสไม่ได้อยู่ในนี้คงเหงาแน่เลย"
ผมจ้องมองคนรักที่หันมาพูดกับผมโดยในอ้อมกอดยังมีร่างของผมที่ไร้ลมหายใจไปแล้ว
"แล้วก็....ผู้หญิงคนนั้นถ้าไม่มายุ่งกับคริสตั้งแต่แรกก็คงไม่มาตายแบบนี้หรอก~~น่าสงสารนะว่าไหมคริส?"พอร์พูดออกมาพร้อมเดินมาหาผมที่ยืนอยู่ข้างๆเตียง
ในวันนั้นที่ผม ตาย....เราสัญญากัน....พอร์....ไม่สิคนรักของผมใด้ลงมือกับผมเพื่อให้เราจะใด้อยู่ด้วยกัน 'ตลอดไป' ยังไงล่ะ
จบบริบูรณ์
________________________________________________
ช่วงพูดคุยกับไรด์~~~~~~
สวัสดีนักอ่านที่หลงเข้าอ่านเรื่องนี้ทุกท่านนะคะะะะะะบอกเลยว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์นั้นตั้งใจแต่งอย่างมากเลยละค่ะ!!! อาจจะมีคำผิดและภาษาที่ยังคงไม่สวยเพราะยังไม่ชำนาญในการแต่งก็ขออภัยด้วยจริงๆค่าา
ในเรื่องนี้ เสน่ห์ของยาพิษ ความจริงอยากจะแต่งให้ยาวกว่านี้อีกสักนิดแต่ถ้ายาวกว่านี้คงจะเพลินเกินไปแน่ๆเลยละค่ะ!!
เรื่องนี้เราอยากจะแต่งให้มันออกไปทางแนวหลอนๆสักหน่อยแต่คืิอไม่ใด้เลยจ้าาาาา
ยาพิษ ในเรื่องนี้หลายคนอาจจะงงๆกันอยู่บ้างความจริงยาพิษในเรื่องนี้เป็นเสน่ห์ที่อันตรายของน้องพอร์ค่ะ!! เป็นสเน่ห์ที่ทำให้น้องคริสพระเอกของเราหลงใหลจนตุยไปแล้ว (น่าสงสารเขานะคับ) นั้นแหละ ค่ะ และเราก็เพิ่มอารมณ์ของน้องพอร์ที่อยากจะครอบครองน้องคริสไว้คนเดียว เพื่อความหลอนนิดนึง
ก็มีแค่นี้นั้นแหละค่ะ!!!ต้องขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านกันนะคะ สามารถคอมเม้นติชมกันใด้ ฝากติดตามผลงานของเราด้วยนะค่ะ!!!
ปล.ต้นฉบับอยู่ใน ReadAWrite
นามปากกาTwTwillow
ฝากไปติดตามด้วยนะฮะ
(ถ้ามีคนติดตามเยอะจะมาสร้างตอนพิเศษนะคะ!)
