.
.
.
'00:00น.'
'ซ่าๆๆๆ"
เสียงหยาดฝนตกกระทบลงมาราวกับจะก่อเกิดพายุ ลมพัดแรงซะจนทุกสิ่งอย่างกระเด็นกระดอนออกไปทั่วทุกสารทิศแต่มันก็ไม่อาจเปลี่ยนใจของเด็กหนุ่มตัวน้อยน่าเศร้าคนหนึ่งได้ ซึ่ง
'คุณเคยคิดมั้ยครับว่าการชีวิตอยู่มันยากเย็นสักขนาดไหนกันนะ~ "
เสียงหวานที่เอ้ยเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาท่ามกลางเสียงของสายฝนที่โปรยปรายและฟ้าร้องดังกัมปนาท ซึ่งเสียงนั้นอาจจะเป็นเสียงสุดท้ายของคนตัวเล็กที่นั่งห้อยขาอยู่ท่ามกลางตึกนับร้อยนับพันเมื่อขึ้นมาถึงยังดาดฟ้าอันกว้างขวางก็ได้
"ลาก่อนชีวิตเส็งเคร็งน่ารังเกียจ"
เมื่อกล่าวจบร่างนั้นก็เคลื่อนเข้าใกล้ขอบตึกขึ้นทุกขณะๆเจ้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆมากขึ้นเรื่อยๆแต่ทว่าดันมีตัวขัดขวางใหญ่โผล่ออกมาอย่างเหลือเชื่อหล่นลงมาเต็มๆ
"ว๊ากกกกก!!!!"
"เxี้ย!!!"
'หมับ'
"จะตกแล้วๆๆๆ!" "จับไว้อยู่อย่าดิ้น!" "เฮ้ย อย่าปล่อยนะ" "เออน่า อยู่นิ่งๆไว้" "นั่นแหละเดี๋ยวผมจะดึงคุณขึ้นนะ เอ้า ฮึบ " "ฮึบ"
และสุดท้ายผมก็ไม่ได้ตายอย่างที่หวังไว้ เพราะเขาคนนั้น เขาคนนั้นที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้เอ๊ย!!!ที่ตกลงมากระแทกผมจนผมที่ยังคง ช่างมันเถอะไปดีกว่า และผมก็เดินออกมาทันที
"เดี๋ยวก่อนสิขอไปด้วย" "ผมไม่รู้จักคุณ" "เดี๋ยวก็รู้จัก ฮึ" "อีกอย่างนายจะไม่ให้น้ำใจคนไร้บ้านบ้างหรอถามจริง ไม่มีสามัญสำนึกเลยจริงๆ" "ปกติสามัญสำนึกผมก็ต่ำอยู่แล้วหล่ะ" "อือ เหมือนจะเป็นอย่างนั้นแต่ยังไงก็ขอไปด้วยนะ"
ผมว่าผมเจอคนบ้าหล่ะ ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อนแท้ๆเลย บ้ารึเปล่าเนี่ยแถมยังทำตาใสแจ๋วดูใสซื่อขนาดนั้นทั้งๆที่ดูไม่น่าไว้วางใจแท้ๆ แต่ทำไมกันนะทำไมผมถึงได้อมยิ้มกลับมากันนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"ไม่มีบ้านรึไงกัน" "ก็ไม่มีหน่ะสิ ถามแปลกๆ" "แล้วชื่อคุณหล่ะ" "ลูซิเฟอร์" "ลูซิเฟอร์เนี่ยนะ?" "ชื่อคุณเบียวชะมัดยาด" "เบียว?" "ไม่รู้จักหรอ" "ไม่อ่ะ" "แปลกคนชะมัด "
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็นำเขากลับมาบ้านกับผมอยู่ดี แปลกมั้ยหล่ะ แต่ช่างเถอะวันนี้ผมใช้พลังงานไปเยอะซะจนพอกลับถึงบ้านก็หลับปุ๋ยไปเลยไม่รู้อะไรเลยจนล่วงผ่านเข้าอีกวัน
.
.
.
"อือ~"
ผมตื่นมาพร้อมกับความงัวเงียในเช้าวันนี้ด้วยความไม่สบายเท่าไหร่ แต่ก็มีบางอย่างที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือ ลูซิเฟอร์เขาจ้องผมแต่เช้าเพราะหิวทำให้ผมต้องตะเกียดตะกายลุกขึ้นไปทำอาหารให้เขาและผมกิน พอหลังกินเสร็จเขาก็ถามขึ้นมาอีกคำถามที่มันไม่อยากตอบเลยจริงๆ
"เมื่อวานนายทำอะไร" "ฆ่าตัวตายไงถามแปลกๆ" "ฆ่าตัวตายเนี่ยนะ ?" "ก. . .ก็ใช่ไงมันทำไม" "ทำไมถึงอยากฆ่าตัวตายนัดหล่ะมีเหตุผลอะไร" "อืม มันอาจจะเป็นเพราะว่าโลกนี้มันน่าเบื่อและเดียวดายที่สุดเลย ฉันไม่อยากนึกถึงมันหล่ะมั้งนะ" "แต่นายก็นึกอยู่ทุกวันไม่ใช่หรอ" !!! "รู้ได้ไงอ่ะ"
"จะไม่รู้ได้ไงหล่ะเพราะฉันเฝ้ามองนายมาเสมอเลยนะ" "เฝ้ามองงั้นหรอ"ผมทำหน้าสงสัย "อืมใช่ในฐานะเทพผู้พิทักษ์ประจำตัวที่นายตั้งให้ไง เรเนล"
เมื่อเขาพูดจบเขาก็สยายปีกสีดำสนิทดังอีกาออกมาพร้อมกับยิ้มทักทายอย่างสดใสร่างเริงด้วยความสุขใจ
"เทพผู้พิทักษ์ประจำตัวผมงั้นหรอ?" "อืม ใช่" "เห็นปีกนี่มั้ยปีกของอีกาที่เคยหักครั้งนึง" "ปีกสีดำสนิทของอีกาตัวนั้นที่นายได้ช่วยไว้ จำได้รึเปล่าหล่ะเรเนล"
"เห็นมั้ยนายไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกซะหน่อย นายยังมีฉันนะเรเนล ฉันที่นายเคยได้ช่วยฉันไว้ฉันไม่เคยลืมมันได้เลยหล่ะ"
"อีกอย่างที่นายบอกว่าโลกมันน่าเบื่อเพราะนายอาจจะไม่มีความสุขเลยก็ได้แต่ไม่เป็นไรนะฉันจะเป็นความสุขให้นายเอง"
"และก็อย่าได้คิดที่จะตายก่อนฉันเป็นอัดขาดหล่ะสัญญามั้ย" "ฮึก ส. . สัญญาฮะ ฮือ. . ." "อืม ฉันก็สัญญานะว่าจะอยู่กับเธอตลอดไปเหมือนกันเรเนลของฉัน. . ."
"ฉันจะเป็นความสุขให้นายเองนะ"
_______________________________________
