"พี่เคย์"
"เค้าชอบพี่"
"เค้าชอบพี่ตั้งแต่เด็กๆแล้ว"
ผมชื่อชินครับ ผมกำลังสารภาพรักกับคนที่ชอบตั้งแต่เด็กๆ เขาเป็นรักแรก และอาจจะเป็นรักสุดท้ายของผม..
"พี่ไม่ต้องรับรักเค้าก็ได้ แต่อย่าเกลียดเค้าเลยนะ" ผมพูดพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า
รู้ทั้งรู้ว่าพี่เขาไม่ชอบคนอายุน้อยกว่าแท้ๆ แต่ก็ยังพูดออกไปอีก..
"ชิน.." พี่เคย์มองผมด้วยสายตาสับสน
"ครับ..?"
"ชินก็รู้ใช่ไหม ว่าพี่ไม่ชอบคนอายุน้อยกว่า อีกอย่าง ตอนนี้ชินยังเด็กอยู่ พี่ว่ารอโตกว่านี้ถึงจะมีความรักดีไหม"
"..."
"ชินเข้าใจพี่หน่อยนะ เรายังเหลือเวลาอีกตั้งนาน ทั้งชีวิตเลยนะชิน.. ตอนนี้ชินพึ่ง 15 อีกไม่นานก็ 16 ชินจะได้เติบโตไปอีก"
"พี่ว่า.. ชินรอโตกว่านี้หน่อย ค่อยมีความรักดีกว่า ชินไม่ได้อายุ15ตลอดไปนี่ใช่มั้ย?"
"พี่เคย์.. ครับ ชิน.. ขอโทษนะครับ.."
"อืม ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ ชินยังเด็กอยู่ อาจจะแค่สับสนกับความรู้สึกตัวเองอยู่ก็ได้"
ไม่เลย.. ไม่ใช่แบบที่พี่คิด ผมไม่ได้สับสน ผมแน่ใจ ผมแน่ใจมาโดยตลอดว่า..
'ผมชอบพี่'
ผมได้แต่คิดในใจ เพราะถึงพูดไป ก็มีแต่เสียกับเสีย
"ปะ! กลับกัน วันนี้แม่พี่ชวนเราไปกินข้าวที่บ้านด้วยนะ"
"ครับ เดี๋ยวชินขอแวะไปอาบน้ำที่บ้านก่อน แล้วจะตามไปนะครับ"
"โอเค ถ้าเสร็จบอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่ไปรับ"
"ไม่เป็นไรครับๆ บ้านก็อยู่ข้างกัน ชินไปเองได้"
"โอเค แต่ถ้าอยากให้พี่ไปรับก็บอกนะ พี่'เป็นห่วง' "
...
อีกแล้ว.. เพราะพี่เคย์เป็นแบบนี้ไงเราถึงชอบพี่เขาอยู่
ทำไมพี่ต้องชอบทำให้เราใจเต้นได้ตลอดเวลาด้วยนะ
...
- 1เดือนต่อมา
#part เคย์
"ม๊า ช่วงนี้ชินไปไหนอ่ะ ไม่เห็นมาหลายวันแล้ว" ผมถามผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัย เพราะช่วงนี้ผมไม่ค่อยเจอชินเลย
แม่ผมนิ่งไป มองผมด้วยแววตาเศร้าและความสงสัย
ท่านนิ่งไปซักพักก่อนจะพูดว่า..
.
.
.
ตอนนี้ผมกำลังวิ่งไปที่โรงพยาบาลชื่อดังใกล้บ้าน.. ทำไมผมไม่เคยรู้เลยว่าน้องข้างบ้านที่เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก เขากำลังป่วยอยู่ ทำไมเขาถึงไม่บอกผม..??
ในหัวผมเกิดคำถามมากมาย
'นี่น้องไม่ได้บอกเคย์หรอว่าตอนนี้น้องป่วยเป็นโรคร้ายแรงอยู่ เห็นว่าแอดมินโรงพยาบาลมาได้เดือนกว่าๆแล้วนะ'
ประโยคที่แม่ตอบมา ทำให้ผมแทบจะวูบ ทำไมผมพึ่งรู้นะ ทำไม ถ้ารู้อย่างนี้ผมน่าจะดูแลน้องให้มากกว่านี้ ทำไม..
ผมวิ่งมาจนถึงโรงพยาบาล ถามหาห้องของชิน แล้วรีบตรงไปที่ห้อง ผมเห็นมีพวกหมอและคนแถวนั้นพูดกันว่า
"น่าสงสารเนาะ ยังเด็กอยู่แท้ๆ"
และอีกมากมาย ผมแทบใจสลาย ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงน้องชินของผมรึเปล่า
ขอเถอะ อย่าเป็นชินของผมเลยนะ..
...
ผมวิ่งหาห้องอยู่ซักพักเพราะที่นี่ค่อนข้างใหญ่ แล้วผมก็ไปสดุดตากับพ่อแม่ของชินที่กำลังยืนร้องให้อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
ทำไม..?
ทำไมพวกเขาถึงร้องให้..?
มันเกิดอะไรขึ้น..?
ผมมองด้วยสายตาที่สิ้นหวัง.. หวังว่าน้องจะไม่เป็นอะไร
ผมเดินเข้าไปหาพ่อแม่ของชินพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า
"คุณลุง คุณน้าครับ" พ่อแม่ของชินหันมาหาผมพร้อมน้ำตา
"ฮึก.. คะ..เคย์.. อึกฮือ.. น้าจะทำยังไงดี ชินของน้า.. ฮึก.."
"คุณน้าใจเย็นนะครับ น้องชินเป็นอะไรครับ.."
"เคย์ ชินเขา..ไปแล้วนะ"
เมื่อคุณลุงเห็นว่าภรรยาของตนคงตอบไม่ไหวจึงพูดออกมาแทน
ผมนิ่งไป
หมายความว่าไง?
ชินไปแล้ว?
เป็นไปไม่ได้หร่อก น้องพึ่งจะมาสารภาพรักผมเมื่อไม่นานมานี้เอง..
ผมไม่เชื่อหร่อก มันเป็นไปไม่ได้..
ผมทรุดตัวลงกับพื้น ร้องโฮออกมากลางโรงพยาบาล ไม่สนใจว่าคนจะมองอะไรอีกแล้ว ผมสนเพียงแค่
'ชิน'
ผมทำอะไรไม่ได้เลยงั้นหรอ?
ให้ผมตายแทนน้องยังจะดีกว่า ทำไม ทำไมต้องเป็นชินของผมด้วย คนที่ตายควรเป็นผมสิ ทำไมชิน.. ทำไมต้องจากพี่ไปด้วย ทำไมถึงไม่บอกลาพี่เลยซักคำ
...
ผมทำได้แค่ทำใจ ปล่อยให้เวลาช่วยเยียวยาจิตใจ ผมค่อยๆพยายามลืมเรื่องราวเกี่ยวกับชินไป.. ตอนนี้ผ่านมาได้3ปีแล้ว
ถ้าชินยังอยู่ก็คงจะอายุ18แล้ว
แต่ว่าไม่
ผมอายุมากขึ้นเรื่อยๆ
ต่างกับชิน
'ที่จะอายุ15ตลอดไป..'
ผมยืนมองหลุมศพของชิน.. รักแรกของผมเมื่อนานมาแล้ว แต่ที่ผมไม่สามารถรับรักเขาได้เพราะผมกลัวว่าพ่อแม่จะผิดหวัง อีกอย่างพ่อไม่ค่อยชอบการรักเพศเดียวกันเพราะเคยมีเรื่องฝังใจ แม่เองก็ไม่ถึงขั้นเกลียด แค่ไม่ชอบนิดๆเท่านั้น
ชิน เขาเป็นเด็กที่มีรอยยิ้มสดใสอยู่เสมอ เป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา.. ทุกครั้งที่เจอกัน เราจะยิ้มให้กันเสมอ ไม่เคยเลยที่จะเกลียดกัน อาจจะมีทะเลาะกันบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกันจนเป็นเรื่องใหญ่ เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ในทุกๆวันเราจะเล่นด้วยกันเสมอ ไม่มีวันไหนที่เราจะไม่เคยมองหน้ากัน
ในทุกๆคืน ผมกับชินจะคอยแอบเปิดหน้าต่างมาคุยกันอยู่เสมอๆ เพราะห้องของพวกเราติดหน้าต่างของบ้านเข้าหากัน
ผมได้แต่นึกถึงอดีต ทำอะไรไม่ได้อีกแล้วนอกจากคิดถึงเขา..
หลับฝันดีนะ รักแรกและรักตลอดไปของฉัน..
━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
จบแล้วนะครับ ไม่รู้สนุกไหม เน้นไปทางการเล่ามากกว่า อาจจะสั้นไปหน่อย แต่ก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ😊
-ยังไม่ได้แก้คำผิด-
