ผมชื่อพีเป็นคนธรรมดาทั่วไป ใช้ชีวิตทั่วไป
ผมเกิดมาในครอบครัวที่มีสถานะกลาง ไม่จน ไม่รวย
คะแนนสอบเองก็มีน้อยมีมากตามปกติ
ชีวิตดำเนิน ไปเรื่อย ๆ ตามปกติ
.
.
แต่วันนึงที่ผมป่วยมาก ๆ
พ่อกับแม่ได้พาผมไปโรงพยาบาล
คุณหม่อบอกกับพวกเราว่า
ผมคงอยู่ได้ไม่นาน ให้เตรียมใจล่วงหน้า
พวกท่านเสียใจมาก เหมือนกับพ่อแม่ทั่วไปที่เสียของสำคัญไป ผมได้แต่เพียงปลอบใจพวกท่าน
.
.
.
พวกท่านได้กลับบ้านแล้วบอกกับผมว่าจะไม่ให้ผมไปเรียน ผมขัดคานและบอกพวกท่านว่า ผมทำความดีอย่างอื่นเช่นดูแลพวกท่านไม่ได้ แต่ขอให้ผมเรียนรู้เพื่อพวกท่าน พวกท่านไม่ขัดข้องกับการตัดสินใจของผมและสนับสนุนผม แต่พวกท่านจะให้ผมย้ายโรงเรียน
ในวันที่ผมได้ไปโรงเรียนผมได้รับการต้อนรับในถานะน้องใหม่อย่างดี
และวันนั้นผมได้พบกับคนนึง
.
.
เขาคือคู่อริของผม
ชื่อคิว เขาเป็นลูกชายของมหาเศรษฐี
.
.
เขารู้ว่าผมป่วยและจะอยู่ได้ไม่นาน
ผมคิดว่าเขาจะหัวเราะใส่ผมซะอีก
แต่ผมคงคิดในแง่ร้ายเกินไป
นอกจากเขาจะไม่หัวเราะใส่ผม เขายังดูแลเอาใจใส่ผมอย่างดี เหมือนสำนวนไข่ในหินเลยแหละ
เรื่องเล็กอย่างเช่นของกินเขาก็ยังเป็นหวง
.
.
คิว:บอกแล้วไงว่าอย่ากินของเผ็ดเวลาท้องว่าง
พี:ก็มันไม่มีอะไรให้กินแล้ว
คิว:งั้นก็บอกกูดิ กูจะได้ไปหาให้
พี:ก็กูไม่อยาก
คิว:อย่าเถียง
.
พี:ครับพ่อ
.
.
นับวันเราก็เริ่มสนิทกันเรื่อย ๆ
จากตอนนั้นที่เกลียดกัน กลายมาเป็นเพื่อนกันซะงั้น
มีครั้งนึงที่คิวถามคำผม มันเป็นคำถามที่ทำให้ผมเจ็บที่หน้าอกขึ้นมา
.
คิว:กูมีคนที่แอบชอบวะ
พี:....ใครวะ
คิว:ค่อยบอก แต่ตอนนี้กูไม่รู้ว่าเขาจะชอบกูไหม
พี:ทำไม วะ
คิว:กูกับเขาทะเลาะกันตลอด ตอนสมัยเด็ก
คิว:และกูก็ชอบเขาตอนนั้นเหมือนกัน
พี:โรแมนน้ำเน่าวะ
คิว:โห มึง
พี:คิวถ้าสมมุติว่า เพื่อนที่สนิทกับมึง
พี:บอกชอบมึง มึงจะทำไงวะ
คิว:บอกว่ากูมีคนที่ชอบแล้ว
หลังพูดจบคิวมองมาที่ผมด้วยสายตาที่มีอบอุ่นและดูมีความหวัง
หลังพวกเราก็อยู่ด้วยอย่างปกติ
จนมาวันนึง วันที่ผมไปพบหมออีกครั้ง
หมอได้แจ้งข่าวร้ายที่ทำให้ทุกคนต้องเสียใจอีกครั้ง
หมอว่าผมจะอยู่ได้แค่เพียงวันนี้เป็นวันสุดท้าย
ผมเลยตัดสินใจ นั่งรถไปบอกลาคิว
แต่ที่ผมคาดไม่ถึงเมื่อเจอกับคิว
คิว:พีกูว่ากูคงคิดกับมึงมากกว่าเพื่อนวะ
พี:สารภาพรักแบบในการ์ตูนตาหวานงี้หรอ
คิว:เออ กูจะสารภาพรักกับมึง
พี:มึงชอบกู
คิว:เออ ใช่
พี:มึงเนี่ย โชคดีเกินเสือกไม่นกได้ไงวะ
คิว:พีมึงตกลงหรอ
พี:เออ กูก็ชอบมึงจบป่ะ ง่ายๆงี้แหละ
แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้บอกคิวไปว่าผมกำลังจะตายในวันพรุ่งนี้ ผมเลือกที่จะใช้เวลาอันสั่นกับคิวโดยที่มีคิวมีความสุข เหมือนที่เขาทำให้ผมมีความสุข
หลังจากนั้นผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะมันยังเป็นอนาคตของผม ผมรู้แค่ว่าหลังจากวันหมดลงผมก็จะตาย
.
.
.
.
.
.
.
.
จบ
ขอบคุณที่อ่านนะครับ อาจแต่งไม่ค่อยเก่งแต่ผมก็ทำสุดความสามารถ ขอบคุณที่จนจบนะครับ
บายครับ
