When you go away I still see you.
with sunlight on your face in my rare-view
— sutsentz , cigarettes after sex
.
ผมเดินไปเดินไปอยู่ร้านดอกไม้ราวๆ สามสิบนาทีเพื่อมองหาดอกกุหลาบสีแดงที่เขาชอบ ถึงแม้ว่าผมจะแวะเวียนไปโซนนั้นเป็นสิบๆ รอบแล้ว
ผมแค่อยากจะหาดอกกุหลาบที่มันจะบานตอนที่เราเจอกันแบบพอดิบพอดีแค่นั้นเอง
เหมือนว่าพนักงานคงนึกรำคาญในใจว่าไอ้หนุ่มหน้าตี๋ตัวโคร่งคนนี้จะเดินทำไมนักหนา เธอจึงได้รีบสาวเท้ามาหาผมเพื่อช่วยเหลือ หรือไม่ก็คงจะอยากให้ผมได้ของที่ต้องการ จ่ายเงิน และออกไปเสียทีล่ะมั้ง
เสียงแหลมเล็กของเธอพยายามอธิบายและสอบถามความต้องการของผมอย่างละเอียดเมื่อผมตัดสินใจสั่งกุหลาบเธอหนึ่งช่อใหญ่ และกำลังจะสั่งจัดเป็นช่อกุหลาบ ผมยืนนิ่งไปสักแป๊บพลันนึกถึงคนที่ผมจะต้องเดินทางไปเจอในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
"จริงๆ คุณครีเอทมาได้เลยครับ แต่ผมอยากให้ดอกกุหลาบมันเด่นที่สุด"
พนักงานหญิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอจัดแจงเดินไปที่เคาน์เตอร์ หยิบกรรไกรคมเล็มก้านดอกไม้ที่ละช่ออย่างประณีต
"บอม มองอะไรนักหนาเล่า!"
เสียงหวานๆ ของนิ้งพูดเอ็ดผม เพราะเธอไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นักที่มีคนมาจ้องเธอตอนกำลังจะทำงาน ผมได้แต่ยกมือเหนือหัวทั้งสองข้างเพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่าโอเคผมขอโทษ
ใบหน้าของนิ้งงดงามเกินกว่าภาพเขียนของเธอเป็นไหนๆ ริมฝีปากสีเยลลีที่ขบเม้มจนเป็นเส้นตรง ดวงตาสุกสกาวยามจ้องมองไปที่เฟรมผ้าใบขนาดเกือบเท่าตัว
แล้วผมจะทำอย่างไรไม่ให้มองภาพอันสวยงามนี้ได้ล่ะ ใช่ไหม?
ผมสะบัดไล่ความทรงจำเก่าๆ ออกไป ก่อนจะหันไปบอกกับพนักงานคนนั้นว่าจะกลับมารับช่อดอกไม้เมื่อถึงเวลาที่นัดแนะกันเอาไว้
ถัดไปไม่กี่บล็อกผมก็สะดุดเข้ากับร้านกาแฟที่ตกแต่งตามบรรยากาศของวันคริสต์มาส ผมกระชับเสื้อโค้ตตัวเก่งสีเบจที่นิ้งซื้อให้ในวันครบรอบห้าปีของเรายามลมหนาวกระทบผิวหนัง ผมไม่รอข้าที่จะมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟนั่น
"ฮอตพัมพ์คินส์ สไปซ์ ลาเต้ครับ"
ไม่นานนักเครื่องดื่มที่ผมไม่ค่อยจะได้สั่งก็ถูกวางตรงหน้าเคียงคู่กับพายฟักทองสีเหลืองทองที่ผมหลับตาสั่งไปเมื่อครู่
"บอมรู้หรือเปล่าว่ามันอร่อยมากๆ เลยนะ ถ้าไม่ลองจะพลาดมากๆ"
นิ้งเข็นรถเข็นพูดเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับกาแฟฟักทองของเขา ริมฝีปากบ่นนุบนิบไปตลอดทางหลังจากที่ผมดันไปบอกว่าเมนูฟักทองของเขานั่นรสชาติดูจะพิลึก
"โอเคๆ บอมยอมแล้ว เดี๋ยววันนี้บอมจะขัดใจตัวเองชิมก็แล้วนะ ไม่รักไม่ยอมนะเนี่ย"
ประโยคนั้นผมไม่ได้จะประชดนะ เพียงแต่อยากลองเมนูโปรดของเธอเพียงเท่านั้น ที่ผมบอกว่ารสชาติพิลึก นั่นก็เพราะว่าเกลียดฟักทองน่ะสิ
"พอเรานึ่งเสร็จนะ ก็จะเอามาบดๆ แบบนี้ นี่ดูสิบอม ของดีทั้งนั้น"
นิ้งลงมือทำเมนูนี่ด้วยเองไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ตั้งแต่เราคบกัน เขาหยิบจับวัตถุดิบอย่างชำนาญ จนผมชักสงสัยว่าร้านกาแฟก็อยู่ข้างๆ อพาร์ทเม้นท์แท้ๆ
ใช้เวลาไม่นานเมนูโปรดของนิ้งในช่วงวันคริสต์มาสก็ตั้งอยู่ตรงหน้าผม กลิ่นกาแฟชั้นดี เครื่องเทศอย่างเช่นอบเชย ขิง กานพลู ลูกจันทน์เทศก็ลอยขึ้นเตะจมูก จนผมรู้สึกผิดที่เคยสบประมาทเครื่องดื่มนี้
"อร่อยล่ะซี นิ้งจะบอกเลยว่าหากินไม่ได้นะรสชาติแบบนี้ ถ้าคนทำไม่ใช่นิ้ง"
ผมนึกถึงประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมา และคงจะจริงแบบที่เขาว่า ไม่ว่าจะกี่ร้านก็ไม่มีร้านไหนสู้ฝีมือนิ้งได้เลยสักที่ และผมก็ไม่เคยจะดื่มกาแฟฟักทองนี่หมดเลยสักครั้ง ยกเว้นแก้วที่นิ้งเป็นคนทำ
เงินจำนวนห้าเหรียญถูกวางไว้ที่โต๊ะเพื่อเป็นทิปให้กับพนักงาน ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นยืน และมุ่งหน้าไปยังสถานที่หนึ่งที่นิ้งชอบชวนผมไปทุกครั้งเมื่อถึงวันหยุดพักผ่อน
The metropolitan Museum of Art
นิ้งชื่นชอบศิลปะมากว่าสิ่งอื่นใด เขามักจะลากผมไปที่นี่ทุกครั้งยามที่เขาว่าง เบื่อ หมดไฟ หรือไร้แรงบรรดาลใจ ผมยังจำสัมผัสที่มือเล็กๆ ที่กอบกุมมือผมเอาไว้ตลอดเวลาที่อยู่ในนั้น
บริเวณชั้นสองของพิพิธภัณฑ์ ผมก็รีบตรงไปที่ภาพวาดของฌัก-หลุยส์ ดาวีด ที่นิ้งมักจะชอบพาผมมาที่นี่ก่อนเป็นที่แรกทุกครั้ง ผมหยุดมองภาพ The Death of Socrates ที่นิ้งอธิบายให้ผมฟังว่าภาพนี้เป็นการเล่าเรื่องวาระสุดท้ายของโสกราตีสนักปรัชญาชาวกรีก ที่ว่ากันว่าเป็นนักปรัชญาที่มีเพลโตเป็นศิษย์เอก [1] ที่ถูกชาวเอเธนส์ประหารชีวิตด้วยการดื่มยาพิษ [2]
ตอนนั้นผมยอมรับตรงๆ เลยว่าผมไม่ได้สันทัดเรื่องอะไรพวกนี้นัก ในตอนแรกผมตั้งใจหยุดฟังเรื่องที่นิ้งกำลังจะเล่า
แต่กลับกลายเป็นว่าเมื่อผมเห็นใบหน้าของนิ้งที่กำลังตั้งใจอธิบายผลงานชิ้นโปรดของเธอ ผมดันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เพราะใบหน้าของนิ้งตอนกำลังจริงจังกับอะไรบางอย่างนั้นงดงามเกินกว่าที่ผมจะละความสนใจได้
ผมยืนยิ้มกับภาพในอดีตจนลืมไปว่าข้างๆ ผมก็มีผู้คนอยู่ราวๆ 2-3 คนที่กำลังมองภาพนี้เช่นเดียวกัน ผมหันหลังเดินออกมาเงียบๆ และหวังในใจว่าผมคงไม่ได้กลายเป็นคนเสียสติต่อหน้าพวกเขา
ผมใช้เวลาอยู่ในพิพิธภัณฑ์ไม่นานนัก ก่อนจะเดินเตร็ดเตร่ไปที่เซนทรัล พาร์ค สวนสาธารณะที่ผมและนิ้งชอบไปพักผ่อนหย่อนใจ และในหลายๆ ครั้งนิ้งก็มักจะหยิบอุปกรณ์วาดรูปของเขาไปด้วย
ม้านั่งตัวยาวถูกจับจองไปด้วยผู้คนหลากหลายวัย ผมสังเกตเห็นเด็กน้อยกับครอบครัวที่เดินผ่านไปผ่านมา ก็พลันให้นึกถึงเรื่องหนึ่ง ในตอนนั้นนิ้งพยายามอย่างมากที่จะจบชิ้นงานที่เขาตั้งใจเอาไว้ จำได้ไม่ลืมเลยว่าวันนั้นนิ้งดูหัวเสีย และพร้อมจะกระโจนใส่ทุกคนที่ขัดอารมณ์ของขาจนหลงลืมไปว่าที่ที่เขานั่งอยู่มันคือสวนสาธารณะ
"ผมอยากวาดรูปสวยๆ ได้เหมือนพี่จังครับ"
เด็กชายอายุไม่เกินแปดขวบปีหยุดทักทาย และยืนมองนิ้งวาดภาพนั้นอยู่ครู่ ในใจผมคิดแล้วว่าเด็กชายคนนั้นน่าจะโดนสายตาแมวพิฆาตเป็นแน่ แต่ผมดันคิดผิด
นิ้งขยับตัวให้เด็กชายแทรกกายเล็กๆ เข้ามาใกล้ภาพวาดชิ้นนั้นมากขึ้น เขายื่นพู่กันที่กำลังถือให้เด็กชายคนนั้น ความงุนงงเกิดขึ้นในใจของผมทันที และแน่นอนว่าเด็กชายผมสีบรูเน็ตก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม
"เอาสิครับ พี่ว่าหนูน่าจะวาดสวยกว่าพี่อีกนะ ลองดูสิ"
เด็กชายคนนั้นยืนมองหน้านิ้งสลับกับมองหน้าผมชั่วครู่ ก่อนที่นิ้งจะส่งสัญญาณด้วยการพยักหน้าเบาๆ เพื่อให้เด็กชายคนนั้นได้ระเบิดศักยภาพของตัวเองออกมา
ภาพวาดคู่รักชายกับชายที่นิ่งวาดเอาไว้ก่อนหน้า ถูกแต่งแต้มด้วยสีสันฉูดฉาดตามประสาของเด็กตัวน้อย จิตรกรจิ๋วปัดพู่กันไปมาเป็นรูปเทือกเขา โรงนา และแม่น้ำ นิ้งกอดอกมองเด็กชายคนนั้นอย่างชื่นชม ก่อนจะหันมายิ้มหวานๆ ให้ผมที่กำลังมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
"เสร็จแล้วครับ ผมวาดสวยไหมครับ ผมทำลายงานของพี่หรือเปล่า" เด็กน้อยส่งพู่กันคืนให้กับนิ้ง ก่อนจะก้มหน้ามองพื้นด้วยความประหม่า
มือบางๆ ของนิ้งถือวิสาสะลูบกลุ่มผมสวยเบาๆ ก่อนจะบอกให้เด็กน้อยคนนั้นเงยหน้าขึ้นและมองภาพนั้นอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง
"สวยไม่สวยก็ขึ้นอยู่กับว่าหนูพอใจในฝีมือตัวเองมากน้อยแค่ไหนครับ สำหรับพี่จินตนาการของหนูไม่ได้ทำลายงานของพี่เลย กลับกันทำให้ภาพของพี่มีชีวิตชีวาขึ้นเสียอีก"
"ภูมิใจในตัวเองเข้าไว้นะครับ อย่าหยุดที่จะทำสิ่งที่ชอบ"
เด็กน้อยคนนั้นส่งยิ้มให้นิ้งเป็นการตอบแทน ก่อนที่พ่อและแม่ของเด็กคนนั้นจะเดินเข้ามาขอโทษขอโพยนิ้งยกใหญ่ เพราะคิดว่าลูกชายตัวแสบของเขาเข้ามาวุ่นวาย และสร้างความเดือดร้อนให้ นิ้งอธิบายอยู่นานกว่าพ่อและแม่จะใจเย็นลง
ก่อนจะจากกันนิ้งยกภาพวาดภาพนั้น พร้อมกับอุปกรณ์ที่นิ้งเตรียมมาให้แก่เด็กคนนั้นเพื่อเป็นการแสดงความยินดีในจุดเริ่มต้นของจิตรกรตัวน้อย เด็กน้อยคนนั้นวิ่งเข้ามาสวมกอดนิ้งก่อนจะจากไปพร้อมกับการเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้พ่อและแม่ของเขาได้ฟัง
"แล้วนิ้งก็ต้องวาดใหม่เหรอ กว่านิ้งจะคิดออกนะนั่น"
"การที่เห็นเด็กคนหนึ่งมีความสุขกับความชอบของเขา แค่นั้นนิ้งก็มีแรงจะวาดรูปใหม่ได้อีกเป็นร้อยเลยนะ"
"เฮ้อ แฟนใครนะ ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้"
ผมเงยหน้าขึ้น พลางใช้ฝ่ามือหนาลูบไปตามใบหน้าเพื่อสลัดความคิดออก ผมไม่แน่ใจว่าผมเผลอยิ้มกับเรื่องราวที่ผ่านมาไปตั้งแต่ตอนไหน แต่สิ่งที่ผมมั่นใจได้แน่ๆ ก็คือผมน่าจะกลายเป็นคนเสียสติในสายตาคนทั้งพาร์คแล้วแน่ๆ
ลมหนาวดูท่าจะทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อยามใกล้ค่ำ ผมเดินกอดอกตัวเองเดินกลับไปยังร้านดอกไม้ที่จวนจะได้เวลานัดพอดี เมื่อก้าวเท้าเข้ามาผมก็เจอเข้ากับพนักงานคนเดิมที่กำลังตรวจสอบความเรียบร้อยของช่อกุหลาบสีแดงสดที่ถูกตกแต่งด้วยริบบิ้นสีแดงเลือดหมู ตัดกับกระดาษห่อสีขาวสะอาดตาที่มีลูกเล่นปั๊มนูน
ความสวยงามของช่อกุหลาบตรงหน้าทำให้ผมต้องจ่ายเงินเพิ่มเป็นทิปให้แก่พนักงานคนนั้นมากกว่าที่คิดเอา เธอตะโกนไล่หลังผมก่อนจะเปิดประตูร้านว่าที่นี่ยินดีต้อนรับเมื่อผมต้องการช่อดอกไม้สวยๆ ผมเพียงแต่ส่งยิ้มให้ และรีบเดินออกไป เพราะในตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาที่ผมนัดแล้ว
ผมกลับไปเปลี่ยนชุดที่อพาร์ทเม้นท์เป็นเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้ม ก่อนจะกดโทรศัพท์เรียกอูเบอร์ที่ผมใช้งานเป็นประจำ และใช่เวลาไม่นานผมก็ต้องมาติดแหง็กอยู่บนถนนแถวๆ ไทม์สแควร์
"ทันนัดแน่นอนครับ ผมรับรองเลย" คนขับอูเบอร์พูดขึ้น ซึ่งผมคิดว่าเขาน่าจะเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของผมที่ยกนาฬิกาขึ้นมาดูทุกห้านาทีแน่ๆ ผมส่งยิ้มกลับไปให้แล้วบอกกับเขาว่าไม่เป็นไรหรอกครับ อันที่จริงก็ยังมีเวลาอยู่
"จริงๆ ผมก็มีธุระแถวนั้นเหมือนกันแหละครับ วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของผมกับภรรยา ยี่สิบปีแล้วนะครับที่อยู่ด้วยกัน" คนขับรถวัยกลางคนส่งรอบยิ้มผ่านกระจกมองหลัง คำว่าขอให้วันนี้เป็นวันที่ไม่รู้ว่ามันน่าเบื่อไปไหม แต่ผมก็พูดออกไปแล้ว คนขับรถพูดขอบคุณตอบกลับมาพร้อมกับแนะนำสถานที่ดินเนอร์ให้กับผมหลายสิบร้าน
"บอมว่านะ งานแต่งเราจัดธีมแบบสีนีออนไปเลยเป็นไง"
"จะบ้าหรือไง เดี๋ยวคนที่มางานก็มองว่าแปลกหรอก"
"เฮ้ยนิ้ง เราต้องแตกต่างสิ คิดดูนะถ้างานของเราเป็นธีมแบบไซเบอร์พังค์อะ"
"ไปกันใหญ่แล้วบอม นิ้งว่าจัดแบบเรียบๆ ดีกว่า"
"โห่ ไม่เท่เลยนิ้ง"
นิ้งตีที่หน้าผากของผมเบาๆ เพราะผมกำลังหนุนตักนุ่มๆ และแกล้งทำหน้าฟึดฟัดใส่นิ้งเหมือนอย่างที่ชอบทำ
มือนุ่มๆ ของนิ้งกำลังวุ่นวายอยู่กับการจกป๊อปคอร์น ขณะที่อีกข้างก็ทำหน้าที่ลูบผมของผมไปพลางๆ ขณะที่เรากำลังดูหนังเรื่องโปรดกันในคืนวันศุกร์
ผมและนิ้งมักจะชอบพูดเรื่องงานแต่งงานกันอยู่บ่อยครั้ง และก็มักจะลงท้ายด้วยการที่เราทั้งคู่เถียงกันแบบนี้ แต่การเถียงของเราไม่ได้จริงจังถึงขนาดบานปลายเป็นทะเลาะหรอก นิ้งมักจะชอบอะไรที่เรียบง่าย ไม่ได้ซับซ้อน แตกต่างกับผมที่กำลังอินอะไรอยู่ก็มักจะอินจนไม่ลืมหูลืมตาเหมือนอย่างตอนนี้ที่ผมกำลังอินกับหนังที่ดู Blade runner 2049
"นิ้งต้องสวยที่สุดในงานแน่ๆ เลย โอ๊ยแค่คิดก็หึงจะแย่แล้ว"
"อย่าเวอร์นักสิ สวยอะไรกัน"
"นิ้งน่ะสวยที่สุดในโลกเลยนะ สวยกว่าแม่บอมตอนสาวๆ อีก"
"เดี๋ยวเถอะ นิ้งจะฟ้องแม่"
"ยังไงแม่ก็เข้าข้างบอม เพราะแม่ก็ชอบชมว่านิ้งสวย"
"บอมพูดเองแน่ๆ"
"นิ้งๆ ถ้าตอนจูบกันในงานอะ นิ้งจะร้องไห้ปะ"
"ร้องแน่ๆ ก็คนมันดีใจอะ"
"แล้วบอมจะห้ามน้ำตาตัวเองได้ไหมอะ "
"นิ้งร้องคนเดียวก็พอ เจ้าบ่าวของนิ้งห้ามร้องไห้นะ ทำหน้าหล่อเข้าไว้นะรู้ป่าว"
"ห้ามได้ที่ไหนกัน"
ผมยืนปาดน้ำตาท่ามกลางผู้คนมากมายในขณะนี้ น้ำตาของผมไหลร่วงลงพื้นไม่รู้กี่หยด และมันก็ไม่มีทีท่าจะหยุดไหลง่ายๆ เลยด้วยซ้ำในตอนนี้
ผมไม่ได้ผิดคำพูดที่พูดไว้กับนิ้งแม้แต่น้อย
จะผิดได้อย่างไรเพราะผมมาร่วมงานในฐานะแขก ไม่ใช่เจ้าบ่าวอย่างที่เคยได้วาดฝันเอาไว้
ใช่แล้วล่ะครับ ชีวิตรักของผมและนิ้งจบกันไปตั้งแต่ย่างเข้าปีที่แปด นี่ก็ผ่านมาสี่ปีแล้วที่ผมและนิ้งแยกย้ายกันไปตามทางของแต่ละคน และก็ไม่เคยกลับมาเจอกันอีกเลยจนกระทั่งผมบังเอิญไปที่เซนทรัล พาร์คเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนหน้า
เรานั่งคุยสารทุกข์สุขดิบกันอยู่นาน รอยยิ้ม ใบหน้าหวานที่อยู่ในความทรงจำของผมไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ตอนนี้นิ้งกำลังไปได้ดีกับการเปิดพิพิธภัณฑ์ของตัวเอง นิ้งเล่าให้ผมฟังถึงเรื่องราวที่ผมไม่ได้รับรู้มาตลอดสี่ปี จนสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจยื่นซองสีขาวให้ผม
"นิ้งกำลังจะแต่งงานนะบอม ถ้าสะดวกก็อยากให้มานะ"
ผมไม่ได้เตรียมใจมาเจอกับอะไรแบบนี้จริงๆ ให้ตายเถอะ รู้แบบนี้ผมคงเลือกที่จะนั่งบัสไปบรูคลินเสียดีกว่า ตอนนั้นผมพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ออกมาตรงนั้น ใจของผมสั่นระริก สมองไร้การประมวลผลไปชั่วครู่ มือไม้อ่อนแบบไม่มีสาเหตุ
คำพูดที่ผมจะชวนนิ้งไปทานมื้อค่ำในวันนี้ และนัดแนะไปที่ The Met ในวันหยุดสัปดาห์หน้าเป็นอันต้องล้มพับไม่เป็นท่า และผมก็คงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว สุดท้ายวันนั้นก็จบที่ผมเลี้ยงอเมริกาโนนิ้งแทนที่จะเป็นลาเต้ เพียงเพราะนิ้งไม่ได้ชอบการดื่มลาเต้เหมือนผมอีกต่อไปแล้ว
ผมยืนปาดน้ำตาอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปนั่งยังทีที่ถูกเตรียมเอาไว้ งานแต่งของนิ้งถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายตามความต้องการของเขา ดอกกุหลาบสีแดงถูกแซมด้วยกุหลาบสีขาวเต็มทางเดิน ประกบกับรูปภาพที่นิ้งบรรจงวาดเอาไว้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ
เปรียบเสมือนนิทรรศการที่นิ้งตั้งใจจัดขึ้นให้แก่เจ้าบ่าวของเขา เพราะในทุกๆ ภาพวาดนิ้งจะลงรายละเอียดเอาไว้ เช่น ภาพสถานที่ที่นิ้งเจอกับคนนั้นครั้งแรก ภาพคนสองคนที่ยืนกอดกันที่แคลิฟอร์เนีย หรือแม้กระทั่งภาพที่คนนั้นคุกเข่าขอนิ้งแต่งงานท่ามกลางดอกกุหลาบสีแดงนับพันดอก
ไม่นานนักก็คู่บ่าวสาวก็ปรากฏให้เห็น นิ้งในชุดกางเกงผ้าพลิ้วสีขาว กับเสื้อแขนยาวลูกไม้ดูสวยงามเหมาะกับเจ้าตัวเป็นอย่างมาก ใบหน้าที่ถูกแต่แต้มด้วยเครื่องสำอางเล็กน้อยนั่นทำเอาใจของผมกระตุกวูบ ผมควรจะได้เห็นใบหน้าหวานของนิ้งตรงๆ ยามเปิดผ้าคลุม
แต่ในตอนนี้ผมเห็นเพียงมุมข้างโซนที่นั่งของแขกผู้ร่วมงานแทน
"เราจะรักกันทุกช่วงเวลาของชีวิต ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข"
"เราจะรักกันตราบสิ้นลมหายใจสุดท้าย"
ผมเลียริมฝีปากไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ และก็ไม่รู้อีกว่าผมต้องกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเป็นรอบที่เท่าไหร่อีกเช่นกัน แต่เมื่อเห็นใบหน้าของนิ้งที่เปื้อนคราบน้ำตาที่ไหลจากความสุขก็ทำให้ผมทำใจยอมรับกลายๆ ว่าแค่นิ้งมีความสุขก็เพียงพอแล้วและก็ขอบคุณสาเหตุของรอยยิ้มนั่น นั่นก็คือเจ้าบ่าวของนิ้งที่กำลังส่งนิ้วโป้งเกลี่ยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวย
หลังจากเสร็จสิ้นพิธี ผมเดินตรงไปหานิ้งที่มีเจ้าบ่าวของเขายืนอยู่ไม่ห่าง
"ดีใจนะเนี่ยที่มา"
"แหม่ ก็ต้องมาสิเพื่อนแต่งงานทั้งที"
ผมยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงให้แก่นิ้งเพื่อเป็นการแสดงความยินดี มือบางรับมันไปอย่างทะนุถนอม นิ้งเอ่ยชมยกใหญ่ว่าช่อดอกไม้ถูกแต่งมาสวยเหลือเกิน ก่อนที่ช่อดอกไม้ของผมจะถูกเจ้าบ่าวของนิ้งแย่งไปถือ และขอแยกตัวออกไปเพื่อนำของขวัญที่ได้รับจากแขกไปเก็บบนโต๊ะ
"ไม่รู้ว่าบอมยังจำได้ไหมนะ เด็กผู้ชายที่เคยเจอที่เซนทรัล พาร์คตอนนั้น น้องแวะมาที่พิพิธภัณฑ์ของนิ้งด้วยแหละ และน้องก็กำลังไปได้ดีกับการวาดรูปด้วย"
"จำได้สิ ดีเลยนิ้ง"
"ภูมิใจ"
"ถ้าบอมว่างก็แวะไปเที่ยวบ้างนะ มีแต่งานสวยๆ ทั้งนั้นเลย นี่ไม่ได้จะอวดนะ"
"ได้สิ ไว้เดี๋ยวบอมไป"
"สัญญาแล้วนะ เอ้อ! นิ้งขอตัวก่อนนะ"
"อื้ม บอมก็ว่าจะขอตัวกลับเหมือนกัน พอดีมีธุระต่อน่ะ"
"ขอบคุณอีกครั้งนะบอมที่มา ขอบคุณจริงๆ"
ผมเดินหันหลังออกจากงาน และไม่ลืมที่จะหันหลังกลับไปมองนิ้งอีกครั้ง เจ้าตัวยังคงยิ้มร่าให้แขกในงานอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลย ดวงตาสวยที่หยีเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวบ่งบอกให้ผมรู้ว่าเขามีความสุขแค่ไหน ผมยืนอยู่ตรงนั้นอยู่ชั่วครู่จนเห็นเจ้าบ่าวของนิ้งเดินโอบเอวเล็กหายเข้าไปในงาน
มีความสุขมากๆ นะนิ้ง บอมยังคงเป็นคนที่รักและหวังดีกับนิ้งเสมอ
ผมจรดปลายปากกาลงบนสมุดที่วางอยู่หน้างาน แต่น้ำตาของผมมันดันไม่รักดีหยดลงไปจนกระดาษเปื้อนเป็นดวง แต่ผมก็มือไม้สั่นเกินกว่าจะแก้ไขอะไร ก็ขอให้ตอนเปิดอ่านคิดว่าเป็นน้ำตาคนอื่นนะ
ผมกดเรียกอูเบอร์เหมือนเดิมเพื่อกลับมายังอพาร์ทเมนท์ ทิ้งตัวลงโซฟาหนังสีน้ำตาลแดง และปล่อยให้น้ำตาที่ถูกกลั้นไหลออกมาโดยไม่คิดจะห้าม
แด่ความสุขของคนที่ผมรักสุดหัวใจ แด่ความแตกสลายที่ถูกความข่มขื่นโบยตี
แด่ความบังเอิญที่ทำให้ผมได้รักกับเขา แด่ความไม่ประสาในความรักที่ทำให้ผมต้องเสียเขาไป
แด่ความปวดร้าวเต็มหัวใจ แด่ความสุขชั่วนิรันดร์
แด่เธอผู้เป็นดั่งผลงานศิลปะชิ้นเอก ... ที่ผมไม่มีโอกาสได้ครอบครอง
END
^ https://ngthai.com/history/19343/whowassocratis/
^ https://victorytale.com/th/what-you-should-see-at-the-met-museum/
