#part ไอโฟน
สวัสดีครับ ผมไอโฟนคนเดิม ผมจะมาเล่าเพิ่มเติมจากครั้งก่อน มันอาจจะดูน่าเบื่อ แต่ผมก็ดีใจที่มีคนมานั่งอ่านเรื่องราวชีวิตของผมนะครับ😊
ย้อนไปเมื่อตอนโฟนอยู่ ป.2
"โฟน" พายุ เพื่อนสนิทของผมเรียก
"อ้าว พายุ มีอะไรหรอ" ผมหันไปตอบเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกัน
"จริงรึเปล่าที่นายจะย้ายบ้านน่ะ"
"อ๋อ ใช่ๆ พอดีที่บ้านต้องย้ายอ่ะ เลยย้ายตาม"
"อ๋อ แล้วนี่จะย้ายไปถาวรไหมอ่ะ"
"คงไม่หร่อกมั้ง ไม่รู้สิ แต่เราจะกลับมาให้ได้ละกัน555"
"โอเคๆ พวกเราจะรอนะ"
"อื้อ😊"
"โฟน!!!!!!" เคย์ เพื่อนในกลุ่มผมตะโกนเรียกผมลั่นห้อง
"มีอะไรหรอ?" ผมหันไปมองที่หน้าประตูที่เคย์ยืนอยู่
"ผัวมึงมาอ่ะ" มันตอบพร้อมทำหน้าล้อเลียน
"ผัวพ่อมึงดิ!" ผมเควี้ยงปากกาใส่มันแล้วรีบวิ่งไปหามันทันที
"กันยา" ผมเรียกอย่างยิ้มๆ นานๆทีกันยาจะมาหาผมถึงห้อง
"ไง ออกไปซื้อขนมกันหน่อยมั้ย" มันลูบหัวผมพร้อมชวนออกไป
"เอาสิ อยากกินพอดี" ถ้าผมเป็นหมา คงมีหูหางที่สบัดอย่างแรงอยู่แน่ๆ
"เคย์ กูยืมตัวเพื่อนมึงแป๊บนะ" มันหันไปบอกเคย์แล้วจูงมือผมเดินออกไป
@สหกรณ์โรงเรียน
"เอาไรไหม เดี๋ยวซื้อให้" มันหันมาถามผม
"ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวเราซื้อเอง นายล่ะเอาไรไหม"
"ไม่ล่ะ แค่พามาเฉยๆ" มันส่ายหน้า
"หืม แล้วมานี่ทำไมอ่ะ"
"ไม่มีไรหร่อก พอดีแค่อยากมาคุยเล่นด้วยเฉยๆ"
"คุย? คุยอะไรหรอ" ผมหันไปมองกันยาอย่างงงๆ
"จริงรึเปล่า ที่นายจะย้ายบ้านและโรงเรียน"
"..."
"อืม ใช่" ผมตอบแล้วหลุบตาลง ไม่กล้ามองตากันยาเลย..
"... แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่หรอ" กันยาเดินเข้ามาใกล้ผม ผมพยายามเดินถอยหนี
"ไม่รู้สิ.. อาจจะไม่ได้กลั-- ไม่สิ ฉันจะพยายามทำให้ได้กลับมานะ!" ผมพยายามให้ความหวังกับกันยาว่าจะกลับมา
แต่เปล่าเลย..
กันยาจ้องเข้ามาในดวงตาของผม เขามองผมนิ่งๆแต่เต็มไปด้วยแววตาแห่งความเศร้า.. ผมควรจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดี ผมเองก็ไม่อยากจากเขาไปเลยเหมือนกัน ผมอยากอยู่กับเขาตลอดไป ผมอยากที่จะได้เล่นกับเขาตลอด และ.. ผมยังอยากที่จะสารภาพรักเขา
"กันยา.. เราขอโทษ"
"ขอโทษทำไม นายไม่ได้ทำอะไรผิด" กันยาจับแขนผมเบาๆเหมือนปลอบใจ
"เราอยากอยู่กับกันยานะ เรา..ขอโทษ ฮึก" ผมเริ่มน้ำตาคลอ ไม่รู้จะทำยังไงดี กันยาดึงผมเข้าไปพร้อมลูบหัวไปด้วย
"อย่าร้อง นายไม่ได้ทำอะไรผิด เรายังไม่ทันได้ดุเลย" กันยาพูดยิ้มๆพร้อมลูบหัวจนผมของผมฟู
"พอแล้วๆ หัวเราฟูแล้ว" ผมเงยหน้าจากอกกันยาขึ้นมองเจ้าตัว
"โอเคๆ โทษทีนะ เรากลับกันเถอะ ฉันลากนายมาแค่เพราะคิดถึงกับเรื่องย้ายบ้านนั้นแหละ" กันยาผลักผมออกแล้วโอบไหล่ผมแทน
"คิดถึงกันยาเหมือนกัน" ผมกันไปยิ้มนิดๆให้ จริงๆผมแอบใจเต้นตรงที่กันยาบอกว่าคิดถึงผมนะ แต่ก็นะ เรายังเป็นเด็กกันอยู่ คงไม่แปลกหร่อกที่จะบอกว่า'คิดถึง'กับเพื่อน
พวกเราพากันเดิมกลับห้องของตน กันยาแยกมาส่งผมก่อนแล้วเดินกลับห้องของตัวเองไป ผมแอบดีใจนะครับ อย่างน้อยเขาก็ไม่โกรธที่ผมย้ายบ้าน
@วันย้ายบ้าน
"โฟน ยืนรออะไรอยู่ รีบไปได้แล้ว" พี่เฟิร์นเรียกผม เพราะเห็นว่าผมมัวแต่ยืนใจลอย ไม่ยอมขึ้นรถไปซักที
"ครับ.. โฟนจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ" ผมตอบ ทั้งๆที่สายตายังมองไปทางบ้านของกันยา.. ผมหวังว่าอย่างน้อยก่อนไป ผมก็อยากจะเจอกับเขาก่อน อยากที่จะบอกลาก่อนแท้ๆ..
ผมกำลังจะก้าวขึ้นรถ สายตายังอยู่ที่เดิม.. แต่ก็ไม่มีวี่แววของเขาเลย ผมตัดใจ ก้าวขึ้นรถ และก็ไม่หันกลับไปมองยังทางบ้านของกันยาอีก
ลาก่อนนะ..
ขอโทษสำหรับทุกอย่าง
ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะ
#จบpart ไอโฟน
.
.
.
.
.
.
'กันยา'มองออกไปที่นอกหน้าต่าง เขารู้อยู่แล้วว่าวันนี้ไอโฟน เพื่อนรักของเขาจะต้องจากไป.. เขาไม่กล้าที่จะลงไปบอกลาเลย เขารู้อยู่แก่ใจว่าถ้าลงไป คงจะดีกว่านี้ แต่เขาไม่กล้าที่จะร้องให้ต่อหน้าของไอโฟน เขาไม่อยากให้ไอโฟนเห็นมุมอ่อนแอของตัวเองในเวลาสุดท้ายที่จะได้เจอกัน
"กันยา.." อันนา แม่ของกันยาเรียกขึ้น มองหน้าผู้เป็นลูกอย่างห่วงๆ
"จะไม่ไปบอกลาเพื่อนจริงๆหรอ.. ถ้าไปตอนนี้ก็อาจจะยังทันอยู่นะ"
"..." ไม่มีการตอบกลับอะไรทั้งสิ้น กันยาเขารู้อยู่แล้ว แต่เขาแค่ไม่อยากไป
"กันยา" อันนาไม่รู้จะทำอย่างไรกับลูกชายของตนแล้ว จึงปล่อยเขาไว้คนเดียว เขาคงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า
กันยามองตามผู้เป็นแม่ที่เดินออกไป เขาพยายามคิดทบทวนว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงยอมไปลาเพื่อนรักของเขาแล้ว.. ทำไมกันนะ?
กันยาพยายามคิดทบทวน แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเคลียด เขารู้สึกเสียใจที่ถ้าตัวเองไม่ได้ลาแบบนี้คงเสียดายแย่
คิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งตรงไปยังบ้านของไอโฟนทันที
ภายในเสี้ยววินาทีนั้น
กันยาพยายามคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมามากมาย เขามีไอโฟนเคียงข้างมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ใดก็ตาม
มาถึงแล้ว..
แต่ก็ไม่ทันแล้ว..
รถของไอโฟนที่กันยาและไอโฟนชอบไปนั่งข้างบนกระบะด้วยกันบ่อยๆได้เคลื่อนตัวกำลังออกไปยังซอยหมู่บ้านแล้ว
กันยาเขาทำได้แค่ร้องให้ออกมาเบาๆ และยืนมองรถคันนั้นเคลื่อนตัวออกไป..
ขอโทษที่มาช้านะ..
ลาก่อน..
__________________________________________
จบแล้วนะครับ ใครยังไม่ได้อ่าน V. 1 ก็ไปดูกันด้วยนะครับ55
ขอบคุณที่มาอ่านเรื่องราวของไรท์นะครับ
ขอบคุณครับ
💙🌱