"พี่ร่าเปิง" เสียงเรียกของสาวน้อยคนหนึ่ง "จ๋า "และคนรับใช้ส่วนตัว "พี่ร่าเปิงดูนี่สิดอกไม้สวยมากเลย
" จริงด้วยพี่ร่าเปิงหนูเมื่อวาน หนูเห็นคุณแม่เอาดอกไม้ไว้ในห้อง แต่หนูไม่เคยเห็นคุณแม่เดินออกมาจากห้องเลยนะ ชอบอยู่แต่ในห้องไม่ออกมาคิดว่าคุณแม่จะเก็บดอกไม้ตอนไหน. "
"เออดิฉันก็ไม่ทราบค่ะ " *คิดในใจ * ต้องเป็นดอกไม้ที่คุณผู้ชายเอาให้แน่ๆเลย *งอน* " พี่ร่าเปิงคะ เป็นไปได้ไหมที่คุณพ่อจะเอาดอกไม้มาให้คุณแม่" " ฮะ น่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ
# ตอนค่ำ# " คุณผู้หญิงเรียกฉันมีอะไรให้รับใช้หรอคะ" "ลูกสาวของฉันพูดเกี่ยวกับดอกไม้ใช่ไหม" "อ๋อค่ะ" " เธอไม่ต้องคิดมากนะ" * อ๋อที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้นี่เอง * "ไม่ต้องห่วงค่ะ''
"นี่ฉันฉันจะบอกอะไรให้ เธอน่ะสำคัญกว่าคุณผู้ชายอีกนะ " "อ๋อค่ะ " *คิดในใจ ตอนแรกก็จะงอนอยู่นะแต่มาพูดแบบนี้ก็ * ว้าย* (คุณผู้หญิงกระโจนเข้ามา) " เธอไม่โกรธจริงๆนะ" " เออ ตอนแรกก็โกรธอยู่ค่ะแต่ตอนนี้ห่างหายห่างหายโกรธแล้วค่ะ" * ยิ้ม* "แฮ่ๆ งั้นคืนนี้ เรามาดูดาวด้วยกันไหม " ฮ้ะ!!!
