ฉันลืมตาตื่นมาบนถนนสายหนึ่ง ที่นี่ดูสวยงามมาก มีกลิ่นหอมจางๆของดอกไม้สายลมพัดเบาๆ ดอกหญ้าที่ดินตามกระเเสลม...แต่มันกลับรู้สึกเวิ้งว้างและเดียวดาย..และสิ่งที่แปลกกว่านั้นคือไม่มีเสียงนกหรือสัตว์เลย ทั้งๆที่เป็นที่ที่ดีแท้ๆ...ฉันรู้สึกว่าฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หากมันทำให้ฉันเดียวดายได้ขนาดนี้ ฉันจึงตัดสินใจเดินตามทางถนนลูกรัง ตามเเสดงอาทิตย์ฉันเดินไปเรื่อยไปไม่นานก็ได้ยินเหมือนเสียงลำธารกำลังใหล ฉันจึงเดินตามเสียงนั้นไปเรื่อยๆ เสียงน้ำก็หายไปแต่กลับเป็นถนนลาดยางดูเจริญมีผู้คนมากมาย มีแสงไฟจากตึกใหญ่ต่างๆ มันช่างแตกต่างจากที่นั่นเหลือเกิน...ฉันจึงหันกลับไปมองถนนเส้นนั้นแต่....มันกลับหายไปทำไมล่ะ สถานะการนี้มันทำให้ฉัน งงไปหมดแต่ก็ช่างเถอะ ยังไงก็ต้องการออกจากที่นั่นอยู่ไปก็เจอแต่ความว้าเหว่ ตอนนี้ฉันเดินมาได้มากแล้ว แป๊ะๆๆๆๆๆ....ผู้คนกำลังมุงดูอะไรกันน่ะ ฉันรีบวิ่งเข้าไปดูมีวงดนตรีอยู่ เขาบรรเลงเพลงที่ฉันเรียนเต้นมาด้วย และไม่รอที่จะวิ่งเข้าไป เพื่อโชว์การแสดงที่ตั้งใจเรียนมา ตอนฉันเต้นอยู่เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองดู สายตานั้นมันดูเศร้า...แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรและเต้นต่อทจนจบเพลง ทุกคนปรบมือให้แก่ฉัน หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เห็นผู้หญิงคนนั้นอีกเลย จนฉันเดินมาผ่านมาเห็นขอทาน คนไร้บ้าน สุนัขจรจัด และอีกหลายๆคนที่ลำบากแต่มันก็คงเป็นชีวิตของเขาอย่างที่แม่ของฉันเคยบอกไว้ ตอนนี้ฉันหนาวมากคิดถึงบ้านเหลือเกิน ฉันจึงเดินไปใต้สะพานเห็นเด็ผูัชายคนหนึ่งอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันท่าทางดูเกเรเดินตรงมาหา "ไง" เขาทักฉัน "อ...เอ่อ.." ไม่รู้จะตอบยังไงเขาจะมารังแกฉันรึเปล่า....แต่ผิดคาดเขาบอกว่าจะพาฉันกลับบ้าน และเราสองคนก็เดินตามถนนจนเดินมาถึงถนนเส้นหนึ่ง ฉันเห็นโคมไฟ ต้นไม้ บ้าน ทุกสิ่งมันรู้สึกคุ้นไปแต่เขาบอกว่ามีบางสิ่งที่อยากให้ฉันได้รู้เขานำทางไป ที่โบส"เข้าไปสิ่"เขาบอกให้ฉันเดินเข้าไป ตอนถึงหน้าประตูเขาก็โบกมือลาจากนั้นร่างของเขาก็ค่อย ๆ เลือนลางลงไปจนหายไปฉันอึ้งกับสิ่งที่ได้เห็น จึงรีบวิ่งเข้าไป...ทุกคนที่ในนี้ใส่ชุดดำดูโศกเศร้าและใช่ที่นี่คืองานแต่ทำไมฉันต้องมาล่ะคำถามเริ่มผุดขึ้นในหัวของฉันมากขึ้น แต่มันกลับไม่มีคำตอบจนเหลือไปเห็นพ่อแม่ที่กำลังกอดรูป รูปของใครคนนึงและร้องไห้ฉันจึงวิ่งเข้าไปกอดทั้งสองแต่รูปที่ท่านถือนั้นมันคือ....ร...รูปของฉันทำไมล่ะฉันยังไม่ตายนะ ป้าคนนึงนั่งพูดกับแขกคนนึง"เฮ้อ...ไม่น่าเลยแต่คงเพราะน้ำลึกเลยทำให้จม"และความทรงจำบางอย่างก็ได้เข้ามาในหัวฉัน มันเป็นภาพของน้ำตกแห่งหนึ่งฉันเห็นเพื่อน ๆ ของฉันกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนานรวมทั้งฉันด้วยแต่ฉันก็ลื่นโคดหิดทำให้ตกลงไปในน้ำลึกทำให้ฉันจมน้ำจากภาพตัดไปเลย...ฉันจึงรวบรวมความกล้าเดินไปที่หน้าโลง ช...ใช่!...นั่นคือฉันที่นอนอยู่ ฉันเข้าทรุดลงทันที...แต่อยากจะบอกพ่อกับแม่เหลือเกินว่าฉันอยู่ตรงนี้ ร้องไห้อยู่อย่างนั้นเวลานี้ไม่รู้ว่าจะหันไปพึ่งใคร...จากนั่นประตูก็เปิดออกด้านนอกประตูมีแสงสว่างราวกับดวงอาทิตย์ แต่ทุกคนไม่เห็นเหมือนฉันเพราะพวกเขายังคงนั่่งนิ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาเธอมีผมสีเงินสวมชุดสีขาว งดงามราวกับนางฟ้า เดินตรงมาหาฉันเธอยื่นมือเข้ามาและพูดกับฉันว่า "มาสิจ้ะสาวน้อย...ไปกับฉัน...ทางข้างหน้ากำลังรอเธออยู่"แต่ฉันก็หันไปมองพ่อกับแม่ ไม่อยากจากพวกท่านไปเลย..."ไม่ต้องห่วงพวกเขาหรอก...พวกเขาสบายดี"เธอบอกกับฉัน"มาเถอะ"เธอยื่นมือให้ฉันอีกครั้ง คราวฉันจับมือของเธอและเดินตามแสงสว่างนั้นไป.........
