“โต้งชอบ...” มิรินหยุดขำแล้วตั้งใจฟังสิ่งที่ผมจะพูด
“ชอบมิริน..”
ในที่สุดก็พูดออกมาจนได้ รู้สึกเหมือนเหงื่อเม็ดเล็กๆ จะผุดขึ้นตามซอกนิ้วมือหน่อยๆ
“คือ..อย่างงี้นะโต้ง มิรินขอบใจนะที่โต้งมีความรู้สึกดีๆ ให้ แต่ว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่าเนอะ” คำพูดฟังดูดีแต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด
“ทำไม”
ผมถามออกไปอย่างไม่เข้าใจกับเหตุผลของมิริน เพราะมันฟังไม่ขึ้น..
“จะต้องให้พูดตรงๆ ใช่ไหมถึงจะเข้าใจ”
“ก็พูดมาตรงๆ ดิ” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่
“โต้งยังเด็กเกินไป แค่นี้ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย หัดใจเย็นซะบ้าง” เหตุผลแค่นี้นะเหรอ ที่ว่าเด็กเกินไปนี้ก็ห่างกันแค่ปีเดียวเอง มันจะอะไรกันนักหนาว่ะ..
“เหตุผลแค่เนี้ย..” ผมจ้องหน้ามิรินไม่วางตา
“พี่ชอบคนที่มีวุฒิภาวะสูงกว่าพี่และมีความเป็นผู้นำ”
“ชอบคนแก่ว่างั้น”
ผมเดินเข้าชิดตัวแสดงความกวนตีนใส่มิรินนิดๆ
“ไม่มีไรแล้วพี่กลับก่อนนะ”
มิรินหันหลังให้เตรียมจะเดินหนี
“บอกว่าไง... อย่างแทนตัวเองว่าพี่” ผมพูดย้ำอีกครั้ง
“ฉันเป็นพี่นาย..”
มิรินเดินกลับมายัดช่อดอกไม้ใส่มือผมพร้อมกับพูดย้ำชัดถึงสถานะระหว่างผมกับเธอ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ
กณิการ์มอบหมายให้NovelToonตีดพิมพ์ผลงานเรื่องนี้ เนื้อหาเป็นเพียงความคิดเห็นของนักเขียน ไม่เป็นตัวแทนทางNovelToon
Bad Love...รักร้ายฉบับนายโต้ง คอมเมนท์