Jung Haejin -- FREAK

Nagpapahinga ako sa kama dahil sobrang pagod na pagod sa mga nangyari. Dagdag pa doon, yung lalaki na si Julius—nakakainis talaga.

Habang nagpapahinga, bigla na lang may kumatok sa pintuan ko. Ang lakas ng katok, parang may emergency. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko si Amila, na nagmamadali at may halong kaba.

"Shucks, patay!" sabi ni Amila, at agad akong tinanong, "Bakit hindi ka sumasagot sa mga tawag ko?"

"Eh... yun na nga. May nangyari kasi kahapon… medyo na-damage ko yung vehicle… tapos… hindi ko na kuha yung phone number niya." Sagot ko, na medyo nag-aalala at hindi ko na alam kung anong gagawin ko.

"Sandra naman eh, bakit? Eh, yung phone number mo, binigay mo ba? Maghintay na lang tayo na tumawag siya." Tanong ni Amila, naguguluhan din sa nangyari.

"Yun na nga… yung phone ko, naiwan ko rin sa kotse… sorry." Sagot ko, hindi ko talaga alam kung anong gagawin ko.

"Shit!.. Ano na ngayon yan?" wika ni Amila, na parang nawawala na sa kanyang isip. Napakamot na lang ako sa ulo ko at pareho kami ni Amila na hindi alam kung anong gagawin. Isa pa, yung kotse, mahal na 'yon kung babayaran namin. Hindi ko naman kayang humingi ng pera kay dad, eh ang cellphone ko nga Android lang.

"Sige, ganito na lang. Pahiram muna ako ng cash, babayaran kita, promise." Wika ni Amila, na may pag-asa pa.

"Sure. Teka lang, nasa baba yung bag ko." Sagot ko, sabay tumayo at nagmamadaling bumaba.

Habang pababa ako, bigla akong natapilok at may lalaking sumalo sa akin. Nagulat ako, at pareho kaming nahawakan nang mahigpit.

"Are you okay?" Tanong niya, na may kabang hindi ko maipaliwanag.

Nag-eye contact kami, at ang bilis ng tibok ng puso ko. Ngunit biglang narinig namin ang tunog ng kotse ni dad sa garahe. Paglabas ko sa pintuan, nakita ko si Julius na bumaba mula sa sasakyan. Sa likod niya, si dad, na naglalakad papunta sa amin.

Agad akong binitawan ng lalaki, at lumapit si dad.

Pagkakita ni dad kay Julius at sa amin, humarap siya at may halong dismayo sa boses niya.

"May boyfriend ka na pala," wika ni dad, ang tono ng boses niya ay may pagka-disappointed. "Dinala mo pa sa bahay."

Bigla akong tinigilan, parang na-freeze. Ang puso ko mabilis ang tibok, at hindi ko alam kung anong sasabihin.

“No, Dad, he’s not. I don’t know kung anong ginagawa niya dito…” Sagot ko, naguguluhan, at ang tingin ko kay Julius ay parang hindi ko na rin alam kung anong nangyayari.

Biglang bumaba si Amila mula sa hagdan, at saka ko lang naisip, Siya pala ‘yung lalaki na lumigtas sa akin noong araw ng event. Saka ko lang na-realize na sa kanya ko pala ibinigay yung susi ng kotse at pati yung phone ko. Agad niyang inabot sa akin ang phone at sinabi na nagpunta siya rito upang ibigay ang mga iyon.

“Thank you,” wika ko sa lalaking yun, sabay abot ng susi Amila. Pero bago pa man siya makaalis, tinanong siya ni Daddy.

“Sandali,” tanong ni Daddy, “Tungkol sa sasakyan, saan mo nakuha ‘yon?”

Napalunok ako ng malalim. Hindi naman ako binigyan ni Daddy ng sasakyan, at hindi rin niya alam na marunong akong mag-drive. Pati na rin yung event ng idol ko, si Cassandra Cruz, hindi niya alam na nagpunta ako roon. Malalagot ako nito kung malaman niya.

Habang nag-iisip ako, parang biglang sumakit ang ulo ko, at sa tingin ko, mukhang malapit na akong magka-problema. Kung malaman ni Daddy na hindi ko lang basta iniiwasan ang mga utos niya, kundi ang mga bagay na hindi niya alam, baka lalo pa akong mapagalitan.

Si Daddy, nakatayo sa harap ko, ang mga mata niyang puno ng disapproval. Malamig at matigas ang tono ng boses niya nang magsalita siya.

"Sandra," he started, "What's going on with you? Why didn't you tell me you knew how to drive? And the car, where did you get it?"

Hindi ko alam kung paano magsisimula. Parang nanlambot ako sa mga tanong niya. Tumingin ako kay Amila, at siya na lang ang naging lakas ko para magsalita.

"Uhm, Dad... hindi ko po kasi naisip na importante, eh. Actually, yung sasakyan po, sa kaibigan ko po, si Amila." Sagot ko, kahit na kinakabahan ako.

"Friend?" he asked, looking at Amila. "She's just helping you, and you're doing this? You should be responsible for your own decisions, not relying on others like this."

Hindi ko na siya pinatagal, sabay sagot ko, "Hindi po, Dad! Hindi po ganun. Hindi ko po intention na magtago, and I didn’t want to be a burden. Marunong po ako mag-drive, and I just went to the event to see my idol." Parang tumigil ang mundo ko habang sinabi ko ‘yon.

"Event? You’re doing this on your own, without even telling me?" he replied, clearly frustrated. "I never expected you to act like this, so independent, without even consulting me first."

Bumuntong-hininga ako, parang hindi ko na kayang magtago pa. Tumigil ako sandali, tumingin kay Amila, and even though I knew Daddy might not understand, I decided to speak my mind.

"Dad, naiintindihan ko po kung galit kayo," wika ko, "pero I just want to pursue what I really want, and be successful on my own terms."

Pumayag na ako, kahit na nararamdaman ko ang bigat ng galit at disappointment sa mukha ni Daddy. But I told myself, I need to show him that I can do this, that I’m not afraid to stand up for my decisions.

Before I could speak again, Amila intervened. "Sir, I’m sorry po, but please let me explain. I didn’t mean to intrude, but just to clarify, we didn’t meet under any wrong circumstances. I was just helping her out."

"Dahil lang ba dun, tutulungan niyo na siya?" he replied, his face full of anger and disappointment. "I can’t accept these kinds of decisions from you, Sandra. This is really disappointing."

Habang umakyat si Daddy sa taas, nagdesisyon akong paalisin na sina Amila at ang lalaki. Hindi ko na kayang makipag-usap pa, at alam kong gusto na nilang umalis. Bago sila tuluyang umalis, nagpromise ako kay Amila na babawi ako. Naiwan kami ni Julius sa labas, at naramdaman ko ang bigat ng mga nangyari sa buong araw.

Habang nagmo-mokmok ako sa garden, kung saan dati kami laging nagkakasama ni Mommy, napansin ko ang isang bote ng Mogu Mogu sa tabi ko. Favorite ko ‘to, kaya’t tumingin ako sa paligid. Bigla na lang ay inabot ito sa akin ni Julius. Hindi ko alam kung anong sasabihin, pero andun siya, tahimik, at handang makinig.

"Here, It Might help a bit," Julius said gently, looking at me with a soft expression.

Naramdaman ko na parang may pwersang nag-pull sa dibdib ko—parang gusto ko lang mag-isa at hindi na magpaliwanag. Pero may mga pagkakataon talagang may mga tao na nandiyan para suportahan ka kahit hindi mo inaasahan.

"Thanks, Julius..." sagot ko, medyo nahirapan pa akong ngumiti. "Kasi... hindi ko na alam kung anong nangyari, ang daming things na hindi ko kayang kontrolin, tapos... parang hindi ko na kayang magpaliwanag kay Daddy."

Tumabi siya sa akin at dahan-dahan niyang nilagay ang bote sa aking kamay. "It’s okay. I’m not here to judge you. Sometimes things happen, and you just have to deal with it.”

Hindi ko alam kung paano, pero parang nawala ang kaba ko kahit na saglit. Tinutulungan ako ni Julius, hindi para magbigay ng solusyon, kundi para lang naroroon siya.

Habang iniinom ko yung Mogu Mogu, medyo nahirapan pa akong ngumiti, pero at least nakaramdam ako ng konting ginhawa. Hindi ko naman inaasahan, pero habang tinatanaw ko ang mga halaman sa garden, narinig ko si Julius na nagsalita.

"Hey, I just want to let you know," sabi niya, medyo may ngiti sa labi, "that Mogu Mogu’s not free, ha? In exchange, I need a favor."

Tumingin ako sa kanya, medyo nalito. "Favor? Anong favor?"

"Well..." nagsimula siya, "all I need is for you to help me get closer to Cassandra Cruz. Just... you know, a little intro, mahina lang." Medyo nahihiya siyang nagsalita, pero halatang may kinikimkim na plano.

Nagulat ako at muntik na akong mabilaukan sa ininom ko. "What? Really?" Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko. "Tapos na ‘yon, Julius? Pabor lang? Hindi ba’t medyo malaki ‘yon?"

Tiningnan niya ako, nagtatangka pa rin na magpatawa, pero parang seryoso na. "Yeah, I know it sounds like a big ask, but it’s a small thing for you, right? It’ll help me out, promise."

Nakaramdam ako ng konting kaba. Cassandra Cruz was a big name, and I didn’t know how that would work out, but the thought of Julius asking me made me stop for a moment.

"Fine... I’ll think about it, pero hindi ko alam kung anong connection ko kay Cassandra." sagot ko, kahit medyo nanghihirapan, pero dahil sa sitwasyon, parang wala akong magagawa kundi magsabi ng oo.

Ngumiti siya, parang tuwang-tuwa sa plano niya. "Thanks, Sandra. I knew I could count on you."

Habang tinitingnan ko si Julius, parang naiisip ko na ang buhay ko ay magiging mas komplikado pa kung magpapatuloy ito. Pero wala na akong magagawa, andiyan na siya, at kailangan kong balansehin ang lahat ng nangyari.

Pagkagising ko kinabukasan, kinuha ko agad yung phone ko na nasa bedside table. Napansin ko agad ang isang missed call. Isa lang naman ang palaging napapalampas kong tawag—kay Daddy. Pero hindi ito galing sa kanya. Sa halip, ito’y isang unknown number.

Napaisip ako saglit, pero hindi na ako nagdalawang-isip at tinawagan ito pabalik. Pag-ring pa lang ng phone, parang kinabahan ako. Biglang may sumagot na boses sa kabilang linya.

“Hello?”

Familiar yung boses. Napakunot ang noo ko. “Uh, sino ‘to?”

“Ikaw ang tumawag. Dapat ako ang magtanong, hindi ba?” sagot ng lalaki, medyo playful ang tono.

Biglang pumasok sa isip ko kung sino. “Wait... Mateo?!”

“Yes, it’s me,” sagot niya.

Doon ko lang naalala lahat—siya pala yung lalaking nagligtas sa akin sa ulan, yung nagdala ng phone at susi ng kotse sa bahay. Naramdaman ko agad yung hiya na parang gumapang sa buong katawan ko.

“Oh my gosh, I’m so sorry! And thank you pala for fixing the car. Sobrang nakakahiya talaga lahat ng nangyari kahapon...”

Mateo chuckled on the other end of the line. “It’s fine. I didn’t mind. You seemed like you were having a rough day.”

“Yeah, understatement of the year,” sagot ko, rolling my eyes at myself. “I hope I didn’t cause you too much trouble, lalo na nung pinagbintangan pa kita na trespassing.”

“Not at all,” sabi niya, halatang trying to make light of the situation. “But you do owe me a proper apology, maybe over lunch?”

Napangiti ako kahit nahihiya pa rin. “You know what? I can do better. Lunch on me, para mabawi ko lahat ng kahihiyan kahapon.”

Mateo laughed softly. “Deal. Text me the time and place.”

Pagkatapos naming mag-usap, nag-text ako kay Mateo ng address kung saan kami magla-lunch. Simple lang yung lugar na napili ko, hindi masyadong sosyal para casual lang. Pagdating namin doon, natuwa naman ako kasi parang chill lang siya. Parang hindi siya yung tipo ng rich guy na sobrang uptight.

Habang kumakain kami, nagkuwentuhan kami tungkol sa buhay-buhay. Mateo was surprisingly easy to talk to. Nakaka-vibe, kumbaga. Tapos bigla siyang may nasabi na nagpahinto sa akin sa pagnguya.

“You know, you remind me so much of someone I used to know. I remember this girl… she always loved purple. And her mom made the best puto bumbong.”

Napataas ang kilay ko. “Wait... paano mo alam ‘yan?”

Mateo leaned back on his chair, a small smile on his face. “Because I used to visit her house all the time. Her mom was the sweetest, and every time she made puto bumbong, I was there. That girl’s name was Alessandra.”

Napanganga ako. “What? No way…”

“I’m serious,” sagot niya, halatang nage-enjoy sa reaksyon ko. “You were my childhood friend, Sandra. I’m Mateo—the kid who kept eating all your mom’s cooking.”

Bigla kong naalala ang lahat. Si Mateo. Palagi siyang nasa bahay dati. Siya yung laging kumakain ng puto bumbong ni Mommy. Siya yung laging pinapagalitan ni Daddy kasi lagi siyang andun tuwing busy ako sa homework.

“Oh my gosh! Ikaw nga!” Napahampas ako sa mesa, hindi makapaniwala.

Mateo chuckled. “Took you long enough to recognize me. Ang tagal na rin kasi, Sandra. You’ve changed a lot.”

Napangiti ako. “Ikaw rin. I mean, look at you. Hindi na ikaw yung batang tumatakas sa bahay namin para lang maglaro.”

“It’s good to see you again, Sandra. Honestly, I never thought we’d cross paths like this.”

Ngayon lang parang nag-sync lahat sa utak ko. Mateo wasn’t just some random guy who helped me out. He was someone who knew me from way back—someone who knew my mom, who shared memories I thought I’d forgotten.

Habang nag-uusap kami ni Mateo at nagla-lunch, nagiging mas komportable na ang usapan namin. Napapaisip pa nga ako kung paano kami nagkahiwalay bilang childhood friends. Pero habang tumatawa si Mateo sa isang kwento ko, biglang bumukas ang pinto ng restaurant. Napatingin ako at hindi ko inaasahan kung sino ang nakita ko.

Si Julius. Pero hindi siya mag-isa—may kasama siyang babae.

Agad akong tumingin sa aking plato, hoping hindi niya ako mapansin. Pero mukhang busy siya sa pakikipag-usap sa kasama niya habang pumipili ng table. Mateo noticed my sudden change in expression.

“Everything okay?” tanong niya.

“Uh, yeah, nothing. Just someone I know,” sagot ko, trying to sound casual.

Pero hindi pa doon nagtatapos ang gulo. Sa kabilang table, biglang dumating yung guard mula sa event ni Cassandra Cruz.

“Miss Montemayor?” tanong niya, habang papalapit sa table namin.

Napalingon ako, halatang kinakabahan. “Yes, why?”

Ngumisi ang guard. “So… naghiwalay na ba kayo nung boyfriend mo?”

Napakunot ang noo ni Mateo. “Boyfriend?”

Parang na-freeze ako sa upuan ko. Hindi ako makasagot. Meanwhile, narinig ni Julius yung sinabi ng guard at bigla siyang tumayo mula sa table niya. Agad siyang lumapit sa amin, halatang hindi niya inaasahan na magkikita kami rito.

“Excuse me,” sabi niya, tumigil sa harap ng table namin.

“Ah, Julius…” nagsimula ako, pero hindi ko alam kung ano ang susunod kong sasabihin.

Hindi niya ako pinatapos. Agad niyang kinuha ang kamay ko, causing Mateo to stiffen in his seat. “Can I talk to you for a moment, Sandra?”

Napatingin ako kay Mateo, na halatang naguguluhan sa nangyayari. “Uh… Mateo, excuse me lang sandali, okay?”

Tumayo ako, pero hindi ko magawang bawiin ang kamay ko kay Julius. Dinala niya ako sa gilid, malayo-layo sa table namin.

“Anong ginagawa mo dito?” tanong ko, binaba ang boses para hindi makalikha ng eksena.

“Anong ginagawa ko dito? Ikaw itong nagpapapansin!” sagot niya, mukhang galit pero trying to keep his composure.

“Excuse me? Paano ako nagpapapansin? Nagla-lunch lang ako!” sagot ko, hindi na napigilang tumaas ang boses.

“Huwag kang gumawa ng eksena,” Julius hissed. “Kung malaman ni Cassandra na nagsinungaling ako tungkol sa atin, masisira ang reputasyon ko.”

Napatingin ako sa kanya, napapaisip kung anong klaseng tao talaga si Julius. “So… lahat ng ‘to para lang sa image mo?”

“Just play along, Sandra. Please,” sabi niya, hinigpitan ang hawak sa kamay ko.

Wala na akong nagawa. Nagbalik kami sa table, hawak pa rin ni Julius ang kamay ko. Mateo was staring, his expression unreadable.

“Mateo, pasensya ka na,” sabi ko, trying to keep my voice steady. “This is… Julius.”

Mateo gave him a curt nod but didn’t say anything. Julius, on the other hand, put on his best charming smile. “Nice to meet you,” sabi niya.

***Download NovelToon to enjoy a better reading experience!***