Sa storyang pag-ibig na magtatapos sa trahedya, dahilan ay kamatayan. Mundong mapanakit, bakit minsan buhay pa ng taong pinakamamahal mo ang naka-taya at naka-sugal sa mapaglarong tadhana.
Ganon ba talaga ang buhay at kapalaran natin? Kung ganon, ang sakit para tanggapin.
Life is full of tragics stories that makes you cry. It's felt your heart skip a beat every time you see what reality of life is. That we called 'life is short'.
“Eurydice, ang ganda mo talaga. Sobrang ganda mo. Kaya pwede ba'ng dito ka na lang. Huwag ka na lang umalis sa tabi ko,” mahinang sambit ko ng nakahiga ako sa tabi niya at nakatitig sa ma'among mukha niya.
“Mahal, ka'gigising ko lang," aniya mahinang natawa. “Para kang bata. Ngiti ka nga d'yan. Malungkot ka, e.” dugtong pa nito. Nanunubig ang mga matang mapupungay. Ang sakit sa dibdib.
“Sorry, Mahal. Lagi ka na lang kasing tulog, e. Ilang minuto lang kita pwede'ng makausap tapos, maya-maya nakatulog ka na o kaya naman natutulog ka na. Kailangan mo na naman matulog—ulit,” sabi kung emosyonal. Para akong kandila na unti-unting nauupos. Dahan-dahang nalulusaw. Sa sakit sa puso ko.
Lahat naman yata nararamdaman 'yung pakiramdam na— kulang na kulang ang oras para makausap mo ang taong mahal mo. Kulang ang pagbibilang ng mga araw para makasama siya. At kulang ang panahon para alagaan, bigyang halaga't importansya at ipadama't iparamdam na mas mahalin pa s'ya lalo.
“I'm sorry, M-mahal ko. I d-don't k-know why I'm a-always f-fall as s-sleep, b-beside you. H-have a s-sweet d-dreaming in your a-arm's—of y-your warm hug's,” nakangiting kwento nito. Putol-putol at pilit na hinahabol ang hininga. Sabayan pa ng unti-unting pagtalukap ng mga mata.
“Eurydice, I know that. Please I'm always begging you to stay awake forever. For my by side.” Ang selfish ko ba? Masama bang humiling na manatili pa siya, dito sa tabi ko.
“Orpheus... K-kung p'wede lang. B-bakit h-indi M-mahal ko? Orpheus...”
“Eurydice...” sumikip ang dibdib ko. Mabigat sa loob. Masakit sa puso. Nakakaiyak, sobra.
How can I live in this world without her. How can I help it this kind of pain I felt evertime I'm awake. How can I saying goodbye to her... forever.
Paano ba? Kaya ko ba? O kakayanin ko na lang.
"Orpheus, goodnight,” she said. Dahilan para mabasag ang boses ko. Dahilan para manghina ako at makaramdam ng matinding sakit hindi maipaliwanag ng ano at sino man.
“You can sleep now, Eurydice,” I answered. Umiiyak, habang hinalikan siya sa labi ng s'yang tinugunan niya ng ilang segundo lang.
“I love you so much. My girl best friend, my good adviser teacher, my beautiful girlfriend, my ideal wife of life. The woman who I love unconditionally, I love you...” huling mga salitang binibitawan ko sa kan'ya lumuluha. Bago ko niyakap s'yang nakapikit, humihikbi.
Nakakamatay 'yung sakit. Sa pag'gising at sa pagtulog mo. Ipaalala sa 'yo ang gnamin mo lang daw 'yung sakit. Sumunod lang sa proseso. Pero ang totoo pag ikaw ang nasa kalagayan nila. Doon mo lang mararamdaman kung gaano ka-sakit at kung gaano pala ka-hirap 'yun.
Dahil masakit mawalan.
Lalo pag s'ya talaga ang mundo at buhay mo. S'ya ang nagmamay-ari ng puso't isipan mo.
Short written by:Yang Yang
