I let out a sigh. Then with a heavy heart, I knocked at the door three times before opening.

“What is it?” He asked as if he already knew that it’s me. Ni hindi man lang tiningnan kung sino iyon.

I slowly walked towards his desk. Bitbit ang lakas ng loob na matagal-tagal ko naring inipon.

“Come on Andromeda. I don’t have all day.” Siyang hindi parin ako magawang tingnan. Ganoon siya ka busy at ganoon ako ka walang-kwenta para pag-aksayahan niya nang oras at panahon.

I took another deep breath before I decided to talk. “I want a divorce.” Sa wakas ay naisatinig ko. With crossed fingers, I silently prayed that he won’t loose it with me. He is impatient and ruthless. I know asking this would mean a slap on his face.

I saw his jaw clenched then he hissed and chuckled dramatically. Still without taking any glance at me.

“Uh-huh? What else?” busy parin siya sa pagbubuklat ng file na nasa isang folder habang may tinitipa sa kanyang laptop.

I greeted my teeth. Alam ko nang wala akong mapapala rito pero kailangan ko paring subukan. “Tapusin na natin to Zane habang maaga pa. I want to live my life.”

Marahas niyang sinarado ang kanyang laptop na ikinagulat ko. I almost jumped. Pinagsalikop niya ang dalawang kamay sa ibabaw nang kanyang lamesa and then gazed at me like I am the most monotonous person in the world.

I clenched my fist. Damn him for making me feel too little!

“You know that I am a very busy person, right? Do you think I still have time to handle your caprices?” his words were simple yet straight forward. He literally looked like someone very annoyed about meaningless things.

But this isn’t just some random meaningless thing, right? This is my freedom! And nothing is more important for me than this!

“Hindi ito basta-bastang kapritso ko lang Zane! We are talking about my life here. My freedom! My happiness that you have neglected from me for the past years!” I bursted. Alam kong sobra na but if I wanted to move on with my life, I need to face my biggest fear. And that is him.

He shifted his weight and laid back on the chair. Para bang hindi siya interesadong marinig ang mga sinasabi ko.

But what’s new? Ganito naman siya palagi. Dapat inasahan ko na 'to.

“Why? Have you found somebody else?” his uninterested stares became dark and horrifying. Parang ano mang oras ay masasaktan niya ako sa mga titig niya.

But then, I wanted to laugh out loud because of what he said. Ako pa talaga ang pinagbibintangan niya ng ganyan ha? Kulang na nga lang ikulong niya ako sa bahay niya dahil ayaw niyang malaman ng ibang tao na may asawa na siya. Paano naman ako makakahanap ng iba, aber?

“Joke ba yan?” nasabi ko nalang. Gustong-gusto ko siyang insultohin at ipamukha sa kanya na alam ko ang mga pinag-gagagawa niya. He's cheating within our marriage. I know dahil nakita mismo nang dalawang mga mata ko.

“Do I look like someone who knows how to punch a joke to you?” sa pagkakakunot ng noo niya'y alam ko na naiinis siya. Parang gusto ko lalong tumawa at sagarin ang inis niya. Pero ayoko rin namang masuntok o kaya ay mamatay, kaya wag nalang!

“Sa palagay mo ba makakahanap ako ng iba kung halos ikulong mo na ako sa bahay mo? Akala ko ba matalino ka Zane? Where’s your common sense?” natutup ko ang aking bibig nang marealize ko ang sinabi. I don’t usually talk back to him like this. Sa buhay ko, siya lagi ang nasusunod. Desisyon niya palagi ang namumutawi at walang puwang sa bahay na to ang mga salita at daing ko.

He then looked surprised or more like amused. Naninibago sigurong nagagawa ko na siyang sagutin ngayon. “Then tell me. Give me one good reason why I should set you free.”

Anak ng p*cha! Andami ko nang sinabing rason. Hindi pa ba sapat sa kanya yon?

“Dahil hindi mo naman ako mahal! Bakit mo pa ikukulong ang sarili mo sa isang relasyong hindi ka naman masaya? We both know what this marriage is for. Pakawalan mo na ako.” Kulang nalang ay magmakaawa ako sa kanya. Ano pa ba ang gusto niya? Wala rin naman siyang mapapala sakin. Bakit kailangan pa niya akong ikulong sa buhay niya?

“Do you really know what this marriage is all about, Andromeda?”

Napalunok ako. Well, I…don’t.

“And you think your aunt still wants you back?” he crossed his arms on his chest.

That hurts me. But I don’t care! Kung ayaw niya akong tanggapin, I can live on my own. Kaya kong mabuhay mag-isa. I was born alone, so I will live alone.

“Wala akong pakialam kung ayaw niya man akong tanggapin. Kaya kong mabuhay mag-isa. Pakawalan mo lang ako. Pangako hinding-hindi kita guguluhin. At hinding-hindi ako hihingi ng kahit ano sayo. Ito lang. Zane please!”

Tumayo siya't hinilot ang kanyang leeg. His tall frame towered me that I have to look up to him to reach his line of sight. He then walked towards me that made me take a step back. His my husband but I am still intimidated by him. Takot ako sa kanya. Yung kanina, nagtatapang-tapangan lamang ako.

“In one condition, Andromeda.” He lifted his hand on my chin. Nilapit niya ang kanyang mukha sa akin. It looked as if he wanted to kiss me.

Kinakabahang agad kong naipikit ang aking mga mata habang hinihintay kung ano ang susunod na mangyayari.

“Let’s consume our marriage.” I heard him whispered on my ear.

Kinilabotan ako sa ginawa niya. The way he speaks brought up tingling sensation throughout my body. I shivered. Agad kong inilayo ang sarili ko sa kanya.

“What do you mean?” kunot-noong tanong ko.

Nanatili siyang nakatitig sa akin. Hinihintay ang magiging reaksyon ko. Saka ko pa lang unti-unting narealize kung ano ang ibig niyang sabihin.

I opened my mouth but I can’t find anything to say. **** you Zane! Just **** you!

A devilish smile flashed on his face. He tilted his head and reached out to my face.

Napapitlag ako but still I was left stunned. What should I say? What shall I do? I wanted to get the hell out of his life but he’s asking me to surrender him my everything! Isn’t that worthless?

His hand caressed my cheek, then down to my neck. Nanigas ako. I was never been touched this way before. Not even by my own husband. Not until now.

“So, are you ready?” his soft erotic voice made me come back to my senses.

I tapped away his hand when it was on it’s way to my shoulder. “You fucking asshole!” Unconsciously, I slapped him on his face.

Maging ako ay nabigla rin sa ginawa ko. That was unintentional. I was just, provoked. I feel so harassed.

Kinabahan ulit ako. Feeling ko ito na talaga ang katapusan ko!

“Did you just slap me?” he was asking the obvious. His face was dark and furious.

I swallowed hard. Dito na nga kaya magtatapos ang buhay ko? Oh Lord! I haven’t enjoyed my life just yet! Pahinging palugit?

“I…I am sorry. I… Hindi ko…I mean, I was provoked. I feel harassed.” I stuttered dala ng matinding kaba.

He suddenly laughed and I was like- huh? Anong problema niya? Hindi ba siya galit?

“Harassed? I haven’t done anything yet! Pa'no pa kaya kung… Baka kasuhan mo ko ng rape.” he said unbelievably.

Nakagat ko ang aking labi. I know I passed the limit. Hindi dapat ako nagrereklamo dahil may karapatan naman siya sa akin dahil asawa niya ako. But still. “I… I was never been touched like that before.” Katwiran ko.

He hissed. Parang nauubusan na nang pasensya sa akin. “Do you still want out of this marriage, Andromeda? Because if you do, nasa kabilang kwarto lang ako.” Wika niya saka ako tinalikuran at iniwan lang sa loob ng kanyang opisina.

I woke up with a very unpleasant feeling. I felt so sick that I wanted to throw out. Ang bigat-bigat din ng ulo ko. Siguro dala marahil ito nang kakaisip ko kagabi. Hindi ko nga alam kung nakatulog ba talaga ako.

Lecheng Zane eh! Ayaw na nga akong pagbigyan, tinamnan pa nang kung anu-anong kahalayan ang utak ko! Hayss! Ang sakit ng ulo ko. Grabeh!

I get up from bed, kahit hindi talaga maganda ang pakiramdam ko. It’s already six in the morning. Kailangan ko pang maghanda ng breakfast para sa magaling kong ASAWA.

I wrapped a robe around my body then get out of the room. Bumaba ako ng first floor at nagtungo agad sa kitchen upang i-prepare ang coffee at toasted bread niya. Nagluto rin ako ng ham and egg.

I was sneezing all the time. Feeling ko talaga sisipunin ako.

“Are you sick?” bungad niya sa akin. Nakaligo't nakabihis na siya’t lahat. Handa na para pumasok sa opisina. He's a CEO by the way. Gwapo, mayaman. One of the most sought after bachelor in town. Ang hindi lang alam ng marami ay nakatali na pala siya. At sa akin pa ha? Hindi ko alam kung masisiyahan ba ako sa ideyang yon. Kung hindi ko pa siguro siya kilala, siguro’y kinilig na ako.

I immediately set the table for him. Isinalin ko narin ang kape niya sa tasa.

“Okay lang ako. Wag kang mag-alala na para bang nag-aalala ka nga.” Sagot ko saka muling bumahing. I scratched my nose. Gosh, nakakairita ang ilong na'to!

“I am not worried because I am worried. You are still my responsibility so whatever happens to you, kargo de konsensya ko.” He sat down at ininom niya ang tinimpla kong kape.

Mapaso ka sana! I cursed. Umupo ako sa tapat ng inuupuan niya. Makakain na nga lang din. *Sneeze*.

“That’s new. May konsensya ka pala?” pasaring ko.

“I am not as bad as you think.” Sagot niya.

“Talaga? Well, hindi halata ha.” Inirapan ko siya.

“Tungkol parin ba ito sa kagabi, Andromeda?”

Muntik ko nang mailuwa ang kape na ininom ko. Ang pait pala nito. Nakalimotan kong lagyan ng asukal!

“H-hindi ah! Pero yun parin ang gusto ko.” Kinakabahang hindi ako makatingin sa kanya.

“And you still get the same answer.” Siyang nagsisimula nang kumain.

I sighed. Wala na ba talaga akong pag-asang maging masaya? “Pag…ano..pag..may ano..” napalunok ako. Lord bakit ang hirap sabihin nito?!!!

“What what?” tinapunan niya ako ng nalilitong tingin habang pinagpapatuloy ang pagkain.

*Sneeze* Leche! Paano ko ba itatanong sa kanya nang hindi ako namumula?

“Pag may nangyari na ba sa atin, hihiwalayan mo na ako?” diretsahang tanong ko. It’s now or never.

“The hell, Andromeda?!” medyo nagulat pa ako dahil sa pagsigaw niya. Ano bang problema ng lalaking to at bakit palagi nalang galit sa mundo?

“What? Iyon ang kondisyong hinihingi mo diba? Pag pumayag ba ako sa isang gabi magdi-divorce na tayo?”

Naningkit ang kanyang mga mata habang nagtatagis ang kanyang mga bagang. He always looked so dangerous to me pero mas lalo lamang yata siyang naging delikado sakin ngayon.

“No.” walang pag-aalinlangang sagot niya.

Napa-awang ang bibig ko. I can’t believe him! Ano ba talaga ang gusto niya? Hindi ako nakatulog kagabi sa kaiisip kung papayag ba ako sa kondisyong inaalok niya! Tas ngayon sasabihin niyang hindi parin kami magdi-divorce kahit ibigay ko na ang sarili ko sa kanya? Wow ha!

“Kulang ba ang isang gabi, Zane?” hindi ko na alam kung saan ko nakuha ang lakas ng loob na kausapin siya tungkol sa bagay na ito. Kung makapagsalita ako parang ang dami kong alam!

“Can you just shut it? I don’t want to talk about it.”

“But I want to know Zane! Para mapag-isipan ko!” Gago din pala ang isang 'to eh! Magbibigay ng kondisyon, hindi naman pala kayang panindigan.

Baka ayaw niya lang talaga sakin? Sinabi niya lang iyon para tumigil na ako dahil alam niyang hinding-hindi ko magagawa ang hinihingi niya.

Well Zane, kaya ko! Kaya kong ibigay sayo ang lahat maging masaya lang ako! Pero teka, parang iba yata ang ibig sabihin nun ha?

He groaned like this is really pissing him of! “Fine! I need you on my bed for a month! After that, pag-iisipan ko pa.”

“Pag-iisipan? Zane that’s unfair! You need to promise me na by the end of the month napirmahan mo na ang divorce papers.”

“You are not in the position to tell me what to do, Andromeda! You are the one who fucking want this so you should go over my conditions!” pagkasabi nun ay tumayo siya't win-alk-out-an ako.

Sinagad ko yata siya? Patay! Naiwang nakagat ko nalang ang aking labi.

Pagkatapos kong kumain ay niligpit ko na ang pinagkainan namin. Hinugasan ko iyon at saka pinatuyo. Muli ay nakaramdam ako ng panggiginaw. Mukhang tatamaan na talaga ako ng lagnat.

Papanhik na sana ako sa loob ng kwarto ko nang maabotan ko siyang pababa ng hagdan.

Nagkatinginan pa kami ngunit agad ko ring binaba ang tingin ko. Para kasi akong napapaso sa paraan ng paninitig niya.

Pero teka, ba't siya nagbihis? Hindi ba siya pupuntang trabaho? Napansin ko kasing hindi na siya naka-coat and tie. May ibang lakad Mister? Ipinagwalang-kibo ko nalang iyon. Wala naman akong paki-alam. O talaga ba?

Paakyat na ako nang tumunog ang doorbell. Agad na kumunot ang noo ko. May bisita siya? Nilingon ko siya nang dumiretso siya sa pinto upang pagbuksan kung sino man iyon.

Dali-dali naman akong umakyat at pumasok sa loob ng aking silid. Alam kong ayaw niyang may ibang taong nakakakita sa akin. As I said, walang nakakaalam na may asawa na siya. Not even his parents I guess, na nasa ibang bansa.

Sa pagmamadaling makapasok sa loob ay nasagad ko yata ang katawan ko kaya agad na nagdilim ang paningin ko. Nangangapang tinungo ko ang kama at humiga. I covered myself with the comforter.

Later, I heard steps and some murmuring. Huminto ang mga yabag sa tapat mismo ng aking pinto at nagsimula na akong kabahan. Anong meron at sino ang bisita niya?

Maya-maya pa'y narinig kong may kumatok sa aking pinto. Bumukas iyon at pumasok sa loob si Zane kasama ang isang medyo may edad nang babae.

“Andromeda, Dr. Lopez is here. She’s going to check on you.” Wika ni Zane na wala man lang katiting na paglalambing sa tinig.

“I never knew you had a wife Mr. Dela Torre.”

Natigilan ako. Teka lang. Anong.. Sinabi niya rito na asawa niya ako? Teka, bakit? Paano kung ipagkalat nito iyon sa iba? Hindi ba nag-iisip si Zane?

At saka bakit kumuha pa siya ng doktor upang matingnan ako? Simpleng flu lang naman to!

Baka naman concern?

Tsk! Imposible! Bakit siya magiging concern? Wala naman yon sa bokabolaryo niya!

“Good morning Mrs. Dela Torre.” Nakangiting bati ng doktor sakin. Ginantihan ko nalang siya nang alanganing ngiti at hindi na nagsalita.

Iniisip ko parin kung anong naisip ni Zane at bakit basta-basta nalang siyang nag-iimbita nang doctor dito. Pwede namang sabihin niya sa akin na magpa-check-up ako at gagawin ko naman iyon. Nilalagay lang niya ang estado ng buhay niya sa komplikadong sitwasyon.

Nagsimula na nito akong i-check at tinanong ng kung anu-ano. Sinasagot ko naman siya sa abot ng aking makakaya. Hanggang sa…

“When was your last menstruation day, Mrs. Dela Torre.”

Napalunok ako at napatingin kay Zane na walang kamuwang-muwang sa pinag-uusapan namin ng doktora. Nakatayo kasi siya sa tapat nang salaming dingding nang aking kwarto paharap sa may veranda. May kausap siya sa telepono na sa palagay koy may kinalaman sa trabaho.

“Ahm, hindi po kasi ako regular doc. Hindi ko na matandaan.” Muli pang tinapunan ko nang tingin si Zane. Nagpang-abot naman ang mga tingin namin.

As usual, his gaze were blank yet intense. Binawi ko kaagad ang sa'kin.

“Hmm.. there’s possibility that you could be-“

“No. That’s not it Doc.” Putol ko kaagad sa sasabihin ni doctora. I know what she’s thinking at uunahan ko na siya. Hindi ako buntis. Wala pa ngang nangyayari samin ni Zane for 2 years! Paano?

“Still, we won’t let the chance pass. Sayang at hindi ako nakapag-dala ng PT. Akala ko kasi si Mr. Dela Torre ang may sakit kaya hindi na kailangan iyon. Anyway, ito nalang muna ang inumin mo.” May isinulat siya sa isang papel. “This won’t harm anyone, if there is, in your womb.” Pinunit nito ang papel at ibinigay sa akin.

Kinuha naman iyon ni Zane sa kamay ko. Hindi ko napansing nakalapit na pala siya.

“Yan na lang muna ang bilhin mo. As of now, my assessment is just simple flu. Kapag okay na si misis, please let her visit my clinic for further assessments.” Anang doktora.

Tumango-tango naman si Zane.

Maya-maya pa'y nagpa-alam na ito at lumabas na ng kwarto. Hinatid naman ito ng asawa ko sa baba. Ilang minuto pa ang hinintay ko. Ewan ko kung bakit. Hindi naman na siguro siya babalik dito diba?

Tsk. Asa ka pa? May sa demonyo yong asawa mo! Iiwan ka nalang nun kahit may sakit ka!

That sounded so bitter.

Ipinikit ko nalang ang mga mata ko at agad din naman akong hinila ng antok.

Nanaginip ako. In my dream, I heard Zane calling out my name. He sounded so concerned that I almost thought he's feeling something for me.

But that was just a dream. Kaya nga tinawag na panaginip dahil imposibleng mangyari. Tsk.

I felt some thing hard brushing my face kaya naalimpungatan ako. Pagdilat ko nang aking mga mata ay ang mukha ni Zane ang nakita ko.

Pumikit ako ulit. I am possibly just hallucinating.

Narinig ko ulit na may tumatawag sa pangalan ko at mahina akong niyugyog. Kaya naman muli kong iminulat ang aking mga mata at nakita ko ulit si Zane.

Totoo na ba to? Bakit mukha nang asawa ko ang nakikita ko parati?

“Hey, you need to drink your medicines.” Sabi nito na lalo lamang nagpatibay sa iniisip kong totoo nga ito at hindi isang panaginip.

“Zane? Why are you here? Didn’t you go to work?” I asked.

“Obviously. Here, take your meds.”

Unti-unti akong bumangon. “You shouldn’t have stayed. Kaya ko naman.” Nahihirapang sagot ko habang iniinda ang sakit ng aking ulo.

He hissed. “Yeah right. You’re welcome.” Inabot niya sa akin ang isang basong tubig at tableta. Ininom ko naman iyon at agad na napasandig sa bedrest. Ang sakit parin ng ulo ko. Napapikit ulit ako.

“You can go now. I can make it from here.”

“Tsk. The doctor said not to leave you. I also prepared soup for you. Kukunin ko lang.”

Mas sumakit pa yata lalo ang ulo ko. Ano ba tong ginagawa niya?

Hinayaan ko nalang siya at di na nakipag-argyumento pa. Pagbalik niya'y may bitbit na siyang tray na may lamang pagkain. Inilapag niya iyon sa katabing lamisita.

“Here. Take some para magkalakas ka.” Wika nito na hindi siguro alam kung susubuan ba ako o iiwan nalang roon ang pagkain at hayaan akong makakain mag-isa.

Well don’t worry Zane, I can do it.

“Thank you. Makakaalis ka na. Baka hinahanap ka na sa trabho mo.” Sabi ko.

“Everyone thinks I'm sick kaya hindi nila ako hahanapin.”

“Paano ang mga meetings mo?” may iba agad akong naisip ng sabihin iyon. That 'meeting'. I almost rolled my eyes.

“You know what, just eat. I know you don’t want me around but you have no choice. I am your only family here.”

Family. Ang sarap pakinggan. Pero pamilya nga ba kaming maituturing dalawa? Diba ang pamilya nag-iintindihan, nagmamahalan, nagdadamayan? Mukhang hindi kami papasa.

“Bakit mo ginagawa 'to?” I am really curious. Hindi naman siya ganito dati.

“Why do you keep on asking that?” he surely looked pissed now. Napakaikli talaga ng pasensya ng taong 'to.

“Dahil hindi mo naman gawain 'to. Naninibago lang ako.” nag-iwas ako ng tingin.

“Don’t flatter yourself. You are still my responsibility as you are my wife. Tingin mo ba talaga sa akin wala akong konsensya?”

Responsibility. I don’t know why but that word hurts. Responsibilidad lang talaga ang tingin niya sakin.

“Oo responsibilidad mo ako pero hindi ka naman obligado kaya wag mo nalang pilitin ang sarili mo. May mas importante ka pang bagay na dapat gawin kesa sa magmukmok dito at alagaan ako. I can definitely take care of myself.” That came out all of a sudden. Wala lang. Gusto ko lang malaman niyang sanay akong wala siya kaya di na niya kailangang magbait-baitan pa.

“Yeah sure you can. Kaya ka nga nagkasakit dahil kaya mong alagaan ang sarili mo.”

Tinapunan ko siya ng matalim na tingin. Bilib din ako sa logic ng isang 'to! Kahit kailan hindi nauubusan ng argumento. Kung alam mo lang na hindi ako nakatulog kakaisip sa kondisyon mo kagabi, siguro pagtatawanan mo ako!

Hindi nalang ako nagsalita pa at baka mas mag-aaway lang kami. Kinuha ko nalang ang kutsara at sinubukang pakainin ang sarili ko.

“Susubuan na kita.”

Agad akong nasamid nang marinig iyon. Ang init pa yata nito ha? Napaso yata ako.

“Kaya ko.” Pigil ko nang akmang kukunin niya ang kutsara sa kamay ko. Gosh Zane! Get lost! Paano ako kakalma nito pag ganitong nasa paligid ka lang at nakikita kita parati? Hindi ako sanay.

Nangangalahati na ako sa soup na niluto niya nang maisip kong baka hindi pa siya kumakain. Anong oras na ba?

“K-kumain ka na ba?” nahihiyang tanong ko. Pero normal lang naman sigurong tanungin ko siya ng ganoon diba? Asawa ko naman siya.

Pero kasi, hindi kayo normal na mag-asawa. Ni hindi nga kayo nagkukumustahan. Kahit text o tawag wala! Tsk.

Hindi siya sumagot at nakatitig lang siya sa akin. Feeling ko tuloy namula ang pisngi ko kahit alam kong ang putla-putla ko lalo na't may sakit ako.

Kinunot ko ang noo ko para itago ang pagkahiya. I have to act tough in front of him kahit ang totoo, hindi ko siya kaya.

“Gusto mo ipagluto kita?”

He hissed. Parang favorite expression na niya iyon. “Are you kidding me? Ubusin mo yan and get rest. Kakain ako mamaya.”

“Sa labas?”

Oo alam ko hindi ko na dapat tinanong iyon.

“I can cook Andromeda.”

“Oh. Okay.” nag-iwas ako ng tingin at pinagpatuloy nalang ang pagkain.