Seeing the man i loved was a miracle,status of our life and our parents are the main reason why we parted our ways."I tried to forget you,yes i try it very hard.But i can't until now I feel still the same"

Hi i'm Kira Gomez 27 years old,a PA stands for Personal Assistant of a Big celebrity.I am a mother of a 5 yrs old boy name Kervie.My life can be called a rollercoster.13 yrs Ago my life being a student was simple,Home,school in vice versa,Until one day i meet a guy who became the reason why i am in this situation.

Now i see him again,He is very succesful.The whole world knows him.And I don't want me and my son to get involve in his matters.Can i hide it well to him.?Can i surpass the feeling i still have for him?What if he finds out one day that he has a son.Will he choose us over his world?

"Mommy when i get older,i want to be like my idol THEO.He is so good,mommy can i?"One day my son asked me about it.Maybe being an idol run thru his blood like his father,But i won't let him.As a PA i saw lots of issue,controversial pointed to an artist even if they are inosent."Son being an idol is not that easy.You see mommy worked there everyday."I replied to my son. I saw he look sad,"But if you really like it,just be a good boy.Maybe one day your dream might get come true." I added to light up his mood.He looked at me and he nood"Yes mommy i want to be just like my idol."

Talking like this to my son makes me remembered my past.

13 Yrs old me

I'm watching a Music video of my favorite pop group while dancing."Why are you keep dancing,You can't be like that,just go to your room and study your lesson so that you can help us when you get a job in the future"My mother say it to me,So i stop dancing and went to my room.

When i'm alone in my room i asked my self,"Why i was born in a poor family,Why i was'nt born in a rich family,and worries no more?."I asked my self infront of the mirror.

I am the eldest,and i have a 1 brother who is 5 years younger than me.We live in a tiny house in someone's property,And we we're just lucky enough the owner of the land let us stay there,but we don't know until when.I am a A student since 1st grade,Because my mother want me,That why my routine everyday is School-House House-School.Until that day comes......

From the author🙋‍♀

...Hello guys,this is my 1st novel,at first i plann to release it in english but i'm hesitating since i'm not that good in english.So i decided to release in tagalog for my fellow filipino here.I hope you guys will support me.😊...

...I will try my best to release another novel on english.But if you guys like my novel please hit the 👍and follow me.Thank you😍...

Isang maganda at masayang araw ang bumungad sa isang bayan sa probincya pagkatapus ng magdamag na pag ulan.My nag iinom ng kape sa kanilang mga balconahe,my nag wawalis ng kanilang mga bakuran,my naglalaba sa poso, my mga bata naglalaro at maghahabulan sa daan.Ng bigla na lng sila nagulat sa malakas na agos ng tubig.Gulat at dali dali nag impake ang pamilya nila Kira" Bilisan niyo pag impake tumataas na ang tubig dito sa loob ng bahay natin"Natatarantang utos sa kanila ng kanilang inaDali dali naman pinasok ni Kira ang kanyang mga gamit inuna niya ang gamit sa pag aaral at konting damit.Pagkatapus mag impake umakyat sa bubong ng kanilang bahay sila Kira at ang pamilya niya dala2 ang kani kanilang mga backpack laman ang mga importanting gamit at konting damit na naisalba bago pa inaabot ng tubig ang kalahati ng kanilang bahay."Ano po ang nangyari tay,bakit bigla na lang my tubig"nagtatakang tanong ng kapatid ni Kira na si Chris."Hindi ko din alam anak"sagot ng kanilang ama.Ilang saglit lang my mga rescuer na dumating sa kanila.Papalapit na ito sa kanila ng bigla na lang my na alala ang dalagita "Tay,nay si Bark(aso nila) hindi pa na tanggal sa pagkakatali"sabi niya sa mga magulang bago tumalon para tanggalan ng tali ang kanilang aso."Anak ako na" sigaw ng kanyang ama."Ako na po tay saglit lang to" sagot din niya at dali2 lumangoy papunta sa kanilang aso.Kakatanggal lang ng tali ng kanilang aso ng sa hindi kalayuan my malaki at malakas na agos ng tubig ang papunta sa kanila,dali dali siyang lumangoy pabalik sa kanyang mga magulang na naka sampa na sa motor boat ng mga oras na yun.

"Kira bilisan mo wag kana lumingon pa"Sigaw ni Aling Krisanta sa dalagitang anak.Kahit takot at kinakabahan,pinilit ni Kira na maka abot sa motor boat bago pa siya maabutan ng malakas na agos ng tubig galing sa isang bahagi ng Dam na nasira sa kanilang lugar ayon sa mga rescuer ng tinanong nila kung anong nangyati at bigla ang pag baha sa kanilang lugar."Abutin mo kamay ko anak"sabi nman ng kanyang ama na si Carlito.Kita sa mukha ng dalagita ang takot at kaba habang lumalangoy papalapit sa kanila,Tumalon naman ang isang rescuer para tulungan siya,ng naabot na niya ang kamay ng ama,tinulongan siya nito na mka sampa sa motor boat.

Nanginginig sa takot ang dalagita ng bigyan siya ng kumot ng isang rescuer."Ok ka lang?" tanong nito sa dalagita.Tumango nman siya bilang sagot sa tanong nito,nilingon ni Kira ang kanilang bahay ngunit wala na ito sa kinatatayuan nito.Tinangay na ng malakas na agos ng tubig."Ang bahay na naipundar ng mga magulang ko wala na,paano na kami ngayon,saan na kami ngayon pupunta,?"tanong niya sa sarili.Nabubuhay ang mag anak sa pagiging isang constraction worker ng kanyang ama at pag lalako ng ina ng mga tanim na gulay."Sa evacaution center muna tayo pansamantala,Pag ok na at pwede na tayo bumalik,magtatayo tayo ulit ng bahay natin."Sabi ng tatay nya"Pero tay ayoko ko na po bumalik dito nakakatakot po"umiiyak sa sagot ng naka babatang kapatid niya na si Chris.Niyakap niya ito,naawa siya sa kapatid ang bata bata pa nito para danasin ang ganitong trahedya."Kahit ako din bunso,kaso pag di tayo bumalik dito saan naman tayo pupunta,saan tayo maninirahan?"Mahinang sagot niya sa kapatid at ngumit dito.Tinapik tapik nman siya ng kanyang ina na para bang sinasabi ito sa kanya na"Makakraos ulit tayo".

Sa evacuation center,madami ang umiiyak,madami ang nawalan at nawawala na mga mahal sa buhay.Madami ang nawalan ng tahanan at kabuhayan.

Tumagal ng 3 araw sa evacaution center ang mag anak,umaasa sa tolong at relief goods na binibigay sa kanila,hangang isang araw pinatawag ang head ng bawal pamilya para sa pag pupulong tungkol sa nangyari.

"Mga kababayan ko,malungkot kung ibabalita sa inyo na basi sa aming pag iikot my iilan sa inyo na hindi na pwede maka balik sa kanilang mga tahanan.Sapagkat my ilang bahagi sa barangay natin ang my gumuhong lupa at mataas pa na tubig."sabi ng isang opisyales.

"Sa mga hindi na pwede maka balik sa kanilang mga tahanan mag bibigay ang ating gobyerno ng relocation site,pero hindi pa ito basta basta kaagad mangyayari.Sapagkat hindi pa na approbahan kung saan relocation site kayo ililipat."sabat ng isa pang opisyales"Ang mga sumusunod na babanggitin namin ay ang mga pamilyang ililipat sa relocation site,ibig sabihin isa ang bahay niyo o ang lupa na kinatatagyuan nito ang nagka sinkhole.Kabado ang mag asawa habang iniisa2 tawag ang pamilyang di na mkakabalik sa kani kanilang mga tahanan."Pamilyang Krisanta at Carlito Gomes"napa iyak si aling Krisanta ng marining na tinawag ang pamilya nila.

"Saan tayo ngayon titira Carlito ,matagal pa bago tayo ma relocate,narinig mo naman ang sabi ng opisyal taon pa aantayin natin,hindi naman pwede sa evacaution tayo mamalagi.Nakita mo nman madaming mata nakatingin lagi sa anak natin"Nag aalalang saad ni aling Krisanta.Maganda kaai kahit morena ang anak nilang si Kira,matangkad na sa edad nitong 13 taong gulang."Bukas subukan ko mag tanong ky porman kung my alam siyang ibang mapasukan,Sa ngayon di naman kami pwede bumalik sa site kasi lubog din sa baha"sagot nman ng asawang si Carlito.

Ng makarating sa pwesto nila sa evacaution center sinabi din naman nila ang masamang balita sa mga anak nila.Umiyak na naman si Chris,napaluha din si Kira"Hayaan niyo mga anak gagawa ng paraan si tatay na maka alis tayo dito"Nasabi na lang ng ama sa mga anak.Habang ang ina pilit pinipigilan ang luha habang yakap2 ang 2 anak

Kinabukasan din yun,umalis ang ama para maghanap ng trabaho,Pag balik nito isang magandang balita ang kanyang dala.

"Natangap ako sa isang project sa Syudad"masayang bungad niya sa pamilya nya"Talaga carlito?"Masayang balik tanong din ng asawa niya."Oo at hindi lang yun,lilipat din tayo doon,Nalaman kasi ng may ari ang sitwasyon natin kaya nag alok siya ng pansamantalang lugar na matitirhan natin doon"mahabang kwento ng ama,Tuwang tuwa ang magkapatid sa magandang balita ng ama,kahit papano swerte pa din nila pagkatapus ng lahat ng nangyari my mabuting tao pa din ang handang tumulong sa kanila.

Isang araw ang lumipas ng nauna na ang amang si Carlito lumuwas sa syodad para gumawa ng maliit na kubo para sa kanilang mag pamilya.Isang araw habang abala siya sa pag gawa ng kanilang maging tahanan binisita siya ng my ari ng lupa na siya ding boss niya.

."Oh anu Carlito ok lang ba ang lugar na ito?dito muna kayo habang di pa kayo na relocate kawawa naman mga bata doon sa evacuation center kung doon sila mag aamtay kung kailan kayo ililipat"Tanong nito sa kanya."Ok na po ito sir kisa doon sa evacaution center mahirap kumilos po doon,"sagot nman niya dito"Oo nga nakita ko nga doon ang situation niyo ng isang beses nag bigay ako ng tolong doon,kaya naisipan ko din doon kukuha ng mga trabahador para kahit papano my maitulong din ako"naka ngiting sagot ng Boss niya.

"Malaki ang utang na loob namin sa inyo sir,pangako po magbubutihan ko po ang pag tatrabaho sa inyo,masuklian ko lang man po ang kabutihan niyo po sa amin."puno mg sinseridad na sagot niya sa boss niya.Tinapik tapik siya nito sabay sabi ng "Di pa kita ganun ka kilala pero alam kung mabait at mabuting tao ka,"sabi nito sa kanya habang naka ngiti.Mahaba pa ang napag usapan ng mag amu ng nag paalan ma din ang boss,"Sige carlito maiwan na muna kita,ipagpatuloy mo lang amg ginagawa para madala mo na amg pamilya mo dito". "sige po sir mag iingat po kayo sa pag uwi niyo po mamaya." sagot naman niya dito bago siya nito iniwan para puntahan ang iba pang pamilya na inalokan din nito ng tulong.5 pamilya ang tinulungan nito na pansamantalang manirahan sa bakanting lupa nito kasama ang pamilya nya.

Lumipas ang ilang araw,sinundo na nga ng ama ang kanyang mag iina para lumipat sa kanilang pansamantalang tahanan.

"Kira wag mo kaming kalimutan ha,pag maka kita ka ng artista doon mag hi ka ha"Halong lungkot at tuwa na paalam ng matalik na kaibigan ni Kira na si Juna habang niyayakap cya nito ng maghigpit,Natatawa naman ang dalagita sa kaibigan kahit ang totoo nalulungot din siya aa paghihiwalay nilang 2,"Hahaha oo na ikikiss pa kita eh,gusto mo?"natatawa pa din na sagot niya.Ilang saglit lang mukha ng iiyak ang kaibigan.Pinilit niyang ngimiti at niyakap ito ng mahigpit at sinabi."Malay mo mapili din kayo ni sir Lopez para pamsamantala na titira doon".

"Sana nga para maka sama ulit kita,mimiss ko ang ka to****mboyan mo". Sagot naman nito sa kanya sabay hampas sa kanya.

"Tiwala lang,narinig ko sabi ni tatay kukuha pa si boss niya ng tauhan para sa pinapagawa nitong housing project."Sabi ng dalagita sa kaibigan.

"Ai ang mga batang ito,akala mo di na magkikita,Kira bilisan mo mag aayos pa tayo doon pag dating." natatawang tawag sa kanya ng kanyang ina.

"Magkikita pa naman kayo ulit,Halikana bilisan mo na Kira".tawag nito ulit ng kanya.

"Sige po,mag iingat po kayo doon aling krisa at mamang lito.Ikaw din Chris mamimiss ko kakulitan mo" pasigaw na sagot ni Juna sa kanila bago siya umakyat ng jeep.

"Bye bye,mag iingat po kayo sa byahe niyo" dagdag pa nito habang kumakaway sa kanila.Ng umandar na ang jeep tuloy pa din ang kaway ng kaibigan hangang sa makalayo na ang jeep na sinasakyan nila.

8 oras din ang byahe galing probinsya papunta sa syodad.Naka tolog ang dalagita at kapatid nito ng mkarating sa bagong bahay nila."Mga anak gising dito na tayo".mahinang gising ng kanilang ina sa kanilang magkapatid,habang ang ama naman nila ay binababa ang kanilang ibang gamit.Pagka gising nilang magkapatid,namangha sila sa kanilang nakita,"Wow ang liwanag ang paligid,Hindi kagaya doon sa atin ilaw lng ng isang poste makikita natin sa gabi" bulas ni chris ng makita ang mga madaming poste na my mga ilaw.Namangha din si kira sa kanyang nakita "ganito pala mukha ng syodad sa gabi sa personal ang ganda" aniya sa sarili nya."Kaya mag aral kayo ng mabuti para dito na tayo sa syodad titira,Nakita niyo ba yon mga anak"tanong ng kanilang ina habang tinuro ang isang mataas na gusali na my mga ilaw,Tinangnan din ng magkapatid ng tinuro ng kanilang ina.

"Balang araw titira din tayo diyan,kaya pagbutihan niyo ang pag aaral niyo dahil yon lang ang tanging maibigay namin sa inyong magkapatid". Mahabang paalala sa kanila ng kanilang ina.

"Opo nay" sang ayon nilang dalawang magkapatid.Tiningnan ni Kira ang gusali at nangako sa sarili bago pumasok sa kanilang bagong tahanan"balang araw titira din kami diyan".

Nag tolong tolong silang mag anak para ayosin ang kanilang bagong tahanan,

"Mga anak ito ang ating simula,babangaon tayo ulit".Sabi ng ama nila

"Oo nga,anu nga ang moto natin?".Duvtong mg kanilang ina

..."WALANG SALITANG MAHIRAP SA TAONG MY PANGARAP SA BUHAY.MAGPAHINGA PAG PAGOD PERO TAYONG TRIBO GOMEZ AY HINDING HINDI SUSUKO"...

Sabay na sabi nila at nag yakapan habang nagtatawan.Tuloy pa ang kulitan nila habang nag aayos,hangang sa natapus din ang pag aayos nila at sabay din nagpahinga ang mag anak.