Sa isang tahimik na bayan na tila hindi naapektuhan ng mabilis na pagbabago ng mundo, naninirahan ang isang dalagang nagngangalang Joanna. Labing-walo lamang siya, ngunit para bang ilang buhay na ang kanyang naranasan hindi dahil sa aktwal na karanasan, kundi dahil sa kanyang mga binabasang nobela. Kung may isang bagay na hindi niya kayang iwan, iyon ay ang kanyang mga aklat.

Araw-araw matapos ang klase, diretso siya sa maliit nilang sala upang magbasa. Kung hindi man sa kanilang bahay, sa parkeng malapit sa eskwelahan siya nagbababad. Sa bawat pahina, lumilipad ang kanyang imahinasyon. Ngunit sa dami ng librong kanyang nabasa, isa lamang ang paulit-ulit niyang binabalikan "Mga Lihim ng Kaharian ng Liora" isang kwento ng pag-ibig, digmaan, at mahiwagang kaharian. At higit sa lahat, isang lalaking nagngangalang Ethan.

Si Ethan ay isang matapang, matalino, at makisig na mandirigma ng Kaharian ng Liora. Ang kanyang panata sa prinsesa ng kaharian, si Princess Lori, ay sagrado at kahit masakit para kay Joanna, inaamin niyang perpekto ang kanilang tambalan. Ngunit sa puso niya, si Ethan ang lalaking hindi niya mahahanap sa tunay na buhay. Isang karakter lamang, ika nga. Isang kathang-isip.

Isang Sabado ng hapon, habang hawak-hawak ang kanyang luma at medyo kupas nang kopya ng nobela, naglakad si Joanna papunta sa parke. Gusto niya sanang matapos na ang ikapitong ulit ng pagbasa niya sa aklat, ngunit may kakaiba siyang pakiramdam noon, parang may paparating.

Huminto siya sa paborito niyang puwesto, sa ilalim ng malaking puno ng acacia, malapit sa fountain. Naupo siya, binuklat ang aklat, at nagsimulang basahin ang bahagi kung saan unang hinawakan ni Ethan ang kamay ni Princess Lori.

"‘Kahit kailan, hindi kita pababayaan, Lori,’ bulong ni Ethan habang pinipigil ang pagdaloy ng kanyang luha."

Tumigil si Joanna sa pagbasa. Inilapit niya ang aklat sa kanyang dibdib. “Sana ako si Lori,” bulong niya sa hangin.

Ngunit bago pa man siya makapikit muli upang ipagpatuloy ang kanyang imahinasyon, isang boses ang pumukaw sa kanyang atensyon.

"Lori, dito ka lang. Maghahanap lang ako ng maiinom."

Mabilis na bumangon si Joanna. Hindi dahil sa pangalan, kundi dahil sa boses. Parang narinig na niya ito dati. Pamilyar. Malamig ngunit malambing. Eksaktong boses na binubuo niya sa kanyang isipan tuwing binabasa niya ang mga linya ni Ethan.

Napalingon siya sa direksyon ng boses. At doon, sa di kalayuan, may nakatayong lalaki, matangkad, moreno, matikas ang katawan. May suot itong simpleng itim na t-shirt at maong. Ngunit higit sa lahat, ang mukha nito… hindi maaaring magkamali.

Si Ethan.

Hindi siya makagalaw. Tila nawala ang kanyang paghinga. Sa tabi ng lalaki, may nakaupong babae. Mahaba ang buhok, may suot na eleganteng kulay-lilang dress, at hawak ang isang bulaklak. Ang kanyang postura, ang ngiti niya… Siya si Princess Lori.

"Imposible," mahina niyang sambit. "Hindi… Hindi ito totoo."

Napatitig si Joanna sa lalaki habang ito’y lumalapit sa vending machine. Pagtalikod ng lalaki, tila naputol ang trance niya. Mabilis niyang tinikom ang aklat, ngunit hindi siya makaalis sa kinatatayuan.

"Reality check. Joanna, gising!" bulong niya sa sarili habang sinasampal-sampal ang kanyang mukha. "Baka sobrang dami mo lang talagang nabasa."

Ngunit nang muling bumalik ang lalaki at umupo sa tabi ng babae, hindi na niya napigilan ang sarili. Lumapit siya. Unti-unti, may pag-aalinlangan, ngunit may hinahanap na sagot.

Nang makarating siya sa tapat ng fountain, malapit sa dalawa, napansin niyang may kakaibang liwanag sa paligid ng lalaki. Parang hindi siya talaga bahagi ng mundong ito. Parang… galing sa ibang dimensyon. Nagpalinga-linga siya upang tignan ang mga tao sa paligid niya upang makita ang pagkakaiba at kung napapansin din nila ang dalawa ngunit tila ba siya lamang ang nakakakita sa mga ito.

At bigla, lumingon ang lalaki.

Nagtagpo ang kanilang mga mata.

Biglang kumabog nang malakas ang puso ni Joanna.

"Ethan?" mahina niyang tanong, hindi inaasahang maririnig ito ng lalaki.

Ngunit ngumiti ito. Isang ngiti na pamilyar, isang ngiti na palaging inilalarawan sa aklat.

"Joanna?"

Biglang nanghina ang tuhod niya. Paano niya nalaman ang pangalan niya?

Tumingin si Ethan kay Princess Lori, na ngayon ay nakatingin din kay Joanna. Ngunit imbes na mainis o magtaka, ngumiti lang ang prinsesa.

“Siya na nga,” mahinang sambit ni Princess Lori. “Ang babaeng hinahanap mo.”

“Siya na nga,” bulong ni Princess Lori, habang nakatitig kay Joanna na nanatiling nakatayo sa harapan nila, hawak pa rin ang lumang kopya ng “Mga Lihim ng Kaharian ng Liora.”

Hindi makapagsalita si Joanna. Parang nanigas ang buong katawan niya. Sa isip niya, isa lang dapat itong panaginip. Walang kahit anong lohikal na paliwanag kung bakit ang lalaking kathang-isip lang ay nasa kanyang harapan, buhay at humihinga.

“P-Paano mo nalaman ang pangalan ko?” garalgal niyang tanong, nanginginig ang boses.

Lumapit si Ethan at ngumiti. “Matagal na kitang naririnig, Joanna.”

Napakunot ang noo niya. “Naririnig? Paano…?”

“Sa bawat pagluha mo habang binabasa ang kwento ko. Sa bawat pagbulong ng pangalan ko habang iniimagine mong hawak ko ang kamay mo. Sa bawat dasal mong sana, totoo ako,” sagot ni Ethan, mababa ang tinig na puno ng emosyon.

Pakiramdam ni Joanna ay tinamaan siya ng kulog. Hindi lang siya nabigla natakot siya. Totoo ba ito? Paano naging posible ang ganito?

“Hindi mo pa rin kami lubos na naiintindihan,” sabad ni Princess Lori, tumayo sa pagkakaupo at lumapit. “Ang aklat na hawak mo, Joanna… hindi lang basta aklat. Isa itong portal.”

Napaatras si Joanna. “Portal? Portal saan?”

“Sa kaharian ng Liora. Sa mundo namin,” sagot ni Lori. “Isang mundo ng mahika, ng digmaan, at ng… tadhana.”

“Hindi…” bulong ni Joanna. “Kayo’y kathang-isip lamang. Inimbento kayo ng may-akda.”

Napatingin si Lori sa kanyang kamay, saka ngumiti. “Oo, sa simula. Ngunit minsan, ang imahinasyon ng isang tao ay pwedeng magbigay ng buhay sa isang mundong dapat lang sanang manatili sa isip. Tulad ng nangyari sa amin.”

“Kung gayon, buhay kayo dahil… sa akin?” halos hindi makapaniwalang tanong ni Joanna.

Tumango si Ethan. “Ang damdamin mo ang naging susi. Hindi lang basta pagmamahal sa kwento, kundi ang tapat at dalisay mong paniniwala na totoo kami. Iyon ang nagpatibok muli sa puso ko, Joanna.”

Parang biglang tumigil ang oras. Hindi alam ni Joanna kung anong mararamdaman takot, tuwa, pagkabigla, o pagkalito. Ngunit isang bagay ang malinaw, hindi na ito simpleng kwento lang.

“Bakit kayo nandito? At… bakit n'yo ako hinahanap?” tanong niya.

Nagkatinginan si Ethan at Lori. May lungkot sa kanilang mga mata.

“May panganib sa mundo namin,” sagot ni Lori. “Muling bumangon ang kadilimang matagal nang isinara ng mga sinaunang tagapagbantay. Wala kaming sapat na lakas para labanan ito.”

“Hindi ba’t ikaw ang pinakamagaling na mandirigma sa Liora?” tanong ni Joanna kay Ethan, na para bang bumabalik siya sa kanyang mga binasang eksena.

“Dati,” sagot ni Ethan. “Ngunit nang mamatay ang tunay na may-akda ng kwento, unti-unting nawala ang kapangyarihang bumubuhay sa amin. Kailangan namin ng bagong ‘may akda.’ Kailangan namin… ikaw.”

“Ako?!” gulat niyang sigaw. “Wala akong talento sa pagsusulat! Isa lang akong mambabasa!”

Ngunit ngumiti si Lori. “Isang mambabasa na mas may malalim na damdamin kaysa sinumang manunulat. Isang puso na kayang magpanibago ng isang mundo.”

“Kung hindi mo kami matutulungan, tuluyan nang maglalaho ang Liora. Mawawala ang lahat… pati si Ethan,” dagdag ni Lori, sabay tingin sa kasama.

Napatingin si Joanna kay Ethan. Hindi siya makatingin ng diretso, parang nahihiya, pero may bahid ng panalangin sa kanyang mga mata. Gusto niyang tanggihan. Gusto niyang sabihing hindi niya kaya, na imposibleng iligtas niya ang isang mundong hindi naman dapat totoo. Ngunit sa tuwing nakikita niya ang mukha ni Ethan, tila may parte sa kanyang puso ang naglalakas-loob.

“Paano?” tanong niya, mahina.

“Simulan mo ang bagong kabanata,” sagot ni Ethan. “Ikaw na ang may hawak ng kwento ngayon.”

Itinaas ni Lori ang palad, at sa isang iglap, lumiwanag ang paligid. Ang luma at kupas na aklat ni Joanna ay kumislap at bumuka nang kusa. Sa bawat pahina, unti-unting nabubura ang mga lumang kwento. Isang bagong kabanata ang lilitaw blangkong papel.

“Isipin mo lang,” bulong ni Lori. “Isulat mo sa isipan mo ang simula ng bagong paglalakbay. At doon magsisimula ang lahat.”

Huminga ng malalim si Joanna. Sa isip niya, binuo niya ang unang pangungusap

“Sa isang gabi ng dilim at katahimikan, muling sumiklab ang apoy ng pag-asa.”

Biglang lumiwanag ang paligid.

Ang hangin ay biglang naging malamig at amoy ng sinaunang kahoy. Nawala ang parkeng kinatatayuan niya. Ang paligid ay napalitan ng makapal na kagubatan, may liwanag na kulay bughaw sa langit, at may maririnig na huni ng mga nilalang na tila hindi sa mundong kanyang kinagisnan.

“H-hala…” napabulalas si Joanna. “Nandito na tayo sa Liora?”

Tumango si Ethan. “At ito ang simula ng ating tunay na kwento.”

“Dahan-dahan sa paglakad,” bulong ni Ethan habang hawak ang kamay ni Joanna. “Ang lupa ng Kagubatang Hilaga ay may sariling buhay.”

Naglalakad sila sa gitna ng isang mahiwagang gubat hindi ito tulad ng karaniwang kagubatan. Ang mga punongkahoy ay kulay pilak at tila may sariling pulso, ang mga dahon ay may makintab na liwanag, at ang hangin ay may kasamang alingawngaw ng mga bulong na hindi mawari.

“Bakit parang… may mga matang nakatingin sa atin?” tanong ni Joanna, nililingon ang paligid.

“Dahil may mga matang nakatingin nga,” sabat ni Princess Lori mula sa likod nila. “Ang Kagubatang Hilaga ay pinamumugaran ng mga Aninong-Bantay, mga espiritu ng mga sinaunang tagapagsalaysay. Hindi sila nananakit, ngunit sinusubok nila ang mga hindi karapat-dapat.”

“Subok?” kinabahan si Joanna. “Anong klaseng pagsubok?”

Hindi pa man nasasagot ang tanong niya, biglang may kumidlat sa langit. Isang tunog ng kampana ang bumagsak mula sa itaas, at ang mga puno ay nagsimulang magliyab hindi apoy na kulay pula, kundi asul, malamig, at kumikislap.

“Tumigil kayo!” isang tinig ang umalingawngaw.

Mula sa kawalan, unti-unting lumitaw ang isang nilalang. Siya ay nakasuot ng balabal na gawa sa mga pahina ng libro bawat hakbang niya ay may kasamang paglipad ng tinta sa hangin.

“Ako si Elyzar, ang Tagapagbantay ng Aklat na May Kaluluwa. Sino sa inyo ang bagong Tagapag-kwento?”

Napalunok si Joanna. “A-ako…”

“Kung gayon, dumaan ka sa pagsubok ng Katotohanan,” bulalas ni Elyzar. “Ang kwento ng Liora ay hindi basta sinusulat ito ay nararanasan. At ang may-akda, kailangang makaharap ang pinakamalalim niyang takot.”

Isang buhawi ng tinta ang bumalot sa paligid ni Joanna. Nahulog siya sa isang tila walang katapusang kailaliman. Ngunit sa halip na tumama sa lupa, siya ay bumagsak sa isang salamin at sa salamin, nakita niya ang sarili niya… ngunit hindi siya.

Ang Joanna sa loob ng salamin ay malamig ang tingin, punong-puno ng pagdududa.

“Hindi mo sila maliligtas,” wika ng repleksyon. “Isa kang duwag. Isa ka lang tagahanga, hindi isang bayani.”

“Hindi totoo ‘yan,” anang tunay na Joanna, nanginginig.

“Pilit mo lang akong kinokontra, pero alam mong totoo ito. Hindi mo kayang magsulat ng isang bagong mundo. Ang kaya mo lang ay magbasa ng kwento ng iba.”

Tila lalong lumalakas ang hangin sa paligid. Nagsimulang mabasag ang salamin.

Ngunit…

Naalala ni Joanna ang unang aklat na binasa niya noong bata pa siya. Isang simpleng kwento tungkol sa isang batang umakyat sa bundok para hanapin ang bituin. Umiyak siya noon, dahil nakita niya ang sarili sa batang iyon, walang takot sa kabila ng takot.

Huminga siya nang malalim.

“Kung totoo man ang mga takot ko, haharapin ko sila. Hindi ko kailangang maging perpekto para maging bayani. Ang kailangan ko lang… ay ang maniwala.”

Sa isang iglap, pumutok ang liwanag mula sa kanyang dibdib. Ang paligid ay nabalot ng liwanag. Ang repleksyon ay nabasag, at sa gitna ng liwanag, bumalik siya sa harap nina Ethan, Lori, at Elyzar.

Tahimik ang lahat.

Tumango si Elyzar. “Tinanggap mo ang Katotohanan. Hindi mo tinalikuran ang takot, hinarap mo ito. Isa kang tunay na Tagapag-kwento.”

Mula sa balikat ni Elyzar, bumaba ang isang lumilipad na aklat. Ang pabalat nito ay ginto at ang mga pahina ay blanco, ngunit mainit ito sa kamay ni Joanna.

“Isang aklat na may kaluluwa,” paliwanag ni Elyzar. “Ito ang magiging tagapagsalaysay ng iyong puso. Sa bawat damdamin, bawat hakbang, bawat desisyong gagawin m. Dito isusulat ang kasaysayan ng bagong Liora.”

Tumulo ang luha ni Joanna ng hindi dahil sa takot, kundi sa bigat ng bagong responsibilidad na handa na niyang tanggapin.

Ngumiti si Ethan at lumapit. “Nagawa mo. Hindi ko kailanman naisip na darating ang araw na ikaw ang magiging tagapagligtas namin.”

Ngunit bago pa siya makasagot, biglang may malakas na lindol. Yumanig ang buong kagubatan. Mula sa malayo, may makapal na usok na umakyat, itim na parang tinta ng poot.

“Nagising na si Sareth.” bulong ni Lori.

“Ang nilalang ng kadiliman… ang dating nilikha ng mga maling kwento,” dagdag ni Elyzar. “Ang tunay na kalaban ng sining, ang Paglimot.”

Napatingin si Joanna sa Aklat na May Kaluluwa. Kumislap ito ng pula, para bang alam na ang digmaan ay nalalapit na.

At sa isipan niya, bumuo siya ng unang pangungusap sa bagong kabanata ng Liora

“Sa oras ng dilim, isang ilaw ng puso ang sisiklab hindi upang matakot ang kadiliman, kundi upang ito’y maunawaan.”