Betràyal?

Fear?

Depràved?

Decèption?

Accùsation?

Are just some of the things that I've passed through, and I've received more painful experiences.

Karanasan na karahàsan kung aking tatawagin, na galing pa sa mga taong malalapit sa akin.

I can't say that my family is my comfort zone.

I'd rather say that, I zone out whenever I'm with them, they don't feel like home.

//

"Ate, nasaan tayo?" Namamangha kong tanong habang nililibot ang paningin ko sa paligid.

Dinala ako ni ate sa isang isolated beach, maputi ang buhangin at malinis ang tubig, marami ring pebbles kung saan-saan.

"Hindi ko rin alam ang tawag sa lugar na 'to eh, sasabihan natin ang parents natin na bilhin 'to at pangalanang 'Zel Beach' para Lizel at Hazel." Aniya naman na nginitian ko na lang.

"Maliligo ba tayo rito?" Tanong ko pa.

"Hindi, mangunguha lang ng seashells, doon ka sa kabilang dulo, dito ako sa kabila." Saad niya at inabutan ako ng puting plastic. "Kolektahin mo riyan uh."

"Sige," tumalikod na ako sa kaniya at nagsimula nang maghanap ng seashells.

Hindi ko batid ang paglipas ng oras dahil abala ako sa ginagawa ko hanggang sa makakalahati na ako at tumingin sa langit na padilim na rin.

"Ate!" Tawag ko sa kaniya at nagsimulang maglakad pabalik sa seashore na binabaan namin kanina ngunit natigilan ako nang makitang wala na ang yacht na sinakyan namin. "Ate?"

Nilibot ko ang paningin ko sa paligid ngunit puro ibon na lang ang nakita kong palipad-lipad at tanging mga kuliglig na lang ang nadirinig.

"Ate, nasaan ka na? Ate, di mo naman ako iniwan di ba?" Kinakabahan kong tanong.

Minutes passed that I haven't heard of her so intimidation started to consume me as I stride to an unknown direction, my knees are trembling in fear.

The darkness is slowly eating the sky just like the terrible feeling spreading to my whole system.

Niyakap ko ang sarili ko kasabay ng pagpatak ng mga luha ko, sana lang talaga hindi niya ako iniwan.

"Ate, alam kong di mo magagawang iwan ako rito, iintayin kita uh."

Just when the moon remained as my light, I confirmed that my sister definitely left me here.

Tanging kadiliman at kuliglig na lang ang kasama ko sa tahimik na lugar na ito.

//

Tatlong taon akong naging island girl, namuhay nang puro takot ang damdamin, sa araw-araw na gigising ako'y hindi ko alam ang gagawin, at sa tuwing matutulog naman ay hindi alam kung anong posibleng hayop ang aatake sa akin.

Lahat na ng hirap ay napagdaanan ko; natuto akong umakyat ng puno ng niyog, manghuli ng isda gamit ang matutulis na kahoy, uminom ng tubig ulan noong di ko pa nadidiskubre ang ilog, matulog sa loob ng kweba, magpa-apoy gamit ang natutunan ko sa girl scout, yakapin ang sarili sa tuwing malamig dahil sa malakas na hangin at ulan, at gamutin ang sarili ko kapag nagkakasakit.

In fact, habang tumatagal ay mas lalo akong nagiging matapang na lumaban para sa buhay ko dahil nasasanay na ako.

Nagsubok pa akong gumawa ng raft na gawa sa kawayan at tuyong dahon ng palm tree pero hindi iyon naging matibay, nasira lang ng malaking alon kaya wala akong nagawa kundi ang lumangoy pabalik sa patag.

Buti na lang at champion swimmer ako noon at nagamit ko ang kaalaman ko sa paglangoy.

Nawawalan na ako ng pag-asa dahil hindi na ako makakita ng daan para maka-alis sa islang iyon, palagi akong sumisigaw kapag may naririnig akong ingay ng aircrafts at ships pero walang nakakarinig dahil malalayo sila.

Nagsulat pa ako ng 'H E L P' sa buhangin at nagbabakasakaling may makakakita pero wala.

Nanatili akong ganoon hanggang sa may dumating na ngang mga saklolo; a little hope came back to me when fishermen helped me, naconfine ako nang matagal sa hospital dahil wala nang sustansya sa katawan ko at kinailangan kong magpataba ulit.

Ang babait ng mga taong tumulong sa akin.

Kinupkop ako ni nurse Kei, nang malaman niyang wala akong mauuwian at dahil survivor lang ako. Malaki ang utang na loob ko sa kaniya dahil ginawan niya pa talaga ako ng VISA para maging legal resident sa bansa nila.

Kaya ipinangako ko sa kaniyang paghanda na ako ay ibabalik ko ang lahat ng nagastos niya para sa akin.

My sister really wanted me dead but I guess, it's not my time yet, rather hers.

"Ma'am, your flight to Philippines is already booked." Saad ng empleyado ko.

Pinag-aral pa ako ni Kei nang limang taon at naging sapat na iyon para makapag-isip ako ng negosyo na di ko naman inaasahang lalago nang ganito sa loob ng tatlong taon.

From a 14-year old lost girl to a 25-year old businesswoman in Japan.

"Arigatou," pasasalamat ko sa kaniya.

"Dou itashimashite," balik niya naman at saglit pang yumuko.

Nginitian ko na lang siya at pinanood na lumabas ng opisina ko atsaka ko ipinalibot ang swivel chair ko paharap sa glass wall.

Napaka gandang titigan ng kalangitan...

at pabalik na ako sa buhay mo Lizel para magdala ng kapaitan.3. -Being fake won't make you take the cake.-

Stepping my feet back on the ground where I used to live is bringing back a lot of memories.

My heels are clicking as I walk on the airport's floor while pulling my suitcase.

Nakasuot ako ng black tight jeans, white loose long sleeves, habang ang black blazer ko ay nakapatong lang sa mga balikat ko, dark round glasses, and black heels.

Dumiretso ako sa black BMW na binili ko pa noong nasa Japan ako para may masasakyan ako pag nakarating na ako rito.

The plate number is mine so I took the car keys from the valet, binigay niya naman sa akin agad ang susi dahil ako yung nasa picture na hawak niya.

Inilagay ko muna sa backseat ang maleta ko bago ako pumasok sa driver seat ng kotse ko at sinimulan ang makina.

Sa hotel muna ako magse-stay ngayong gabi tapos bukas ay bibili ako ng apartment.

Ilang minuto rin ang tinagal ko sa pagmamaneho para matunton ang 'Sain Co.', hindi nagbago ng pwesto sa maraming taong nawala ako.

May kaunting renovation pero parang di naman sapat 'yon sa tagal na ng kumpanya na 'to, dapat din ay mas lumaki pa pero nanatiling pareho lang noon.

Iba talaga kapag tanga ang namahala.

Inayos ko ang pagpaparada ng sasakyan ko sa parking lot at binuksan na ang pinto ng kotse ko para bumaba.

I licked my red lips before pacing the floor towards the glass door; after the guard has pat me down, I pushed the door open enabling me to get inside.

It's been 11 years, my family, and I'm back on track.

Naglakad na ako patungo sa loob ng elevator, sana lang at hindi pa nagbabago ng opisina ang CEO rito.

I pressed the number 7 button and relaxed as the elevator elevated until it dinged and the door of it started to split in two.

Nang sapat na sa akin ang espasyo ay lumabas na ako at nilakad ang tahimik na hallway. Tahimik ang mga nasa opisina, ganoon naman talaga dapat.

But I guess after she sees me, we must have a welcome party.

'C.E.O Office'

Napangisi ako nang mabasa ko ang nakasulat sa pintuan, at naglakad palapit doon.

Kumatok ako nang tatlong beses pero walang sumagot kaya kumatok ulit ako ngunit wala pa ring sumagot.

I knocked repeatedly and more loudly, "Ano ba!? Sino ba 'yan? Kung sino man 'yan, you're fired!"

I can say that, that was my sister's voice so I smirked and knocked even more to piss her off.

Kakatok pa sana ako nang biglang magbukas ang pinto at bumungad ang lalaking magulo ang buhok at lukot ang polo, pati ang necktie ay tabingi pa.

Nahuli ko ang inis sa ekspresyon niya na bigla niyang blinanko.

"Ano bang kailangan mo? You're fired na nga raw." Baritono niyang sambit, ang lalim ng boses niya.

Tinignan ko siya nang taas-baba at bahagyang tumango.

May taste rin pala si ate sa lalaki, maskulado, gwapo, at nakaka-akit ang boses.

"Oh did I just interrupt something?" Retorikang tanong ko.

"What? Ang sabi ko, sisante ka na kaya umalis ka na." Balik niya na inirapan ko lang.

"Well, I'm not an employee, neither an applicant, get off the way." Saad ko sa parehong tono at walang pasabing pinagilid siya upang makadaan ako.

"Hon, napa---why did you come---"

"You're so unprofessional," inalis ko ang salamin ko at isinabit sa kwelyo ko. "Kahit pa nasa gitna ka na ng karurukan, alamin mo pa rin kung sino 'yong kumakatok."5. Tila naistatwa siya sa kinauupuan niyang sofa at bahagyang napaawang ang bibig habang tinititigan ako nang mabuti.

Siguro familiar ang mukha ko sa kaniya pero sino ba namang hindi nagpu-puberty? Given that iniwan niya ako noong 14 pa lang ako, syempre nakalimutan niya na ang itsura ko sa 11 years na wala ako.

"Who are you to tell me that?" Inis niyang singhal.

"Just a sisterly advice, Lizel." Sagot ko at tumingin sa office desk, pasimple akong naglakad patungo roon at nagcross arms sabay sandal sa gilid ng mesa. "Kaya siguro kahit sa 11 years na wala ako, ay wala pa ring big progress 'to, alam ba ng pamilya natin 'yang pamamahala mo?"

Her face became pale as if she has just seen a ghost...

well, multo naman na talaga ako kung hindi lang ako nakaligtas doon.

"H-Hazel?" Di niya makapaniwalang usal.

"The one and only," balik ko at nagplastar ng pekeng ngiti.6. "Hon, kilala mo ba siya?" Tanong ng lalaking kasama namin pero tulala pa rin si Lizel kung kaya't hindi siya nakasagot.

Tila pinoproseso pa ng utak niya ang mga nangyayari.

"Hon," tawag ulit nung lalaki.

Walang gana akong umayos ng tayo at dumighay, "Syempre kilalang-kilala ako niyan, nag-iisang kapatid niya ako eh, di ba ate?" Ani ko na pinipilit palambingin ang boses.

Hindi ko na muna babanggitin ang kawalang hiyaang ginawa niya sa akin, we should take it slowly para hindi magcrash ang senses niya.

My vengeance will be smooth as butter that will give her a slow burn, that's better.

Matagal akong naghirap kaya matagal din dapat siyang maghihirap sa mga kamay ko.

I've been in pain for too long, and that's why I'm gonna give her pains too.

Naglakad ako patungo sa swivel chair at simpleng naupo, bumalik ang paningin ko sa lalaking nagtataka pa rin sa katahimikan namin.

Kinikilatis ko siya habang pinapanood ang bawat galaw niya; hinalikan niya sa noo si Lizel at nagsabing,

"Babalik na lang siguro ako bukas hon, goodnight, talk to me later on phone." Paalam niya sa babaeng nakatulala pa rin.

Sinundan ko ng paningin ko yung nobyo ni Lizel hanggang sa maisara niya na sa likuran niya ang pinto.

I don't know what has gotten into my mind as I stare at the door blankly, deeply thinking of a possible and easiest way to get back at Lizel.

Ngumisi ako sa aking isipan habang inuuga ang mga hita ko.

Mukhang playboy pa ang nakuhang nobyo nitong tangang kapatid ko, pero mas maayos na 'yon, madali kong maaagaw.

Agaw? Alangan namang isumbat niya sa akin ang bagay na siya ang nagsimulang gumawa?

If I ever snàtch her man away from her then that's only to hurt her, nothing more.

"Bakit ka pa bumalik?" Nagsalita na rin siya sa wakas.

"What do you mean, bakit? Syempre, babalik at babalik ako sa pamilya ko." Baritonong sagot ko at hinawakan ang ballpen na nakapatong sa lamesa.

"Dapat namàtay ka na di ba? Bakit ka pa bumalik? Para kunin ang lahat ng sa akin!?" Yes, including your man.

"Kalma ka lang, dapat ba pàtay na ako? Anong magagawa eh, nabuhay nga." Balik ko. "Atsaka ano bang sayo? Yung mga pagmamay-aring dapat ay sa akin?"

Natahimik siya sa sinabi ko pero kitang-kita ang galit sa mga mata niya, pansin ko rin ang pagkumo niya sa mga kamao niya.

Iyan ang gusto ko, walang konsensya sa ginawa sa akin, nang sa ganoon, mas magkaka-motivation akong maghiganti nang walang pagsisisi.

-Running away from crimes only to feign forgetfulness proves your pettiness.-

"Anong sinasabi mong sa'yo? Walang sa'yo, puwede bang umalis ka na lang dito!?" Mukha ngang bumalik na siya sa tamang pag-iisip...

I mean, sa wisyo niya, dahil wala naman siyang tamang pag-iisip.

"Bakit naman ako aalis eh pamilya ko 'to?" Balik ko at tumayo rin kasabay niya.

"Hindi ka puwedeng makita rito ni papá! Aatakihin siya sa puso!" Sigaw pa niya na inirapan ko na lang at umalis na sa lamesa.

"Aalis naman talaga ako, pero yung makita ako ni papá? Natural lang talaga na makita niya ako ulit, at wag kang mag-alala, hindi ko sasabihin ang kasamaang ginawa mo." Baritono kong sambit at naglakad na patungo sa pinto ng opisina. Lumingon uli ako sa kaniya, "Hmm, depende pala sa sitwasyon kung kailangan bang sabihin o hindi." Ani ko pa at nagplastar ng pekeng ngiti.

"Anong kailangan mo? Pera? Kumpanya? Ano, sabihin mo!"

Ang maghiganti ang kailangan ko.

"Ibibigay ko ang gusto mo, wag mo lang kaming guluhin, masaya na kami eh!" Dagdag pa niya na ikinahinto ko sa paghakbang.

Tumikhim ako at muling lumingon sa kaniya, "Anong kailangan ko? Ang bumalik sa pamilya ko, at bawiin ang mga kinuha mo."

"Wala akong kinuha---"

"Buhay ko, Lizel. Kinuha mo ang buhay ko, sa pamamagitan ng pag-iwan sa akin sa islang 'yon, kinuha mo ang pangarap ko." Pagputol ko sa kaniya at pinihit na ang busol atsaka binuksan na ang pinto.

"Huh, akala mo ba 'pag nakita ka nina mama't papa ay tatanggapin ka pa nila? Kinamumuhian ka na nila, hindi ka na nila mahal kaya 'wag ka nang bumalik." Pahabol niya pa na nginitian ko na lang bago tuluyang lumabas ng opisina at isinara ang pinto.

Bakit naman nila ako kakamuhian? Hindi ba nila iniisip na namàtay ako?

Ano namang pakulo ang binigay ni Lizel para magalit sila sa akin?

Either way, I don't really care, I just came back to make her suffèr.

Dahil gabi na rin naman ay nagmaneho na lang ako ng sasakyan ko papunta sa 5-star hotel na napili ko.

Ngunit kanina pa ako nakatayo rito sa harap ng receptionist, nagrereklamo sa isang bagay na dapat ay di pumapalpak sa kanila.

I booked a first-class hotel room earlier and they told me it's already fixed, but now they are telling me that there's no vacant for first-class.

Keeping their record safe is the least thing they could do right, I think?

"You know, hindi naman sa wala na akong mapupuntahang ibang hotel, I can lodge anywhere else but I'll make sure that this hotel will get a bad review from me and destròy its '5-star' reputation." Seryosong ani ko.

"Hala ma'am, wag naman po, nagkamali lang ang system namin, aayusin naman po eh." Saad ng isang clerk.

I kinda felt remorseful, baka kasi matanggalan sila ng trabaho kapag nalaman ng boss nilang pumalpak sila.

But, they should make their service perfect as they claimed to be a 5-star hotel.

Pero hahayaan ko na lang, kahit pagod na ako at gustong magpahinga, hahayaan ko na lang 'to at maghahanap ng ibang hotel.

I still have a jet lag, and it's not that I can't sleep in other rooms here but I want the best for me since I've experienced the worst.

Gusto ko nang matulog sa pinaka magandang higaan palagi dahil naranasan kong matulog sa batuhan nang maraming taon.

I exited that hotel not too long ago and drove my car to another 5-star hotel I saw.

Talagang inaantok na ako at nais na nang pahinga.

"Is there still a room for first-class?" Tanong ko sa receptionist.

"Yes ma'am, and if you would also want the best of all the best, we have a penthouse for any customer that wants it." Magalang at professional niyang balik.

I liked the idea of having a rest on top of the building.

"Sure, how much? Paki gabayan na lang ako roon." Sagot ko naman.

"It's P50,000 every 24-hour that you spend there, and your food orders are excluded." Paliwanag niya na tinanguan ko na lang.

"I'll get it," ani ko.

Isang gabi lang naman ako rito eh, so 25,000? I don't care actually.

I'm treating myself like nobody could ever.

Sumunod ako sa receptionist na ginabayan ako papunta sa penthouse ng hotel na ito.

It's a big compartment with full of necessities, I can stay here forever.

The interior design is superb, a white couch rounding a mini table, a 72-inch flat screen tv, painted white wall, shining creamy-like tiles, a master bedroom, a see-thru balcony by a glass sliding door, and any other things I can't name anymore.

I'm also sure that this got a huge bathroom.

"Uhm ma'am, you can also bath in sauna kung gusto mo, it's included in your payment." Pag-imporma niya sa akin na tinanguan ko na lang. "Nasa tapat lang po nitong apartment mo yung sauna," dugtong niya pa na tinanguan ko na lang ulit.

Nang maiwanan niya na ang maleta ko sa gilid at lumabas na ng apartment ay isinara at nilock ko na ang pinto.

I think steam bath would be good pero tinatamad na akong magswimsuit at lumabas ng kwarto kaya dito na lang ako sa banyo maliligo, may adjustment naman siguro para maging maligamgam ang tubig.

After undressing, I proceeded to clean myself.

And after I've done cleaning myself, I changed to a pair of nightclothes and slumber in a soft king-sized white bed.11. Nagbayad pa rin ako nang kumpleto kahit hindi kumpleto ang pagse-stay ko sa penthouse ng hotel, tip ko na lang sa kanila yung sobra, tumatanggap naman daw sila eh.

Only hardworking people deserve it.

Umalis ako nang maaga para maghanap ng mabibiling apartment, bahay sana kaso naisip kong titira pala ako sa bahay namin.

Nakabili rin naman ako ng malaking apartment, considering na ako lang ang titira ay napakalawak nito at maganda ang desenyo, unique.

Tumitig lamang ako sa malaking gate nang ilang minuto bago ko napagdesisyunang magdoorbell.

Home sweet home, I guess?

"Hello po, ano pong kailangan niyo?" Tanong sa akin ng lumabas na guard.

"Kailangan ko hong pumasok sa bahay ko," magalang kong balik.

"Bahay niyo ho? Pasensya na, baka maling address ang napuntahan ninyo." Can't blame him, this is just the consequences of what Lizel did.

No one sees me as part of the family.

"I'm Hazel Jehanna Peñaflora, a sister of Lizel, and a daughter of Rodrigo and Ellaiza." Pakilala ko sa kaniya.

"Po? I'm sorry pero kahit magsinungaling kayo, di ako uto-uto." Aniya na ikingahinga ko nang malalim.

Mahirap patunayan ang sarili ko kaya nagpaulit-ulit ako sa pagdo-doorbell kahit sinusuway ako hanggang sa naingayan na lamang ang isang tao sa loob at naiinis na lumabas.

"Hi, mama!" Malakas na bati ko at kumaway nang matanaw ko siya.12. Nanlisit ang mga mata niya at tila kinikilala ako, kinikilatis ako habang naglalakad siya nang mabagal patungo sa gate.

"I'm sorry ma'am, sinaway ko siya pero di siya tumigil." Paghingi ng tawad ng guard.

"You are...." nagloloading pa si mama at mukhang nagtataka.

"Hazel," pagdugtong ko.

"Really? Hazel, anak? Bumalik ka na." Nagmamadali niyang binuksan ang gate at mahigpit akong niyakap. "Talagang tama ang bugso ng aking damdamin, anak kita, kamukhang-kamukha mo ang papa mo, bata ka pa nung umalis ka sa amin at ngayon ay lumaki kang mas magandang bata."

I genuinely smiled and hugged her back, nais ko ring maiyak na nagkita na ulit kami ni mama.

She has always been a great mother to us, I'm never angry with her nor with dad, they are the best parents ever, it's not their fault that I wasn't searched for.

It's all Lizel's!

"I missed you so much mom," makatotohanan kong sambit at pumikit para mas damhin pa ang yakap niya.

At nang pagbukas ko ng aking mga mata ay natanaw ko si Lizel na nakatayo sa pintuan.

Bitterness is written all over her stoic face, but I simply smirked at her.

The show has not started yet, dìmwìt.13. Pumasok na ako sa loob ng bahay at hindi pinansin ang presensya ni Lizel.

Nilibot ko ang paningin ko sa buong bahay at masasabi kong maraming pagbabago.

"Nasaan ho yung kwarto ko?" Tanong ko kay mama.

"Uh eh, nandiyan pa naman kaso wala na ro'n yung mga gamit mo eh." Kabadong sagot ni mama.

"Bakit naman?" Curious kong tanong.

"Eh syempre pinamigay na namin ang mga gamit mo at ginawang library na lang ang kwarto mo, akala mo ba special ka para itago ang mga gamit mo?" Pagsabat ni Lizel na ikinalingon ko sa kaniya.

"Good," baritono kong sambit.

Ayaw ko rin namang makita ang mga gamit sa childhood ko, dadalawin lang ako ng traùma.

"Why did that ungrateful creature came back here!?" Nabigla ako sa pagpasok ng boses ni papa kaya napatingin ako sa gawi na pinanggalingan nung boses.

"Don't talk like that to her, Rodrigo!" Pagsuway ni mama.

"How do you want me to talk to her? Gently? She left us for 11 years to go with her boyfriend, and maybe they broke up or she's prègnant that's why she came back." Halata ko sa peripheral view ko ang pagngisi ni Lizel.

Iyon ba ang rason na binigay ni Lizel? Ang chaka naman.

"Actually no dad, I left for good." Kalmadong sambit ko. "I lied to all of you, I'm sorry, but the real reason is that gusto kong bumukod sa murang edad at turuan ang sarili kong maging independent---"

"You were a minor!" Pagputol niya sa akin.

"I know, but look at me now, I'm self-made rich." Sagot ko sa mababang boses. "Hindi kagaya ni ate na wala man lang improvement sa kumpanyang ibinigay niyo sa kaniya." Ani ko at nagpakunwaring sumimangot atsaka tumingin kay Lizel.14. "You know nothing, Lizel is doing good." Pagtatanggol ni papa kaya nagkibit-balikat na lang ako.

"If you say so," ani ko na lang at dumighay.

"Let's go Lizel, may aayusin pa tayo." Seryosong saad ni papa at lumapit kay mama para halikàn ang labi nito atsaka lumagpas sa amin.

Hindi naman ako naapektuhan sa pag-ignore niya sa akin, ayos lang, para ngang normal lang eh.

I don't feel hurt at all.

Alam ko rin namang mahal ako ni papa, huhupa rin ang galit niya kalaunan.

But I don't really wanna kìlĺ the fun yet, kaya wala munang makaka-alam ng totoong dahilan.

"Oh anak, maghanap ka na lang ng kwarto mo at ikaw na bahalang mag-ayos sa kung paano mo gusto, maraming di nagagamit na kwarto riyan." Saad ni mama sa akin na nginitian ko't tinanguhan.

"Sige mama, thank you." Ani ko.

"Sige, aalis na rin ako uh? May pagkain doon, tanungin mo na lang ang mga katulong kung nagugutom ka." Tumango na lang ako sa kaniya at nagpaalam na.

"Ingat," pahabol ko pa bago magsara ang main door.

Nakangisi akong mas naglakad pa paloob ng bahay at hinawak-hawakan ang mga bagong gamit na makikita ko.

The feeling to be at home, although I'm not that happy, I don't feel them as a family anymore but at least I know that I'm at home.

Bagay na akala ko'y di na mangyayari.

That btçh Lizel is just threàtened because she knows that nothing beats the original or the first...

Pero baka magbago na 'yang kasabihan na 'yan kapag gumawa na ako ng paraan na sirain sila ng nobyo niya.

But for now, let me arrange my bedroom first.