Hindi ko mapigilan mapangiti ng mapait habang nakatingin sa bahay ng taong minahal at iniwan ko.

Malaki ang pagbabago ng bahay nila, mas lalo itong lumaki at gumanda.

Kamusta na kaya s'ya?

Hindi ko mapigilan ang kabahan. Malaki ang kasalanan na nagawa ko para sa kaniya at alam kong nasaktan s'ya sa pag iwan ko ng hindi nag papaalam sa kaniya, sa kanila.

Nu'ng nasa ibang bansa ako ay nabalitaan kong hinahanap n'ya ako at halos daw mabaliw s'ya kakahanap saakin at 'yun din ang araw na gusto kong umuwi ng pilipinas pero hindi p'wede dahil sa kasunduan.

Napa pikit at napahinga nalang ako ng malalim bago ko pag pasyahan maglakad papunta sa gate nila upang mag door bell.

Akma na sana ako mag dodoor bell nang marinig ko ang busina ng sasakyan.

Hindi ko alam kung bakit hindi ko maigalaw ang katawan ko na parang na istatwa nalang ako sa kinatatayuan ko.

"Miss? What are you doing here?" Tila nanigas ako sa kinatatayuan ko dahil sa pamilyar na boses na narinig ko.

Why I do miss so much.

"Miss?" Seryosong tawag n'ya saakin na parang halatang naiirita s'ya dahil siguro hindi ako sumagot at lumingon sa kaniya.

"Hon, who is she?" Pero ganun nalang ang gulat ko ng marinig ko ang boses babae na hindi pamilyar saakin.

Tila parang may kung anong tumusok sa dibdib ko ng marinig ko ang sunod n'yang sinabi.

"I don't know, maybe she's a person finding a job."

Napatikhim nalang ako at napatayo ng maayos na hindi lumilingon sa kinaroroonan nila.

Bumigat ang paghinga ko at nararamdaman kong unti-unting nag iinit ang magkabilang gilad ng mga mata ko at anumang segundo ay may luha na ang magsisibagsakan.

Kahit hindi ko pa lingunin kung sino ang taong nasa likod ko ay alam na alam ko na kung sino ito.

"Miss?"

Nanginginig akong umalis sa harap ng gate at agad na naglakad paalis habang hila-hila ko ang maleta ko at hindi nag abalang lingunin sila.

"She's weird." Rinig ko pang turan ng babae.

Kinagabihan ay muli ulit akong bumalik sa bahay nila. Pero this time ay naabutan n'ya akong nasa labas ng bahay nila.

"N-nica?" Nagulat pa ako at huli na ng mapagtanto ko na nakita n'ya na ako.

Gulat s'yang nakatingin saakin. Napatulala ako sa kaniya, sobrang lake ng pagbabago n'ya. Mas lalong lumaki ang pangangatawan n'ya at lalo rin s'yang tumangkad at higit sa lahat ay mas lalo s'yang gumwapo.

Mabilis nawala ang gulat sa kaniyang mukha at seryoso at malamig n'ya akong tinitigan.

"What are you doing here?" Malamig n'yang tanong dahilan para hindi kaagad ako makasagot. Hindi ako sanay na gan'to s'ya pero ano magagawa ko.

"A-ahm... C-can we talk chan?"

"For what? About sa pag iiwan mo saakin?" Natahimik naman ako dahil sa sinabi n'ya. Nakailang lunok ako habang hindi makatingin sa kaniya, tsaka lang ako napatingin nang mag salita ulit s'ya.

"You know what nic iniwan mo 'ko kung kailan kailangan na kailangan kita." Malamig at walang ka emo-emosyong sabi.

Hindi ko naman mapigilan ang makonsensya at napayuko nalang ako.

"S-sorry." Mapakla s'yang tumawa.

"Sorry? Ganun-ganun nalang? Pagkatapos mo 'kong iwan ng hindi ko alam mag sosorry kalang? iniwan mo 'ko nic kahit may tayo pa. Hinanap kita kung nasaan ka man, halos mabaliw ako kakahanap sa 'yo nic, hindi ko magawang isipin na baka may nangyaring masama sa 'yo dahil ayokong isipin 'yon! Isang taon, isang taon kita hinanap nic! Kaya kung iniisip mo na mapapatawad kita, sorry but i can't, hindi kita kayang patawarin sa lahat ng ginawa mo saakin."

Hindi ko mapigilan ang mapaluha sa harap n'ya. Sinubukan kong lumapit sa kaniya pero agad s'yang lumayo saakin at malamig n'ya lang akong tinignan.

"I-i'm really sorry chan, s-sorry sa mga nagawa ko, sorry sa pang iiwan ko sa 'yo, chan g-gusto ko lang linawin na—"

"I don't need your explanation and you can leave now." Inilingan ko naman s'ya dahilan para mag kasalubong ang dalawang kilay n'ya.

"Please, listen to me chan, I can explain kung bakit ko 'yon ginawa, kaya please."

"Ano pang silbi ng pag papaliwanag mo nic. Kung kailan naka move on na ako sa 'yo at kung kailan nakalimutan na kita. Bakit ka pa bumalik?" Natuod nalang ako sa kinatatayuan ko at mas lalong nag sinlandasan ang aking mga luha. Sobrang bigat ng nararamdaman ko, sobrang sakit pero alam ko na mas masakit 'yong naramdaman n'ya ng iwan ko s'ya.

Agad akong lumuhod sa harap n'ya upang mag makaawa.

"P-patawarin mo 'ko, g-gagawin ko ang lahat p-para lang bumalik tayo sa dati."

"So you just came back for me, but it's already too late nic, you came back for a feeling that already died." Pag kasabi n'ya niyon ay agad n'ya akong iniwan na nakatulala at ng tuluyan na s'yang mawala sa paningin ko ay tsaka na ako napahagulhol.

" I'm sorry for leaving you, I j-just did that because I was raped, I was scared to tell you that I have the rapist child in me," Halos pabulong na sabi ko sa kawalan at kasabay ng pag pikit ng aking mga mata

Matamlay akong bumaba sa kotse ko at napatingin sa bahay namin.

Simula kanina ay hindi ako pumunta sa bahay namin. Kinakabahan at natatakot ako sa mangyayari kung sakaling mag pa kita ako sa kanila. Alam kong sobrang laki ng kasalanan na nagawa ko. Marami akong iniwang tao dito at isa na ang pamilya ko.

Natakot ako nu'ng araw na 'yun, natakot ako na sabihin sa kanila na nabuntis ako. Napaka duwag ko.

Napahinga ako ng malalim at buo na ang desisyon ko na magpakita sa kanila at handa 'ko marinig kung anuman ang sasabihin nila sa'kin.

Dahan-dahan akng humakbang sa gate namin at ng makita kong bukas ang gate namin ay walang pag aalinlangan kong binuksan ang gate namin.

Nang makapasok ako ay naglakad ako papunta sa pinto ng bahay namin. Wala parin pinagbago. Nang nasa harap na ako ng pinto ay akma na sana akong kakatok nang biglang bumukas ito at agad na bumungad saakin si kuya.

Nagulat ito ng makita ako, pero ganun nalang ang gulat ko sa biglang sinabi n'ya.

"Ang kapal ng mukha mo para magpakita at bumalik pa rito." Seryosong sabi nito.

"K-kuya sorry p-patawarin n'yo 'ko."

"Don't call me kuya, dahil wala akong kapatid na tulad mo!" Sigaw n'ya pag mumukha ko. Amoy alak s'ya at mukhang nakainom s'ya

"K-kuya lasing kalang, please sa loob tayo mag usap at A-asan sila mom and dad?" Nagtaka ako ng mas lalong naging seryoso ang mukha n'ya at nakita ko sa mga mata n'ya ang halo-halong emosyon.

"K-kuya?" Nakaharang parin s'ya sa pinto at seryoso parin ang mukha n'ya at ganun nalang ang pag ka bigla ko nang mag silandasan ang kaniyang luha.

"Dahil sa'yo namatay ang mga magulang natin! Kung hindi lang nila sinundan ka, pagkatapos nilang malaman na nasa ibang bansa ka ay hindi sana mangyayari ang trahedyang 'yun!"

Umiling-iling ako sa kaniya. "Kuya b-bawiin n'yo ang sinabi n'yo, h'wag kayo magbibiro ng ganinyan, please."

Sinamaan n'ya ako ng tingin.

"Ayoko na makita ang pagmumukha mo, simula ng mamatay sila ay kinalimutan ko na mayroon akong kapatid, kinalimutan na kita. At hindi ka tanggap sa pamilyang ito! Isa kang malas!" Halos madurog ako dahil sa sinabi n'ya, hinila n'ya ako papalabas ng bahay at nang mailabas n'ya ako ay agad n'yang nilock ang gate

"Kuya! Buksan mo 'to please!" Sigaw ko kay kuya na naglalakad papasok sa bahay.

"Kuya naman eh! Please kuya mag usap tayo!" Sigaw ko pero hindi n'ya ako nilingon.

"Kuya!" Napa upo nalang ako sa harap ng gate at do'n napahagulhol.

"K-kuya." Napapikit nalang ako at mas lalo pa akong naiyak dahil sa sinabi n'ya about kila mom and dad.

Hindi ko alam kung anong oras na akong nakaupo at umiiyak sa harap ng gate namin. Nang mahimasmasan ako ay dahan-dahan akong tumayo at mapait na napangiti habang nakatingin sa bahay namin.

Malungkot akong nakatingin doon at napag pasyahan na umalis. Siguro bukas nalang ako babalik.

Nang makasakay ako sa kotse ko ay agad ko itong pinaandar.

May isa pa akong dapat puntahan.

Isa rin s'ya sa iniwan ko... Ang nag iisa kong kaibigan. Nang makarating ako sa subdivision nila ay agad akong pinapasok ng guard dahil nakilala at naalala n'ya pa ako.

Nang makarating ako sa mismomg tapat ng bahay nila ay agad akong lumabas.

Nang lumingon ako sa gilid ko ay nanliit ang mga mata ko dahil napaka pamilyar saakin ang taong naka upo sa bench na nasa tabi ng poste.

Lumingon muna ako sa bahay nila bago ako naglakad papunta sa taong naka upo.

Nang makalapit ako sa kaniya at naiiyak akong napatingin sa kaniya dahil si kristal ito ang matalik kong kaibigan.

"Sino 'yan?" Tila para akong natuod sa aking kinatatayuan ng may kinuha s'yang baston. Nang lumingon ito sa gilid kung nasaan ako ay do'n na ako tuluyan napatakip ng bibig dahil napansin ko na diretsyo lang ang tingin n'ya.

"K-kristal." Kumunot ang noo nito.

"Sino ka? Bakit mo alam ang pangalan ko?" Mas lalo akong napaiyak. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kaniya, kung bakit naging bulag s'ya.

"Kristal a-ako 'to si monica." Pagkasabi ko nun ay wala akong narinig na boses galing sa kaniya. Ilang minuto s'yang natahimik hanggang sa tuluyan s'yang napaluha.

"Bumalik ka." Matamlay n'yang pagkakasabi. Akma sana akong lalapit pero mukhang naramdaman n'ya na lalapit ako sa kaniya.

"H'wag na h'wag mong balakin na lumapit saakin."

"K-kris." Naiiyak na pagtawag ko sa pangalan n'ya. "Kris p-patawarin mo 'ko, s-sorry kung iniwan kita, kung iniwan ko kayo."

"Hindi ko matatanggap ang sorry mo, monica. Nakikita mo ba 'to." Sabay turo sa kaniyang mga mata.

"Nabulag ako nang dahil sa 'yo."

"K-kasama ako sa na aksidente, na kasama rin ang mga magulang mo, at sa kabutihang palad buhay ako, nabuhay akong walang nakikita."

"Ang sakit-sakit kase 'yung pangarap na gusto ko pang matupad ay mukhang hanggang panaginip ko nalang talaga matutupad. N-nasira na ang buhay ko, nasira pa ang pangarap ko dahil sa'yo!" Umiiyak na sigaw n'ya.

Agad akong lumapit sa kaniya at agad s'yang niyakap nanlaban naman s'ya dahil sa pagyakap ko na mas lalo kong ikinaiyak.

"H'wag mo 'kong yakapin... N-napakadaya mo monica! Bumalik ka kung kailan hindi na ako nakakakita."

"Lumayo ka sa anak ko!"

"T-tita." Nang lingunin ko si tita ay masama itong nakatingin saakin.

Agad itong lumapit kay kristal at inalalayan tumayo.

"Bakit ka pa nag pakita?! Bakit ka pa nagpakita sa anak ko!" Napayuko nalang ako.

"Tita p-patawarin n'yo po ako. K-kris patawarin mo 'ko." Wala akong nakuhamg tugon sa kaniya.

"Mom I want to rest," Turan nito kay tita.

Masama muna akong binalingan ng tingin ni tita bago sila naglakad at muli na naman ako naiwan mag isa.

Bakit ba hindi ko magawa-gawang ipaliwanag sa kanila ang totoo, bakit hindi nila ako hinahayaan magpaliwanag.

"M-masakit din ang dinanas ko, Sobrang h-hirap tanggapin. N-nasira din naman ang pagkatao ko, ang pagkababae ko." Mapait akong napangiti sa kawalan at muli na namang nag silandasan ang aking mga luha.

-

Ilang minuto lang ay nakarating na ako sa condo ko. Dahan-dahan akong napahiga sa kama habang may luhang nag sisilandasan, hanggang kailan ako magiging ganito.

Mag isa na naman ako. Walang karamay, walang masasandalan. Ayoko ng bumalik sa madilim na karahasan pero mukhang mananatili parin ako sa madilim na kung saan ako lang ang mag isa.

Kinaumagahan ay maaga akong nagising, napangiti ako ng mapait sa salamin. Ngayong araw ay birthday n'ya.

Iniisip ko parin na mag babalikan kami, ibabalik ko 'yung dating pinagsamahan namin na kahit alam kong imposible.

Pumanhik na ako sa bathroom at ginawa ang morning routine. Tumagal ako ng isang oras dahil kakaisip kung anong p'wede kong ipang regalo sa kaniya.

Marami akong alam na favorite n'ya pero ang naisip ko ay gawan nalang s'ya ng favorite cake n'ya.

I wearing white blouse and jeans. At nang mapag tanto kong okay na ay agad na akong naglakad palabas ng condo.

May super market na malapit dito, so no need na para gamitin ko 'yung car ko.

Hindi naman mainit kaya hindi ko na kailangan mag payong.

Nang makarating ako sa super market ay agad na akong pumasok at kumuha ng cart.

Sa vegetables section muna ako dumiretsyo. Pagkatapos ko makakuha ng kailangan ko ay agad ko na hinanap ang mga ingredients sa cake.

Mabilis ko lang nahanap ang milk, baking soda, butter, salt, flour, creme at iba pa.

Ilang minuto lang ay naglakad na ako sa counter at buti nalang talaga ay hindi gaano kahaba ang pili at mabilis rin akong nakalabas sa supermarket bitbit ang mga pinamili ko.

Tulad kanina ay mabilis lang din ako nakarating sa condo.

Inilagay ko muna sa table ang mga pinimali ko at pumanhik sa bedroom para makapag bihis. Pagkatapos ko mag bihis ay dumiretsyo na ako sa mini kitchen bitbit ang mga pinamili ko.

Inilabas ko na ang mga ingridients sa pag gawa ng cake. Nag suot muna ako mg apron bago na ako mag simula.

Hindi ko pala nasabi sainyo na hilig ko mag bake.

Ilang oras akong nag tagal bago ako matapos. Nakangiti ako habang inilalagay ang mga chocolate bar sa ibabaw ng cake at sa bawat gilid.

Nang matapos na ay agad ko ng inilagay sa malaking brown na box. Nakangiti ako habang inilalagay ang chocolate cake na gawa ko sa color brown na box.

Sana magustuhan n'ya 'to.

Nang sumapit ang hapon ay umalis na ako ng condo. Simpleng dress lang ang suot ko.

Nakangiti kong inilagay sa tabi ng upuan ko ang cake na dala ko at agad na pinaandar ang sasakyan na hindi gaano kabilis, baka kase masira 'yung cake o baka mahulog sa lalagayan.

Agad kong naisip si kuya, napa pikit nalang ako at pag uwi ko nalang dadaanan si kuya.

Nang makarating ako sa bahay nila ay napansin kong kaagad ang mga bisita n'ya.

Ang ibang bisita n'ya ay karamihan mga school mate n'ya no'ng highschool and college.

Nang makababa ako sa sasakyan ko ay agad na akong naglakad. Hindi ko alam kung bakit sobra akong kinakabahan.

Bitbit ko ang cake na ginawa ko habang papasok sa gate nila.

Hindi pa ako nakakapasok sa gate ay agad kong narinig ang mga palakpakan nila.

"Omy gosh ang sweet nila!"

"Sana all nalang talaga!"

"Sana tulad rin ako ni jesy,"

"True ka dyan girl, nakaka inggit sila."

"Nakaka excite dahil imbitado tayo sa kasal nila chanler!" Doon na ako tuluyan napatigil dahil sa narinig ko.

Nanginginig ang mga kamay ko habang pilit na nag sisink sa utak ko ang narinig ko.

Napapikit nalang ako at huminga ng malalim bago ako naglakad papasok na sana hindi ko nalang ginawa.

Mula sa kinatatayuan ko ay kitang-kita ko si chanler na nakaluhod sa harap ng babaeng hindi ko kilala, at mula dito sa kinatatayuan ko ay alam ko na kung ano ang bagay na hawak ni chan.

Muli kong narinig ang palakpakan nila, at nakita kong tumayo si chan at hinawakan nito ang kamay ng babae at may kung ano itong isunuot sa daliri ng magandang babae.

Pabigat na pabigat ang nararamdaman ko, umiinit narin ang gilid ng aking mga mata hanggang sa tuluyan nang bumagsak ang mga luhang pinipigilan ko dahil kitang-kita ko kumg paano halikan sa labi ni chan ang babaeng mahal n'ya.

Hindi ko namamalayan na nabitawan ko na ang cake na dala ko at patakbong tumalikod paalis sa lugar na kung saan ikadudurog lang ng puso ko.

Ang mga mata n'yang may kinang at puno ng saya, ang halik n'ya na puno ng pagmamahal sa babaeng kaharap at kahalikan n'yan. Halatang masaya na s'ya, mukhang kinalimutan n'ya na ako,

'Pero paano naman ako?'