"Hindi kapa ba uuwi?"tanong sa akin ng aking kababata na si Nolan. Prente pa akong nakasalampak ng upo sa damuhan sa harap ng lapida ng aking kakambal dito sa sementeryo.Mga ilang oras narin ang nakalipas mula nang inihatid namin ito sa kanyang huling hantungan.

I shook my head and wiped my tears that won't stop dripping down my cheeks.

"why of all people bakit si Zoreen pa? bakit ang kambal ko pa Lan?" i asked him. I can't stop my tears. I can't even breath normally. Naninikip ang dibdib ko. Tila ba pinipiga iyo mula sa loob ko.

Umangat ang kaliwang braso nito sa aking balikat and leaned my head onto his shoulder while i was still sobbing..I really can't stop my tears from falling down my cheeks. The pain was too much to bear. Hindi pa man nagtatagal ngunit moss ko na siya. Nangungulila na ako sa kambal ko.

Yes hindi kami magkasama ng kambal ko sa iisang bubong ngunit ang pagmamahalan namin sa isat isa ay hindi kailanman naapektuhan bagkus lalo pa iyong lumalim kaya gayon na lamang ang lungkot at sakit na nararamdaman ko ng mga oras na ito..

Si Zoreen ang kakampi ko sa lahat ng bagay,kaya masakit para sa akin ang pagkawala niya. Tuwing sabado at linggo na nga lang kami nagkikita at nakakapagbonding ganito pa ang nangyari na sa isang iglap kikitilin niya ang buhay niya dahil lang sa walang kwentang lalaking iyon?

Habang ninanamnam ko ang sakit at pighati sa pagkawala ng aking kapatid ay siya namang pagbuo ng isang plano mula sa aking utak

Gusto kong makitang lumuluhod ang lalaking iyon sa aking harapan habang nagmamakaawang huwag ko siyang iwan..

Hinaplos ko ang pangalan ng aking kambal na nakasulat sa kanyang lapida at doon mapait na ngumiti.Ang sakit at hapdi sa kaibuturan ko ay nag uumapaw. Sobra sobra. Labis labis kung kaya't mahirap at mabigat dalhin. Nakapanghina. Nakakasuklam.

"Pagbabayaran ng lalaking iyon ng mahal ang pagkawala mo kambal, isinusumpa ko mararanasan rin niya ang sakit na naramdaman mo at ang hapdi na siyang nararamdaman ko ngayon sa harapan ng puntod mo..." mabilis kong pinunasan ang luhang bumagsak sa aking mga pisngi..

" Anong ibig mong sabihin Bel? " tanong sa akin ng aking kababata ngunit nanatili lamang akong tahimik habang titig na titig sa pangalan ng aking kambal.

" Sigurado kana bang dito na mag aaral anak?" tanong sa akin ni mama habang kumakain kami ng agahan dito sa hardin. I have decided already. I want to get to that man who was behind mybtwin's death.

Tumango tango ako habang seryoso ang mga matang kong nakatingin sa mga rosas na itinanim namin ni Zoreen..

"Alam kong nasaktan ka sa pagkawala ng kambal mo anak pero hindi mo naman kailangang lumipat ng eskwelahan dito para lang magluksa kasama namin" dugtong pa nito. Yes nagluluksa ako pero iyon ang dahilan ko sa paglipat ko. But they don't have to know about it. I'll do my revenge on my own. By myself.

Tingnan ko siya ng seryoso sa mga mata at umiling.I heaved a heavy sigh.

"Dapat matagal ko na itong ginawa ma para sana mas matagal ko pa nakasama ang kambal ko" walang emosyon kong wika.Kung alam ko lang noon na magyayari ang lahat ng ito sana hindi na lamang ako umalis. I would rather stay here with them, with my twin than to be with lola. Nabantayan ko sana siya at nasamahan. I should have been there when she needed me the most.

Bumuntong hininga si mama. I could see how sad her eyes was.I could see that she's still hurting. We both hurting.

Umangat ang kanang kamay nito na nakapatong sa kanyang hita at hinaplos ang mga kamay kong nakapatong sa ibabaw ng lamesa.I sighed!

"Kung desidido kana sa desisyon mo hindi na kita pipigilan kaya bukas na bukas aayusin natin ang mga requirements mo para makalipat kana dito agad hmmm" wika niya. Tila nakahing ako ng maluwag.

Bakas ang lungkot at pangungulila sa kanyang mga mata habang nakatitig ito sa akin.Hindi man kami magkamukha ng aking kambal ngunit alam kong sa akin humuhugot ng lakas ngayon si mama kaya naman kahit sobrang nasaktan ako sa mga nangyari ay pinipilit kong magpakatatag para sa kanya at kay papa.

Nang mapansin kong may namumuo na namang luha sa kanyang mga mata ay mabilis akong tumayo at niyakap ito mula sa likuran.My chest tightened as i locked her into my arms. I hugged her tightly.

"Malalagpasan din natin ito ma, pangako hindi na ako aalis sa tabi mo,.. ninyo ni papa" wika ko at hindi ko na napigilan ang pagtulo ng mga mumunting luha sa aking mga mata.Nasasaktan akong makita silang naghihirap at nagluluksa Tila pinagpipirapiraso ang puso ko everytime am seeing them in pain. In so much pain.

"Please anak huwag mo din akong iiwan gaya ng ng ginawa ng kambal mo dahil baka hindi ko na iyon kakayanin kapag pati ikaw iiwanan ako" humihilbi na siya sa aking mga bisig.I would never do that, nit even in my wildest dream. I'll be with them im every day of their lives from now on. I won't leave them again. Never.

I let out a heavy sigh. I nodded. I even kiss her forehead and hug her even more tightly. "I won't leave you mama l promise you that" wika ko habang humihikbi narin habang mahigpit siyang yakap yakap.

Nang naayos na lahat ng papeles ko sa paglipat ay mabilis akong nakapasok sa eskwelahan na dating pinapasukan ng dati kong kambal..

Mabuti na lamang at kasama ko si Nolan sa lahat ng subject kaya hindi ako masiyadong naOOP sa loob ng class room..Fourth year high school na kami. Magtatapos sana kami ng sabay kung naging matatag lamang sana soya.

Nakilala ko narin iyong lalaking dahilan ng pagkawala ng aking kambal at naghihintay ng tamang tiyempo para maumpisahan ko na ang mga plano ko.

Seryoso kaming nakaupo ni Nolan sa library nang may lalaking bigla na lamang umupo sa aking tabi.

"paupo miss punuan na ang mga mesa" wika nito habang inuumpisahan nang buklatin ang librong hiniram nito.

Nilingon ko siya at nagngitngit ako nang makitang si Justine Salva iyon ngunit pinili kong pakalmahin ang aking sarili at itinuon na lamang ang aking pansin sa aking binabasa..

Ngunit kahit anong gawin ko ay nawala na ng tuluyan ang imteres ko sa aking binabasa kaya naman mabilis ko na lamang isinara ang librong binabasa ko at dinampot na ang mga gamit ko upang tumayo na at nang makalabas sa pesteng lugar na iyon dahil pakiramdam ko ay nahihirapan akong huminga dahil sa lalaking katabi ko.

Kunot no noo akong nilingon ni Nolan ngunit mabilis din naman nitong nakuha ang gusto kong gawin kaya mabilis din nitong dinampot ang gamit nito at tumayo narin.

"wait miss, ayaw mo ba ng may ibang kasama? aalis nalang ako" it was Justine

Bumaba ang tingin ko sa kamay nitong nakahawak sa aking palapulsohan at mabilis iyong tinabig paalis sa akin..

Nanatili akong walang emosyon na tumingin sa mga mata nito ng magtagumpay akong tanggalin ang kamay nitong nakahawak sa akin.

"hindi na kailangan dahil tapos na kami" malamig kong tugon

Napangisi ako ng makitang namula ito dahil sa pagkapahiya..

Naging malawak ang ngisi ko nang makaalis kami doon ni Nolan dahil rumehistro sa utak ko ang imahe niyang namumula because of embarrassment..

Pagbabayaran mo ang kawalang hiyaang ginawa mo sa kambal ko Justine..

Walang nakakaalam na kambal ko si Zoreen tanging si Nolan lamang at ang mga guro ngunit nakiusap si mama na huwag nang ipaalam sa mga estudyante ang tungkol doon dahil ayaw daw niyang mapag usapan ako at maungkat ang nangyari sa kambal ko bagay na ipinagpapasalamat ko dahil mas magiging madali para sakin ang pagtupad sa mga pangako ko sa aking kambal..

Sinong mag aakala na kambal ako ni Zoreen gayong hindi lang sa hindi kami magkamukha, malayong malayo ang diperensya namin sa isat isa physically.

Itim na itim ang buhok ko gayong siya ay natural ang pagiging blonde ng buhok nito..

Pareho kaming maliit at bilugan ang mukha ngunit sa kutis ay malaki ang aming pagkakaiba sa kulay niyang puting puti na naimo ay lumaklak ng glutathione samantalang ako na natural ang pagkakayumanggi..

Marami ang nagsasabi na mas maganda daw ako sa aking kambal ngunit sa tuwing naririnig namin iyon ni Zoreen ay tinatawanan lang namin..

Habang nagdadaan ang mga araw na wala ang aking kambal sa aking tabi ay mas lumalalim ang galit sa aking dibdib,..

"Ang tagal mo kanina pa ako dito" maktol ni Nolan sa akin habang inaabot nito ang librong hawak hawak ko.

Sumimangot ako at nauna nang maglakad papasok sa class room namin

"I didn't asked you to wait for me Lan" maktol ko.

Mabilis itong naglakad upang sabayan ako

"yeah you didn't but tita did" wika niya na nagpataas ng kilay ko.

Kung si Zoreen ay mala santa ang kabaitan, kabaligtaran naman ang sa akin dahil sa may pagkamaldita ako

"then don't wait for me next time.... dami mong alam tas magrereklamo" padabog kong kinuha ang libro sa mga kamay nito mabilis siyang iniwan mula doon..

Naramdaman kong sumunod ito sa akin ngunit hindi ko na siya nilingon pa..

Nang mahabol ako nito at sumasabay na sa akin sa paglalakad ay umabot sa pandinig ko ang mga pagbulong bulong nito dahilan upang tumigil ako sa paglalakad at marahas siyang hinarap.

"ahhh ganun maldita ako? " nakapamewang na akong humarap sa kanya..I even raised my brows at him.

Bumuntong hininga ito umiling iling..

"Tara na nga ang aga aga ang init ng ulo mo" seryoso niyang wika at marahang kinuha sa akin pabalik ang mga librong dala ko.

"Ikaw kasi ehhh inumpisahan mo ako" wika ko

Nilingon nalang ako nito at inakbayan sa balikat pagkatapos at iginiya na papasok ng room namin.

Nangunot ang noo ko ng magtama ang mga mata namin ni Justine at hindi nakaligtas sa aking paningin ang pag iigting ng panga nito at ang galit na nakarehistro sa mga mata nito..

Anong problema nun?

Why bother thinking what is his problem anyway? i don't care what was happening to him either.

Blangko ko lang siyang tinitigan at hindi nagpakita ng kahit na anong emosyon..

Nang marating namin ni Nolan ang aming upuan ay tahimik kami doon na umupo at inilabas ang mga gagamitin para sa pagdating ng aming prof.

"Nagugutom ako" si Nolan

Kunot noo ko siyang nilingon

"Hindi ka nagbreakfast? tanong ko

Umiling ito sa akin

I let out a heavy sigh

I remember i have 2 sandwiches inside my bag so l opened it and took it.

I gave one to Nolan.

Napangiti ito at inabot ang isa..

Umiling iling ako at inumpisahan narin kainin ang isa dahil maging ako ay hindi pa nakakapag almusal dahil sa late kong paggising..

Naging maayos naman ang una at pangalawa naming klase.

"Anong gusto mo? ako nalang magoorder para satin" si Nolan

Andito kami ngayon sa cafeteria ng school dahil breaktime narin..

"Shawarma nalang and orange juice" sagot ko

Habang hinihintay ko si Nolan galing sa pagkuha ng snacks namin ay naisipan kong buksan ang aking instagram..

Napakunot noo ako ng makita ang pangalan ni Justine sa notifications ko

Justine Salva followed you

Justine Salva reacted to your post

Ilan lang iyan sa mga bumungad sa akin sa aking notification na nagpataas ng aking kilay dahil lahat ng post ko recently ay pinusuan niya ang mga iyon ..

Napangisi ako di kalaunan nang mapagtanto kong inistalk niya na ako sa social media.

"Anong nginingisi ngisi mo jan?" nakataas ang kilay na tanong sa akin ni Nolan.

Tinitigan niya ako na tila ba may krimen akong ginagawa.. the hell.! But then an idea suddenly came up in my mind.

Ngumiti ako ng malawak sa kanya at lumipat ng upo sa tabi nito at mabilis kong itinutok ang kamera ng aking telepono sa amin..

Nagulat man siya sa aking paglapit ay napangiti din kalaunan nang makitang kukuha lamang ako ng litrato naming dalawa..

Mabilis ko iyon pinost sa aking instagram with a caption of.

"thank you Tart for the treat" with a heart emoticons sa dulo

Bata palang kami ay nakasanayan na namin ang tawagang tart na si Zoreen ang may ideya sa endearment na iyon.

Mabilis iyon pinusuan ni Nolan with a comment "you are welcome tart" ..

Nakasanayan na namin ang pagiging sweet sa isat isa na kailanman ay hindi namin binigyan ng malisya..

Mas naunang naging magkaibigan sina Nolan at Zoreen dahil sa dito nakatira ang aking kambal at ako na tuwing sabado lang nagagawi rito upang kuhanin ang aking weekly allowance.

"I missed her so much" he said out of the sudden.

Marahas akong napalingon sa kanya habang sumisimsim sa aking orange juice.

"so l am tart,,pakiramdam ko ang laki ng nabawas sa pagkatao ko sa pagkawala niya"

malungkot kong wika.

Sa tuwing nababanggit ang tungkol kay Zoreen ay bumabalik ang sakit at pangungulila sa aking dibdib..

Hindi ko napipigilan ang mga luhang kusang namumuo sa aking mga mata sa tuwing napapag usapan namin siya.

Umangat ang mga kamay ni Nolan sa ilalim ng mesa at hinaplos ang kamay kong nakahawak sa bottle ng orange juice..

Suddenly my heart aches again. I miss my twin terribly.

"Kung ano man ang pinaplano mo please lang Bel huwag mo nang ituloy pakiusap,, ayaw kong makitang nasasaktan ka at umiiyak" seryoso nitong wika habang titig na titig sa aking mga mata.

Bumuntong hininga ako at ipinatong ang isa kong kamay sa kamay nitong humahaplos sa aking isang kamay

Bakas ang pag aalala at pagmamahal nito sa akin.

"Don't worry about me Tart coz i can manage my self,,nakakaya ko nga ang sakit sa pagkawala ng kambal ko na ni minsan hindi sumagi sa isipan kong mangyayari ng ganito kabilis" wika ko.

Lumamlam ang mga mata nito sa akin at bumuntong hininga.

"Nawalan na ako ng isa, and i can't bear to lose another one again,,i can't bear to lose you Tart"

Hindi ko alam pero pakiramdam ko ng mga oras na iyon ay hindi nalang kaibigan ang turing sa akin ni Nolan ngunit ipinag walang bahala ko na lamang iyon..

Dapat masaya na ako dahil iyon naman ang matagal ko ng pangarap ang mahalin ako ni Nolan ng higit pa sa pagkakaibigan ngunit dahil sa sitwasyon ko ngayon ay hindi ko na iyon maramdaman..

Ayaw kong si Nolan ang maging dahilan upang hindi ko magawa ang plano kong paghihiganti kay Justine Salva..

Mahal ko siya ngunit mas nangingibaw sa akin ngayon ang galit at ang adhikain kong gumanti sa pagkawala ng aking kambal.

Tumikhim ako at marahan kong tinanggal ang mga kamay kong nakahawak kay Nolan

"Hindi ako mawawala sayo Tart,, hindi kita iiwan kahit pa magkapamilya na tayo" wika ko sa himig na may kasamang biro

Tumango tango ito at nag iwas ng tingin

"yeahh hanggang magkaroon na tayo ng sariling pamilya, walang iwanan" wika niya nang sa malayo na nakatingin

Ibinaling ko ang aking tingin sa katabi naming mesa ngunit gayon na lamang aking gulat nang makita roon si Justine na sa tantya ko ay kanina pa kami pinagmamasdan..

Alam kong hindi niya kami naririnig dahil hindi naman ganun kalapit ang distansya ng lamesa nila ng mga kaibigan niya sa amin ngunit ang hindi nakaligtas sa aking paningin ang pag iigting ng oanga nito habang masama ang tingin sa lalaking katabi kong kumakain..

Mabilis ko ring binawi ang aking paningin doon at tumitig sa lalaking matagal nang isinisigaw ng aking puso't damdamin.

Kahit sinong babae kung makikilala mo ng maigi si Nolan ay tiyak na mahuhulog ang loob kaya nagtaka talaga ako noon kung bakit hindi nahulog ang loob ng aking kambal dito,

Di hamak naman na mas guwapo ito kay Justine at mas matinong lalaki..

Nag igting ang aking panga at nagngit ngit nang biglang pumasok sa isipan ko ang lalaking iyon, hindi mtatawaran ang suklam na nararamdaman ko sa walang hiyang iyon.

"are you done? tara na sa library" agaw pansin ko sa aking katabi na malalim ata ang iniisip dahil hindi man namalayang matagal na akong nakatitig sa gwapo nitong mukha.

"Congratulations tart registered nurse kana" si Nolan..

Five years na pala ang nakalipas mula nang nawala sa piling namin si Zoreen at ngayon isa na akong ganap na nurse.

Si Nolan naman ay pumasok bilang sundalo na ngayon ay mataas narin ang ranggo sa batang edad nito..

Niyakap ko siya ng mahigpit at walang pagsidlan ang saya na aking nadarama sa mga sandaling ito.

Napabitaw lang ako sa yakap ko sa kanya nang lumapit na sa amin sina mama at papa na bakas ang naguumapaw na saya sa kanilang mga mata..

"Congratulations anak, we are so proud of you" mama hugged me

Si papa naman tinapik tapik ako nito sa balikat na malawak ang mga ngiti nito sa akin..

"Let's celebrate tart,, my treat" si Nolan inakbayan ako nito at nakangiting humarap sa mga magulang ko..

Dumiretso kami sa isang restaurant where it was located near the school. Two blocks from here.

"Anong plano mo ngayon tart? where do you plan to work?" Nolan asked me while his attention was on his plate cutting the steak on it.

I looked at him and acted like i was thinking deeply..

" hmmm actually i have an offer from De Vera hospital one week ago but l am not sure yet though if l will accept the offer" i said as i remember the offer i had received from the management of De Vera Hospital weeks ago.

kumunot ang noo niya at tinitigan ako ng mariin

"why don't you accept it, De Vera hospital is one of the biggest and respective hospital here in Isabela" he said.

Ngumiti ako at binitawan ang kutsarang hawak ko. Dinampot ang baso sa gilid ko at uminom doon..

Nang mailapag ko iyon after kong uminom ay humarap ako sa kanya at nagsalita..

"l am still considering it naman so don't worry i will let you know kapag nakapag decide na ako" sabi ko at muling naghiwa ng steak sa aking plato at mabilis iyon sinubo..

Nang tapos na kaming kumain at nagsimula nang magpaalam sina mama at papa ay mabilis na tumayo si Nolan at magiliw na pinaalam ako sa kanila na siya na daw ang maghahatid sa akin mamaya

May dadaanan daw muna kami bago umuwi.

I gave him a questioning look but he didn't say anything instead he motioned me to get up and walk where his car parked.

Nasa loob na kami ng sasakyan ni Nolan at kasalukuyan na siyang nagmamaneho heading somewhere he didn't mentioned earlier.

I remember Zoreen, she wants to be a doctor like papa,, she was happy playing the role of a doctor everytime we play when we were kids.

Radiologist si papa at si mama naman ay nurse din, nasa pamilya na namin ang medical profession.

Mapait akong ngumiti sa kawalan dahil sa mga bumabalik na alaala namin ni kambal..

I heard Nolan sighed heavily the reason why I turned my gaze at him.

"Are you okey tart?" i asked

He just shrugged his shoulder and turned back his eyes on the road.

Humalukipkip ako at tuluyan nang humarap sa kanya

"ano nga? may problema ba" ulit ko

"nothing tart, don't mind me just sit properly please" sagot niya

Nainis ako kasi naman obvious namang may bumabagabag sa kanya..

Manhid ba talaga to? ang tagal ko na siyang mahal and i know he loves me romantalically too pero hanggang ngayon hindi parin siya umaamin.. nakakainis.

Padabog akong umayos ng upo at nakasimangot na itinuon nalang ang paningin sa dinadaanan namin.

Nagtaka ako nang mapansin ang dinadaanan namin na parang palabas na ng lsabela ang aming tinatahak.

Nagsalubong ang kilay ko. My forehead crook.

Marahas akong lumingon sa kanya na seryoso parin sa pagmamaneho

"where are we heading to?" i asked

He turned to me and i saw fear on his eyes.

Ano bang meron?

Kinabahan ako nang makita ang takot sa mga mata niya nang tumitig siya akin kahit pa mabilis lamang iyon.

My fist tightened , my confusion is kicking the hell out of my system.

Maybe he notices that l am already getting pissed that's why he turned to me and held my hand on my lap.He caresses it gently.

"You were looking for him right? l am taking you now where he is" seryoso niyang wika.

My forehead creased My heart suddenly sped up.

"what do you mean? who are you referring to?"

He let out a heavy sigh again and stared at me intently.

"Justine,,i am taking you to Justine's work place" he said

Mabilis dumagundong ang dibdib ko at ang galit ko ay muli na namang nabuhay mula sa aking dibdib.. Nagkarerahan ang daga sa dibdib ko. Umapaw ang muli ang galit ko na ilang taon nang nakabaon sa kaibuturan ko.

Bigla kasi siyang nawala noon sa school at kahit na anong balita sa kanya ay wala akong masagap kaya ang paghihiganti ko ay hindi natuloy tuloy..

Dumoble ang bilis ng tibok ng aking puso nang sa wakas ay huminto na siya sa pagdadrive at pumarada sa harap ng isang hospital..

Nangunot ang aking noo at nagtatanong ang aking mga matang tumingin sa aking katabi..

"He is working here as a doctor" wika niya

Lumalim ang gitla sa noo ko. Ang bilis ng tibok ng puso ko..My hands forms into fist.

"How did you know?" tanong ko

Mabilis kong ibinalik ang aking mga mata sa building ng ospital..

"Garcia Medical Hospital" basa ko sa pangalan ng hospital

"I got shot months ago at dito ako dinala ng mga kasama ko and he was the one who assisted me" wika niya

My eyes widenend

marahas akong humarap sa kanya

"you was shot but you didn't tell me? why is that?" naiinis kong tanong

Umusog siya palapit sa akin at hinawakan ang mga kamay ko. Punong puno at nag uumapaw ang mga emosyon sa kanyang mata. Tinitigan niya ako na tila nakikusap at nagmamakaawa.

"Tart i know you knew how much i love you right?" tanong niya

Takot ang nakikita ko ngayon sa mga mata niya pero bakit? Bakit naman siya matatakot?

"ofcourse,,and i love you too tart you know that" sabi ko

"then promise me you won't fall for him"

Seryoso ba siya? ako mahuhulog sa hayop na yun? taena sagad sa buto ang suklam ko sa hayop na iyon.. Nagpuyos ang kalooban ko. The hell..

Sinamaan ko siya ng tingin

"over my dead beautiful body,, you know how much i loathed that bastard tart"

Now l am already pissed how come he thinks of me that way? me? getting fall with that dimwit.. no way

He was the reason why i lost my twin.

I loathe him, i hate him so fucking much...