...ＳＴＯＲＹ ＯＦ ＵＳ...

...written by IamIsa_Bella...

...Disclaimer:...

...This is a work of fiction. Names, characters, places, events and incidents are either the product of the author's imagination....

...𝗣𝗟𝗔𝗚𝗜𝗔𝗥𝗜𝗦𝗠 𝗜𝗦 𝗔 𝗖𝗥𝗜𝗠𝗘...

Warning: 𝚃𝚑𝚒𝚜 𝚜𝚝𝚘𝚛𝚢 𝚖𝚊𝚢 𝚌𝚘𝚗𝚝𝚊𝚒𝚗 𝚜𝚘𝚖𝚎 𝚐𝚛𝚊𝚖𝚖𝚊𝚝𝚒𝚌𝚊𝚕 𝚎𝚛𝚛𝚘𝚛𝚜 𝚊𝚗𝚍 𝚝𝚢𝚙𝚘𝚜.

ᴄᴏᴘʏʀɪɢʜᴛ © ²⁰²²

ᴅᴏ ғᴏʟʟᴏᴡ ᴍᴇ ᴏɴ ᴡᴀᴛᴛᴘᴀᴅ:

IamIsa_bella

ᴇɴᴊᴏʏ ʀᴇᴀᴅɪɴɢ.

"I heard you left the house." Tinignan ko siya ng walang ekspresyon.

"What are you doing here? Huego." Malamig na tanong ko.

What is this punk doing here? Paano niyang nalaman kung saan ako nakatira?

"Who knows?" Kibit balikat na tanong niya. Imbis na sagutin ang tanong ko ay binalewala lang niya.

"Okay, umalis kana kung wala kang sasabihin." Malamig na tugon ko at akmang isasara na ang pinto ng iharang niya ang kaniyang kamay.

Dahilan upang maipit ang kaniyang kamay sa pinto. What the fuck is wrong with this guy.

"That hurts. Can't you atleast let me in?" Kunot noong aniya na animo'y naiirita na at pumasok ng walang pahintulot mula sa akin, the nerve of this.

Wala akong nagawa kundi ang paupuin siya. Hindi na siya nagbago. He does whatever he wants like his old self, is what I hated the most from him.

"Anong kaylangan mo sa'kin?" Tanong ko at binigyan siya ng maiinom.

Ngunit imbis na saguting muli ang aking tanong ay inilibot niya lamang ang tingin sa kabuo-han aking bahay.

Tumigil ang tingin nito sa dining table na puno ng mga bote ng alak na wala ng laman kasama ang basong may laman ng alak.

Shit! Ang sabi ko 'kay Calvin iligpit niya ang mga kalat niya. Ang batang 'yun talaga oh.

"I see you've been drinking early in the morning." Malamig na aniya bago tumingin sa akin ng nanlilisik.

Hindi ko siya sinagot. Ano bang pakialam niya. Tsk. We're done from the moment he told me to get lost. At nag-uwi pa siya ng kabit niya.

"Pack your things and let's go home," Napatingin ako sa sinabi niya.

May sira na ba ang utak niya? The last time I've checked, he wants me to get lost. At ngayon gusto niya akong pabalikin sa shitty house na iyon? Nauulol na siya.

"Ayoko." Matigas na sabi ko bago tumayo at lumapit sa drawer upang kunin ang envelop na binigay niya sa akin bago ako magdesisyon na umalis.

"Take this and leave." Malamig na ani ko at ibinigay sa kaniya ito.

"What is this?" Tanong niya na animo'y nahuhulaan niya na ang laman nito.

Of course he'll know. Dahil siya mismo ang walang hiyang nag-bigay sa akin ng annulment paper 'yon.

"Pinirmahan ko na 'yan, nilagay ko na din 'yung wedding ring sa loob. We're done, alright?"

Wala siyang naging reaksyon sa ginawa ko. Na tila ba ay hindi siya naniniwala sa pinapakita ko.

"Solanna, stop the tantrums and let's go home." Pagod na aniya.

"Sinabi ko na sa'yo, Huego. Tapos na tayo. Pinirmahan ko na 'yang annulment paper na matagal mo ng gustong mapirmahan. Ano pa bang kaylangan mo?"

"You're just drunk. Come on, and let's go home." Makulit na sabi niya at tumayo upang hilain ako palabas ng bahay ko.

"Hindi ako umiinom, alam mo 'yan. Umalis ka na."

"No, you'll leave with me. Come on." Pilit niya.

"Ano ba, Huego? Hindi ka ba makaintindi?" Nauubusan ng pasensya na sabi ko, "Ang sabi ko tapos na tayo! Okay!? We're done! Tapos na! Kaya't 'wag ka ng mang-gulo pa dito at umalis kana." Dagdag ko upang matauhan siya. Hindi ba siya makaintindi ng isang salita, at gusto pa ay ulit ulitin ko sa kaniya?

"Stop being so stubborn. I know you are just mad at me for some reasons, that's why you're doing this. I'm sorry, let's go home okay?" Pamimilit niya habang hawak ang aking pulsuhan.

Ano daw, for some reasons? Haah. I can't believe this guy. Matapos ang isang taon saka lang siya maghahabol.  You must be kidding me.

"Umalis ako sa bahay na 'yon dahil ikaw ang may gusto nun! Hindi kung anong dahilan lang, Huego! Umalis ako kasi pinaalis mo ako!" Sigaw ko sa kaniya, dahil hindi na siya nakakapag-isip ng tama.

Nanlumo ang mga mata niya at nararantang tumingin sa akin. And for some reason, naiinis ako sa reaksyon niya.

Why does he have to look so depressed. Why does he have to look sad to the words I've said. It's not like he loves me.

"I'm sorry... Forgive me please go back home with me," Malambing ang boses niyang lumapit sa akin upang yakapin ako ngunit umiwas ako.

Dahilan ng panlulumo niya. Hindi ganun kadaling magpatawad, Huego. Hindi.

"Umuwi ka mag-isa mo, ayos na ako dito."

"Fine... If that's what you want then. I'll be here again early in the morning." Aniya at tumalikod na.

"Okay." Tanging nasabi ko na lamang at sinundan siya palabas.

Ngunit napahinto ako ng nakita ko siyang nakatayo at nakatingin sa aking kapatid na lalaki na bitbit ang aking tatlong buwan gulang na anak. Binalot ako ng matinding kaba ng mga oras na iyon.

"Ate, nagugutom na yata si baby Helios. Kanina pa iyak ng iyak, ayaw tumahan." Aniya at pinapatahan si Helios. "Tama na ang iyak baby, andito na si Mommy oh," Dagdag niya at tila ba naubusan ako ng dugo sa mukha at hindi malaman ang gagawin.

Nanatili ang tingin ni Huego sa bata. Ni kumurap ay hindi niya nagawa at nakatitig lamang 'kay Helios. Curious kung sino ang batang ito.

Oh my god! Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko, ang tanging naririnig ko lamang ay ang malakas na pagkabog ng aking dibdib. Bakit ngayon pa! Shit! Paano na? Don't panic, Solanna. Kalma lang.

"Solanna..." Rinig kong mahinang tawag ni Huego sa aking pangalan.

"Ate?" Tanong ni Calvin ng makitang tulala at namumutla ako.

"Calvin, ipasok mo na si Helios sa loob." Utos ko na siya naman sinunod niya.

Hindi pa din tumitigil ang pagkabog ng dibdib ko, sa sobrang lakas ay rinig na rinig ko ito.

"Who was... Who's child was that, Solanna?" Tanong niya, na nahuhulaan na kung kaninong anak ito.

"Obviously, it was mine." Matapang na sagot ko.

"Then... W-was it mine?" Tanong niyang muli.

"No." Mabilis kong sagot, alam kong hindi naging normal ang sagot kong iyon. Ngunit wala na akong ibang magawa kundi ang magsinungaling.

Hanggat maari ay ayoko nang magkaroon pa ng ugnayan sa kaniya at ayoko na malaman niya ang totoo.

Dahil sa oras na malaman niyang kaniya ang bata ay mas lalo niyang ipagpipilitan ang pagbalik ko sa pamamahay niya, na ayaw na ayaw kong mangyari ulit.

Ang tumira kasama siya ay parang impyerno. Puro pasakit at hirap ang dinanas ko sa kaniya. Nabulag ako sa pagmamahal ko sa kaniya, tama na ang limang taon na kasama ko siya.

Isang taon na ang nakalipas at nagawa kong kalimutan ang mga hindi magagandang ala-ala ko sa kaniya.

"O-okay, then. I'll be on my way. I'll see you tomorrow." Paalam niya at sumakay na sa kaniyang kotse.

Nang masiguro kong nakaalis na siya ay saka ako pumasok sa loob upang asikasuhin ang aking anak.

Even if I rot in hell for lying. If it's for me and my son, I'll lie for the rest of my life.

"Napano ka?" Tanong ng aking nakababatang kapatid na si Calvin pagkapasok ko.

"Sino 'yun? Tatay ng anak mo?" Dagdag na tanong niya kaya't sinamaan ko siya ng tingin. Isa pa ito. Ang daming tanong.

"Kalma, so tatay nga ni Helios 'yon?" Tanong ulit niya na hindi ko sinagot.

"Silence means yes. Bakit nandito ang lalaking 'yon?" Tanong ulit niya.

"Gusto niyang bumalik ako sa kaniya." Sagot ko saka sinenyasan siya na ibigay sa akin si Helios, dahil mukhang nangangalay na siya sa kabubuhat sa kaniya.

"Aba gago pala siya. Matapos ka niyang palayasin, saka siya magpupunta dito para kunin ka? Tangina niya pala eh,"

"Hayaan mo na. Hindi ko na siya babalikam pa, ibinigay ko na sa kaniya ang annulment papers, at wala na kami." Paliwanag ko.

"Oo, tama..'Wag mo nang balikan ate. May anak ka na, 'kay Helios ka na lang mag focus."

Ngumiti na lamang ako sa aking kapatid bago tumingin sa aking anak na nakatitig sa akin. I can't afford to lose this presious child.

'𝘒𝘶𝘯𝘨 𝘴𝘢𝘬𝘢𝘭𝘪 𝘮𝘢𝘯𝘨 𝘬𝘶𝘯𝘪𝘯 𝘬𝘢 𝘴𝘢 𝘢𝘬𝘪𝘯 𝘯𝘨 𝘵𝘢𝘵𝘢𝘺 𝘮𝘰, 𝘱𝘢𝘯𝘨𝘢𝘬𝘰 𝘬𝘰. 𝘐𝘱𝘢𝘨𝘭𝘢𝘭𝘢𝘣𝘢𝘯 𝘬𝘪𝘵𝘢. 𝘒𝘢𝘩𝘪𝘵 𝘢𝘯𝘰𝘯𝘨𝘮𝘢𝘯𝘨-𝘺𝘢𝘳𝘪.'

Sabi ko sa isip ko habang hinahaplos ang kaniyang pisngi.

"Anong oras pasok mo sa trabaho?" Tanong ko 'kay Calvin na ngayon ay tutok sa kaniyang cellphone.

"Maya-maya pang alas nuwebe, Ate." Sagot niya.

"Sabihin mo sa akin kung paalis ka na, may ibibilin ako sa'yo."

"Ah sige, sabi nga pala ni Mama nakauwi na daw ng bansa si Kuya Dylan, pinapatanong kung available ka daw ba umuwi ng probinsya next week."

Oo nga pala, si Mama. Matagal-tagal na din simula nung huli kaming magkita. Simula nung ikinasal ako ang huli naming pagkikita at hindi pa naging maganda ang kinalabasan.

Ano kaya ang magiging reaksyon ni Mama sa oras na malaman niyang hiwalay na kami ni Huego.

"Sige, sabihin mo uuwi ako sa Monday."

"Sabay na tayo, sa Monday rin ang uwi ko eh," Tumango na lamang ako.

Ng masiguro ko ng tulog na si Helios ay ihiniga ko na ito sa crib niya. At saka ako naglinis ng bahay. Wala akong trabaho ngayon dahil sabado.

Matapos maglinis ay saka ko inayos ang laman ng ref. Oo nga pala, kaylangan ko pa palang mag-grocery.

"Ate! Paalis na ako, ano na ulit 'yung ibibilin mo?"

Lumabas ako ng kusina at lumapit 'kay Calvin.

"Anong oras ang off mo sa trabaho?"

"5 pm pero kadalasan ay 6 pm," Sagot niya.

"After ng work mo daan ka ng Supermarket, ito ang listahan. 'Wag mong kakalimutan okay?" Bilin ko sa kaniya at iniabot ang listahan kasama ang pera.

"Sige ate, ingat kayo dito!"

"Salamat, ingat ka sa daan!"

Pagkasara ko ng pinto ay nagtungo ako sa kwarto upang silipin si Helios na mahimbing na natutulog. Good, makakapag-laba pa ako ng mga damit.

Nakapaglaba at nakapag-sampay na ako ng mga damit. At ngayon ay kasalukuyan akong nagpapahinga ng magring ang cellphone ko.

...[ Unknown Calling... ]...

"Hello?" Bungad ko.

"𝙃𝙚𝙡𝙡𝙤, 𝙢𝙖𝙖𝙧𝙞 𝙠𝙤𝙣𝙜 𝙩𝙖𝙣𝙪𝙣𝙜𝙞𝙣 𝙠𝙪𝙣𝙜 𝙨𝙞 𝙎𝙤𝙡 𝙗𝙖 𝙞𝙩𝙤?" Ang boses na ito. Boses ni Mama. Hindi ako maaaring magkamali!

"O-opo, ako nga po ito? Sino po sila?" Magalang na tanong ko.

"𝙎𝙤𝙡, 𝙖𝙣𝙖𝙠! 𝙆-𝙠𝙪𝙢𝙪𝙨𝙩𝙖 𝙠𝙖 𝙣𝙖?"

"Ma? Ayos lang po ako, kayo po ba kumusta na? Pasensya na po at matagal akong hindi nakatawag sa inyo," Paliwanag ko at hindi ko mapigilang hindi umiyak.

God, how I miss my mother.

"𝘼𝙮𝙤𝙨 𝙣𝙖𝙢𝙖𝙣 𝙠𝙖𝙢𝙞. 𝘼𝙣𝙤 𝙠𝙖 𝙗𝙖 𝙎𝙤𝙡, 𝙖𝙮𝙤𝙨 𝙡𝙖𝙣𝙜! 𝙉𝙖𝙞𝙞𝙣𝙩𝙞𝙣𝙙𝙞𝙝𝙖𝙣 𝙠𝙤! 𝘿𝙪𝙢𝙖𝙩𝙞𝙣𝙜 𝙖𝙣𝙜 𝙆𝙪𝙮𝙖 𝘿𝙮𝙡𝙖𝙣 𝙢𝙤, 𝙨𝙞𝙣𝙖𝙗𝙞 𝙣𝙖 𝙗𝙖 𝙣𝙞 𝘾𝙖𝙡𝙫𝙞𝙣 𝙨𝙖'𝙮𝙤?"

"Opo ma, sa Monday po uuwi kami. I miss you Ma!" Emosyonal na aniko.

"𝙄 𝙢𝙞𝙨𝙨 𝙮𝙤𝙪 𝙩𝙤𝙤 𝙖𝙣𝙖𝙠, 𝙤𝙝 𝙨𝙞𝙮𝙖 𝙨𝙞𝙜𝙚 𝙝𝙞𝙝𝙞𝙣𝙩𝙖𝙮𝙞𝙣 𝙠𝙞𝙩𝙖!"

"Opo ma, ingat po! See you in monday! I love you!"

"𝙄 𝙡𝙤𝙫𝙚 𝙮𝙤𝙪 𝙩𝙤𝙤!"

...[ The Call Ended. ]...

Ibinaba ko na ang cellphone ko matapos ang tawag. Halos mabunutan ako ng tinik ng malaman kong hindi galit si Mama. Ang akala ko kasi ay galit siya sa akin.

Wala na akong ibang gagawin, tapos ko na ang lahat ng gawaing bahay. At mahimbing na natutulog si Helios.

Nahiga ako sa couch at tumutok sa aking cellphone. Nang magtext ang kaibigan kong si Linsy na mas bata sa akin ng tatlong taon.

...•   •   •...

Linsy: 𝘛𝘦, 𝘣𝘢𝘭𝘪𝘵𝘢 𝘬𝘰 𝘯𝘢𝘯𝘨𝘢𝘯𝘢𝘬 𝘬𝘢𝘯𝘢?

Me: 𝘖𝘰.

Me: 𝘚𝘢𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘨𝘢 𝘢𝘵 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘬𝘢 𝘯𝘢 𝘯𝘢𝘨𝘱𝘶𝘱𝘶𝘯𝘵𝘢 𝘥𝘪𝘵𝘰.

Linsy: 𝘕𝘢𝘨𝘪𝘯𝘨 𝘣𝘶𝘴𝘺 𝘬𝘢𝘴𝘪 𝘢𝘬𝘰 𝘴𝘢 𝘴𝘩𝘰𝘱. Linsy: 𝘋𝘢𝘥𝘢𝘢𝘯 𝘢𝘬𝘰 𝘮𝘢𝘮𝘢𝘺𝘢 𝘥𝘪𝘺𝘢𝘯:)

Linsy: 𝘒𝘢𝘺𝘭𝘢𝘯 𝘬𝘢 𝘯𝘢𝘯𝘨𝘢𝘯𝘢𝘬?

Me: 𝘕𝘶𝘯𝘨 𝘴𝘦𝘱𝘵𝘦𝘮𝘣𝘦𝘳 𝘱𝘢.

Me: 𝘚𝘪𝘨𝘦!

Linsy: 𝘕𝘢𝘬𝘪𝘵𝘢 𝘬𝘰 𝘯𝘨𝘢 𝘱𝘢𝘭𝘢 '𝘺𝘶𝘯𝘨 𝘢𝘴𝘢𝘸𝘢 𝘮𝘰 𝘥𝘪𝘵𝘰 𝘴𝘢 𝘴𝘩𝘰𝘱.

Linsy: 𝘒𝘢𝘴𝘢𝘮𝘢 𝘴𝘪 𝘑𝘪𝘺𝘢, '𝘺𝘶𝘯𝘨 𝘬𝘢𝘣𝘪𝘵 𝘯𝘪𝘺𝘢.

Me: 𝘏𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘬𝘰 𝘯𝘢 𝘴𝘪𝘺𝘢 𝘢𝘴𝘢𝘸𝘢.

Linsy: 𝘏𝘪𝘸𝘢𝘭𝘢𝘺 𝘯𝘢 𝘬𝘢𝘺𝘰?

Linsy: 𝘒𝘢𝘺𝘭𝘢𝘯 𝘱𝘢?

Me: 𝘒𝘶𝘸𝘦𝘯𝘵𝘰 𝘬𝘰 𝘮𝘢𝘮𝘢𝘺𝘢 𝘱𝘢𝘨𝘥𝘢𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘮𝘰:)

Linsy: 𝘖𝘬𝘢𝘺 𝘴𝘪𝘨𝘦! 𝘒𝘪𝘵𝘢𝘬𝘪𝘵𝘴 𝘯𝘢 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘮𝘢𝘺𝘢.

Linsy: 𝘞𝘰𝘳𝘬 𝘮𝘶𝘯𝘢 𝘢𝘬𝘰!

Linsy: 𝘚𝘦𝘦 𝘺𝘰𝘶!

Me: 𝘚𝘪𝘨𝘦 𝘪𝘯𝘨𝘢𝘵!

Linsy: 𝘐𝘬𝘢𝘸 𝘳𝘪𝘯, 𝘵𝘦:)

...•   •   •...

Hindi na ako nag-reply, at ibinaba na lamang ang aking phone saka bumuntong hininga.

So sila pa din ni Jiya. Then why the hell is he here, begging me to come back home when he literally don't need me there. What a real asshole he is.

Nevermind. Wala na akong pakialam sa kaniya, at kung anong ganap sa buhay niya.