วันธรรมดาที่ใครบางคนหายไป
เช้าวันหนึ่งในโรงเรียน ทุกอย่างดูเหมือนวันธรรมดา เสียงฝีเท้าเด็ก ๆ ก้องไปตามโถงทางเดิน แต่มีบางสิ่งที่ผิดปกติ… โต๊ะกลางโถง…ว่างเปล่า มิน…เพื่อนที่เคยนั่งตรงนั้น หายไปแล้ว เด็กผู้ชายคนหนึ่งมองไปรอบ ๆ ใ
1
1
ฉันเกิดใหม่ในนิยายที่รู้ตอนจบ
วันสุดท้ายของชีวิตฉันจบลงพร้อมหนังสือนิยายเล่มเก่า เล่มที่ฉันอ่านซ้ำจนจำทุกบรรทัดได้ขึ้นใจ แล้วโลกก็ดับวูบไปเหมือนปิดไฟห้อง เมื่อฉันลืมตาอีกครั้ง กลิ่นหมึกและกระดาษหายไป แทนที่ด้วยกลิ่นควันไม้ เสียงฝี
0
1
หน้าที่ไม่เคยถูกเขียน
ฉันตายแบบไม่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่อุบัติเหตุ ไม่ใช่ฮีโร่ แค่หลับไปพร้อมหนังสือนิยายที่คั่นหน้าสุดท้ายไว้ครึ่งเดียว พอลืมตาอีกที เพดานไม่ใช่ห้องนอน เป็นผ้าม่านสีงาช้าง กลิ่นหมึก กลิ่นกระดาษ และเสียงนาฬิกาเรือ
0
1
คาบสุดท้ายที่ไม่มีอยู่จริง
โรงเรียนมัธยมศรีวิทย์ไม่เคยเงียบ ยกเว้นวันนั้น—วันที่ทั้งโรงเรียนเหมือนหยุดหายใจพร้อมกัน “เฮ้ย…ทำไมวันนี้ไม่มีเงาเราในกระจกวะ” ภาคินพูดขำๆ ระหว่างเดินเข้าตึกเรียน แต่ไม่มีใครขำตอบ เพราะทุกคน…เริ่มสังเ
0
1