คาบสุดท้ายที่ไม่มีอยู่จริง
โรงเรียนมัธยมศรีวิทย์ไม่เคยเงียบ ยกเว้นวันนั้น—วันที่ทั้งโรงเรียนเหมือนหยุดหายใจพร้อมกัน “เฮ้ย…ทำไมวันนี้ไม่มีเงาเราในกระจกวะ” ภาคินพูดขำๆ ระหว่างเดินเข้าตึกเรียน แต่ไม่มีใครขำตอบ เพราะทุกคน…เริ่มสังเ
0
1
“ร้านรับซ่อมความพัง (แต่ไม่รับประกันความปกติ)”
ในตรอกแคบๆ ที่แอปแผนที่ไม่เคยพาใครมา มีร้านหนึ่งตั้งอยู่ ป้ายไม้เก่าเอียงนิดๆ เขียนด้วยลายมือว่า “ซ่อมทุกอย่างที่ชีวิตทำพัง” คิว—เด็กหนุ่มธรรมดาแบบธรรมดาจนโลกไม่จำเป็นต้องจำ ยืนจ้องป้ายอยู่นาน ไม่ใช่เ
1
2
ฉันเกิดใหม่ในนิยายที่รู้ตอนจบ
วันสุดท้ายของชีวิตฉันจบลงพร้อมหนังสือนิยายเล่มเก่า เล่มที่ฉันอ่านซ้ำจนจำทุกบรรทัดได้ขึ้นใจ แล้วโลกก็ดับวูบไปเหมือนปิดไฟห้อง เมื่อฉันลืมตาอีกครั้ง กลิ่นหมึกและกระดาษหายไป แทนที่ด้วยกลิ่นควันไม้ เสียงฝี
0
1
ดอกไม้ที่หันหาแสงเดียวกัน
ในโรงเรียนเล็กริมแม่น้ำ มีเด็กผู้หญิงสองคน— “ขวัญ” เดินเงียบเหมือนเงาไม้ยามบ่าย “เมษา” หัวเราะดังเหมือนลมที่ไม่ขออนุญาตใคร ทั้งคู่ไม่ได้นั่งใกล้กัน ไม่เคยจับมือ ไม่เคยพูดคำที่ใครเรียกว่า รัก แต่ทุกเช้
0
1