7

ช่วงเช้าในวันรุ่งขึ้น ไมเคิลมารับต้นหลิวเพื่อไปดูแลเจ้านายของตนที่บ้านจัดสรร ย่านที่มีแต่คนรวยและมีอิทธิพลอาศัยกันเท่านั้น ทุกอย่างในย่านนี้ดูหรูหราอลังการมาก บ้านแต่ละหลังดูใหญ่โตรูปทรงสวย เงียบสงบสมกับเป็นย่านผู้มีอิทธิพลและต้องรวยจริงจึงจะซื้อบ้านในนี้ได้ ด้านเรื่องความปลอดภัยนั้นสบายหายห่วงได้เพราะเหมันต์มาเฟียใหญ่เป็นเจ้าของบ้านโครงการเหล่านี้ไม่มีใครกล้ามาในถิ่นของเขาแน่นอน อีกอย่างไม่ใช่ว่าใครจะเข้ามาในนี้ก็ได้คนที่เข้าต้องมีบัตรผ่านเท่านั้นถึงจะเข้าได้หากญาติมาหาหรือเยี่ยมต้องให้เจ้าของผ่านยืนยันก่อนจึงจะผ่านไปได้ ส่วนเขานั้นเป็นข้อยกเว้นเพราะมากับไมเคิลจึงเข้าได้เลย

" เชิญครับคุณต้นหลิว "

" ขอบคุณครับ "

ต้นหลิวเดินตามไมเคิลขึ้นไปบนบ้านหลังสุดท้ายซึ่งใหญ่โตกว่าบ้านหลังอื่นเพราะเป็นบ้านของเจ้าของโครงการ ต้นหลิวและไมเคิลเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" นายครับ คุณต้นหลิวมาแล้วครับ " ไมเคิลเคาะประตูแล้วบอกกล่าวให้คนในห้องรับรู้ถึงการมาถึงของเขา

" คุณต้นหลิว เปิดประตูเข้าไปได้เลยครับ ห้องไม่ได้ล็อค "

" ครับ ขอบคุณครับ คุณไปทำอย่างอื่นเลยก็ได้ครับเดี๋ยวผมดูแลเขาเอง "

" ครับ งั้นผมขอตัวก่อนมีอะไรโทรเรียกผมได้ตลอดเลยนะครับ "

" ครับ " จบบทสนทนาไมเคิลก็ขอตัวออกไปก่อนส่วนต้นหลิวก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง

" ขออนุญาตครับ " ต้นหลิวพูดออกไปเพื่อให้คนในห้องรู้ว่าตนเข้ามาในห้องแล้ว เปิดเข้าไปก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาดี หุ่นดีมากนอนอยู่บนเตียงโดยมีผ้าคลุมมาถึงคอ แอร์ในห้องค่อนข้างเย็นมากสำหรับคนป่วยต้นหลิวจึงปิดแอร์และเปิดหน้าต่างแทน จากนั้นก็เดินเข้าไปดูคนไข้ทำการวัดไข้ เห็นว่าไข้ลดลงมาเป็นที่น่าพอใจแล้วไม่สูงจนต้องไปโรงพยาบาล เขาจึงเดินไปหาผ้ามาเช็ดตัว เช็ดตั้งแต่หน้าไปจนถึงขาแต่เว้นจุดสงวนไว้เพราะแค่เห็นซิคแพ็คใจก็สั่นอยากกัดอยากลวนเลียแล้ว สติๆ เลิกคิดฟุ้งซ่านกับคนไข้ต้นหลิว

" อื้อ " คนไข้ครางออกมาเมื่อความเย็นปะทะเข้ากับตัว งัวเงียสักพักก็ลืมตาตื่น

" ตื่นแล้วเหรอคุณ "

" อือ คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่ได้ยินเลย " คนบนเตียงถามออกไปแล้วทำท่าจะลุกต้นหลิวจึงลุกขึ้นไปช่วยพยุงอีกคนนั่ง

" ผมพึ่งมาไม่นาน คุณหิวหรือเปล่าเดี๋ยวผมไปทำข้าวต้มให้ "

" อืม เริ่มหิวแล้ว " เห็นท่าทางเป็นห่วงของอีกคนเหมันต์จึงตอบออกไปว่าหิว ถึงความจริงเขาจะไม่หิวก็ตามเพราะปกติเขาไม่กินข้าวเช้ามากสุดแค่กาแฟแก้วเดียวก็อิ่มแล้วสำหรับเขา แต่เขาไม่กล้าขัดใจคุณหมอจึงตอบออกไปแบบนั้น

" ถ้างั้นคุณรอก่อนนะเดี๋ยวผมไปทำข้าวต้มมาให้คุณจะได้กินข้าวแล้วกินยาต่อ เสร็จแล้วจะได้พักผ่อน "

เหมันต์มองตามร่างบางที่เดินออกไปจากห้องของเขาด้วยสายตาอ่อนโยน เขาจะต้องใช้ช่วงเวลานี้ให้เป็นประโยชน์ต้องทำให้อีกฝ่ายตกลงยอมเป็นแฟนกับเขาให้ได้

สิบนาทีผ่านไป

ต้นหลิวค่อยๆ เปิดประตูห้องเข้าไปแล้วยกถาดอาหารไปว่างไว้ที่โต๊ะในห้อง จากนั้นลุกเดินไปหาคนบนเตียง

" คุณลุกมาทานขาวก่อน " ต้นหลิวพยุงคนบนเตียงมานั่งตรงโซฟา จากนั้นก็เลื่อนจานข้าวให้อีกฝ่ายทาน

" คุณป้อนผมหน่อยสิผมรู้สึกไม่มีแรงเลย "

" อย่าเวอร์ รีบๆ กินจะได้กินยา "

" นะคุณ นะ นะ " เหมันต์ทำท่าที่นิดว่าอีกฝ่ายต้องใจอ่อนแน่นอนออกไป ซึ่งมันก็ได้ผลเพราะต้นหลิวใจอ่อนกับท่าทางนั้นจริงๆ

" เฮ้อ ก็ได้ ทีหลังอย่าไปทำท่าแบบนี้ให้ใครเห็นนะคุณ "

" ทำไม คุณหึงหรอ "

" บ้ารึไง มันขัดกับลุคมาเฟียผู้เย็นชาของคุณมาก คนอื่นเห็นได้หมดความเกรงกลัวคุณเป็นแน่ "

" อ้อ นึกว่าจะห่วงกันสักหน่อย น่าน้อยใจจัง " เหมันต์ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ

" เฮ้อ กินข้าวเถอะ คุณจะได้กินยาแล้วพักผ่อนต่อ "

ต้นหลิวตักข้าวขึ้นมาเป่าให้หายร้อน แล้วป้อนเหมันต์ทำแบบนี้จนหมด จากนั้นก็หยิบน้ำกับยาให้อีกฝ่ายทาน

" เสร็จแล้วไปนอนพักกัน " ต้นหลิวพยุงเหมันต์ไปที่เตียงจัดท่านอนอีกฝ่ายให้สบายจากนั้นก็ห่มผ้าให้อีกฝ่ายแล้วใช้มืออังหน้าผากวัดไข้อีกฝ่าย

" ไข้เริ่มลดแล้วอีกวันสองวันคุณคงหายดีแล้วแหละ แต่ก็อย่าพึ่งโหมงานหนักเท่าไหร่นะเดี๋ยวจะกลับมาป่วยอีกได้ "

" ไม่อยากให้ผมโหมงานคุณก็ช่วยมาดูแลคอยห้ามผมหน่อยสิ "

" ทำไมผมต้องมาดูแลคุณด้วย เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย "

" ผมจีบคุณตั้งนานคุณไม่หวั่นไหวบ้างหรือไง ผมชอบคุณจริงๆ นะ "

" ขอดูพฤติกรรมก่อนว่าผ่านไหม ถ้าคุณหายไข้ภายในสองวันนี้ผมจะมาให้คำตอบ "

" คุณพูดแล้วนะ ห้ามคืนคำเด็ดขาด "

" เอ๊ะคุณ เห็นผมเป็นคนอย่างไรกันห๊ะ "

" อ้าว เผื่อคุณเปลี่ยนใจไม่มาให้คำตอบแล้วหนีหน้าไปทำไง "

" ทำไมผมจะต้องหนีหน้าด้วย ผมพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว "

" คุณโกรธเหรอ ผมขอโทษผมจะรีบหายแล้วรอคำตอบจากคุณ "

" ไม่ได้โกรธ นอนได้แล้ว "

" คุณอย่าพึ่งกลับนะรอผผมนอนก่อน " เหมันต์ยื่นมือมากุมมือต้นหลิวไว้แล้วนำมาหนุนไว้ที่แก้มแล้วหลับไปเพราะฤทธิ์ยา จึงไม่เห็นหน้าอีกฝ่ายที่ขึ้นสีแดงระเรื่อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***