เด็กน้อยทั้ง2 1

"คุณเป็นอะไรถึงอยู่ๆก็วูบไป" สเลนถาม

"คงเป็นเพราะฉันใช้พลังงานเยอะไปหน่อยน่ะค่ะ ฮะฮะ"

"ผมว่าจะไม่ใช่แค่นั้นนะ"

"คะ?"คุณ..หมายความว่าไง"

""คุณหลับไปหลายวันผมเลยคิดว่าไม่น่าจะใช่อ่อนเพลียเพียงอย่างเดียว" สเลนตอบพร้อมกับกัดบิสกิตที่แม่หนูแซลลี่พึ่งลงไปหยิบมาให้ด้วย ถามจริงเหอะสเลน..คุณกินได้ยังไงทั้งๆที่ไม่มีหน้า?

"แล้วมันยังไงบ้างหรอคะ?" ฉันเอียงคอเล็กน้อยเพราะสงสัย

"เธอกำลังมีสภาวะการเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวกับจิตใจและบุคลิกภาพอยู่" สเลนตอบและมองหน้าฉัน

"จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างมั้ยคะที่ฉันอาจจะไม่ได้กลับมาเป็นคนเดิมน่ะค่ะ" ฉันก้มหน้าละห้อย

"อาจมีส่วน"

"ปะป๋าๆ แซลลี่อยากไปหาเบ็น" แซลลี่ขึ้นมานั่งตักสเลน

"ดูเหมือนว่าผมต้องไปก่อนแล้วล่ะ แล้วเจอกัน" สเลนพูดจบจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินอุ้มแม่หนูแซลลี่ออกไป

"ฉันจะเป็นแค่คนธรรมดาๆไม่ได้รึไงนะทำไมต้องกลายมาเป็นฆาตรกรแบบนี้ด้วย" ฉันทุ้มตัวลงนอน

"ยัยบีจะเป็นยังไงบ้างนะ..เดี๋ยวนะ!..ยัยบี!!" ฉันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนฉันลืมเพื่อนเอาไว้ที่ห้องหนึ่ง ต้องตามหาแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมันต้องไม่ดีแน่ๆ ฉันรรบลุกออกไปนอกห้องเพื่อตามหายัยบี "หวังว่าเธอจะไม่เป็นไรนะ" ฉันวิ่งไปอย่างรีบร้อนจนไปชนเข้ากับคนๆนึง "โอ้ยย ฉันชนอะไรเข้าเนี้ยเจ็บชะมัด" ฉันลุกขึ้นมานั่งกุมขมับตัวเอง "ชนผมไง แล้วเมื่อไหร่จะลุกมันหนักนะ" พอฉันก้มลงไปถึงกับต้องสะดุ้งรีบลุกขึ้นทันทีเพราะที่ฉันนั่งทับเมื่อครู่คือผู้ชาย1ใน3คนเมื่อคืนที่ใส่หน้ากากหน้าเหมือนผู้หญิงอยู่ข้างล่าง "อ้ะ! ขอโทษฉันไม่เห็นคุณ พอดีฉันกำลังรีบ" "ให้เดาคงกำลังตามหาเพื่อน" เขาค่อยๆลุกขึ้นมา "ใช่ นายรู้มั้ยว่าเธออยู่ไหน" "ทำไมฉันต้องบอกเธอ" เขาพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไป "เดี๋ยวสิ! นาย..ชื่ออะไร แล้วทำไมไม่บอกฉันว่าเธออยู่ไหน" ฉันรีบคว้าแขนเขา "ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ" "บอกมา!" ฉันบีบเขาแรงขึ้นพร้อมกับตะคอกใส่เขา "ก็ได้ๆ ผมมาสกี้ ส่วนเพื่อนคุณอยู่ห้องเดิมนั่นแหล่ะ" "ก็แค่เนี้ย" ฉันสบัดแขนเขาออก "นี่ คนอุตส่าห์บอกละทำอย่างงี้หรอ" "ฉันรีบ อ้อขอบคุณละกัน" พูดเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปที่ห้องเดิมที่เมื่อคืนฉันพายัยบีขึ้นมา "ยัยบี!" ฉันเปิดประตูเข้าไปอย่างไร้มารยาท "มีอา! แกไปอยู่ไหนมาฉันนึกว่ามันเป็นแค่ฝันร้ายบ้าๆ แต่นี่คือความจริงใช่มั้ยแก!?!" พอยัยบีเห็นฉันก็รีบเดินมาพาฉันเข้าไปหาพร้อมปิดประตูแล้วถามฉัน "มันคือความจริงบี" ฉันมองประสานสายตากับเธอเพื่อบ่งบอกว่าสิ่งที่ฉันพูดคือความจริง "ไม่นะ!! ฉันจะตายไม่ได้!" ยัยบีแสดงท่าทางกำลังจะเริ่มสติแตกฉันจึงดึงเธอเข้ามากอด "ไม่เป็นไรแกยังมีฉันอยู่ด้วย ฉันสัญญาจะไม่ให้ใครหรือตัวอะไรมาพรากเธอไปจากฉันแน่" ฉันกอดเธอแน่นขึ้น ดูเหมือนว่ายัยบีจะสงบลงบ้างแล้ว "ทำไรกันอยู่ครับพี่สาว" เสียงของเด็กผู้ชายดังมาจากมุมห้อง "มีอา.." บีกอดฉันแน่น "ไม่ต้องกลัวผมหรอกครับพี่ ผมไม่ทำร้ายหรอกครับ" เด็กคนนั้นค่อยๆเดินออกมาจากมุมมืดมาทางเรา2คน จากที่ฉันเห็นเด็กผู้ชายคนนี้มีหูเหมือนเอลฟ์ตาสีดำลูกตาสีแดงมีเลือดไหลออกมาจากตา นอกจากหูที่เหมือนเอลฟ์แล้วทั้งการแต่งตัวและเสื้อผ้าจากหัวจรดเท้าก็เหมือนเอลฟ์มากเพียงแต่หลอนกว่าเท่านั้น "ผมชื่อเบ็นลูกบุญธรรมอีกคนของสเลนเดอร์แมนคุณคงรู้จักแล้ว" เขายืนนิ่งห่างจากฉันเพียงไม่กี่คืบ

To be continew...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***