ไม่เป็นตัวเอง1

ฉันฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับสายน้ำเกลือและเครื่องช่วยหายใจยั้วเยี้ยไปหมด ฉันเริ่มสำรวจร่างกายตัวเองแต่ทุกอย่างก็ยังคงปกติเว้นแต่ความรู้สึกอะไรบางอย่างนี้กำลังเล่นกับหัวใจฉันอยู่ ฉันพยายามอดกลั้นเอาไว้แล้วมองไปรอบๆห้องจากนั้นก็มีคนเปิดประตูเดินเข้ามา "ยัยมีอา! ในที่สุดแกก็ฟื้นแล้ว!" บีวิ่งมากอดฉันทั้งน้ำตา "ฉันหลับไปนานเท่าไหร่หรอ?" ฉันถามไปด้วยความมึนๆงงๆ บีค่อยๆปล่อยฉันแล้วมองมา "แกหลับไป2เดือน" "ห้ะ! ม..แม่ฉันล่ะบีแม่ยังสบายดีอยู่ใช่มั้ย" "โอ้ย ก่อนแกจะห่วงแม่ แกควรห่วงตัวเองก่อนนะเล่นหลับไป2เดือนพวกเราห่วงแทบตาย เอ้อฉันไปตามหมอก่อนนะ" "อืม" ฉันพยักหน้ารับ แล้วบีก็วิ่งออกไป "นี่เรา..หลับไปเพราะอะไรกันนะแล้วความรู้สึกนี้มันยังไงกันแน่.." ฉันค่อยๆนอนลงไป สักพักหมอกับพยาบาล2คนก็มา "เป็นยังไงบ้างครับ" หมอถามฉันพร้อมเอาแผ่นฟอร์มขึ้นมาเช็ค "ก็..ยังมึนๆอยู่น่ะค่ะ" ฉันตอบ "หมอจะให้อยู่ดูอาการสัก1-2คืนนะครับถ้าไม่มีอะไรผิดปกติน้องก็กลับบ้านได้ครับ" หมอบอกพลางขยับแว่นไปด้วย "ค่ะ แล้วหมอพอจะรู้มั้ยคะ ว่าฉันเป็นอะไร" ฉันชันตัวลุกขึ้นมา "สาเหตุของน้องหมอก็ยังไม่ทราบสาเหตุครับ ตอนนี้ทางหมอเองก็กำลังตรวจหาสาเหตุกันอยู่" "งั้นหรอคะ" ฉันก้มหน้าลง "แต่น้องไม่ต้องห่วงไปนะครับ เล่นหลับไปตั้ง2เดือน คงไม่มีอะไรแล้วครับ วางใจได้" คุณหมอก้มมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง "จะ6โมงแล้ว หมอต้องไปทำอย่างอื่นต่อ น้องก็นอนพักไปนะครับเดี๋ยวก็ถึงพรุ่งนี้แล้ว" คุณหมอยิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่นจากนั้นจึงเดินออกไป

"เฮ้อ อะไรกันยังดีๆอยู่ตอนแรกไหงเป็นอย่างนี้ไปได้" ฉันนั่งคิดทบทวนหาสาเหตุไปมาจนหลับไปโดยไม่รู้ตัว

//22:20 น. โรงพยาบาล

กรี๊ดดด!!!! อ๊ากกกกก!!!

เสียงร้องดังสนั่นไปทั่วโรงพยาบาลแห่งนี้ เพราะมีการก่อเหตุฆาตรกรรมขึ้นกันอย่างต่อเนื่อง โดยเหล่าฆาตรกรสุดโหดชื่อดัง แต่หญิงสาวหาได้ตื่นไม่ เหล่าฆาตกรทั้ง3ไล่ฆ่าคนไปเรื่อยๆจนถึงห้องของเธอ เหล่าฆาตรกรทั้ง3ช่วยกันจัดการแบกเธอออกมาจากโรงพยาบาลแล้วพาหลบเข้าไปในป่าลึกลับแห่งนึง ทั้ง3หยุดอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ในป่าลึก "มึงเปิดดิ้กูมือไม่ว่าง" "กูก็ไม่ว่างไอสัส!" "ฮูดดี้ มึงเปิดมึงไม่ได้แบกเยอะเหมือนพวกกู" "เออ" ชายสวมเสื้อฮูดสีเหลืองหรือก็คือฮู้ดดี้เปิดประตูคฤหาสน์ออกอย่างใจเย็น "มาสเตอร์จะให้พวกเราเอายัยนี่มาทำไมวะ" กูก็อยากรู้ สั่งห้ามฆ่าเด็ดขาดก็ไม่น่าจะเอามาให้ใครกิน" "โทบี้มึงไปบอกมาสเตอร์ดิ้" ชายสวมชุดและแว่นกันลมที่เหมือนนักบินหรือก็คือ ทิกกี้ โทบี้ "มึงเห็นมือกูมั้ยว่ากูถืออะไรอยู่ ให้ไอฮู้ดดี้ไปดิ" ว่าพลางก็ชูขวานเล่มใหญ่ขึ้นมาด้วยมือทั้ง2ข้างเพราะขวานมันมี2เล่มนั่นเอง "กูอีกละไอเวรอะไรๆก็ต้องกู" ถึงฮู้ดดี้จะบ่นอย่างนั้นแต่ก็ต้องยอมเดินเข้าไปเรียกคนที่พวกเขาเรียกว่า 'มาสเตอร์' ที่ชั้นบนของคฤหาสน์แต่โดยดี

//5 นาทีต่อมา

"เอายัยนี่วางไว้ไหนดีวะ" โทบี้ส่ายหัวมองไปมา "ไม่ต้อง เอาเธอมาให้ฉัน" เสียงปริศนาของใครก็ไม่รู้ที่ไม่เห็นตัวพูดขึ้นมาเป็นเสียงที่ทุ้มต่ำและดูสุภาพบุรุษ "อา...หัวฉัน.." สักพักฉันตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย พอค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า นั่นก็คือ มีกลุ่มผู้ชาย3คนและสถานที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้ก็คือที่ไหนก็ไม่รู้ฉันมองไปรอบๆก็ถึงได้รู้ว่านี่เป็นคฤหาสถ์และตอนนี้ฉันนอนอยู่บนโซฟาสีแดงสด "ฉันคงฝันอยู่สินะ" ฉันพูดพลางกุมขมับตนเอง "เปล่าเธอไม่ได้ฝัน นี่คือความจริง" เสียงทุ้มต่ำปริศนาดังขึ้น "เอ๊ะ?! ล..ล่ะ..แล้วพวกคุณเป็นใครกัน" ฉันพูดด้วยความตกใจแต่ก็พยายามคุมสติที่มีอยู่ให้นิ่งๆเข้าไว้ "มึง ยัยนี่ต้องไม่ธรรมดาแน่เลยว่ะถึงคุยแถมได้ยินเสียงมาสเตอร์พวกเราได้" ผู้ชายที่สวมหน้ากากเหมือนเอิ่ม..หน้าผู้หญิงพูดกับเพื่อนที่อยู่ข้างๆ "มาสเตอร์งั้นหรอ?.." ฉันสงสัยจึงพูดขึ้น "ฉันคือมาสเตอร์ที่พวกเขาพูดถึงกัน" จากนั้นร่างๆหนึ่งก็ค่อยๆปรากฎขึ้นมาเป็นร่างที่สูงใหญ่และผอมของผู้ชายและเขาก็ใส่ชุดสูท ฉันเห็นหน้าเขาชัดๆแล้วก็ต้องตกใจเข้าไปอีกคือ..เขาไม่มีหน้าและไม่มีผมตัวขาวซีดอีก สติสตังที่เหลือของฉันเกือบจะกระเจิดกระเจิงหายไปแต่ฉันก็พยายามกดไว้ได้อีกครั้ง "คุณ..คือสเลนเดอร์ ตัวจริง เสียงจริง ใช่มั้ย?" สเลนเดอร์แมนพยักหน้ารับ ฉันรีบมองไปที่หน้าต่างก็สังเกตได้ว่าตอนนี้ค่ำมากแล้วฉันรีบหันหน้าไปถามพวกเขา " อ..เอิ่ม..มีใครรู้มั้ยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว" "ตอนนี้ 5ทุ่ม55นาที" สเลนเดอร์แมนตอบ "ทำไมเธอถึงอยากรู้เวลานักล่ะ~" เสียงพูดน้ำเสียงยียวนของชายที่ใส่ชุดและแว่นตากันลมเหมือนนักบินถามขึ้นมา "ฉันต้องรีบกลับบ้าน..ตอนนี้เหลือเวลาอยู่แค่5นาทีเอง แย่แน่ๆเลย" ฉันเริ่มรนราน "ฉันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอแล้วมีอา" ฉันรีบหันขวับไปทางสเลนเดอร์แมนเมื่อเขาพูดชื่อฉัน "คุณ..รู้ชื่อฉันได้ยังไง..." ฉันยังคงตกใจ ""ฉันรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอและรู้ว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน" สเลนเดอร์แมนบอก ไม่นานเสียงของนาฬิกาโบราณจากไหนก็ไม่รู้ก็ดังขึ้นบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว จากนั้นฉันรู้สึกเริ่มไม่เป็นตัวเองฉันเริ่มร้องไห้น้ำตาไหลออกมาจากนั้นก็อยู่ๆ "ฮ่าๆๆๆๆๆ ฮ้า ฮ่าๆๆๆๆ" ฉันก็ระเบิดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "จงกรีดร้องซะจงกรีดร้องให้หนำใจ~ ฮ้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" ฉันรู้สึกร้อนรุ่มทั้งตัว จากนั้นไม่นาน...

To be continew...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***