สิ่งที่คาดไม่ถึง 1

"มีอา!! " เจฟที่พยายามหามีอาอยู่ในที่สุดก็เจอตัว แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ มีอากำลังนอนอยู่บนพื้น ผิวของเธอเริ่มซีดและไอออกมาเป็นเลือดแทนที่จะเป็นสภาพปกติ เจฟวิ่งเข้าไปประคองเธออย่างเร็ว "ไม่ มีอา มีอา! ลืมตาขึ้นมาก่อนสิ!" เสียงโวยวายของเจฟได้ดึงดูดคนอื่นๆที่อยู่ในคฤหาสน์มาตามเสียงโวยวายนั้น เจฟเมื่อเห็นว่ามีอาไม่มีปฎิกิริยาตอบสนองอะไรใดๆแล้ว ทำให้เขาร้อนรณมากขึ้น รีบอุ้มเธอไปที่ห้องพยาบาลซึ่งมีอายเลสแจ็คกำลังคิดค้นสูตรยาอยู่ข้างในห้อง "แจ็คมึงช่วยดูอาการมีอาทีดิ้!!" เจฟตะโกนใส่เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว เขาค่อยๆวางมีอาลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง แจ็คค่อยๆเดินมาเนือยๆ เจฟเห็นอย่างนั้นก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา "มึงรีบมาดูอาการสิวะ เดินเนือยๆแบบนั้นชาตินี้จะถึงมั้ย!!" เจฟตะคอกใส่ "อือ..เธอ..เป็น..อะ..ไร..งั้น..หรอ" แจ็คพูดถามเนือยๆ" "คำถามนั้นกูต้องเป็นคนถามมึงสิโว้ย! ถ้ากูรู้กูจะให้มึงมาดูอาการมั้ย ไอเชี่ยแจ็ค!!" "ให้ฉันดูเองดีกว่า แทนที่จะได้วินิจฉัยอาการของคุณมีอา นาย2คนคงได้ตีกันตายซะก่อน" สเลนเดอร์แมนเดินเข้าประตูมาอย่างใจเย็น "ออกไปก่อนฉันต้องใช้เวลา" เจฟกะจะไม่ยอมแต่เพื่อมีอาเขาต้องยอมออกไปแต่โดยดี พอเจฟและอายเลสแจ็คเดินออกไปแล้วสเลนเดอร์แมนจึงเริ่มดูอาการอย่างละเอียดถีถ้วน แต่ทันใดนั้นสีผมของมีอาก็เริ่มค่อยๆเปลี่ยนไปจากสีชมพูอ่อนเริ่มกลายเป็นสีเงินแทน ผมเริ่มยาวเรียบตรงกว่าเดิม น้ำตาที่ไหลคลอนิดหน่อยอยู่ๆกลายเป็นเลือดโดยมิทราบสาเหตุ "เธอกำลังจะเปลี่ยนไปเหมือนแต่ก่อนของเรามากกว่าเดิมอีกแล้วสินะ" สเลนเดอร์แมนกุมมือมีอาและลูบคลำไปมาอย่างอาลัยอาวอน.

//อาทิตย์ต่อมา...

"อือ..ฉันอยู่ไหนเนี่ย" มีอาที่พึ่งตื่นจากการเปลี่ยนแปลงเริ่มมองไปรอบๆห้อง (คงเป็นห้องๆหนึ่งในคฤหาสน์สินะทำไมมันถึงหนักเอวแบบนี้เนี้ย) มีอามองไปยังต้นเหตุของความหนักที่เอวของเธอ "จ..เจฟหรอ ทำไมถึงได้มานอนกอดเอวฉันข้างๆกัน" "มี..อา..รีบตื่นขึ้นมานะ..ไม่งั้นฉันลักหลับเธอแน่.." (ล..ละเมองั้นหรอแต่ประโยคหลังนี่มันโรคจิตชะมัด) "เฮ้อ" ฉันถอนหายใจไปยิ้มไป (ขอลองลูบหัวหน่อยแล้วกันนะ) ฉันค่อยๆลูบหัวเขาช้าๆเพื่อไม่ให้เขาตื่น (ผมนุ่มจังเลยแฮะ) "ลูบพอยัง" เสียงเจฟพูดขึ้นทำให้ฉันถึงกับต้องชะงักก่อนที่เขาจะเริ่มเงยหน้าขึ้นมา (น่ารักอ่ะ เอ๊ะ.. ไหงฉันมองว่าน่ารักได้ล่ะเนี้ย?! หรือว่าฉันจะนอนมากไปจนเพี้ยนกัน อ๊ากกก!) "จะคิดในใจอีกนานมั้ย ทำคนอื่นเป็นห่วงแทบแย่ยังจะทำไม่รู้เรื่องอีก" "ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆก็ไม่รู้อ่ะ" "จะไม่แปลกได้ยังไงก็ดูผมเธอสิ" เจฟจับผมของฉันออกมาให้ดู "ทำไมผมฉันถึงเป็นสีเงินได้ล่ะ?!" "ไปถามสเลนเดอร์แมนนั่นเอาสิฉันไม่รู้หรอก ตั้งแต่ออกมาจากห้องเธอตอนนั้นก็เอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียวจะไปรู้ได้ไง" เจฟเท้าคาง "หิวจัง" "จะกินอะไรล่ะบอกมาสิจะไปเอามาให้" "ฉันอยากกินแพนเค้กน้ำผึ้งอ่ะ" "ฉันนึกว่าเธอจะกินแต่เลือดซะอีก" "ก็ไม่เสมอไปหรอกนะ" "อือ รอแปปนึง เดี๋ยวไปเอามาให้"

เจฟลุกเดินออกไป "ฉันเป็นอะไรของฉันกันนะแปลกๆจัง" ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูเข้ามา เผยร่างของสเลนเดอร์แมนเดินเข้ามานั่งอยู่ข้างๆฉัน "ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยมีอา" "อื้อ คงงั้นแหล่ะ" "ดีแล้ว" "สเลน ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้กัน หรือจะใช่อย่างที่คุณบอกฉันครั้งก่อนน่ะ" >ในตอนเด็กน้อยทั้ง2 1< สเลนเดอร์แมนพยักหน้ารับ "ไม่นร๊าาาาาา" เจฟรีบพังประตูเข้ามาในทันทีคงจะเป็นเพราะได้ยินเสียงฉันร้องเมื่อกี้สินะ "มีอาเธอเป็นอะไรรึเปล่า!?!" เจฟพุ่งเข้ามาหาอย่างรีบร้อน "ฉ..ฉันไม่เป็นอะไร" "แล้วเธอร้องทำไม" "ม..ไม่มีอะไรหรอกน่าฮะฮะ แพนเค้กฉันล่ะ" "เอิ่ม..ฉัน..โยนทิ้งไปแล้วเมื่อกี้" "ไปเอามาใหม่เลยนะ!" ฉันกอดอกทำแก้มป่องใส่ "เออๆๆ" เจฟเดินออกไป

To be continew...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***