ก๊อกๆๆๆ
“เข้ามา!” ฉันเปิดประตูห้องเข้าไป ชิ! นอนทั้งวัน เป็นซอมบี้หรือไง
“ทำไมเอาแต่นอนทั้งวัน ลุกขึ้นมากินข้าวแล้วกินยา”
“เป็นห่วง?” หน็อย…. สภาพนี้แล้วยังถามออกมาเพื่อยียวนกวนประสาทฉันอีก
“ก็นายไม่สบายเพราะฉันนี่นา ผีเข้าหรือว่าไงที่วันนั้นอยู่ดีๆ ไปขัดห้องน้ำแทนฉัน”
“ก็ไม่นะ เห็นช่วงนั้นเธอยุ่งกับเพื่อนรักเธอมาก เผื่อเธอลืมทำความสะอาดขึ้นมาแล้วครูระเบียบตรวจไม่ผ่าน ฉันไม่ซวยไปกับเธอด้วยเหรอ”
“ชิ! ที่แท้ก็กลัวตัวเองเดือดร้อนนี่เอง”
“…” เขาไม่โต้กลับ มองฉันนิ่งๆ
“นี่ข้าวต้มฉันซื้อมาให้ กินซะ จะได้กินยา”
“ไม่มีแรงแม้แต่จะยกช้อนเลย ให้ตายเถอะ! สงสัยเพราะพิษไข้” เขาทำมือไม้ท่าทางอ่อนแรงประกอบ
“ทีเมื่อเช้านะ…” ฉันหยุดกึก เมื่อรู้ตัวว่าเผลอไปพูดรื้อฟื้นสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา ความรู้สึกใจสั่นดันวกกลับมาอีกครั้ง เมื่อเช้าเราเกือบจูบกันไปแล้ว ใช่ไหมนะ? เขาจะจูบฉันเพราะอะไร? คงไม่มีอะไรเกินกว่าการแกล้งเพื่อเล่นกับความรู้สึกของฉันหรอก แต่ฉันสิทำไมต้องใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้ใกล้เขาแบบนั้น (หรือว่าชอบ)
“เมื่อเช้าทำไม?” เขาตั้งใจถามย้ำ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แล้ว
“รำคาญ! มานี่ฉันป้อนเอง” ฉันแกล้งปัดรำคาญ แต่เขากลับยิ้มที่มุมปากขึ้นมาอย่างพอใจ
ฉันป้อนข้าวป้อนยาให้จนเสร็จ ซึ่งเขาก็ดูว่านอนสอนง่ายให้ความร่วมมือดีทุกอย่าง
“ไม่ชอบเลย” จู่ๆ หมอนี่ก็พูดขึ้น
“ไม่ชอบกินยานะเหรอ?”
“ไม่ชอบที่เธอไปไหนมาไหนกับไอ้หมอนั่น ปากบอกเพื่อน แต่ไม่ชัดเจนอะไรสักอย่าง”
“อะไร? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้หาเรื่องฉันแบบนี้ละ มันก็ชัดเจนในใจว่าฉันคิดกับเขาแค่เพื่อนจริงๆ ฉันรู้ตัวเองดี”
“แล้วมันชัดเจนด้วยกับเธอไหม เด็กแรกเกิดยังดูออกเลยว่ามันไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน”
“นี่ถ้าจะหาเรื่องกันฉันว่านายเอาเวลาไปอาบน้ำนอนเอาแรงเถอะ ยุ่ง!”
“ก็ถ้าเธอไม่คิดอะไรกับมันอย่างที่บอกก็ดี อย่ากลืนน้ำลายตัวเองละกัน เห็นมานักต่อนักแล้ว พอเอาเข้าจริงทำไม่ได้อย่างที่พูด”
“ชิ! ไม่ชอบแล้วพาลไปทั่ว”
“แล้วถ้าให้เลือกฉันกับมันเธอจะเลือกใคร?”
“ฉันไม่เลือกนายอยู่แล้วย่ะ” ตาบ้า! จู่ๆ ก็ถามแบบนี้ ฉันเลือกนาย นายก็หัวเราะเยาะฉันนะสิ
“งั้นแสดงว่าเธอเลือกมัน”
“ฉันบอกแบบนั้นเหรอ? ฉันแค่บอกว่าฉันไม่เลือกนาย”
“สุดท้ายเธอก็ไม่ชัดเจนอยู่ดี ออกไป!” อะไรของเขา ถามเองตัดสินเอง แล้วงอนฉันเรื่องอะไรยะ จู่ๆ ไล่ออกจากห้องเฉยเลย (ชิ! ไม่ง้อหรอก) ไม่แคร์
ฉันเดินออกมาจากห้องของเขา (ไม่รั้งก็ไม่ต้องรั้ง) พอฉันหมดประโยชน์ก็ไล่ออกมาแบบนี้เหรอ ได้! ถือว่าเราไม่มีอะไรติดค้างกัน ฉันแค่รู้สึกผิดที่มีส่วนทำให้เขาป่วยก็เท่านั้น ไม่ได้เป็นห่วง ไม่มีความรู้สึกอะไรมากกว่านั้น แล้วทุกอย่างที่เขาทำไป เขาเองก็แค่ห่วงตัวเองกลัวตัวเองเดือดร้อน ซึ่งเขาก็บอกฉันออกมาชัดเจนอยู่แล้ว (คนเห็นแก่ตัว) นี่เราคิดเราหวังอะไรอยู่… ชาตินี้ทั้งชาติฉันไม่มีวันเลือกคนอย่างนาย ไอ้เสาไฟฟ้าบ้า!
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 72
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments