จ๊ะเอ๋

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป… สองชั่วโมงผ่านไป… สาม… ไม่รู้นานเท่าไหร่ฉันหลับไปเองโดยไม่รู้ตัว จนเช้า!

เมื่อวานเขาไม่กลับมาเลย แถมเช้านี้ก็ไม่เจอ ถ้าวันนี้ไม่เจอที่โรงเรียนฉันคงต้องไป สน. เพื่อแจ้งตำรวจ (คนหาย) ที่จริงเขาอาจจะหาเช่าโรงแรมพักก็ได้ ป่านนี้คงอยู่ที่โรงเรียนแล้วล่ะ

…

วันนี้ทั้งวันฉันยังไม่เจอนายเสาไฟฟ้านั่น โทรไปก็ปิดเครื่อง กระวนกระวายใจจนไม่มีสมาธิเรียน น่าหงุดหงิด ความจริงเขาอยู่ไหนก็น่าจะโทรบอกกันสักหน่อยไหม จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่มีใครรู้ เขาปล่อยให้ฉันว้าวุ่นใจอยู่แบบนี้ได้ยังไงกัน นี่ก็จวนได้เวลาเลิกเรียนอยู่แล้วนะ เฮ้อ… คงต้องไปแจ้งความคนหายจริงๆ เตรียมหูชาแม่ดุแน่ได้เลยฉัน ฮือๆ

ตึ้งตึง ตึงตึ่ง ตึ่งตึง ตึ้งตึง\~

เมื่อเสียงออดหมดคาบเรียนสุดท้ายดังขึ้น ฉันก็เดินมาจนถึงหน้าห้องน้ำ แต่ก็ต้องอึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้า นี่ฉันตาฝาดไปหรือเปล่า ‘กัส’ หมอนั่นกำลังล้างห้องน้ำ อย่าบอกนะเมื่อคืนก็นอนในห้องน้ำนี่ โถถัง… (เอ็นดู) ฉันค่อยๆ ย่องมาดูอยู่ห่างๆ จนเขาล้างห้องน้ำเสร็จ (หาเรื่องอู้) ไหนๆ ก็ตั้งใจทำทั้งที ฉันก็อยากให้เขาสานต่อให้เสร็จ แหะๆ ตอนเห็นเขารู้สึกดีใจโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

ฉันตัดสินใจเดินย่องเข้าไปหาเขาที่กำลังถือถังน้ำใบเล็กในมือเตรียมเดินออกมา พอเราป่ะหน้ากัน ฉันจ๊ะเอ๋เขา ฮ่าๆๆ ฉันละอยากเห็นหน้าตอนตกใจของเขาใจจะขาด แต่ยังไม่ทันได้จ๊ะเอ๋ เขาก็…

“จ๊ะอะ… กรี๊ดดดด\~”

“เฮ้ย!” เขาทำหน้าตกใจ แต่ให้ตายเถอะ ดูฉันสิ! เปียกไปทั้งตัวแล้วเห็นมั้ย?

“เปียกหมดเลยอ่า”

“ยัยหวิว” ฮือๆๆ วิวโว้ยวิว เมื่อไหร่จะเรียกชื่อฉันถูกซะที

“แค่จะถามว่า ‘จะ’ มีอะไรให้ช่วยไหม? ถึงกับสาดน้ำใส่กันแบบนี้เลยเหรอ”

“ก็ตั้งใจทำฉันตกใจตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ เห็นลอบแอบมองฉันอยู่ตั้งนาน” เขารู้ตัวอยู่แล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้เนี่ยนะ

“ว่าแต่น้ำอะไร” ฉันถามพร้อมมองหน้าเขา

“น้ำล้างส้วม”

“ยี้\~”

“เอาน่า อย่างน้อยวันนี้เธอก็ไม่ต้องกลับไปอาบน้ำที่บ้านให้เปลืองน้ำ”

“นี่แน่ะๆๆๆๆ” ฉันเอาน้ำที่ยังเหลือในถังสาดเขาคืนบ้าง

“หยุด!” เขายกมือขึ้นป้องหน้า ทำหน้าหงุดหงิดเมื่อฉันไม่ยอมหยุด