*เช้าวันต่อมา
ฮ้าวววว\~ ฉันตื่นอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เตรียมออกบ้านให้ไวกว่าปกติ เราต้องเลี่ยงการปะทะ ภาพยังหลอนไม่หาย กว่าจะได้นอนก็ปาไปตีสามกว่า ว่าแล้วก็ค่อยๆ แง้มประตูห้องออกไป แต่ก็ต้องชะงัก อุ๊!! (ตกใจ)
“ทำไมนายมายืนอยู่หน้าห้องฉัน?” ถามเขาพลางขวัญเอยขวัญมาอยู่ในใจ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง เดี๋ยวได้ใจวายตายกันพอดี
“ก็กะจะเรียกให้ไปโรงเรียนพร้อมกัน แต่เธอดันเปิดประตูออกมาพอดี” ปกติก็ต่างคนต่างไปอยู่แล้วมั้ย?
“มาแปลก” ฉันบ่นอุบอิบในลำคอ ดูท่าเขาแปลกจริงๆ ไหนบอกไม่อยากพิศวาสฉันไง
“รอด้วยดิยัยหวิ่ว” ถามจริงชื่อฉันนี่เรียกยากนักหรือไง เขาถึงได้เรียกผิดซ้ำๆ อยู่แบบนี้ ‘ยัยอุช’ ‘ยัยอูฐ’ ล่าสุด ‘ยัยหวิ่ว’ เอาเถอะ! ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับหมอนี่
เราสองคนเดินมาถึงครึ่งทาง กึก! แย่แล้ว… สมุดการบ้านฉัน ถ้าไม่มีส่งวิชาเลขสู้ขาดเรียนเลยยังดีกว่า ครูวิชาเรียกตรวจรายบุคคล ถ้าฉันไม่ส่ง มีหวังโดนเคาะหัวด้วยรองเท้าแหง (ได้ยินเขาเล่ามาอีกที) กัสหงุดหงิดเล็กน้อยที่รู้ว่าฉันลืมของ (เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยไม่ค่อยสติติดตัวสักเท่าไหร่) ฉันบอกให้เขาเดินไปก่อนก็ไม่ยอมไป ตามติดฉันเป็นข้าวต้มมัดเลย เราเดินวกกลับไปเอาสมุดการบ้าน และตอนนี้ก็เดินมาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว ออดดดด\~ แล้วก็พบว่ามันสายไปเสียแล้ว
“ซวยละ มาเรียนสายจนได้” ฉันมองไปประตูทางเข้าแทนที่จะเป็นครูระเบียบเจ้าเก่า แต่คราวนี้ดันเป็นครูจากห้องมืดฝ่ายปกครองยืนคุมอยู่
“ทำไงดีๆ” ฉันซอยเท้าอยู่กับที่ ลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก กัสไม่ตอบแต่ฉุดข้อมือฉันวิ่งออกมาสู่อิสรภาพ… ที่ไหนละ! เขาพาฉันหนีเรียนต่างหาก
“นี่นาย ฉันไม่อยากถูกหักคะแนนความประพฤติหรอกนะ” ฉันบอกร้อนตัวกลัวความผิด
“เงียบ! แล้วรีบวิ่งเร็วเข้าเซ่” เราพากันวิ่งหอบมาหยุดอยู่หน้าบ้าน
“นายมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?”
“ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียว” เออใช่ ฉันผิดที่ลืมของ แต่ตอนนี้เขาพาฉันโดดเรียนมั้ย? ฉันผิดคนเดียวงั้นสิ
“อย่างมากแค่ล้างห้องน้ำอาทิตย์เดียวไหม?”
“กลัวจะไม่ใช่แค่นั้นนะสิ จะกลับไปก็แล้วแต่เธอ ถ้ามีสายโทรฯ ตรงถึงแม่เธออย่ามาร้องโอดครวญให้ฉันเห็นนะ ท่านคงเดือดเนื้อร้อนใจน่าดูที่รู้ว่าลูกสาวตัวดียังไปเรียนสายซ้ำๆ อยู่แบบนี้ เปิดประตูบ้านให้ฉัน ด่วน!” เดี๋ยวนะ ฉันชักงง ตกลงนี่มันบ้านฉันหรือบ้านเขากันแน่ สั่งเหมือนฉันมาขออาศัย
“พูดกันดีๆ ก็ได้ ชิ!”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 72
Comments