“ก็นายมาสาย กฎก็คือกฎนายเข้าใจมั้ย? และนี่คือบทลงโทษ จำที่ครูหทัยรัตน์บอกนายไม่ได้รึไง ฉันหรือนายกันแน่ที่ความจำเสื่อม” อรนุชเพลียค่ะ!
“ก็ใช่ ครูบอกให้ไปกับเธอ แล้วไง! ไม่ได้บอกให้ทำกับเธอ…” อร๊ายยย\~ พูดจาสองแง่สองง่าม อรนุชคนนี้รับบ่ได้
“ไอ้บ้า! พูดจาให้มันสมกับเป็นสุภาพบุรุษหน่อย ยังไงฉันก็ผู้หญิงนะ” ไอ้เสาไฟฟ้าโรคจิต (คิดไปไกล)
“หรืออยากให้ฉันทำกับเธอ…” ไม่พูดเปล่า เขาเดินเข้ามาประชิดตัว คิดว่าฉันง่ายงั้นสิ เอาหมัดฉันไปกินก่อนละกัน ย๊ากกก\~
กึก! เขาต้านหมัดฉันไว้พร้อมกับดึงร่างฉันเข้าไปกอด อร๊ายยย\~ ไอ้คนฉวยโอกาส
“ปล่อยนะไอ้บ้า ไอ้เสาไฟฟ้า ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้พิสดาร” ฉันดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่งของเขา แต่แล้ว…
แล้วเขาก็ปล่อยฉันออกอย่างง่ายดาย ฉันที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยเซล้มลงไปกองกับพื้นเปียก (ก้นจ้ำเบ้ากันเลยทีเดียว) ฮือๆๆ ไอ้คนใจร้าย นึกจะกอดก็กอด นึกจะปล่อยก็ไม่บอกกันสักคำ
“เธอคิดเองเออเองนะ ฮ่าๆๆ บอกให้ปล่อยฉันก็ปล่อย แล้วไง!? แล้วเธอไปนั่งทำไมที่พื้นเปียกๆ ร้อนเหรอ?” ยังมีหน้ามากวนประสาทช่วงล่างฉันอีก โมโหก็โมโห อายก็อาย ฮึ้ย! ฉันรีบลุกขึ้น แต่พื้นบ้านี่ก็ลื่นจัง โอ๊ะๆๆๆ ฉันเซลงไปกองกับพื้นอีกครั้งด้วยความทะเล่อทะล่า นั่นยิ่งทำให้คนตรงหน้าหัวเราะฉันยกใหญ่ สาธุ! ขอให้หัวเราะจนฟันเหยินไปเลย
“โอ้ยยย\~ เจ็บอ่ะ” เจ็บก้นกบระบมไปหมด
“ฮ่าๆๆ ให้ฉันช่วยเธอมั้ย?”
“ไม่ต้อง ถ้าให้คนอย่างนายช่วยฉันก็เสียศักดิ์ศรีสิ” ศักดิ์ศรีมันคำ้จุนจุกอยู่ที่ก้นไปหมด แม่จ๋า!
“เธอพูดเองนะ”
“แมวพูดอยู่มั้ง” แม่โมโหโว้ย
หลังจากทำเปิ่นพองามแถมขี้เกียจต่อปากต่อคำกับหมอนี่ ฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาล้างห้องน้ำทั้งหมดจนเสร็จปานว่านี่คืออาชีพหลักที่ฉันใช้หาเลี้ยงชีพก็มิวาย โดยมีไอ้บ้านั่นช่วย… ช่วยยืนดู
“พรุ่งนี้เจอกัน ที่เดิม” จ้าๆ ยังมีหน้ามาพูดอีกไอ้คนแล้งน้ำใจ ชิ!
“ย่ะ” ขี้เกียจทะเลาะ เพราะตอนนี้ค่ำแล้ว
ฉันเดินกลับบ้านด้วยความต้อแต้ (ท้อแท้) ระบมตูดไปหมด ไม่คิดไม่ฝันว่าชีวิตนี้จะมาเจอผู้ชายที่กวนประสาทและเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ ซึ่งขัดกับหน้าตาเขามาก ก็อย่างว่าละนะ คนเรามองแต่ภายนอกกันไม่ได้จริงๆ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 72
Comments