ตึ้งตึง ตึงตึ่ง ตึ่งตึง ตึ้งตึง\~ เสียงออดหมดคาบเรียนสุดท้าย
เลิกเรียนก่อนกลับบ้าน ฉันก็ไม่ลืมว่า ‘กฎก็คือกฎ’ ภารกิจครั้งนี้ยิ่งใหญ่นัก เพราะซีรี่ย์เกาหลีนั่น… คอยดูนะ กลับไปต้องเปิดดูให้จบๆ เรื่องไป ฉันจะได้เลิกตื่นสายซะที (ฮี่ๆ)
“นี่เธอ!”
“…” เสียงผู้ชายไม่รู้ใครเรียกไล่หลังฉันมา แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง
“ยัยอุช”
“…” ไม่ใช่ชื่อฉัน คนอะไรชื่อ ‘อุช’
“ยัยอุช” เสียงเขาไล่ตามหลังฉันไม่หยุด ฉันจึงหันไปดู
“…” ผู้ชายคนที่มาสายเมื่อเช้านี่นา
“เธอนั่นแหละ” เขายืนยันว่าเรียกฉัน แต่ให้ตายสิ! ‘ยัยอุช’ ไม่ใช่ชื่อฉันนี่นา
“นายเรียกฉัน” ฉันชี้มือเข้าหาตัวแล้วถามกลับเพื่อความแน่ใจ
“เธอไง” เขายังคงนอนยันหน้านิ่งว่าเรียกฉัน
“ฉันไม่ได้ชื่ออุชย่ะ”
“อ้าว! งั้นเธอชื่ออูฐสินะ” กวน… สาบานนั่นเขาใช้ปากพูด
เกิดมาฉันก็เพิ่งเคยเจอคนที่หน้าตาขัดกับบุคลิกการพูดจา ฉันบอกหมอนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันว่าชื่อ ‘อุช’ ชื่อ ‘อูฐ’ (อรนุช\=อุช) หรือเขาแอบด่าฉันว่าเหมือนอูฐ ถ้าเป็นเรื่องความอดทนฉันไม่เถียง แต่ถ้าเป็นหน้าตาฉันค้านยันฝาบ้านล้ม ถึงฉันไม่ได้สวยเลิศเลออะไรแต่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรไหม ผู้ชายในโรงเรียนก็มีมะแจกขนมจีบกันไม่ขาดสาย แค่นี้ก็การันตีได้มั้ย? (จับหน้าตัวเอง) เอ๊ะ! หรือฉันจะหน้าคล้ายอูฐจริงๆ ไม่นะ! ฉันยังไม่อยากออกกลางทะเลทรายตอนนี้
“นี่ฟังนะนายเสาไฟฟ้า ฉันไม่ว่างพอที่จะมาทะเลาะกับนายตอนนี้หรอกนะ” หน็อย… มาเรียกฉันยัยอูฐ แม่ไม่โดดงับหัวให้ก็บุญโขแล้ว ชิ!
“เมื่อเช้าครูหทัยรัตน์บอกให้ไปกับเธอ ความจำเสื่อมไง!?” ยังมิวายหาเรื่องฉันสินะยะ
“เออใช่ ตามมาสิ…” เกือบลืมว่าหมอนี่ต้องช่วยฉันล้างห้องน้ำ ฉันเดินนำโดยมีหมา เอ๊ย! มีเขาเดินตาม
“ห้องน้ำเนี่ยนะ เพื่อ…”
“เพื่อพานายมาหาของกินมั้ง” เขาซื่อบื้อหรือโง่กันแน่ที่ไม่รู้ว่ากฎที่ว่านั่นคือต้องมาล้างห้องน้ำ
“บ้า! เธอกินเองเหอะ” จ้าๆ เฮ้อ… ฉันชักเริ่มหมดความอดทนกับหมอนี่ซะแล้วสิ
“หยุดพูดมากแล้วมาช่วยฉันล้างห้องน้ำสิ” ยืนเก๊กหล่ออยู่ได้ ‘เหมือนหล่อ’ (ก็หล่อจริงนั่นแหละ)
“ทำไมฉันต้องทำ”
“ก็นายมาสาย กฎก็คือกฎนายเข้าใจมั้ย? และนี่คือบทลงโทษ จำที่ครูหทัยรัตน์บอกนายไม่ได้รึไง ฉันหรือนายกันแน่ที่ความจำเสื่อม” อรนุชเพลียค่ะ!
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 72
Comments
Penguin 🐧✨
;-;;;;
2021-10-25
2