เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด

เช้าวันต่อมา ฉันตื่นนอนตอนเช้าด้วยความสดชื่น ฉันอาบน้ำแต่งตัวและรีบลงมาข้างล่างทันที อรุณสวัสดิ์ค่ะพ่อ (พ่อ) อรุณสวัสดิ์จ้าลูกสาวของพ่อ

ต้นหลิว:วันนี้ทำอะไรกินค่ะพ่อเช้านี้ กลิ่นหอมน่ากินมากเลยค่ะ

พ่อ:แหมะลูกก็พูดซะเวอ แค่ไข่เจียวหมูสับกับข้าวสวยร้อนๆเท่านั้นแหละจ้า

ต้นหลิว: งั้นมาทานกันเถอะค่ะหิวแล้ว

พ่อ: ครับคุณลูกคนสวย

และพ่อกับฉันก็ทานข้าวกันอย่างอร่อย

เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียน ฉันก็คุยกับพ่อสองสามคำแล้วเดินเข้าโรงเรียน

ต้นหลิว: หนูไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ

พ่อ:จ้าตั้งใจเรียนนะ

ต้นหลิว:พ่อก็ทำงานให้เต็มที่นะค่ะ สู้ๆ

เมื่อเดินเข้ามาในโรงเรียนฉันก็ตรงดิ่งมาที่ห้องทันที เมื่อหันไปมองที่โต๊ะเรียนก็เห็นมีนักเรียนหญิงนั่งฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะ ใช่เธอคนนั้นคือหนิง ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง

ฉัน:หนิง เป็นอะไร ตัวร้อนจี๋เลย

หนิง:ฉันไม่เป็นไรแล้ว เมื่อวานฉันแค่ไม่สบายนะ

ฉัน:ตอนนี้เธอต้องไปห้องพยาบาลก่อนนะจะได้เช็ดตัว

หนิง:ไปทำไมฉันสบายดี พ่อแม่ของฉันบอกให้ฉันมาโรงเรียนห้ามขาดเรียนเพราะผลการเรียนของฉันมันไม่น่าพอใจสำหรับพวกท่าน

ฉัน:อย่าพึ่งพูดอะไรเลยมากับฉันนะฉันจะพาไปห้องพยาบาล

พูดเสร็จฉันก็กำลังจะพาหนิงไปห้องพยาบาลกายก็มาพอดีกับตอนที่หนิงสลบไป

กาย:มาฉันอุ้มยัยนี้ไปเองเธเดินตามมาละกัน

ฉันพูดขอบคุณและเดินตามเค้าไปห้องพยาบาล

เมื่อมาถึงห้องพยาบาลอาจารย์ก็เข้ามาดูแลรักษาหนิงทันทีอาจารย์บอกให้พวกเรากลับห้องไปเรียนหนังสือเราเลยต้องทำตามอย่างว่าง่าย ฉันเป็นห่วงหนิงมากแต่ก็ต้องจำยอมมาเรียนโดยทิ้งให้หนิงนอนอยู่ที่ห้องพยาบาลเพียงลำพัง คาบเรียนต่างไปผ่านอย่างรวดเร็ว ถึงเวลาพักกลางวันฉันจึงรีบวิ่งออกจากห้องไปซื้อขนมปังมาสามชิ้นเพื่อหนิงหิวมากกับน้ำผลไม้สามกล่อง และรีบวิ่งกลับมาที่ห้องพยาบาล เมื่อมาถึงฉันรีบเข้าไปดูอาการหนิงทันที อาจารย์บอกฉันว่าหนิงไข้ลดลงแล้ว ฉันจึงเดินผ่านอาจารย์ไปที่เตียงหนิงทันที

ฉัน:หนิงเป็นไงบ้าง

หนิง:ดีขึ้นมากแล้วล่ะ

ฉัน:ฉันซื้อขนมปังมาฝากเธอด้วย

หนิง:ขอบใจนะ แต่เอามาเเค่น้ำผลไม้กับขนมปังอย่างละชิ้นก็พอแล้ว

ฉัน:อิ่มเหรอแค่นั้น

หนิง:อืม

และเเล้วเเขกที่ไม่ได้รับเชิญก็มาถึง

กาย:แฮแฮ่ม มีของฉันหรือเปล่า ทิ้งฉันไว้ในห้องคนเดียวได้ลงคอ นะ

ฉัน:แล้วทำไมฉันต้องรอนายด้วยเพื่อนฉันไม่สบายทั้งคนนะ

หนิง:อย่าทะเลาะกันสิ มีเหลือพอให้นายนะขนมปังกับน้ำผลไม้อย่างละชิ้น ว่าแต่นายเป็นใคร

กายรับของไปแล้วตอบหญิงว่า

กาย:ฉันชื่อกายเป็นนักเรียนใหม่

หนิง:ออ อย่างนี่นี้เอง

ฉันนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างเตียงหนิง

กาย:อะเงินค่าขนมปังกับน้ำผลไม้

ฉันรีบมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

เมื่อถึงเวลาเรียนเราสามคนเดินไปเรียนด้วยกัน โต๊ะเรียนก็ได้ถูกเพิ่มมาหนึ่งตัวซึ่งเขาก็ยังเลือกที่จะนั่งข้างฉันเลยกลายเป็นว่าเราสามคนได้นั่งด้วยกันโดยมีกายอยู่ตรงกลางส่วนฉันกับหนิงนั่งคนละฝั่งกันทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติ เลิกเรียนพวกเราทั้งสามคนไม่มีที่ให้ไปเที่ยวเล่นต่อจึงพากันเดินไปส่งหนิงที่บ้าน

หนิง:ขอบคุณนะที่มาส่ง

ฉันไม่เป็นไรจ้า

ส่วนกายยืนเฉยไม่พูดไม่จาอะไร เมื่อฉันเดินกลับบ้านเขาก็เดินตามาติดๆ

ฉัน:นี้ นายไม่กลับบ้านเหรอห้ะ

กาย:กลับสิแต่ฉันเห็นว่ามันมืดแล้วก็เลยจะไปส่ง

ฉัน:ไม่ต้องหรอกย่ะฉันไปเองได้

กาย:เดินๆไปเถอะน่าฉันไปส่งแหละดีแล้ว

ฉันดื้อไม่ยอมให้เขาไปส่งพยายามผลักเขาเเต่ดันเป็นฉันที่ล้มเสียงเองมินำซ้ำเขายังล้มมาคร่อมร่างฉันไว้อีก เขามองจ้องฉันอย่างกับจะกลืนกินฉันไปทั้งตัวจนฉันต้องเบี่ยงหน้าหนีแล้วพูดว่า

ฉัน:ลุกขึ้นไปได้แล้วฉันหนักจะตายอยู่แล้ว

กายได้สติกลับมารีบลุกขึ้นแล้วส่งมือมาให้ฉันจับเพื่อลุกขึ้น

เมื่อฉันลุกขึ้นก็เดินต่อไปจนถึงบ้านฉันเขามาส่งฉันถึงบ้านแล้วก็กลับจิงๆ

ฉันรีบขึ้นห้องอาบน้ำและล้มตัวลงนอนทันทีเมื่อฉันนึกถึงตอนที่เราล้มทับกันแล้วนึกถึงสายตาเขาในตอนนั้นหน้าฉันก็แดงขึ้นมาด้วยความเขิล ฉันนอนเตะผ้าห่มไปมาอยู่พักใหม่แล้วก็หลับไปในที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***