การจุติของเทพจักรพรรดิ

ณ ดินเเดนสวรรค์

"เสวี่ยอิงเอ่ย เจ้าจงลงไปจุติยังดินเเดนมนุษย์ เถิด" : พระเจ้า

"ท่านปู่ ทำไมข้าต้องจุติไปยังดินเเดนมนุษย์ด้วยล่ะ" : เสวี่ยอิง

"เจ้านั้นอยู่มาเป็น หมื่นปี เเล้ว เป็นหลานที่ข้าภูมิใจมาก กอบกู้อาณาจักรดินเเดนสวรรค์ที่หายสาบสูญกลับคืนมาได้ ข้าก็ไม่ได้อยากเสียเจ้าไปหรอกน่ะ เสวี่ยอิง" : พระเจ้า

"ข้าเข้าใจเเล้ว ที่เหลือ หลานชายผู้นี้ ขอฝากด้วย" : เสวี่ยอิง

"ลาก่อนหลานรัก.....ของข้า....." : พระเจ้า

[ อ่านเเบบช้าๆ ]

พระเจ้า ได้ท่องคาถา ต้องห้ามทั้งน้ำตา ส่งหลานที่ตนรัก ไปยังดินเเดนมนุษย์

[ คาถาต้องห้าม ]

"คืนชีพไร้จุติ จุติไร้คืนชีพ ส่งพลังทั้งหมด ลงไปจุติ ที่ดินเเดน มนุษย์ ..." : พระเจ้า

หลังจากนั้น ร่างของเสวี่ยอิง ถูกเเพลกเผา ไม่เหลือเเม้เเต่เศษซาก ธุลี ทันใดนั้น เสวี่ยอิงถูกจุติ มายังดินเเดนมนุษย์ เเละอยู่ใน ตระกูล

เสวี่ย เสวี่ยอิง มีนามในร่างมนุษย์ว่า เสวี่ยอิง...

เสวี่ยอิง อายุ 11 ปี เป็นถึงอัจฉริยะ ในรอบ 500 ปี เพียงเเค่ อายุ11 ก็สามารถสร้างเส้นลมปราณ ได้มากถึง 11 เส้น มีพลังวิญญาณมากกว่าคนปกติถึง 2 เท่า เเต่ว่า เขานั้น มีจุดอ่อนคือ ในเวลา ทุกๆ เที่ยงคืน เขาจะปวดศีรษะอย่างมาก เหมือนเข็ม นับ หมื่นที่ถิ่มเเทงเข้ามาที่ศีรษะ ของเขา ทั้งหมด หมื่นเข็ม เเละมันมีข้อดีเเละข้อเสียคือ พลังของเขาจะก้าวหน้าขึ้นอย่างมากเเต่สิ่งที่จะต้องเเลกเปลี่ยนคือ ความ เจ็บ ปวด ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ณ โรง ฝึกฝน ทักษะ หมัด

"นี่ เสวี่ยอิง เจ้าเเข็งเเกร่งดี ข้าชอบไปหาอะไรกินดีมัย " : เสียงเด็กผู้หญิง

"งั้นหรอ.... ขอโทษ ข้าจะต้องไปฝึกเเล้ว"

: เสวี่ยอิง

"หึ อะไรๆก็มีเเต่การฝึก ฝึกๆๆๆ ฝึกอยู่นั้น

เเหละไม่สนใจข้าเลย" : เสียงเด็กผู้หญิง

"นี้! อาหลัน มานี้เร็ว"

: เสียงเด็กผู้หญิงอีกคน

!!!! "อ่ะ!!! ท่านพี่ " :อาหลัน

เเหะ เเหะ เสียงเหนื่อยจากการที่วิ่งมาไกล

"ทำไมท่านพี่อาหนาน ถึงมาที่นี้หละ" : อาหลัน

"ท่านพ่อบอกให้มาตาม เเล้วก็น่ะ ท่านพ่อจะพูดเรื่องเเต่งาน ของเจ้าด้วย อ่า.... เด็กนั้นชื่ออะไรน่าาา... เสวี เสวี อะไรสักอย่าง" :อาหนาน

"เสวี่ยอิง !!" : อาหลัน

"อ่า ใช่ๆ เสวี่ยอิง เด็กหนุ่มที่ชื่อ เสวี่ยอิงจะ

เเต่งงานกับเจ้า น่ะ" : อาหนาน

" ~ ///// " อาหลัน

[ อ่านเเบบปลานกลาง ]

ในขณะที่ อาหลันเขิล ก็มี เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่สภาพซีดมาก เป็นขอทาน เขานั้น ต้องการเงินไปรักษาเเม่ของเขา เเต่ไม่มีใคร ให้เงินกับเขาเลย เเม้เเต่ บาทเดียว

"ขอเงิน...หน่อย... ข้าจะเอาไปรักษาท่านเเม่ ท่านเเม่ข้าปวด ช่วยข้าด้วย ท่านเเม่ข้าป่วย ต้องการเงิน ไปรักษา ท่านเเม่" : ขอทาน

ทันใดนั้นก็มีเเต่คนมองขอทาน เต็มไปหมด ทำหน้า ตารังเกียจบ้าง เเต่ ทันใดนั้น ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ยื่นเงิน ห้าหมื่น เหรียญ เงิน ให้เก็บเด็กขอทานคนนั้น

"เจ้าหนู เอาเงินนี้ไปซะ ถึงจะไม่เยอะเเต่มันก็จะมีประโยชน์ ที่พอ จะช่วยเหลือเเม่ของเจ้าได้" : เด็กหนุ่ม

"เอ๊ะ นั้น.... เสวี่ยอิงหรอ" :อาหลัน

"ทำไมใจบุญจังน่ะ ห้าหมื่น เหรียญเงิน มันไม่ใช่น้อยๆ น่ะ " : อาหนาน

"ข้าอยากทราบนามของท่าน" : ขอทาน

"ข้าชื่อ เสวี่ยอิง เจ้าล่ะ" : เสวี่ยอิง

"ข้าชื่อ....โมฟาน : โมฟาน

"งั้นหรอ อืม ข้าจะจำไว้น่ะ" : เสวี่ยอิง

"สักวัน ข้าจะทดเเทนบุญคุณของท่านให้ได้เลย"

: โมฟาน

———————————