ไม่ต้องมาทำไขสือ

"วุ้นๆๆ มีคนมาหาเธอแน่ะ"

แว่นน้อยเดินเข้ามากระซิบกระซาบบอกเบาๆ ลำพังแค่กระซิบก็ฟังไม่รู้เรื่องแล้วนะ ยัยนี่ยังยกมือมาป้องปากพูดอีกต่างหาก T^T

"มีอะไรก็พูดดีๆ สิแว่น จะกระซิบกระซาบทำไม"

นั่นไม่ใช่เสียงของฉันหรอก แต่เป็นเสียงของยัยลูกพลัมที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนฉันต่างหาก >,<

"ฉันบอกว่ามีคนมาหาวุ้นหวานน่ะ"

โอเค ฉันพอจะฟังรู้เรื่องแล้ว ว่าแต่ใครกันนะ...เป็นผู้ชายรึเปล่า ^o^

"ใคร!"

ฉันขยับจะอ้าปากถามพอดี แต่ยัยลูกพลัมพูดขึ้นถามก่อนอีก นี่ตกลงมันหรือฉันที่ชื่อวุ้นหวาน อยากรู้แทนฉันซะจริง >_<

"กุญ-แจ-ฟา"

คุณพระ! สามคำสั้นๆ ที่แว่นน้อยบอก ทำฉันกับลูกพลัมตาโตขึ้นมา ทันทีเหมือนเห็นผี ยัยลูกพลัมรีบกอบโกยทุกอย่างเข้าในอ้อมแขน แล้วลุกขึ้นทำท่าเหมือนจะวิ่ง.

"แกจะไปไหนยัยลูปพลัม"

"ก็เผ่นสิยัยวุ้น หรือแกจะอยู่ให้เขามาแหกอกแกล่ะ"

ก็จริง ที่พูดมาก็มีเหตุผล งั้นเราเผ่นกันเถอะ

"ฉันแหกแน่ แต่ไม่แน่ใจนะว่าจะแหกอกรึเปล่า

เธอใช่มั้ยที่ชื่อวุ้นหวาน"

เสียงทุ้งเข้มที่ดังมาจากด้านหลังทำเอาฉันสะดุ้ง แล้วมองหน้ายัยลูกพลัมที่ค่อยๆ นั่งลงที่เดิม วางของลงที่เดิมและพยักหน้าอย่างช้าๆ ¥^¥

ฉันค่อยๆ ลอบหันกลับไปมองเจ้าของเสียงที่ยังยืนอยู่ด้านหลังฉัน O_O

"มาครบแก๊งสี่ยมทูตเลยว่ะแก"

ยัยลูกพลัมกระซิบบอกเบาๆ

"ใช่ พวกฉันมาครบ เพราะงั้นเพื่อนเธอโดนหนักแน่

ไปคุยกับฉันที่ห้องเดี๋ยวนี้ วุ้น-หวาน"

ฉันสะดุ้งนิดๆ เมื่อโดนฟา หรือชื่อเต็มๆว่า กุญแจฟา ผู้ดำรงตำแหน่งประธานสภานักเรียนตะคอกขึ้นเสียงและเดินมาจ้องหน้าในระยะประชิด.

"มีเรื่องอะไรกันหรอฟา"

"ไม่ต้องมาไขสือ เธอทำอะไรไว้ก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ

เพราะฉะนั้นตามไปคุยกับฉันที่ห้องเดี๋ยวนี้"

บ้าเอ๊ย! นายจะเสียงดังทำไมเนี่ย ฉันอุตส่าห์ทำเสียงอ่อนหวานใส่เขา แต่เขากลับกระชากเสียงพูดกับฉันอย่างไม่คิดจะใจอ่อนในความสวยของฉันเลย.

"นายพูดเรื่องอะไร ฉัน...ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"

ฉันยังคงแกล้งตีหน้าซื่อ ยัยลูกพลัมเตะขาฉันยิกๆ อยู่ใต้โต๊ะ แล้วยัยเพื่อนบ้านี่จะแสดงอาการพิรุธทำไมเนี่ย ถ้าทำเฉยๆไปเขาก็จับไม่ได้หรอก ถ้าจะนั่งตัวสั่นขนาดนี้ก็ยอมรับออกไปเลยสิ ปัดโธ่!! >~<*

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

หมดปัญญาจะแถแล้ว.

