ตอนที่ 4 แต่งงาน (3)

ตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นอะไรไป พอได้ยินเธอพูดแบบนั้นแล้วใจผมมันรู้สึกเจ็บแปล๊บอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้สึกเหมือนหัวใจของผมมันจะหยุดเต้นไปซะดื้อๆยังไงยังงั้นแหละ ผมจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

คฤหาสห์ตระกูลเว่ย

เว่ยเซี่ยว: "กลับมาแล้วค่าาา"

ป้าจื่อ: "กลับมาแล้วหรอคะคุณหนูของป้า คุณหนูจะกินข้าวเลยไหมคะป้าจะได้ไปเตรียมให้"

เว่ยเซี่ยว: "เป็นความคิดที่ดีมากเลยคะ เพราะตอนนี้หนูก็หิวแล้วเหมือนกัน"

ป้าจื่อ: "งั้นเดี๋ยวป้าจะรีบไปเตรียมอาหารให้คุณหนูก่อนนะคะ" ป้าจื่อพูดขึ้นพร้อมกับเดินหายเข้าไปในครัว

[5 นาทีผ่านไป]

ตอนนี้ป้าจื่อนำอาหารทั้งหมดมาตั้งบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว บนโต๊ะอาหารตอนนี้ก็เลยเต็มไปด้วยอาหารหลากหลายชนิดให้เลือกกิน ไม่ว่าจะเป็นอาหารฝรั่งเศส(หรือเศษฝรั่งก็ไม่รู้) และอาหารเกาหลี(แต่ไปๆมาๆเปลี่ยนจากเกาหลีมาเกาตีนตัวเองซะงั้น)เห็นแล้วก็ชวนน้ำลายสอจริงๆ งั้นกินเลยดีกว่า

เว่ยเซี่ยว: "ง้ำ ง้ำ ง้ำ อย่อยจริงๆ"

[คนสวยจ้าาาารับโทรศัพย์หน่อยจ๊ะ]

ใครโทรมาตอนนี้เนี่ยไม่รู้จักเวล่ำเวลาจริงๆ

เว่ยเซี่ยว: "ฮัลโหล"

ใครไม่รู้: "......" เงียบ

เว่ยเซี่ยว: "นี่...คุณเป็นใคร โทรมาแล้วทำไมไม่พูด"

ใครไม่รู้: "......" หนอย.....ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด

เว่ยเซี่ยว: "ถ้าคุณไม่พูดงั้นแค่นี้ก่อนนะ" ทำคนสวย(ตรงไหน)เสียอารมณ์หมด

ใครไม่รู้: "เดี่ยว...ฉันเอง"

เว่ยเซี่ยว: "ก็แล้วใครล่ะ"

ใครไม่รู้: "หลี่เฉิง" หมอนี่อีกล่ะ

เว่ยเซี่ยว: "นายจะโทรมาหาเรื่องอะไรฉันอีกล่ะ"

หลี่เฉิง: "เปล่า ฉันไม่ได้โทรมาหาเรื่อง"

เว่ยเซี่ยว: "แล้วนายโทรมาทำไม"

หลี่เฉิง: "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" หมอนี่ถ้าจะบ้าแฮะโทรมาหาฉันทั่งทีแต่กลับไม่รู้ว่าโทรมาทำไม

เว่ยเซี่ยว: "......"

หลี่เฉิง: "คงเพราะ...."

เว่ยเซี่ยว: "คงเพราะอะไรของนาย"

หลี่เฉิง: "ช่างมันเถอะ แค่นี้ก่อนนะ แล้วเจอกัน" พูดจบหมอนั่นก็กดตัดสายไปซะงั้น ฉันยังไม่รู้เลยว่าเขาต้องการจะพูดอะไรกันแน่ แล้วที่ว่าเจอกันนี่หมายถึงเจอกันที่งานแต่งหรือว่าอะไร(ไม่เข้าใจ) เฮ้อ...ชั่งมันเถอะคิดไปก็เท่านั้น

โรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งในเมือง s

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจนได้ วันที่ฉันจะต้องแต่งงานกับไอ้ผู้ชายปากเสียชอบหาเรื่องมาทำให้ฉันปวดหัวอยู่เรื่อย แต่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมฉันจะต้องไปต่อปากต่อคำกับหมอนั่นอยู่เรื่อย

ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันจะยิ่งทำให้เรื่องมันไปกันใหญ่

ทั้งที่เงียบได้ฉันก็อยากจะเงียบ แต่พอเห็นหน้าหมอนั่นทีไหร่มันก็อดไม่ได้ทุกที เฮ้อ....(เอาง่ายๆก็คือทั้งคู่ไม่มีใครยอมใครนั่นเอง)

พ่อเว่ยเซี่ยว: "เซี่ยวเซี่ยวพอลูกแต่งเข้าตระกูลหลี่แล้วก็ทำตัวให้มันดีๆ หน่อย แล้วก็อย่าไปเที่ยวหาเรื่องใครเขา ลูกก็โตเป็นสาวแล้วหัดทำตัวให้เหมือนคนอื่นเขาบ้าง"

เว่ยเซี่ยว: "แหม่ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ เพราะถ้าไม่มีใครมาหาเรื่องหนูก่อนหนูก็ไม่ไปหาเรื่องเขาหรอกค่ะ"

พ่อเว่ยเซี่ยว: "อืม... พ่อเชื่อว่าแกไม่ทำแบบนั้น" พ่อพูดขึ้นพร้อมกับลูบหัวฉันไปพลาง

พ่อเว่ยเซี่ยว: "เราไปกันได้แล้วล่ะ ป่านนี้คุณหลี่เฉิงเขาคงจะรอแกอยู่"

เว่ยเซี่ยว: "ค่ะ"

พ่อเว่ยเซี่ยว: "คุณหลี่เฉิงฉันพาลูกสาวมาส่งแล้วนะ ยังไงก็ฝากเธอด้วย เธออาจจะยังเด็กไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ภาษาจากนี้ไปก็คงจะต้องฝากให้คุณหลี่เฉิงดูแลแทน ถ้าเธอทำอะไรผิคไปคุณก็อย่าถือสาเธอเลยนะ"

หลี่เฉิง: "คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง จากนี้ไปผมจะค่อยดูแลเธอเป็นอย่างดีแทนคุณพ่อเองครับ"

พ่อเว่ยเซี่ยว: "อืม... ถ้าอย่างนั้นฉันก็วางใจ"

หลี่เฉิง: "ที่รัก เราไปกันเถอะป่านนี้ทุกคนคงรอแย่แล้ว" ฮึ่ม... หมอนี่ได้ที่เอาใหญ่เลยนะ แต่ไม่ได้ฉันจะทำให้คุณพ่อเป็นห่วงไม่ได้เด็ดขาด เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันคงจะต้องจำใจพูดดีกับหมอนี่ไปก่อน

เว่ยเซี่ยว: "ค่ะ" ฮึ่ม....อดทนไว้เว่ยเซี่ยว เธอต้องอดทนไว้

แล้วพิธีแต่งงานก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

.

.

.

19:30 น.

เว่ยเซี่ยว: "ในที่สุดก็เสร็จสักที เฮ้อ..." วันนี้คงเป็นวันที่ฉันเหนื่อยมากที่สุดในชีวิตแล้วล่ะมั้ง ขนาดไปโรงเรียนฉันยังไม่เห็นรู้สึกว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้เลย

หลี่เฉิง: "คุณไปอาบน้ำก่อนสิ เสร็จแล้วจะได้ลงไปกินข้าวด้วยกัน"

เว่ยเซี่ยว: "อืม..." ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***