02

...จะผิดไหมที่หมายปองจองดอกฟ้า...

...จะผิดไหมที่บ้าไปเพ้อฝัน...

...จะผิดไหมที่เฝ้าดูอยู่ทุกวัน...

...จะผิดไหมถ้าขอฝันตลอดไป...

PALM

"หึ!" ไอ้บ้านี่ จริงใจหรือตอแหล มันหันมามองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง

"เธอโอเคไหม?"

"....."ฉันไม่ตอบก่อนจะเดินหนีออกมาจากตรงนั้น เห็นคนแบบมันแล้วขัดหูขัดตาคนดีๆมันมีแต่พวกขี้แพ้เท่านั้น สังคมมันก็เหมือนห่วงโซ่ที่คนอ่อนแอย่อมเป็นเหยื่อของคนที่แข็งแกร่งกว่ามันเป็นแบบนี้มาตลอด

"มึงพี่ชินเข้าห้องปกครอง!"

"จริงดิ เป็นอะไรอะ?"

"ได้ข่าวว่า ชกพี่โนอาห์"ยัยพวกนี้ ชอบแต่คนแบบนั้นสินะ

"หึ!"ฉันแสยะยิ้มให้กับชายที่โนอาร์ถึงแม่เขาจะดีแค่ไหน แต่สุดท้ายก็แพ้ให้กับคนที่เหนือกว่าทั้งรูปร่าง หน้าตา ฉันเดินมาหยุดที่ตึกเก่าที่มีป้ายติดห้ามเข้า ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในตึก มีดาดฟ้าด้วยว่ะ แสงแดดตอนกลางวันแย้งเข้าตา ฉันหาที่นั่งก่อนจะนั่งที่ร่มใต้เงาอาคาร การนั่งอยู่คนเดียวมันทำให้ฉันนึกถึงเมื่อเช้าที่อยู่ดีๆ ผู้ชายที่ให้กำเนิดได้มารับฉันให้ไปอยู่ด้วยทั้งที่จริงไม่เคยสนใจตัวฉันกับแม่ แม่ยอมให้ฉันมาอยู่กับเขาแลกกับเงินไม่กี่แสน คุณค่าชีวิตฉันมันน้อยขนาดนั้นเลยหรือ เขามาส่งฉันที่โรงเรียนแห่งนี้โดยพูดแค่ว่า 'ตอนเย็นจะมีคนมารับกลับบ้าน' บ้านที่เขาหมายถึงคงเป็นบ้านของเขาที่มี เมียและลูกไปสินะ ฉันอัดบุหรี่เข้าปอดก่อนจะพ้นควันออกมา

ตึก ตึก ตึก

แกรก!

"แค่ก แค่ก ควันอะไรเนี่ย?..."ฉันหันไปมองคนมาใหม่ ไอ้หมอนี้ โนอาห์สินะ

"....เธอสูบบุหรี่เหรอ?"สีหน้าของเขาดูตกใจมาก อย่างกับไม่เคยเห็น

"......"ฉันเงียบ

"มันไม่ดีต่อร่างกายนะ"เขาเดินมาดึงมวนบุหรี่ออกจากมือฉัน

"มึงเสือกอะไรว่ะ?"ฉันลุกขึ้นไปเผชิญหน้าถึงฉันจะเล็กกว่า แต่ใจฉันมันใหญ่เว้ย

"มันไม่ดี!..."สีหน้าเขาเหมือนพ่อที่ดุลูก มันทำเอาฉันพูดไม่ออก พึ่งเคยมีคนแสดงสีหน้าเป็นห่วงแบบนี้ครั้งแรกขนาดแม่ฉันยังไม่สนใจฉันเลยและเขาเป็นใครถึงได้ใส่ใจฉันขนาดนี้

"...ผมรู้ว่าคุณเครียด แต่ไม่เห็นจะต้องดูดเลยนิ บุหรี่อะ"เขาขยี้บุหรี่

"ไอ้อ้วน"

"คุณว่าอะไรนะ?"

"ป่าว..."ฉันทำเมินมองไปทางอื่น

"อะ...นมผมยังไม่เห็นคุณกินอะไร"เขายื่นนมให้พร้อมรอยยิ้มสดใสที่ในโลกของฉันไม่มี เขาเหมือนพระอาทิตย์ยามเช้า ทั้งอบอุ่น อ่อนโยน สิ่งมีชีวิตแบบเขาไม่ควรมาอยู่ในโลกของฉัน เพราะฉันทั้งหนาว มืด

"ขอบใจ มึงไม่ต้องมาทำดีกับกู กูไม่ชอบ"

"แต่ผมชอบคุณนะ..."ตึกตัก ตึกตัก ฉันเอามือจับที่หน้าอกมันเต้นแรกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

".....มาเป็นเพื่อนกัน"ยิ้มอีกแล้ว ฉันพยักหน้าตามริมฝีปากบางของเขา

"ดีใจจัง ปาล์ม"

"เอะ..."ฉันเคลิ้มไปตกลงได้ไงว่ะ เพราะไอ้หน้าตาใสซื่อนั้นกลับคำได้ไหมนะ

ครืด ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ของคนร่างสูงดังขึ้น เขายิ้มหวานเมื่อรู้ว่าใครโทรมา

"ครับ"

'....…....'

"พี่อยู่กับเพื่อน...จริงสิครับ"

'...........'

"เย็นนี้...ได้สิเดี๋ยวพี่ซื้อให้"

'.…........'

"ครับ รักนะครับ"แฟนเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อที่มันมีแฟน คงเพราะมันรวย

"ปาล์ม อาร์ไปก่อนนะ แล้วเจอกันที่ห้อง"เขาเดินออกไป โดยมีฉันมองตามหลัง

"อีนั้นมันเป็นใคร?" ฉันหันกลับมามองท้องฟ้าสีคราม

"แม่ง...วันนี้ฟ้าสวยจังว่ะ"

16:00 น.

ฉันยืนรอหน้าประตูโรงเรียนรอคนของผู้ชายคนนั้นมารับ เมื่อเช้าที่ไปรับฉันกับเขาคงมารับฉัน

"คุณหนูครับ ทางนี้ครับ"ลุงคนขับรถบอก ฉันเดินตามไปที่รถ ก่อนจะขึ้นนั่ง

"จะแวะที่ไหนก่อนไหมครับ?"

"ไม่...กลับ"ฉันเกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ ถ้าฉันมีอำนาจกว่านี้คงไม่ต้องถูกบังคับให้ทำอะไรต่อมิอะไร รถได้เลี่ยวเขาซอย คนธรรมดาซื้อบ้านพวกนี้ไม่ได้หรอก เพราะแต่ละหลังอย่างกับวัง คนธรรมดาเรียกที่นี่ว่า ซอยคนรวย ฉันต้องมาเป็นซินเดอเรอล่าในบ้านหลังใหญ่นี้ ฉันมองเข้าไปในบ้านที่เต็มไปด้วยคนใช้และบอดี้การ์ด

"คุณหนูครับ นายใหญ่อยู่ห้องนั่งเล่น"ฉันเดินไปตามที่บอดี้การ์ดหนุ่มบอกก่อนจะเห็นครอบครัววงษ์พิทักษ์ไพศาลตระกลูเก่าแก่ แต่เสือกเอาไม่เลือก

"ลูกคุณไม่มีมือหรือไง?"คุณผู้หญิงของบ้านพูดเหน็บคนเป็นสามี

"ปาล์มไหว้แม่ใหญ่สิ"ฉันมองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยความเกลียดชัง

"...."ฉันเงียบและเบือนสายตาไปทางอื่นที่น่ามองมากว่า

"ยัยเด็กนี้..."

"คุณ...จ๋าพายัยปาล์มขึ้นห้องไป"

"ค่ะ...ทางนี้ค่ะ คุณหนู"ฉันเดินไปทันที ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานเสียสายตา

"ห้องนี้ค่ะ เชิญคุณหนูตามสบายมีอะไรเรียกจ๋าได้เลยนะคะ"

"อื้มๆ" ฉันเข้าไปในห้องใหญ่ที่มีดีแค่ความใหญ่ ไม่มีความอบอุ่นเหมือนบ้านเล็กๆที่ฉันอยู่กับแม่เลยสักนิด มันทั้งเหงา หว่าเว้ และเดียวดาย ฉันเดินไปที่ระเบียงห้องที่ยื่นออกไปทำให้เห็นบ้านข้างๆที่มีห้องหันมาห้องฉันพ่อดี ก่อนจะเห็นเงาของใครบางคนที่กำลังทำอะไรสักอย่าง

"โอ้ยย....อาส์..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***