ตอนที่1

"ประกาศจากฝ่ายกิจการนักเรียน"

เนื่องจากตอนนี้ภายในโรงเรียนมีการเปิดชมรมเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากและมีหลายชมรมที่ส่งคำร้องขอใช้ห้องประจำเพื่อรองรับจำนวนสมาชิกที่มีเพิ่มมากขึ้น จึงอยากแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่ละชมรมจะได้มีเวลาเตรียมตัวในการตัดการชมรมของตน เนื่องจากในปีการศึกษาหน้าทางฝ่ายกิจการนักเรียนจะเข้ามาจัดระเบียบเรื่องการเปิดชมรมอย่างจริงจังหากชมรมชมรมใดที่แัจจุบันมีสมาชิกไม่ถึงสิบคน ทางเราจะขอให้ชมรมดังกล่าวปิดตัวลง ทั้งนี้ก็เพื่อให้ง่ายต่อการดูแลชมรมต่างๆ ที่อยู่กันอย่างกระจัดกระจายมาเป็นระยะเวลานาน นอกจากนี้ยังทำให้มีห้องรองรับทุกชมรมอย่างเพียงพอ ชมรมที่มีสมาชิกมากขึ้นจะได้ใช้ห้องอย่างเป็นประโยชน์มากที่สุด

ก่อนเปิดภาคเรียนที่ 2 ทางเราจะทำการตรวจสอบจำนวนสมาชิกของแต่ละชมรม และหากชมรมใดไม่มีสมาชิกถึงสิบคน ฝ่ายกิจการนักเรียนจะถอดชื่อชมรมออกในปีการศึกษาทันทีโดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า

@ ห้องชมรมถ่ายภาพ

"ยังไงก็ปิดไม่ได้!"

ปึง!

เสียงตบโต๊ะที่ดังสนั่นราวกับระเบิดลงของชายหนุ่มที่ทำเอาคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่พากันสะดุ้งด้วยความตกใจ ตัวต้นเหตุละมืออกจากโต๊ะแล้วยกมือจึ้นกอดอกด้วยท่าทางเคร่งเครียด

"เอาไงดี ประชุมกันมาทั้งวันแล้ว ยังคิดไม่ออกเลยว่าตะทำยังไง"

เขากวาดสายตามองเหล่าสมาชิกในชมรมที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด และดูเหมือนว่าทุกคนก็หมดหนทางเช่นกัน

ชมรมถ่ายภาพ...เป็นชมรมที่อยู่คู่เคียงกับโรงเรียนมาเนิ่นนาน แม้ว่าจำนวนสมาชิกจะมีเท่าหางอึ่งมาโดยตลอด แต่มันก็ถูกสืบทอดมารุ่นต่อรุ่น คนที่อยู่ชมรมนี้มาตั้งแต่ ม.ต้น และได้รับตำแหน่งแระธานชมรมต่อจากรุ่นพี่อย่างเขาไม่อาจอนู่เฉยได้ถ้าหากจะปล่อยชมรมอันเป็นที่รักต้องมาถูกปิดตัวไปต่อหน่าต่อตา

"เราเสนอความคิดไปกันหมดแล้วนะคะพี่ก้อง สร้างผลงานให้โรงเรียน มีของสมนาคุณให้คนที่มาเข้าชมรม เอากฎเรื่องที่ว่าทุกคนต้องมีกล้องเป็นของตัวเองออก อะไรอีกนะ...อ้อ หาคนดังๆ มาโปรโมตชมรมให้เรา หรือถ้าไม่เลือกอะไรเลยก็คงต้องปล่อยให้มันถูกปิดไปล่ะค่ะ"

"ไอ้พีช!" เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงเมื่อถูกประธานชมรมเรียกด้วยระดับเสียงที่ดังจนแด้วหูแทบแตก ใบหน้าสวยง้ำงอขึ้นมาเล็กน้อย

เธอพูดอะไรปิดตรงไหน...ก็ในเมื่อคุยกันตั้งนานแต่มันไม่มีอะไรคืบหน้า นอกเสียจากพูดซ้ำเป็นสิบๆ รอบว่ายอมให้ชมรมแิดตัวไปไม่ได้ พอทุกคนหาทางแก้ไขปัญหาให้ก็ไม่ยอมตัดสินใจเสียทีว่าจะทำยังไงต่อ แล้วแบบนี้จะให้เธอพูดอะไรอย่างอื่นได้เล่า

'พีช' หรือชื่อเรียกเต็มๆขเธอคือ 'ลูกพีช' เด็กสาวชั้น ม.4 แน่นอนว่าเธอเองก็เป็นหนึ่งในสมาชิกชมรมถ่ายภาพที่มีกันอยู่น้อยนิด เธออยู่ชมรมนี้มาตั้งแต่ ม.1 เห็นการเข้าออกของสมาชิกในชมรมมาโดยตลอดหรือถ้าจะพูดให้ถูก ต้องบอกว่าเธอรู้ดีว่าชมรมนี้อยู่ในจุดตกต่ำมานานแค่ไหน โปรโมทชมรมแทบตายหรือชักชวนผู้คนให้มาเข้าบ่อยแค่ไหนก็ไม่มีใครสนใจนอกจากคนที่ชอบการถ่ายภาพจริงๆ

ในยุคที่วันรุ่นส่วนใหญ่รักการเซลฟี่เป็นชีวิตจิตใจ แถมภาพที่ภ่ายก็อัพลงโซเชียลเน็ตเวิร์กกันแบบง่ายๆ คงไม่มีใครอยากมาเข้าชมรมนี้เพื่อเรียนรู้การถ่ายภาพจากประธานชมรมผู้จริงจัง ไหนจะต้องซื้อกล้องไหนจะต้องซื้อเลนส์ ค่าจิปาถะต่างๆ นานาราคาก็ไม่ใช่น้อยๆ

แม้จะมีคนสนใจอยู่บ้าง แต่มันก็ชั่งจะส่วนน้อยซะเหลือเกิน

ขนาเสมาชิกชมรมอย่างลูกพีช...ก็ยังไม่เป็นส่วนร้อยนั้นเลยด้วยซ้ำไป!

จริงอยู่ที่เธอชอบถ่ายภาพ แต่ก็ไม่ได้จริงจังถึงขนาดจะเป็นช่างกล้องมือโปร เธอก็แค่ชอบถ่ายอะไรไปเรื่อย

เจออะไรก็แค่กดชัตเตอร์ซ้ำความสามารถในการถ่ายภาพเธอยังติดลบ ต่อให้ใครสอนยังไงหรือจะถ่ายจากกล้องราคาแพงแค่ไหน ถ้าเธอเป็นคนถ่ายมันเมื่อไหร่รู้นั้นจะกลายเป็นรูปธรรมดาๆ ในทันที เพราะฉะนั้นที่จริงแล้วชมรมนี้ไม่ได้มีความจำเป็นที่เธออยากจะเข้าด้วยซ้ำไป

แอด: แล้วใครคือเหตุผลที่ทำให้ลูกพีชเข้าชมรมนี้กันนะ??

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***